Bardzo współczesny i bardzo warszawski kryminał, napisany z lekkością i swadą, kipiący humorem, ciągle wodzi czytelnika za nos. I gwarantuje prawdziwe emocje, bo nic tu nie jest oczywiste, no może z wyjątkiem zakorkowanych warszawskich ulic oraz pasji kucharskiej prowadzącego śledztwo komisarza...

2. Niniejsza darmowa publikacja zawiera jedynie fragment
pełnej wersji całej publikacji.
Aby przeczytać ten tytuł w pełnej wersji kliknij tutaj.
Niniejsza publikacja może być kopiowana, oraz dowolnie
rozprowadzana tylko i wyłącznie w formie dostarczonej przez
NetPress Digital Sp. z o.o., operatora sklepu na którym można
nabyć niniejszy tytuł w pełnej wersji. Zabronione są
jakiekolwiek zmiany w zawartości publikacji bez pisemnej zgody
NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania się jej
od-sprzedaży, zgodnie z regulaminem serwisu.
Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie
internetowym Gazetta.

6. Copyright © by Wydawnictwo W.A.B., 2010
Wydanie I
Warszawa 2010

7. 1
Tasak był ciężki, stary, zardzewiały na krawędziach. Śla-
dy zakrzepłej krwi nakładały się na plamy rdzy na ostrzu.
Przez cienką gumową rękawiczkę złapał za rękojeść i pod-
szedł do kuchennego blatu. Szybko się rozejrzał i kilka
razy uderzył w blat dość mocno, by zostały wyraźne ślady,
ale nie na tyle, by tasak utkwił w drewnie. Cofnął się, po-
patrzył na swoje dzieło i zdecydował, że wystarczy. Obrócił
się i ukucnął. Rozgiął palce leżącego na podłodze męż-
czyzny i włożył mu tasak w dłoń. Zacisnął zimne palce
na trzonku, przytrzymał. Ciało zaczynało tężeć, palce
były sztywne, nie chciały się zacisnąć. Musiał z całej siły
je przytrzymać. Odczekał chwilę, wyjął nóż z bezwładnej
ręki i położył pod wersalką. Potem sięgnął po stojącą w ką-
cie miotłę, złamał ją na pół i położył obok kuchenki. Tak,
teraz wyglądało na to, że kobieta się nią zasłaniała, kiedy
rzucił się na nią z tasakiem.
Martwy mężczyzna miał rozczochrane siwiejące włosy,
sporą nadwagę i był potwornie owłosiony. Włosy porasta-
jące klatkę piersiową przechodziły płynnie w niedogolony
zarost na brodzie. Dziwne, że zwrócił na to uwagę, chy-


8. ba po to, by nie dostrzegać plam krwi, no i nie widzieć
twarzy.
Twarzy zabitego prawie nie dało się rozpoznać. Była
zmieniona w krwawą miazgę; jeden z ciosów dosięgnął oka,
które wylało się na skroń galaretowatą masą. Głowa trzy-
mała się ciała chyba dzięki jakiejś czarodziejskiej sztuczce:
zwisając na kilku strzępkach skóry. Trudno uwierzyć, że
taki efekt dało się osiągnąć za pomocą zwykłego kuchen-
nego noża. Dziwił się, że studiuje tę scenę jak jakąś martwą
naturę, że nie robi mu się nawet niedobrze. Zastanawiał się,
czy to przyzwyczajenie, czy wpływ tych wszystkich seriali
policyjnych, zbyt często pokazujących krew i zwłoki.
Za drzwiami usłyszał jakieś głosy. Odsunął się pod ścia-
nę i wyjrzał ostrożnie przez okno na ciemne podwórko
studnię przedwojennej kamienicy. Przygarbiona staruszka
układała kwiaty przy kapliczce Matki Boskiej, nie zwraca-
jąc uwagi na narastające dźwięki policyjnych syren.
Wiedział, że musi się pospieszyć. Jeszcze raz objął wzro-
kiem całą scenę: obłażące liszajem ściany, plamy krwi na
poczerniałych ze starości deskach podłogi, duży kuchenny
nóż, ciało mężczyzny. Zdjął rękawiczki, zwinął i schował
do kieszeni kurtki. Tak, był zadowolony, choć wiedział, że
nie zapomni oczu dziewczynki. Trwającego przez chwilę
błysku, który przebiegł przez jej twarz. Dopiero po chwili
zorientował się, że to, co dostrzegł w jej oczach, to nie była
rozpacz. To była ulga. Wszystko to zrobił dla niej, choć ona
nigdy się o tym nie dowie.


9. 2
Typowa sceneria morderstwa, pomyślał Nemhauser ponu-
ro. Morderstwa, które było jasne od początku do końca,
zanim jeszcze tu przyjechali. Było oczywiste, zanim się wy-
darzyło.
Jeszcze pół godziny temu siedział przy swoim biurku
w komendzie i zastanawiał się, czy jednak nie posłuchać
Pauli i nie odejść. Dać sobie spokój z jeżdżeniem do idio-
tycznych wezwań, rozwiązywaniem trywialnych zagadek
i opisywaniem ich później absurdalnym, bezdusznym
żargonem.
Ta kobieta, mówiąca nieskładnie zachrypniętym głosem,
że już tyle razy dzwoniła na policję. Tego ranka też za-
dzwoniła. Godzinę temu, zawodząc do słuchawki, jakby
nie rozumiejąc, że po drugiej stronie ktoś jest. Żaliła się,
nie zwracając uwagi na pytania Nemhausera, który w koń-
cu zamilkł i wysłuchał cierpliwie historii o tym, jak Grze-
gorz Promyk, jej mąż, jak zwykle wrócił pijany i jak zwykle
zwymyślał ją i pobił. I ona jak zwykle zniosła to z pokorą.
Ale kiedy zaczął się dobierać do ich córeczki, dziesięcio-
letniej Nikoli, nie wytrzymała i sięgnęła po nóż. Zadała
mu – jak potem skrupulatnie wyliczyli technicy – trzydzie-
ści siedem ciosów, prawie odcinając głowę. Płakała w słu-
chawkę, na przemian wzywając Matkę Boską i Jezusa, i py-
tając, co dalej. Starał się ją uspokoić, ale na niewiele się to
zdało. Przyszło mu do głowy, że to dziwne, że zadzwoniła
bezpośrednio do wydziału zabójstw. Każdy człowiek na jej
miejscu wykręciłby przecież  i połączył się z dyspozy-
torem. Kiedy zajrzał do akt, zrozumiał, szybko przebiegał


10. wzrokiem historię kolejnych daremnych interwencji i stało
się dla niego jasne, że kobieta przez te wszystkie lata po-
znała komendę lepiej niż on.
A teraz patrzył na stygnące ciało. Z zamyślenia wyrwało
go skrzypienie otwieranych drzwi.
– I co wydedukowałeś, Sherlocku? – zakpił jego partner
Mario, zapalając kolejnego papierosa i przenosząc z gracją
nad trupem swoje sto dziewięćdziesiąt centymetrów i pra-
wie sto dwadzieścia kilo. Upuścił na leżącego zapalniczkę,
schylił się i zręcznie wyłuskał ją z zakamarków zakrwa-
wionej koszuli, wytarł dokładnie o spodnie zabitego, mniej
zakrwawione niż koszula, i schował do kieszeni. Delikatnie
poruszył głowę denata i klepnął go w policzek.
– No, bez urazy. Ty już się nigdzie nie wybierasz.
Nemhauser tylko wzruszył ramionami. Już dawno prze-
stał reagować na docinki kolegów. Pogodził się z tym, że
mimo lat pracy wciąż jest nowy i wciąż nie pasuje do tego
świata. Absolwent historii wśród prawdziwych twardzieli.
Przypomniał sobie, jak podjął decyzję o wstąpieniu do
policji. Marzył, że zostanie drugą agentką Starling z Mil-
czenia owiec – tak przynajmniej uważała Paula. Absolwent
historii z długimi rudawymi włosami, które miały tenden-
cję do zwijania się w loczki i które wiązał w kucyk, niestety
zdecydowanie wyróżniał się spośród pracowników komen-
dy stołecznej.
Czasami nachodziła go myśl, żeby obciąć się na zapałkę,
upodobnić do reszty wydziału, ale Paula by mu tego nie
wybaczyła. Jego loki bardzo jej się podobały, mówiła, że
oddałaby wszystko za to, by jej włosy układały się w ta-
kie fale, ale jemu nie było do śmiechu. Policjant z lokami?
Lepiej od razu powiesić sobie na plecach tarczę do rzut-


11. ków. Kiedyś, w tajemnicy przed wszystkimi, usiłował je
sobie prostować, ale szybko dał za wygraną, zrozumiawszy,
że musiałby od tego zaczynać każdy dzień.
Był z Paulą dwanaście lat, od końca studiów. Na czwar-
tym roku historii zafascynowała go drobna blondynka
z lekko skośnymi oczami. Później dowiedział się, że te
ciemne, kontrastujące z jasną cerą oczy odziedziczyła po
praprababce, polskiej Tatarce spod Białegostoku. Wyzna-
czeni do organizowania międzywydziałowego wyjazdu
w góry, pokłócili się już przy pierwszym spotkaniu, poszło
o liczbę miejsc dla ich kierunków. Wpadli na siebie mie-
siąc później i Nemhauser zaprosił ją na pojednawczą kawę,
podczas której pokłócili się jeszcze bardziej.
– Łączą nas francuskie filmy i twoje włosy – śmiała się po-
tem Paula. – Bo o wszystko inne potrafimy się posprzeczać.
Nemhauser westchnął i zerknął na partnera. Jeszcze rok,
dwa lata temu wściekałby się i wrzeszczał na Maria, że nie
można palić na miejscu przestępstwa, że to zaburza ślady,
że nie można zmieniać ułożenia zwłok. Teraz to olewał.
W końcu wszystko, co się zdarzyło w tym mieszkaniu, było
od początku do końca oczywiste i nawet cała paczka wypa-
lonych papierosów nie mogła tego zmienić.
– Odwal się. – Uśmiechnął się miło do Maria i podszedł
do kuchni.
Stefan, kolega z sąsiedniego biurka w wydziale śledczym,
nastawił wodę i szukał herbaty. Kuchenne szafki były stare
i podniszczone, każda inna. Wyglądały, jakby ktoś znalazł
je na śmietniku i wyczyścił. Bardzo starannie wyczyścił,
bo mimo zużycia wyglądały na zadbane. Pomyślał, że to
zasługa Janiny Promyk i że pewnie naprawdę gdzieś je
znalazła i przytargała, by stworzyć namiastkę domu.


12. Całe mieszkanie było czyste, ale nawet Idealnej Pani
Domu z serialu emitowanego w telewizji nie udałoby
się ukryć tego, że nieremontowane od lat. Niemalowane
– farba złaziła całymi płatami. Niektóre klepki powypada-
ły i w podłodze ziały dziury, ale mimo to była zamiecio-
na i świeżo wypastowana. W pokoju stał stół, kilka krze-
seł, wersalka poprzepalana papierosami i jedna nowość –
błyszcząca meblościanka z królującym pośrodku nowym
modelem telewizora Sony, na który Nemhausera nie by-
łoby stać. Pomyślał, że to prawdziwa zagadka, większa niż
morderstwo, które miało tu miejsce.
Stefan znalazł wreszcie herbatę ekspresową Tesco i z po-
wątpiewaniem przyglądał się wyszczerbionym kubkom.
– Myślisz, że mają tu cukier? – Mario grzebał w szufla-
dach rozlatujących się szafek. – Ale syf – mruknął, prze-
sunąwszy ręką po ścianie przy oknie, na której zalągł się
grzyb. Wybrał najmniej ukruszony kubek i triumfalnie
wskazał na cukier w kostkach.
– Ciekawe, kiedy przyjadą po sztywnego klienta. Mówi-
łem wam, jak kiedyś wezwali mnie do awantury? Dwóch
braci pocięło się kosami. Jeden jakoś przeżył, za to drugi
zupełnie nie. Tego żywego zabrała karetka. Zadzwonili do
nas, że denat został. Przychodzę, sztywniak leży na stole,
ale był sylwester, wszyscy na zabawach albo zabezpieczali
imprezy, jak to na koniec roku. Dzwonię do centrali, kiedy,
kurwa, będzie wsparcie, a oni mówią, że muszę poczekać
ze dwie godziny. Ja na to, że za dwie godziny będzie Nowy
Rok, a oni, że właśnie i że chcieli mi życzyć wszystkiego
najlepszego. No i żeż, mówię im, to co, mam tak siedzieć
ze sztywniakiem? I może jeszcze nalać mu lufę, jak stuknie
północ?


13. – I co zrobiłeś? – zainteresował się Stefan.
– A co miałem robić. Zamknąłem denata na klucz. Prze-
cież nigdzie nie pójdzie, nie?
Zachichotał i siorbnął herbaty z kubka z gąską Balbinką.
– I co? – zapytał Nemhauser.
Mario popatrzył ze zdziwieniem.
– Co „co”?
– Co się stało dalej. Wróciłeś tam?
– Pewnie, zdążyłem jeszcze wpaść ze starą do znajomych
i zatańczyć. To było, zanim jeszcze puściła mnie w trąbę
z tym mechanikiem. Ekipa przyjechała dopiero o trzeciej
nad ranem. Ledwo się na nogach trzymali. I wiesz co? Denat
dalej leżał tam, gdzie go zostawiłem. Nie był zabawowy.
– Ty, Mario, jak coś powiesz – zakwilił Stefan, trzymając
się ze śmiechu za brzuch.
– A tego brata...? – drążył Nemhauser.
– Brata? Jak wytrzeźwiał, dostał zarzuty. Siedzi chyba do
tej pory. Dwadzieścia lat dostał.
– Wiadomo dlaczego?
– Jezu, ty to jesteś upierdliwy. Dlaczego, dlaczego... Pan
Bóg wie dlaczego, ja nie wiem. Bo to zły człowiek był.
– Ale Mario, poważnie.
– Chłopie, jest trup, jest sprawca. Obrączkujesz sprawcę.
Sprawca się przyznaje, dostaje wyrok i wszystko. Nikt od
ciebie nie wymaga, żebyś powiedział dlaczego. Normalnie
mu odwaliło. Każdemu może odwalić. A my mamy po-
sprzątać i...
– Wypełnić dokumenty. – Nemhauser pokiwał głową.
– Właśnie. – Mario poklepał go po plecach. – Dobry
chłopak. Herbatki? Coś nie za bardzo tu grzeją. – Prze-
sunął ręką po zardzewiałych żeberkowych kaloryferach,


14. które Janina Promyk usiłowała oswoić, przykrywając
narzutą w kwiatki. – Zimne jak chuj.
– Dzięki, nie mam nastroju – burknął Nemhauser. –
Pójdę się przewietrzyć. Może przy okazji czegoś się do-
wiem.
– Jasne, panie komisarzu. – Mario mrugnął. – A nuż trafi
pan na jakieś ważne poszlaki. – Ostatnie słowo wymówił,
przesadnie wydłużając głoski.
Nemhauser wyszedł, nie zwróciwszy uwagi na zaczep-
ki. Kątem oka dostrzegł, że drzwi naprzeciwko leciutko
drgnęły. Załomotał w nie, a kiedy nikt się nie odezwał,
walnął pięścią i wrzasnął: „Policja!”. Na początku pracy
uważał, że to idiotyczne, a Mario kulił się ze śmiechu, gdy
pukał i mówił uprzejmie: „Tu policja, bardzo proszę otwo-
rzyć drzwi”.
Nikt oczywiście nie otwierał. Nemhauser rozkładał
wtedy ręce i zastanawiał się, czy mieszkańcy gdzieś wy-
szli. Mario brał zamach i walił w drzwi, rycząc: „Otwieraj,
skurwielu!”, i uzyskiwał natychmiastowy efekt.
Nie miał pojęcia, co sprawiło, że lubili razem pracować.
Mario wyglądał jak niedźwiedź i tak się zachowywał. Nem-
hauser lubił porozmawiać. Mario miał czterdzieści dwa
lata, Nemhauser był sześć lat młodszy, ale wydawało się,
że dzieli ich cała epoka, a Mario mógłby być jego ojcem.
Mario nie znał się na komputerach, internecie, nie miał
pojęcia, co to jest empetrójka, no i był kawalerem z od-
zysku, a Nemhauser miał żonę i dzieci. No i Mario miał
wąsy. Nemhauser nie miał pojęcia, dlaczego Mario nosi
te dziwaczne wąsy i długie płaszcze, w których wyglądał
jak tajniak w przebraniu. Równie dobrze mógłby mieć


15. na plecach napis „policja”. Kiedyś, uradowany, pokazał się
Nemhauserowi w nowym ubraniu.
– Zobacz, zakupiłem coś innego. – Z dumą zaprezen-
tował dżinsy marmurki i czarną skórzaną kurtkę. – I co?
Teraz nie wyglądam na glinę?
Nemhauser stłumił śmiech i śmiertelnie poważnym to-
nem zapewnił, że teraz to absolutnie nie.
Drzwi uchyliły się nieco i wyjrzał zza nich przestraszo-
ny mężczyzna w średnim wieku z zaczesanymi do tyłu,
wypomadowanymi włosami. W szarej niechlujnej mary-
narce i szarych spodniach, które kojarzyły się z roboczym
kombinezonem, wyglądał, jakby wyszedł prosto z lat .
– Policja – powtórzył niepotrzebnie Nemhauser i dodał
równie niepotrzebnie: – Pan tu mieszka?
– Tak, panie władzo. Ale ja naprawdę nic nie wiem.
– Nazwisko.
– Głębocki. Stanisław Głębocki. My jesteśmy spokoj-
na rodzina i ja zawsze powtarzałem, że tego pijaka trzeba
zamknąć. Hałasy w nocy, naprawdę jak tak można, ludzie
spać nie mogą – mężczyzna mówił wyuczonymi zdaniami
i Nemhauser pomyślał, że na pewno nie jest pierwszym
policjantem, który zastukał do tych drzwi.
– Kiedy usłyszał pan hałas?
– Ja nic nie słyszałem. – Człowieczek wyraźnie kręcił. –
Późno wróciłem do domu, chodził telewizor...
Nemhauser patrzył na niego beznamiętnie. Mężczyzna
wił się pod jego spojrzeniem, na czoło wystąpiły mu kro-
pelki potu.
– No dobrze, usłyszałem jakieś krzyki, ale wie pan, pa-
nie inspektorze, u nich to zawsze ktoś krzyczał. My jesteś-


16. my spokojni ludzie, gdyby nie to, że on pił... Jak nie był
napity, to zawsze się ukłonił, chociaż ostatnio to rzadko
się zdarzało.
– Nie zainteresowało pana, co tam się dzieje? – zapytał
zmęczonym głosem, choć z góry znał odpowiedź.
– Nie. Gdyby to człowiek za każdym razem się intereso-
wał... Myślałem, że popił sobie, to...
– To co? – wpadł mu w słowo Nemhauser.
– No, ja nie chcę mieć kłopotów, panie inspektorze.
Krzyki słyszałem, ale tu codziennie jakieś krzyki słychać,
człowiek się już przyzwyczaił. To Wola – wyrzucił z siebie,
jakby to tłumaczyło zamazane ściany, wybite szyby na klat-
ce schodowej i trupa w sąsiednim mieszkaniu. – Dopiero
jak dziecko krzyczało... – nagle przerwał i spojrzał przera-
żony na Nemhausera.
– A! Więc dziecko krzyczało, a pan pewnie poszedł
sprawdzić, co się dzieje, albo zadzwonił na policję, tak?
– Nie, to jest... chciałem wyjrzeć, ale... ale przestało
krzyczeć, to pomyślałem, pomyślałem, że chyba... – mówił
coraz wolniej.
– Zostaw tę gnidę. Lepiej daj ognia.
Nemhauser obejrzał się i zobaczył Maria szukającego
zapalniczki.
– Tacy nigdy nic nie widzieli i nic nie zobaczą.
Człowieczek zrobił się jeszcze żałośniejszy.
– Żona zawsze mówi: „Po co się mieszać”...
– I się nie mieszasz. – Mario dobrotliwie kiwnął głową. –
Bardzo ładnie. No to dalej się nie mieszaj i cię utłuką.
A teraz spierdalaj.
Człowieczek popatrzył na niego przerażonym wzro-
kiem.


17. – Spierdalaj, mówię, dostaniesz wezwanie na komendę.
Drzwi błyskawicznie się zamknęły.
– A zeznania? – bąknął Nemhauser.
– Pieprzyć zeznania. – Mario machnął ręką. – Mogę
ci napisać jego zeznania. Tego, co wygląda przez wizjer,
też. – Mario wskazał drugie drzwi, za którymi coś zaszu-
rało, jakby ktoś raptownie od nich odskoczył. – Nic nie
widziałem, staram się nie interesować i nie wtrącać w nie
swoje sprawy, ale owszem, to była kochająca się, normalna
rodzina, chociaż fakt, facet lubił wypić, no ale kto nie lubi,
panie oficerze.
– I tyle? – westchnął Nemhauser, znowu znając od-
powiedź.
– I tyle – odparł Mario, przekraczając ponownie próg
mieszkania. – Gówniana robota.
– Co z nią będzie? – mruknął bardziej do siebie niż do
Maria Nemhauser.
– Z kim? – zdziwił się Mario.
– Z żoną tego tam – wskazał na drzwi, za którymi
zostawili trupa.
– Jakby raz dźgnęła, dostałaby za nieumyślne zabójstwo
w afekcie jakieś pięć lat, a może nawet zawiasy. Ale jak
dźgała trzydzieści siedem razy? Dostanie piętnaście. Może
wyjdzie po dziesięciu.
– Córka będzie miała dwadzieścia lat – szepnął Nem-
hauser. – Dom dziecka, rodziny zastępcze. Widziałem oczy
tej małej, jak ją wyprowadzali.
– Co tam mruczysz?
– Nic, nic. – Machnął ręką.
– Chyba przyjechała ekipa. Zaraz będziemy się zmywać.
Wypełnisz te papiery?


18. – Tak – mruknął Nemhauser. – Wiesz co, Mario? Tak
mi się wydaje... On na nią szedł z tasakiem.
– Odwaliło ci? – Mario spojrzał zdziwiony. – Gadała,
że zaczął macać córkę, a potem ją palnął z liścia, jak zwykle
zresztą. O żadnym tasaku...
– Chodź, pokażę ci. – Zaciągnął Maria z powrotem do
kuchni.
– Popatrz, to była obrona własna. Przekroczenie zasad
obrony koniecznej, ale jednak. Zobacz, wszedł z tasakiem
i rzucił się na nią. Zasłoniła się kijem od szczotki, on zła-
mał szczotkę i uderzył tasakiem. Uchyliła się, trafił w blat.
Wtedy złapała nóż, akurat leżał pod ręką, i wiadomo. Trafi-
ła go. Ale mimo to on nadal zamierzał się na nią tasakiem,
więc ona dźgała go i dźgała.
– Aha, łapię. – Mario uśmiechnął się przeciągle. – Już to
widzę. Tylko gdzie ten tasak?
– O, tutaj – Nemhauser wskazał na tasak częściowo
schowany pod wersalką. – Upadł i wypuścił go z ręki.
– No jasne! – ucieszył się Mario. – Tylko czy odciski
palców...
– Podejrzewam, że na tasaku znajdziemy jego odciski
palców – powiedział z przekonaniem Nemhauser. – Cho-
ciaż zastanawiam się, czy tasak powinien upaść tu, czy tro-
chę bliżej ciała?
– Jak dla mnie, to tu. – Mario ostrożnie przemieścił ta-
sak końcem ołówka. – I wszystko jasne. Facio wchodzi od
przedpokoju, podnosi tasak i zamierza się na nią. Chce jej
wbić to ustrojstwo w głowę. A ona go nożem, raz po raz.
On jest ranny, ale wciąż nie rezygnuje, zamierza się znowu
tasakiem. Ona znowu kłuje nożem. On pada, a tasak leci


19. w tę stronę. Jasna sprawa, obrona własna. Wciąż żyje, chce
ją udusić, więc ona tnie i tnie, i tnie...
Za drzwiami zachrobotało i weszła ekipa techniczna.
Mario i Nemhauser odsunęli się od ciała.
Technik pstrykał zdjęcia. Młoda lekarka, którą Nemhau-
ser kiedyś już spotkał, coś notowała.
– Witam, pani doktor – powiedział, kiedy kobieta pod-
niosła wzrok znad notesu.
Lekarka uśmiechnęła się, kiwnęła głową i wróciła do pi-
sania. W krótkiej brązowej kurtce i dżinsach wyglądała bar-
dziej na studentkę. Nemhauserowi zaschło w gardle. Poczuł,
że powinien coś powiedzieć. Nie miał pojęcia co. Ogarnął
wzrokiem pokój jeszcze raz, chrząknął i ruszył do drzwi.
– Nóż do steków – rzuciła lekarka.
– Słucham? – Zatrzymał się z ręką na klamce.
– Narzędzie zbrodni. Nóż do steków. Gdyby to było po-
trzebne.
– Dziękuję. – Detektyw skinął głową i zamknął za sobą
drzwi. Zastanawiał się, skąd w tym mieszkaniu wziął się
nóż do steków.
3
Zerknął na wyświetlacz komórki. Szlag by to trafił! Wcis-
nął przycisk i wymknął się na korytarz.
– Przecież prosiłem, żeby nie dzwonić przed siedem-
nastą – rzucił ze złością.


20. Redaktor serii: Filip Modrzejewski
Redakcja: Katarzyna Pawłowska
Korekta: Małgorzata Denys, Małgorzata Kuśnierz
Redakcja techniczna: Izabela Gołaszewska
Projekt okładki i stron tytułowych: Szymon Wójciak
Projekt logo serii: Marek Goebel
Fotografia na I stronie okładki: © Wiktor Hagen
Fotografia autora: z archiwum prywatnego autora
Wydawnictwo W.A.B.
02-386 Warszawa, ul. Usypiskowa 5
tel./fax (22) 646 01 74, 646 01 75, 646 05 10, 646 05 11
wab@wab.com.pl
www.wab.com.pl
Skład i łamanie: Tekst – Małgorzata Krzywicka
Piaseczno, Żółkiewskiego 7a
ISBN 978-83-7747-244-6

22. Niniejsza darmowa publikacja zawiera jedynie fragment
pełnej wersji całej publikacji.
Aby przeczytać ten tytuł w pełnej wersji kliknij tutaj.
Niniejsza publikacja może być kopiowana, oraz dowolnie
rozprowadzana tylko i wyłącznie w formie dostarczonej przez
NetPress Digital Sp. z o.o., operatora sklepu na którym można
nabyć niniejszy tytuł w pełnej wersji. Zabronione są
jakiekolwiek zmiany w zawartości publikacji bez pisemnej zgody
NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania się jej
od-sprzedaży, zgodnie z regulaminem serwisu.
Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie
internetowym Gazetta.