2. Kim była Maria Anto?
Maria Anto to właściwie
Maria Czarnecka (Antoszkiewicz) - polska malarka.
Urodzona 15 grudnia 1936 w Warszawie.
3. Rodzina malarki
Maria Anto to córka
Tadeusza Czarneckiego
i Józefiny Nelly Egiersdorff
(jednej z pierwszych
studentek Wydziału Filozofii
UW).
4. Twórczość
Przyglądając się
całokształtowi twórczości
i postawy Anto, podkreślić
należy jej integralność,
indywidualność
i bezgraniczną wolność
zapisaną na płótnach.
Malarka tak znacząco
obecna na polskiej scenie
artystycznej była w latach
1960–1980.
5.
6.
7.
8.
9.
10. Zachęta
Jej twórczość powróciła na przełomie 2017 i 2018
roku w Zachęcie Narodowej Galerii Sztuki
w Warszawie, gdzie odbyła się pierwsza pośmiertna
wystawa prac artystki.
11. Śmierć
Zmarła 10 kwietnia 2007 w Warszawie,
pochowana została na Powązkach w
rodzinnym
grobie Czarneckich.
Maria Anto to właściwie Maria Czarnecka (Antoszkiewicz) - polska malarka. Urodzona 15 grudnia 1936 w Warszawie, a zmarła 10 kwietnia 2007 tamże. Żyła 71 lat.
Maria Anto była absolwentką Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowniach prof. Stefana Płużańskiego i prof. Michała Byliny – dyplom w 1962 r. Ponad 60 wystaw indywidualnych w Polsce i na świecie, udział w ok. 250 wystawach zbiorowych. Prace w muzeach, zbiorach miejskich oraz w kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą.
Maria Anto to córka Tadeusza Czarneckiego i Józefiny Nelly Egiersdorff (jednej z pierwszych studentek Wydziału Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego).
Jej ojciec , przed chwilą wspomniany - Tadeusz Czarnecki (ps. Uszycki), brat Konstanty Paprocki (ps. Lech) i kuzyn Adam Wojciech Kloss (ps. Junak) brali udział w powstaniu warszawskim.
Pracom artystki wpisywanym w tradycję surrealizmu —malarstwa metaforycznego, sztuki naiwnej czy fantastyki o charakterze baśniowym — zawsze towarzyszy tajemnica i atmosfera niesamowitości. Jako profesjonalna malarka już na początku swojej pracy twórczej świadomie czerpała z dorobku sztuki naiwnej. W równym stopniu ignorowała aktualne tendencje artystyczne, jak i zasady realistycznego obrazowania. Poświęciła się figuracji będącej splotem wyobraźni, wspomnień i spraw zaczerpniętych z życia. Z dzisiejszej perspektywy twórczość Marii Anto z jej najważniejszego, dojrzałego okresu wydaje się wyjątkowo oryginalną, osobną postawą w sztuce. Obecność jej malarstwa na polskiej scenie była bezprecedensowa. Artystka zrealizowała ogromny zespół prac dochodząc w swojej twórczości do niekwestionowanego indywidualizmu malarskiego. Przyglądając się całokształtowi twórczości i postawy Anto, podkreślić należy jej integralność, indywidualność i bezgraniczną wolność zapisaną na płótnach. Malarka tak znacząco obecna na polskiej scenie artystycznej była w latach 1960–1980.
W obrazach artystki odcisnęło się piętno doświadczenia dzieciństwa spędzonego w okupowanej Warszawie, śmierci najbliższych oraz traumatyczny epizod ocalenia w drodze do niemieckiego obozu. Lęki i traumy dzieciństwa widoczne w jej późniejszej twórczości, przełamane zostały jej magiczną wyobraźnią i głęboką erudycją.
Artystka byłą oddaną organizatorką życia artystycznego w czasie stanu wojennego w Polsce. W jej domu i pracowni, w czasie bojkotu oficjalnych instytucji w czasie i po stanie wojennym (1982-1986), odbywały się wystawy i spotkania nieoficjalnego obiegu, organizowała pokazy, współtworzyła Solidarność Artystów równocześnie kontynuując swoją wybitną twórczość.
Ziemia zatrzymuje się w bezruchu, czas jak przed początkiem historii- nie istnieje, obraz staje się autonomiczną rzeczywistością utrwaloną na płótnie. Jest zamkniętym w ramy snem, którego przenikające się znaczenia, symbole z wielotysięcznej historii ludzkiego poszukiwania sensu istnienia przeplatają się gęsto jak sploty płótna. Tajemnica trwa, ponadczasowa jak dzieła. - Katarzyna Napiórkowska
Porównywana przez krytyków do Fridy Kahlo, Yves’a Tanguy’ego, Maxa Ernsta, Giorgia de Chirico i Henri’ego Rousseau, stworzyła jednak całkowicie własny, indywidualny i niepowtarzalny styl.
Portret wanny
W ostatnich dwóch dekadach zniknęła z pola widzenia odbiorców sztuki. Jej twórczość powróciła na przełomie 2017 i 2018 roku w Zachęcie Narodowej Galerii Sztuki w Warszawie, gdzie odbyła się pierwsza pośmiertna wystawa retrospektywna prac artystki.
Zmarła 10 kwietnia 2007 w Warszawie, pochowana została na Powązkach w rodzinnym grobie Czarneckich. Żyła 71 lat.