contos ecolóxicos

1. CONTOS ECOLÓXICOS
Tempo de Nadal, tempo de acivros , tempo de contos, tempo de libros....
Para estas datas propomos os seguintes contos ecolóxicos, para contarlle os máis
pequenos aos máis grandes da familia.
A FONTE GRIS
Había unha vez un neno que todos os días saia pasear por un bosque, un día creu
escoitar un triste queixume, coma se chorasen cantando. Seguindo o ruído chegou até
unha gran fonte circular, misteriosa e gris. Do seu estanque parecía xurdir aquel salouco
constante; e ao asomarse, entre as sucias augas da fonte non viu máis que un grupo de
grises peixes virando en círculo lentamente, de cuxas bocas xurdía un salouco con cada
volta ao estanque.
Preocupado pola situación, o neno tratou de atrapar un daqueles incribles peixes
faladores , pero ao meter a man na auga,
volveuse gris até o cóbado, e invadiuno unha
enorme tristeza, á vez que comprendeu
enseguida a tristeza daqueles peixes: sentía o
mesmo que sentía a terra: e sentíase sucio e
contaminado.
Sacou a man da auga rapidamente, e foise
correndo. Pero a súa man seguiu gris, e o
neno seguiu sentíndose triste.
Probou moitas cousas para alegrarse, nada funcionaba, ata que se deu conta de que só
devolvendo a alegría á terra podería el estar alegre. Desde entón dedicouse a coidar do
campo, das plantas, das árbores e dos animais, e esforzouse porque todos obrasen igual.
Tivo tanto éxito, que a súa man foi
recobrando a cor. Cando o gris
desapareceu completamente, volveu
sentirse alegre, e atreveuse a volver ver a
fonte.
De lonxe puido ouvir os alegres cánticos dos peixes de cores, que saltaban e bailaban
nas cristalinas augas daquela fonte máxica. E así soubo que a terra volvía estar alegre, e
comezou a sentirse moi feliz.
Pedro Pablo Sancristán

2. O HOME PISOU A TERRA
Durante moitísimo tempo, a terra foi un lugar apracible onde vivían en harmonía
animais de distintas especies, ata que todo cambiou. Fai dous millóns e medio de anos,
apareceu un pequeno animal belicoso, un mamífero de dúas patas e sen pelo que veu
revolucionalo todo.
Este animal parecíase moito aos monos, cos cales compartía antepasados. A pesar das
súas desvantaxes físicas, a nova especie era moi laboriosa e estaba constantemente en
movemento en busca do seu alimento. Esta nova raza era o home, que veu cambiar a
historia do planeta.
O Home era rápido para aprender e tiña moito enxeño, foi así que pasou en pouco
tempo, historicamente falando, de vivir nas covas que atopaba na natureza a construír a
súa propia habitación.
A medida que inventaba novos artefactos, a
súa vida melloraba e reproducíase máis.
Deste xeito, pronto houbo homes vivindo
en todos os recunchos do planeta, incluso
nos desertos e nos polos.
Pero os artefactos do home non sempre
eran bos para o resto dos habitantes da terra, mesmo para as plantas. Moitos dos seus
inventos mataban especies animais e vexetais, e conforme pasaba o tempo, os refugallos
e a contaminación ían cubríndoo todo.
Un bo día déronse conta de que estaban a matar ao
planeta e que se non se detiñan, toda a vida sobre a
terra desaparecería. Reuniuse o gran consello
humano para decidir que facer respecto do que
ocorría, pero non se puxeron de acordo. Uns dicían
que se detivese toda a produción de materiais
contaminantes, sen importar o custo que tivese,
outros dicían que se debía pensar primeiro na
sociedade humana e o seu benestar. Pero
esquecíanse que a sociedade humana vivía grazas ao
planeta.
Tanto desacordo levounos a unha gran guerra e a
guerra terminou de destruír o pouco que se ía
salvando. O planeta terra quedou cuberto por unha
enorme nube negra, ás escuras completamente.
Bastaron apenas uns días para que os humanos se
desen conta do seu gran erro. As plantas, os animais, todo morría , tamén as persoas.
Foron tres terribles meses, ata que xa non quedou nada. Os humanos esqueceran o que
os animais sempre souberon. Non debes tomar do planeta máis do que necesitas
para vivir, así permitiraslle rexenerar os seus recursos e terás un planeta san.

3. A LÁMPADA PROTESTONA
Érase unha vez unha lámpada de baixo consumo, que algunhas veces cando a acendían
enfadábase.
O dono da casa, o señor González, non entendía o comportamento desta lámpada, xa
que lle dixeran que duraba moito tempo e que aforraría enerxía.
Un día, convidaron a uns amigos a comer a casa, chamábanse Roberto e Isa. Era un día
bastante soleado, pero con todo, a familia González tiña acendidas todas as luces do
salón para así ter máis luz, e entre todas as lámpadas acesas, estaba incluída a lámpada
protestona, da que vos falamos.
Roberto deuse conta de que a lámpada tiña cara de enfadada, e apagábase e acendíase
continuamente, entón dixo: Amigo González, paréceme que a vosa lámpada esta
enfadada, notástelo?.
O señor González respondeulle: Cada vez que a acendemos enfádase e apágase, non sei
por que o fai, xa que a compramos hai moi pouco?
De súpeto, Roberto deuse conta de que era o que lle
pasaba a aquela lámpada, así que dixo: Xa sei por que
vosa lámpada se enfada, porque que a acendades cando
hai luz do sol, e estades a consumir electricidade de
forma innecesaria.
Foi entón, cando os González entenderon que hai que
controlar o consumo de enerxía, e que non se deben
acender as luces, cando hai luz de día, pois así estamos axudando ao coidado da
natureza e a gastar menos diñeiro en electricidade.
Así que, apagaron as luces, e seguiron comendo coa luz do día, e a lámpada á que
chamaban a lámpada protestona púxose moi contenta.
Fonte: Contos infantís