2. “Goedemorgen, mijn grote jongen!”, zegt Milan, terwijl hij
Arne uit bed haalt, “Het is tijd om op te staan, want het is een
heel speciale dag vandaag: jij bent jarig!”
3. “Ikke ook! Ikke ben ook jarig!”, roept Hazel trots van aan de
tekentafel.
4. Ook Ellen verheugt zich al op de verjaardag van haar broertje
en zusje. Ze herinnert zich namelijk de heerlijke taart nog, van
de vorige verjaardag!
5. “Goedemorgen!”, begroet ze de buschauffeur vrolijk,
“Vandaag is het feest, want mijn broertje en zusje zijn jarig.
Dan worden ze net zo groot als ik! En weet je, misschien wordt
vandaag mijn nieuwe broertje of zusje wel geboren!”
6. Ellen slaat de nagel op de kop: binnen staat haar moeder al
met haar handen om haar buik geklemd: “Milan! Kom me dan
toch helpen!!!”
7. Dan herinnert ze zich, dat ze enkele minuten geleden Milans
carpool heeft horen toeteren, en dat hij er dit keer niet zal zijn
om haar te steunen.
8. Ze wil net een reeks knetterende vloeken lanceren, als ze
beseft dat Arne en Hazel vlak voor haar neus aan de tekentafel
zitten. Dus verbijt ze de pijn, zodat de kleintjes er bijna niks
van merken.
9. “Een jongetje! Met mijn ogen, maar het bruine haar van
Milan.”, zucht ze vermoeid, wanneer ze even later haar vierde
kindje in haar armen houdt, “Welkom op de wereld, Ruben!”
10. “Kijk toch eens, kinderen!”, bukt ze zich met de baby naar Arne
en Hazel, “Dit is jullie broertje Ruben…”
11. Ze zou nog veel meer willen zeggen, maar het enige wat eruit
komt is: “O nee, er komt er nog één!”
12. “En nog een derde meisje erbij!”, glimlachend bekijkt ze haar
jongste – opnieuw blonde –dochtertje, “Daar zal Ellen heel blij
om zijn, lieve Margo!”
*voor wie het toeval met de namen zou opmerken: de baby’s zijn twee jaar geleden al geboren,
toen had ik nog geen flauw idee wie John Green was en het is dan ook puur toeval dat zowel de
naam van het hoofdpersonage uit Fault in our Stars als die uit Paper Towns in dit gezin zit – dat
merkte ik nu ook pas op ;)
13. Liefdevol geeft ze Ruben en Margo hun eerste flesje, en geniet
weer volop van haar nieuwe baby’s.
14. En ook voor deze tweeling zijn er nieuwe kamers aangebouwd:
een blauwe voor Margo, een groene voor Ruben.
15. Arne en Hazel hebben bijna niks gemerkt van de drukte in
huis, ze zitten nog steeds braaf te spelen aan hun tekentafel.
16. Hun mama maakt daar handig gebruik van, door stiekem een
lekkere verjaardagstaart voor hen te bakken.
17. Maar ze heeft de taart amper weggezet, of de drukte begint
alweer: op hetzelfde moment komt Ellen thuis van school…
18. … begint de oudste tweeling te roepen dat ze naar hun bedje
willen…
19. … en ligt de jongste tweeling allebei te huilen met een vieze
luier!
20. Gelukkig komt Milan op dat moment weer thuis, en hij kan
meteen beginnen verschonen!
“Hallo Margo…”, tilt hij zijn jongste dochtertje uit haar bedje,
“Wat ben je mooi…!”
21. Wanneer hij ook heeft kennisgemaakt met Ruben, hoort hij
zijn vrouw beneden aan de trap roepen: “Milan, breng je Arne
en Hazel? Hun taarten staat klaar!”
Hij loopt door naar Arne’s kamer: “Zo, tijd voor jou om een
grote jongen te worden!”
22. Beneden staan Tess en Ellen al hevig te zingen en te toeteren
voor de jarige: “Kom op, Arne! Blazen en springen, jongen!”
23. Het eerste wat Arne doet wanneer hij opgegroeid weer op de
grond terecht komt, is zich naar zijn tweelingzusje toebuigen:
“Zie je Hazel, er is echt niks om bang voor te zijn. Opgroeien is
zo leuk, en als je groter bent kan je ook veel meer doen!”
24. Een beetje aarzelend laat Hazel zich door haar moeder
optillen, maar wanneer ze de flikkerende kaarsjes zit breekt er
een grote glimlach door op haar gezichtje: “Hazel blaze en
springe!”
25. Een beetje verward kijkt ze even later naar beneden, om te
merken dat de grond toch een stukje verder weg is dan
daarnet: “Dat wordt even wennen, denk ik!”
“Dat denk ik ook,” lacht Tess om de verbazing van haar
dochtertje, “Maar misschien wordt het wel makkelijker als je
je nieuwe kamer hebt gezien?
26. “Hé, leuke kamer heb je gekregen!”, zegt Hazel even later
terwijl ze Arnes slaapkamer binnen wandelt, “De mijne is nog
steeds roze en de jouwe is nog steeds blauw, net zoals vroeger!
Maar, Arne…?”
“Wat?”, mompelt haar broertje verveeld.
27. “Kan jij vannacht niet bij op mijn kamer komen slapen? Onder
zo’n groot bed passen zeker veel meer monsters dan onder
een klein babybedje, en ik ben een beetje bang in het
donker…”
28. “Monsters? Ben je misschien peuter gebleven, dat je daar nog
in gelooft?”, lacht haar broertje spottend, “Niks van, dat ik op
een roze meisjeskamer ga slapen hoor!”
29. “Arne, wees eens niet zo onaardig tegen je zusje, het is
helemaal niet zo erg om bang te zijn!”, wijst Milan zijn zoontje
terecht, “Het is trouwens tijd om te gaan slapen voor jullie
twee!”
30. Terwijl Arne al in bed kruipt, geeft Milan Hazel een nachtzoen:
“Ga maar alvast naar je kamer, lieve schat. Ik kom meteen nog
wel eens kijken of er écht geen monsters onder je bed verstopt
zitten!”
31. Ook beneden is het voor Ellen tijd om naar bed te gaan.
“Maar waarom?”, sputtert ze tegen, “Ik ben toch al tien jaar,
waarom moet ik dan op hetzelfde moment gaan slapen als
Arne en Hazel?”
32. “Omdat…”, antwoordt Tess met een raadselachtige blik, “… je
vergeten bent welke dag het morgen is: zaterdag! Of zal ik
Merlijn maar bellen en zeggen dat je liever lang opblijft en
morgen niet met haar wil gaan shoppen?”
33. Meteen verschijnt er een grote grijns op Ellens gezicht, en ze
steekt even haar tong uit om wat haar moeder net zei: “Dat
was ik inderdaad helemaal vergeten! Maar mama, ik mag toch
nog wel eerst mijn stukje taart opeten hé?”
34. Nadat Ellen – zo langzaam mogelijk om nog langer te mogen
opblijven – de taart naar binnen heeft gewerkt, kruipt ze
lekker onder de wol. Ze kan niet wachten om morgen met
Merlijn op stap te gaan!
35. En nadat Milan haar voor de derde keer heeft verzekerd dat er
een speciaal slot tegen monsters op haar slaapkamerdeur zit,
valt ook Hazel eindelijk in slaap.
36. “Goedemorgen, grote meid van me!”, begroet Milan haar de
volgende ochtend, “Lekker geslapen, zo zonder monsters
onder je bed?”
37. “Ik heb ze wel horen grommen in de gang, maar door dat
monsterslot zijn ze niet in mijn kamer binnen geraakt,” zegt
Hazel opgelucht, “Ik hoop maar dat ze Arne niet te pakken
hebben gekregen…!”
38. “Geen enkel monster gezien!”, antwoordt haar tweelingbroer,
die haar op de trap voorbij schiet en aan tafel gaat zitten, “Ik
zei je toch dat er geen waren!”
Glimlachend luistert Milan naar het gebabbel van zijn oudste
tweeling.
“Ellen! Kom je eten, straks staat Merlijn hier voor de deur, en
loop jij nog in je pyjama!”
39. Op dat moment gaat de bel al. De deur van Ellens slaapkamer
vliegt open en het meisje komt al naar buiten gestormd. Ze
grist snel een pannenkoek mee van tafel en opent de deur om
haar tante te begroeten: “Merlijn, je bent er! Wat gaan we
vandaag allemaal doen?”
40. “Ik hoop dat we naar véél kledingwinkels gaan, want de kleren
die nu in mijn kast hangen zijn allemaal zo saai…”
“Wel, dat zal wel meevallen,” lacht Merlijn om het
enthousiasme van haar nichtje, “Maar ja, we zullen wel een
aantal kledingwinkels doen, maar laat me eerst even je papa
begroeten!”
41. “Je ziet het, Merlijn,” begroet Milan zijn zusje, terwijl de
tweeling al aan haar arm trekt om over hun verjaardag te
vertellen, “Onze Ellen kan niet wachten om met je mee te
gaan! Ben je zeker dat je zo’n hyper geval een hele dag lang
aankunt?”
42. “Hé, dat hoorde ik vooral niet hoor!”, roept Ellen
verontwaardigd van aan de tekentafel, “Merlijn, hou je nu op
met babbelen, des te sneller kunnen we vertrekken!”
“Al goed,” lacht Merlijn terwijl ze de tweeling nog snel een
knuffel geeft, “Volgens mij hoor ik daar een taxi toeteren, dus
is het tijd om te gaan!”
43. “Ik vind het niet eerlijk,” zeurt Arne van zodra de taxi uit het
zicht verdwenen is, “Nu niet dat ik zo graag mee meisjesdingen
als shoppen wil doen, maar ik zou ook wel een dagje mee
willen met tante Merlijn. Waarom alleen Ellen?”
44. “Hé, dat komt nog wel als jullie wat groter zijn,” stelt Milan
hen gerust, “Bovendien kon ik haar moeilijk met drié kinderen
opzadelen, dat zou het arme meisje niet aankunnen!”
45. “Maar dat Merlijn en Ellen hier niet zijn, betekent niet dat wíj
er geen leuk dagje van kunnen maken vandaag. Ga jullie
zwemkledij maar aantrekken, ik zorg voor de
waterballonnen!”
46. Onmiddellijk is Arne zijn boze bui vergeten. Hij trekt zijn
zwempak aan, en probeert dat samen met Hazel zo vaak
mogelijk hun vader te raken!
47. “Wow, zo’n groot shoppingcenter!”, roept Ellen door hen hele
gebouw, “En zoveel kledingwinkels! Nu gaan we toch nieuwe
kleren passen hé, Merlijn?”
49. “Mag ik echt àlles passen wat ik wil?”, vraagt Ellen even later,
terwijl ze met z’n tweeën tussen de kleding snuffelen.
“Passen in ieder geval wel, of we het kopen is nog een andere
vraag!”, antwoordt Merlijn, “Heb je al iets leuks gevonden? Ga
het dan maar snel aantrekken, ik kijk nog even verder.”
50. “Ta-daa!”, roept Ellen even later wanneer ze uit het pashokje
komt, “Dit vind ik mooi! En het is tenminste niet zo’n
kleinemeisjesjurkje zoals mijn ouders me steeds willen
aantrekken!”
51. “Heel mooi!”, vindt Merlijn, die met een kleurrijk truitje aan
naar buiten stapt, “En dit zal ik dan maar uittrekken zeker?
Straks denken de mensen nog dat jij de tante bent, en ik het
nichtje!”
Ellen proest het uit, en verdwijnt weer in het pashokje: “Ik heb
ook nog een paar leuke topjes gevonden, Merlijn!”
53. “En dit topje heeft leuke glittertjes, zo lijk ik wel een filmster!”
54. “Maar deze vind ik de allermooiste: met één mouw, en één
blote schouder!”
55. “Vooruit dan maar, tante Merlijn zal een diep in haar
portemonnee tasten!”, grinnikt Merlijn wanneer ze beiden een
aantal kledingsetjes hebben gekozen. Ze vertelt er maar niet
bij dat het vooral haar ouders – Ellens oma en opa – zijn, die
dit dagje shoppen gesponsord hebben.
56. “Dat hebben we goed gekozen, hé!”, zegt ze terwijl ze Ellen een
high five geeft, “Weet je wat? Jij mag al een leuk setje
aantrekken, dat ga ik eens kijken of er bij de kapper een
plaatsje is!”
57. Even later loopt Ellen in haar nieuwe kleren de kapperszaak
binnen, terwijl Merlijn al in de stoel zit: “Ga daar maar even
wachten Ellen, zo meteen is het jouw beurt!”
58. Ellen zit nog druk na te denken over wat ze zelf met haar haren
wil gaan doen, als het hoofd van haar tante weer uit die roze
wolk tevoorschijn komt. Meteen springt ze op: “Wauw Merlijn,
je haar is zo mooi! Mag ik mijn haar ook zo laten knippen,
please, please, please??”
59. “Ik zou bijna ‘ja’ zeggen, maar ik denk dat je dat beter eerst
eens aan mama of papa vraagt,” grinnikt Merlijn, “Je bent
trouwens net zo knap met je lange haren, en daar bestaan ook
genoeg leuke kapsels voor!”
60. “Dat ziet er geweldig uit!”, roept Ellen even later uit, wanneer
ze in de spiegel kan kijken, “En nu lijk in eindelijk niet meer op
een klein meisje, want dat ben ik al làng niet meer!”
Merlijn onderdrukt een giechelend geluid, en kijkt de kapper
achter Ellens rug veelbetekenend aan.
61. “En na de kleren en het kapsel, zijn we nu bij de laatste stap
aangekomen: make-up! Kom maar mee naar de spiegel, dan
proberen we wat uit!”
62. Na een hoop mascara en zeven verschillende lippenstiften te
hebben opgesmeerd, besluit Ellen dat ze er nu wel goed
genoeg uitziet en dat het tijd is om een hamburger te gaan
eten. En zo sluiten tante en nichtje hun gezellige shopdagje af.
63. “Bedankt voor de leuke dag, Merlijn,” omhelst Ellen haar
tante, wanneer ze weer voor haar huis staan, “Dit was vast en
zeker de mooiste dag van mijn leven!”
64. Wanneer ze Merlijn heeft uitgezwaaid, opent ze trots de
voordeur en loopt naar binnen: “Mama, papa, ik ben thuis en
het was heel leuk vandaag! Kijk eens hoe mooi ik ben!”
65. Milan, die net met Margo op zijn arme naar beneden komt
gelopen, valt halverwege zijn bewegingen stil: “Hoe zie jíj er
nu uit?!”
Trots draait Ellen een rondje: “Mooi hé? En ik heb nog een
hele hoop andere nieuwe kleren!”
66. Snel legt Milan de kleine Margo opnieuw in haar bedje, om
dan eens een hartig woordje met zijn oudste dochter te
spreken: “Je bent nog maar tien jaar, Ellen, en je loopt erbij
alsof je zestien bent!”
67. “M-maar… Merlijn zei dat ik er mooi uitzag…”, zegt Ellen met
een trillend stemmetje, “Ik heb niks gekocht wat zij niet mooi
vond, en ze heeft me geholpen met make-up… Heeft ze dan
tegen me gelogen?”
68. “Nee Ellentje, Merlijn zal dat waarschijnlijk ook wel echt mooi
gevonden hebben, want ze is zelf pas zeventien. Maar nu zou
ik graag willen dat je die kleren uittrekt en die rommel van je
gezicht wast. En aan je huiswerk begint, want hoewel je me
vanmorgen vertelde dat het af was, ligt daar toch nog een
schrift op je te wachten!”
69. Teleurgesteld slentert Ellen naar haar kamer, en laat de deur
met een klap dichtvallen.
“Ik had haar nog niet met Merlijn moeten laten meegaan…”,
mompelt Milan bij zichzelf, “Mijn zusje is zelf nog een kind,
hoe kon ze ook weten wat ze voor een tienjarige wel of niet
mag kopen?”
70. Op haar kamer trekt Ellen haar pyjama aan en wast ze de
make-up van haar gezicht.
“En toch vond ik het mooi. En gelukkig kan papa aan mijn haar
niks veranderen, dat blijft zoals het is!”
71. Verward over de vraag wat nu wel mooi is en wat niet, gaat ze
aan haar bureau zitten om de laatste kolom rekenoefeningen
af te werken.
“Ellen?”, klinkt even later een stemmetje achter haar.
72. “Hazel? Wat scheelt er, zusje?”
Verlegen staart Hazel naar de grond: “Ik hoorde mama en
papa praten over jou, en dat je er anders uitzag en…”
73. “… ik kan gewoon niet zo goed tegen veranderingen… Ik kwam
gewoon eens kijken of ik je nog wel zou herkennen of zo…”
Ellen schiet in de lach: “Hazeltje toch! Zo erg veranderen
mensen toch niet na een dagje shoppen!”
74. Ze slaat een arm om haar zusje heen: “En dan nog: zelfs al
trekken ze me compleet andere kleren aan, knippen ze al mijn
haar af en smeren ze me vol make-up, dan blijf ik vanbinnen
toch altijd dezelfde Ellen?”
Hazel lacht opgelucht en beantwoordt de knuffel: “O
trouwens, ik vind je nieuwe kapsel heel mooi!”
75. “Kom je weer mee naar binnen?”, vraagt ze dan, “Ruben en
Margo gaan zo opgroeien, en we hebben speciaal gewacht tot
je weer thuis was!”
Ellen geeuwt luid: “Sorry, Hazeltje. Zeg maar tegen mama en
papa dat ik te moe was, en geef de kleintjes een dikke
verjaardagszoen van me. Slaapwel!”
76. Wanneer Hazel de woonkamer weer binnenkomt, staat haar
moeder al met Ruben in haar armen bij de taart: “Ik ben eens
benieuwd hoe jij eruit komt te zien, kleine man!”
77. Enkele minuten later houdt Tess een schattig ventje in haar
armen: “Da’s er duidelijk eentje van mijn kant van de familie!
Je lijkt sprekend op mijn moeder Magda!”
*voor de geïnteresseerden: Magda Dooijer, inderdaad ;)
78. Terwijl de kleine Ruben alvast de tekentafel heeft ontdekt, is
Milan met zijn tweelingzusje bij de taart komen staan: “Doe
een mooie wens, Margo’tje!”
79. “Grappig hoe verschillend tweelingen van elkaar kunnen zijn!”,
lacht hij wanneer hij de peuterversie van Margo in zijn armen
houdt, “Tijd voor een make-over, jongedame!”
80. “Oké meneertje en mevrouwtje, tijd om welterusten te zeggen
en naar je bedje te gaan!”, zegt Milan even later, wanneer de
kleintjes hun make-over hebben gehad.
“Ruub, knuf!”, roept Margo, en ze slaat haar mollige
peuterhandjes om haar broertje heen, die haar vrolijk
terugknuffelt: “Saapwel, Mar!”
81. Trots dragen Tess en Milan hun jongste tweeling naar boven.
Ze worden alweer zo groot!
82. Wanneer Tess voor het slapengaan nog even bij haar oudere
kinderen gaat kijken, ziet ze tot haar grote verbazing Ellen
klaarwakker op haar bed zitten.
“Zijn papa en jij nog erg boos op me…?”, vraagt het meisje met
een benepen stemmetje.
83. Zuchtend laat Tess zich op de bureaustoel zakken: “Maar
Ellentje toch, we zijn niet boos! Papa en ik zijn gewoon een
beetje geschrokken toen je in die kleren en met make-up op je
gezicht binnenkwam, en dat komt gewoon omdat we vinden
dat je daar nog een beetje te jong voor bent.”
84. Vragend kijkt Ellen haar aan: “Maar wanneer ben ik dan wel
oud genoeg? Oké, Merlijn is zeventien en dat is… heel groot,
dus die mag make-up dragen. Maar Véronique dan? Die is
maar een jaar ouder dan ik, en ze vertelde me dat zelfs zij dat
van oom Piet en tante Fleur al mag dragen!”
85. Tess zucht opnieuw, wat moet ze dààr nu op antwoorden?
“Ik weet iets,” zegt ze uiteindelijk, “Als we nu afspreken dat jij
thuis wel make-up mag dragen als je dat wil, maar niet om
naar school te gaan? En die nieuwe kleren die je van Merlijn
hebt gekregen, houd je ook maar om hier te dragen.”
86. Daar denkt Ellen even over na, maar dan knikt ze: “Oké, is
goed voor mij. En mama…? Mijn haar ziet er toch niet té erg
uit hé?”
Glimlachend staat Tess op: “Vind je het zelf mooi, Ellen?”
87. Ellen knikt hevig: “Ik vind het heel mooi!”
“Dan vind ik het ook mooi,” antwoordt Tess, terwijl ze haar
dochter een knuffel geeft, “Maar nu is het echt wel tijd om te
gaan slapen. Welterusten, Ellen!”
