2. Kim był?
Waldemar Świerzy to polski artysta plakatu, jeden z najlepiej rozpoznawanych
grafików w Polsce i na świecie.
Urodził się 9 września 1931 roku w Katowicach a zmarł 27 listopada 2013 roku
w Warszawie.
Współtwórca polskiej szkoły plakatu. Otrzymał wiele nagród za twórczość
plastyczną m.in. Grand Prix Toulouse Lautrec (Paryż), The Hollywood Reporter
Los Angeles, Biennale w São Paulo, złote medale na Międzynarodowych
Biennale Plakatu w Warszawie i Lahti. Współpracował z miesięcznikiem „Ty i
Ja”. Oprócz plakatów tworzył znaczki pocztowe, ilustracje do książek, a także
okładki płyt i czasopism.
3. Nauka
Studia odbył w latach 1947-52 w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie
(Wydział Grafiki w Katowicach). Malarstwa uczył się u prof. Rafała
Pomorskiego, grafiki u prof. Józefa Mroszczaka. Od 1965 roku zajął się pracą
dydaktyczną w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu
jako kierownik Pracowni Grafiki Projektowej. W 1970 roku prowadził cykl
wykładów dla grafików w Hawanie, w latach 1979-80 na Uniwersytecie w
Meksyku, w 1985 roku wykładał w Hochschule der Kunste w Berlinie
Zachodnim. W 1979 roku został przewodniczącym Międzynarodowego
Biennale Plakatu w Warszawie. W 1994 roku objął pracownię plakatu na
warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych.
4. Twórczość
Autor m.in. obwolut do znakomitej serii PIW-owskiej "Współczesna proza
światowa". Projektował też okładki do płyt, kalendarze i znaczki pocztowe.
Jako wystawiennik przygotowywał oprawy graficzne dla polskich pawilonów
na Międzynarodowych Targach m.in. w Nowym Jorku, Lipsku, Wiedniu,
Casablance i w Poznaniu.
W latach 2003–2013 namalował cykl 49 portretów polskich władców tzw.
Nowy poczet władców Polski. Obejmuje on polskich królów i książąt od
Mieszka I do Stanisława Augusta Poniatowskiego. Ostatni portret ukończył na
kilka dni przed swoją śmiercią.
5. Twórczość
Jego plakaty z początku lat pięćdziesiątych charakteryzowały się
uproszczeniem formy i nowatorskimi rozwiązaniami typograficznymi. Z
wczesnego okresu twórczości artysty należy wspomnieć przede wszystkim o
plakacie do filmu „Czerwona oberża”.
W połowie lat 50. warsztat artysty wyraźnie się zmienił i stał się bardziej
malarski - kompozycje plakatów nabrały dynamizmu, jakby ich forma
eksplodowała od wewnątrz.