จัดทำโดย นายวศิน คุณพันธ์ เลขที่ 6 นายวิริยะพงษ์ บุญรอด เลขที่ 7 นายวุธติพงษ์ คำเภา เลขที่ 8 นายสรรเพชญ พุทธามอญ เลขที่ 9 นางสาวกิรติกา ทองดี เลขที่ 31 นางสาวปวริศา ล้อมสินทรัพย์ เลขที่ 35 ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6/2

2. โปรแกรมย่อย เป็นส่วนหนึ่งของโปรแกรม มีหน้าที่เฉพาะในแต่ละตัว
การแยกโปรแกรมออกเป็นส่วนย่อยๆ มีข้อดีคือ
1.ลดความซ้าซ้อนในการเขียนโปรแกรมในส่วนที่ทางานอย่างเดียวกัน
2.ช่วยให้ทาความเข้าใจโปรแกรมได้ง่าย เพราะมีการแบ่งเป็นส่วนย่อยๆ
3.ทาให้สามารถแก้ไขและเพิ่มเติมการทางานของโปรแกรมได้ง่ายขึ้น
4.ช่วยให้นาโปรแกรมที่สร้างไปใช้งานในโปรแกรมอื่นได้ถ้าในโปรแกรมนั้นต้องการฟังก์ชัน
ในการทางานที่เหมือนกัน

3. 1.โปรแกรมย่อย Sub มาจากคาว่า Subroutine เป็นโปรแกรมย่อยที่
เมื่อทางานอย่างหนึ่งเสร็จแล้วจะไม่มีการส่งผลการทางานกลับไปยังโปรแกรม
2.โปรแกรมย่อย Function เป็นโปรแกรมย่อยที่เมื่อทางานเสร็จแล้วจะ
คืนผลลัพธ์ที่ได้จากการทางานกลับไปยังโปรแกรมที่เรียกใช้งานฟังก์ชันนี้

4. เป็นโปรแกรมย่อยที่ถูกสร้างขึ้นมาทางานโดยที่อาจจะรับหรือไม่มีการรับ
ค่าพารามิเตอร์มาทางานก็ได้ แต่จะไม่มีการส่งผลการทางานกลับไปยังโปรแกรมที่
เรียกใช้งาน Subroutine นี้มีรูปแบบในการเขียน ดังนี้

5. เป็นโปรแกรมย่อยที่ถูกสร้างขึ้นมาทางานโดยที่อาจจะรับหรือไม่มีการ
รับค่าพารามิเตอร์มาทางานก็ได้ และเมื่อทางานเสร็จแล้วจะมีการส่งผลการทางาน
กลับไปยังโปรแกรมที่เรียกใช้งานฟังก์ชั่นนี้มีรูปแบบในการเขียน ดังนี้

6. 1. พิมพ์ส่วนหัวของโปรแกรมย่อยลงในหน้าต่าง Code Editor จากนั้น
กด Enter
2. จะปรากฏข้อความ End Sub ของโปรแกรมย่อยนั้น จากนั้นพิมพ์
คาสั่งสร้างโปรแกรมย่อย

7. 1. เลือกคลาสที่จะประกาศโปรแกรมย่อย จากรายการ Object ListBox
(เลือก Module1)
2. เลือกชื่อโปรแกรมย่อยที่ต้องการ จากรายการ Procedure ListBox
(เลือก MyFunction)
3. VB.NET จะแสดงโปรแกรมย่อยที่เลือก

8. เป็นฟังก์ชันที่บริษัทที่ผลิตภาษา C ได้เขียนขึ้น ได้แก่
1.ฟังก์ชันทางคณิตศาสตร์ (mathematic functions)
2.ฟังก์ชันเกี่ยวกับตัวอักษร (character functions)
3.ฟังก์ชันเกี่ยวกับสตริง (string functions)
4.ฟังก์ชันทั่วไปที่ใช้งานบ่อย ๆ

9. เป็นฟังก์ชันที่ใช้สาหรับการคานวณทางคณิตศาสตร์ และก่อนที่จะ
ใช้ฟังก์ชันประเภทนี้จะต้องใช้คาสั่ง #include แทรกอยู่ตอนต้นของ
โปรแกรม และตัวแปรที่จะใช้ฟังก์ชันประเภทนี้จะต้องมีชนิด (type) เป็น
double เนื่องจากผลลัพธ์ที่ได้จากฟังก์ชันประเภทนี้จะได้ค่าส่งกลับของ
ข้อมูลเป็น double เช่นกัน

10. ฟังก์ชันทางคณิตศาสตร์ที่ควรทราบ มีดังนี้
acos(x) asin(x)
atan(x) floor(x)
sin(x) cos(x)
tan(x) sqrt(x)
exp(x) fabs(x)
ceil(x) pow(x,y)
log(x) log10(x)

11. เป็นฟังก์ชันที่ใช้กับข้อมูลที่มีชนิดเป็น single char (ใช้เนื้อที่ 1 byte)
เท่านั้น และก่อนที่จะใช้ฟังก์ชันประเภทนี้จะต้องใช้คาสั่ง #include แทรกอยู่ตอนต้น
ของโปรแกรม จึงจะสามารถเรียกใช้ฟังก์ชันประเภทนี้ได้

12. ฟังก์ชันที่เกี่ยวกับตัวอักษรที่ควรทราบ มีดังนี้
isalnum(ch) isalpha(ch)
isdigit(ch) isxdigit(ch)
islower(ch) isupper(ch)
tolower(ch) toupper(ch)
isspace(ch)

13. เป็นฟังก์ชันที่ใช้กับข้อมูลชนิดสตริง (string) โดยก่อนที่จะใช้ฟังก์ชัน
ประเภทนี้จะต้องใช้คาสั่ง #include แทรกอยู่ตอนต้นของโปรแกรมก่อน จึงจะ
เรียกใช้ฟังก์ชันประเภทนี้ได้
ฟังก์ชันที่เกี่ยวข้องกับสตริงที่ควรทราบ มีดังนี้
strlen(s) strcmp(s1,s2)
strcpy(s) trcat(s1,s2)

14. 1. ฟังก์ชัน clrscr( ) 2. ฟังก์ชัน gotoxy(x,y)
รูปแบบ รูปแบบ
clrscr( ); gotoxy(x,y );
3. ฟังก์ชัน clreol( ) 4. ฟังก์ชัน atol(s)
รูปแบบ รูปแบบ
clreol( ); atol(s);