....

1. กลุ่มที่ 4
ข้อมูลชนิดอาร์เรย์และสตริง

2. อาร์เรย์ (ARRAY)
อาร์เรย์(Array) เป็นตัวแปรชุดให้สาหรับเก็บข้อมูลที่มีความสัมพันธ์กัน โดยจะเก็บไว้ในชื่อ
เดียวกันสมาชิกแต่ละตัวของ Array จะเรียกว่า Element หรือ Cell ตัวเลขที่ใช้ระบุตาแหน่ง
สมาชิกของ Array เรียกว่า Index หรือ Subscript
 ตัวอย่าง Array X ที่มี 5 Element ซึ่งจะเริ่มต้นตั่งแต่ Index 0 ถึง 4

3. ตัวแปรอาร์เรย์แบบ 1 มิติ
 อาร์เรย์หนึ่งมิติ มีโครงสร้างเทียบเท่าเมตริกซ์ขนาด nx1 การประกาศตัวแปรอาร์เรย์จะใช้
เครื่องหมาย [ ] ล้อมค่าตัวเลขจานวนเต็ม เพิ่อบอกจานวนหน่วยข้อมูลที่ต้องการได้ในรูป
 ชนิดของตัวแปร ชื่อตัวแปร[จานวนสมาชิกที่ต้องการ]
data_type variable_name [ number-of-elements ]
เช่น int a[5];
double x, y[10], z[3];

4. ตัวแปรอาร์เรย์หลายตัว
 อาร์เรย์หลายมิติ (Multi-dimensional array) คือ อาร์เรย์ที่มีสมาชิกเป็นข้อมูลอาร์เรย์ นั้นคือ ในหน่วยข้อมูลแต่ละหน่วยของ
อาร์เรย์จะเป็นอาร์เรย์ย่อยๆ ซึ่งอาจจะกาหนดซ้อนลงไปได้หลายชั้น
 การกาหนดอาร์เรย์หลายมิติ จะกระทาในรูป
ชนิดตัวแปร ชื่อตัวแปร[จานวนสมาชิก][จานวนสมาชิก]….; ตัวแปรอาร์เรย์หลายตัว
 การประกาศอาร์เรย์หลายตัวทาได้ดังนี้
int [] abc , xyz;
abc = new int[500];
xyz = new int[10];
หรือเขียนรวมกันได้ดังนี้
int[] abc = new int[500], xyz = new int[10];

5. ตัวอย่างอาร์เรย์หลายมิติ
 เช่น อาร์เรย์ที่มีสมาชิกอยู่ 3 ตัว และสมาชิกแต่ละตัวก็เป็นอาร์เรย์เก็บข้อมูลชนิด int มีจานวน
สมาชิก 2 ตัว จะกาหนดได้ดังนี้ int a[3][2];
 ขนาดของอาร์เรย์3 x 2
 จานวนไบต์ ที่ใช้ในการเก็บอาร์เรย์sizeof (a) คานวณจาก 3 x 2 x sizeof ( int ) =
3x2x4 = 24 ไบต์

6. ตัวอย่างอาร์เรย์หลายมิติ
 จากการกาหนดดังกล่าวจะได้อาร์เรย์ที่มีโครงสร้างดังรูป
 การจัดวางภายในหน่วยความจาสามารถแสดงได้ดังรูป

7. การกาหนดค่าเริ่มต้นให้อาร์เรย์ 1 มิติ
 สามารถประกาศตัวแปร Array พร้อมกับกาหนดค่าเริ่มต้นให้กับสมาชิก Array ได้โดยมี
รูปแบบดังนี้ชนิดของตัวแปรอาร์เรย์ชื่ออาร์เรย์[จานวนข้อมูล] = {ค่าคงที่,ค่าคงที่, …};
 เช่น
การกาหนดค่าเริ่มต้นให้อาร์เรย์ 1 มิติType [] var_name = {value1,value2,value3};
int []num = {5,6,9}; String []name ={“noom”,”boby”,”goft”};Int []unit = {1}

8. ตัวอย่างโปรแกรม

9. การเข้าถึงตัวแปรอาร์เรย์
 เมือมีการประกาศอาร์เรย์แล้ว ค่าตาแหน่งหมายเลขลาดับข้อมูลสาหรับใช้เข้าถึงตัวแปร
ย่อยต่างๆ ในอาร์เรย์จะถูกกาหนดโดยอัตโนมัติ
 โดยหากกาหนดอาร์เรย์ด้วยขนาด n ข้อมูล หน่วยแรก จะมีค่าตาแหน่งลาดับเป็น 0 ไป
จนถึงข้อมูลหน่วยสุดท้ายจะมีค่าตาแหน่งลาดับเป็น n-1
 เช่น int v[5];

10.  ถ้าต้องการอ่านหรือเขียนข้อมูลในหน่วยต่างๆของตัวแปรอาร์เรย์จะต้องอ้างชื่อตัวแปร
 ตามด้วยค่าลาดับของหน่วยในกลุ่มข้อมูลอาร์เรย์ล้อมด้วยเครื่องหมาย [ ] ซึ่งเรียกว่า
subscript (หรือดัชนี index)
 ค่าดัชนี อาจอยู่ในรูป ค่าคงที่ของตัวแปร นิพจน์ หรือฟังก์ชันที่ให้ค่าเป็นค่าจานวนเต็มก็
ได้( positive integer >=0 )
 ของเขตของ index หรือ subscript มีค่าตั้งแต่ 0 ถึง n-1 ( n คือขนาดของ
อาร์เรย์)

11. การใช้คาสั่งวนรอบ FOR ในการเข้าถึงค่าในอาร์เรย์
 เราสามารถใช้คาสั่ง วนรอบ for ในการวนรอบรับค่าที่ป้ อนเข้ามาและใช้ในการ
คานวณโดยการใช้ตัวแปรในการวนรอบและใช้ตัวแปรเดียวกันเพื่อกาหนดลาดับของ
ข้อมูลที่จะใช้ในอาร์เรย์
int x,a[5];
for (x=0; x<5; x++)
{ printf(“Enter value for a[%d]:”,x);
scanf(“%d”,&a[x]);
}
printf(“Show all valuesn”);
for (x=0; x<5; x++)
{ printf(“a[%d] = %d”, x, a[x]); }

12. ตัวอย่างโปรแกรม
int grades[5];
grades[0] = 98;
grades[1] = grades[0] – 11;
grades[2] = 2 * (grades[0] – 6);
grades[3] = 79;
grades[4] = (grades[2]+grades[3]– 3)/2;
total = ggrraaddeess[[03]]++ ggrraaddeess[[14]]+; grades[2]+
grades[i];
grades[2*i];
grades[j-i];

13. ถ้าต้องการหาผลรวมของตัวแปร grade ทั้ง 5 อีลีเมนต์ทาดังนี้
total = grades[0] + grades[1] + grades[2] +
grades[3] + grades[4];
เปลี่ยนเป็น for loop ได้ดังนี้
total = 0;
for ( i = 0 ; i <= 4 ; i++)
total += grades[i];

14. การส่งผ่านอาร์เรย์ไปยังฟังก์ชัน
สามารถแบ่งได้เป็น 2 ลักษณะ
 การส่งผ่านค่าอีลีเมนต์อาร์เรย์ให้กับฟังก์ชันเป็นการเรียกใช้ฟังก์ชันแบบ
Call-by-value
 การส่งอาร์เรย์ทุกอีลีเมนต์ให้กับฟังก์ชันเป็นการเรียกใช้ฟังก์ชันแบบCallby-
reference

15. การเรียกใช้แบบ CALL-BY-VALUE
 ใช้วิธีการส่งค่าของตัวแปร (value) ให้กับฟังก์ชัน โดยผ่านพารามิเตอร์
 ไม่สามารถแก้ไขค่าของอาร์กิวเมนต์(หรือพารามิเตอร์)ภายในฟังก์ชันได้ = การแก้ไขค่าต่างๆใน
 ฟังก์ชัน ไม่มีผลต่อตัวแปรที่ส่งค่ามา
 ใช้กับฟังก์ชันที 􀃉รับค่าเข้าเป็นตัวแปรธรรมดา (int, float, char,...)
เช่น void triple(int x)
{ x=x*3; printf(“x = %d”,x); } ….
int x=5, y[2]={10,11};
triple(x); triple(y[0]);

16. การเรี ยกใช้แบบ CALL-BY-REFERENCE
 ใช้วิธีการส่งค่า แอดเดรส (Address)*** ของตัวแปรไปให้ฟังก์ชัน
 ใช้กับฟังก์ชันที่รับค่าเข้าเป็นอาร์เรย์
 สามารถแก้ไขค่าของอาร์กิวเมนต์ภายในฟังก์ชันได้= การแก้ไขค่าตัวแปรอาร์เรย์ ภายในฟังก์ชัน มี
ผลการเปลี่ยนแปลงต่อตัวแปรที่ส่งค่ามา เพราะ การมีการจัดการค่าของหน่วยความจาในตาแหน่ง
เดียวกัน
***แอดเดรส (Address) คือ ค่าที่ใช้อ้างถึงตัวข้อมูลภายในหน่วยความจา เหมือนกับ
หมายเลขบ้านเลขที่***

17. ฟังก์ชันที่มีการรับค่าเข้าเป็ นอาร์เรย์
 ฟังก์ชันสามารถที่จะรับค่าเข้าเป็นอาร์เรย์ได้ซึ่งรูปแบบของการเขียนต้นแบบของฟังก์ชันเป็นดังนีชนิด
ข้อมูล ชื่อฟังก์ชัน(ชนิดข้อมูล ชื่อตัวแปร[ขนาดอาร์เรย์]);
 ในกรณีฟังก์ชันมีการรับค่าเข้าเป็นอาร์เรย์1 มิติ อาจจะไม่ต้องกาหนดขนาดของอาร์เรย์ก็ได้
 ตัวอย่างเช่น
int sum_arr(int num[10]);
void print_arr(int a[5]);
float average(int num[]);

18. การส่งผ่านค่าอีลีเมนต์อาร์เรย์ให้กับฟังก์ชัน
 หากฟังก์ชันmy_func มีต้นแบบของฟังก์ชันดังนี้
void my_func(int x);
 และใน main ได้มีการประกาศตัวแปรอาร์เรย์ชื่อว่า num
int num[10];
 การส่งอีลีเมนต์ที่ 0 ของอาร์เรย์num ไปเป็นอาร์กิวเมนต์ของฟังก์ชันmy_func
สามารถเขียนได้ดังนี้
my_func(num[0]);

19. ตัวอย่างที่ 1 : การส่ งค่าแต่ละอีลีเมนต์ในอาร์เรย์ให้กับฟั งก์ชัน
#include <stdio.h>
void check_val(int x);
int main()
{
int a[3] = {2,-1,5};
check_val(a[0]);
return 0;
}
void check_val(int x)
{
if(x >= 0)
printf("%d : Positiven",x);
else
printf("%d : Negativen",x) ;
}
2 : Positive

20. ตัวอย่างที่ 2: การส่งค่าแต่ละอีลีเมนต์ในอาร์เรย์ให้กับ
ฟังก์ชัน
#include <stdio.h>
void check_val(int x);
int main()
{
int i,a[3] = {2,-1,5};
for(i=0;i<3;i++)
check_val(a[i]);
return 0;
}
void check_val(int x)
{
if(x >= 0)
printf("%d : Positiven",x);
else
printf("%d : Negativen",x);
}
2 : Positive
-1 : Negative
5 : Positive

21. ตัวอย่างที่ 3 : การส่งค่าแต่ละอีลีเมนต์ในอาร์เรย์ให้กับ
ฟังก์ชัน
#include <stdio.h>
void showVal(int val); /* function prototype */
void main()
{
int nums[5] = {2, 18, 1, 27, 16};
showVal(nums[0]);
}
void showVal(int val) /* show a value */
{
printf("Value is %dn", val);
}
Value is 2

22. การส่งอาร์เรย์ทุกอีลีเมนต์ของอาร์เรย์ให้กับฟังก์ชัน
 การส่งอาร์เรย์ในกรณีนี้ ใช้แค่ชื่อตัวแปรอาร์เรย์เท่านั้น เช่น หากใน main มีการ
ประกาศอาร์เรย์ดังนี้
int num[10];
 และฟังก์ชัน print_arr มีต้นแบบฟังก์ชันดังนี้
void print_arr(int a[10]);
 การส่งอาร์เรย์num ทุกอีลีเมนต์ไปให้ฟังก์ชันprint_arr สามารถเขียนได้ดังนี้
print_arr(num);

23. ตัวอย่างที่1: การส่งอาร์เรย์ทุกอีลีเมนต์ให้กับฟังก์ชัน
#include <stdio.h>
void print_arr(int a[4]);
int main() {
int num[4] = {5,2,-1,8};
print_arr(num);
return 0;
}
void print_arr(int a[4])
{
int i;
for(i =0;i<4;i++)
printf("%d ", a[i]);
}
5 2 -1

24. อาร์เรย์ของออบเจ็กต์
 อาร์เรย์สามารถเก็บ reference ของ Object ได้โดยกาหนดให้อาเรย์
เป็น Class นั้น ๆ ในตอนประกาศอาเรย์มีรูปแบบดังนี้
เช่น
Student [] studentList = new Student[10];
className [] arrayName = new className[size];

25.  Student [] studentList = new Student[3];
 studentList[0] = new Student();
 studentList[1] = new Student();
 studentList[2] = new Student();

26. อาร์เรย์แบบ 2 มิติ
 โดยสรุป สาหรับอาร์เรย์สองมิติ เมื่ออ้างชื่ออาร์เรย์จะหมายถึงตาแหน่งเริ่มต้นของอาร์เรย์
ทั้งหมด (อาร์เรย์2 มิติ)
 เมื่ออ้างชื่ออาร์เรย์พร้อมสมาชิกหนึ่งอันดับ จะหมายถึงตาแหน่งเริ่มต้นของอาร์เรย์ย่อยภายใน
(อาร์เรย์1 มิติ)
 เมื่ออ้างชื่ออาร์เรย์พร้อมค่าสองอันดับ จะหมายถึง ข้อมูลภายในอาร์เรย์

27. อาเรย์ 2 มิติ

28. การประกาศตัวแปรอาร์เรย์ 2 มิติ
int val[3][4];
double prices[10][5];
char code[6][4];

29. การใช้คาสั่ง FOR ในการเข้าถึงอาร์เรย์ 2 มิติ
 ใช้ลูป for 2 ชั้น โดยลูปชั้นนอกวนรอบตามจานวนแถว ส่วนลูปชั้นในวนรอบตามจานวนหลัก
 ต้องมีตัวนับ 2 ตัว คือ ตัวนับแถวและตัวนับหลัก
 ตัวอย่างเช่น

30. ตัวอย่าง : การแสดงค่าของอาร์เรย์ 2 มิติ

31. การให้ค่าเริ่ มต้น (ARRAYINITIALIZATION)
เราจะใช้กลุ่มค่าคงที่ที่มีสมาชิกเป็นกลุ่มค่าคงที่ย่อย ซึ่งเป็นชนิดเดียว กัน
และมีขนาดเท่ากัน
รวมถึงสอดคล้องกับชนิดของอาร์เรย์ด้วย
 โดยใช้เครื่องหมาย {} หรือ , ในการแบ่งแยกแต่ละแถว

32. ตัวอย่างการให้ค่าเรื่ มต้น
(ARRAYINITIALIZATION)
 int val[3][4] ={ { 8,16, 9, 52 },
{3,15, 27, 6},
{14, 25, 2, 10} };
 int val[3][4] = { 8, 16, 9, 52,
3, 15, 27, 6,
14, 25, 2, 10 };

33. หากไม่มีการกาหนดจานวนแถว คอมไพเลอร์จะกาหนดจานวนแถวโดย
นับจากที่กาหนด
ในค่าเริ่มต้น แต่จะต้องมีการกาหนดจานวนหลักเสมอ เช่น
int a[][2] = {{5,8},{9},{-1}};

34.  ในการกาหนดค่าเริ่มต้นของอาร์เรย์2 มิติ สามารถละเครื่องหมายปีกกาที่ใช้แบ่งแถวได้
โดยใช้จานวนหลักในการจัดว่าอีลีเมนต์ใดอยู่แถวใด

35. CLASS ARRAYLIST
 ในภาษา Java มีกลุ่มคลาสที่เ รียกว่า คอลเล็กชั่น (Collection) ซึ่ง ออบเจ็กต์จากคลาสนี้
สามารถใช้สะสมออบเจ็กต์ต่าง ๆ ไว้ได้เช่น Class ArrayList ดีกว่าArray ทีส ามารถเพื่ม
สมาชิกได้โดยไม่ต้องประกาศไว้ล่วงหน้าการใช้ Class ArrayList จะต้อง import
java.util.ArrayList
ตัวอย่างการสร้างออบเจ็กต์ จาก Class ArrayList
ArrayList nameList = new ArrayList();

36. METHOD ที่สาคัญของ ARRAYLIST
 add(int index,Object obj) ใช้ใส่ออบเจ็กต์ลงในอาร์เรย์ทีต่าแหน่ง index
 remove(int index) นาออบเจ็กต์ตาแหน่ง index ออกจากอาร์เรย์
 get(int index) คืนค่าออบเจ็กต์ในตาแหน่ง index
 indexof(Object obj) คืนค่า index ของออบเจ็กต์ทีร 􀃉 ะบุ
 size สาหรับหาขนาดของ ArrayList

37. STRING
String คือข้อความ หรือ สายของอักขระ ในภาษา C++ ไม่มีตัวแปร
ประเภท String แต่จะมีตัวแปรประเภท char ให้ใช้แทน ซึ่งตัวแปร
ประเภทchar จะสามารถเก็บอักขระได้1 อักขระ เท่านั้นถ้าหากเราอยากให้
ตัวแปร char สามารถเก็บข้อความได้เราก็สามารถ ทาให้ตัวแปร char เป็น
array ได้char Name[10];

38. ตัวอย่างเช่น CHAR NAME[10];
ความหมายว่า
 ตัวแปร ชื่อ Name เป็นตัวแปรประเภทchar สามารถเก็บอักขระได้9 ตัวอักษรสาเหตุที่เก็บได้9
ตัวอักษรก็เพราะว่า ในกรณีที่เราใช้ตัวแปร char เป็น array เพื่อเก็บข้อความCompiler จะเหลือเนื้อที่
ตาแหน่งสุดท้ายไว้เก็บอักขระ นัล เพื่อให้รู้ว่าเป็นการจบ String
เพราะฉะนั้นรูปแบบการประกาศตัวแปร char ที่เป็น Stringจึงเป็นแบบนี้
 char ชื่อตัวแปร[จานวนอักษร+1]; ถ้าเราต้องการประกาศตัวแปร char ที่เป็น String ไว้เก็บข้อมูล
ชื่อที่มีได้มากสุด 30 ตัวอักษรก็ให้ ประกาศดังนี้char Name[31]; หรือถ้าเรา จะประกาศตัวแปร char ที่
เป็น String ไว้เก็บข้อมูลชื่อเดือนมีได้มากสุด20 ตัวอักษร ก็ให้ประกาศดังนี้char Month[21];

39. การเปรียบเทียบ STRING
 ใช้เครื่องหมาย = =
เป็นการเปรียบเทียบว่า String 2 ตัวเป็น Object เดียวกันหรือไม่ โดยจะเปรียบเทียบค่าอ้างอิงหรือ
ที่อยู่ในหน่วยความจาของตัวแปรทั้งสอง ไม่ได้เป็นการเปรียบเทียบถึงข้อมูลที่ String ทั้ง 2 ตัวว่าเก็บ
ข้อมูลเดียวกันหรือไม่

40. EQUALS() METHOD
 เป็นการเปรียบเทียบค่าใน String Object ทั้ง 2 ตัวเป็นค่าเดียวกันหรือไม่ โดยที่จะให้ค่าเป็น
จริง (True) ก็ต่อเมื่อตัวอักษรทุกตัวใน String ทั้ง 2 ค่าจะต้องเหมือนกันหมด โดยสนใจตัวอักษร
พิมพ์เล็กและพิมพ์ใหญ่ด้วย หากต่างกันก็จะให้ค่าเป็นเท็จ (False)

41. COMPARETO METHOD
การเปรียบเทียบความไม่เท่ากันของ String โดยจะให้ค่าที่ได้จากการเปรียบเทียบแบ่งเป็น 3
ค่าคือ
 - เป็นลบ (-) ถ้าค่าแรกน้อยกว่าค่าที่สอง
 - เป็นบวก (+) ถ้าค่าแรกมากกว่าค่าที่สอง
 - เป็นศูนย์(0) ถ้าค่าเท่ากัน

42. คลาส STRINGBUFFER
 คลาส StringBuffer จะมีลักษณะคล้ายกับคลาส String เพียงแต่เป็นตัวแปรสตริงที่มีการแก้ไขค่าแบบถาวร
คอนสตรักเตอร์ของคลาส StringBuffer ที่น่าสนใจมีดังต่อไปนี้
 StringBuffer(String s) เก็บสตริง s ไว้ในตัวแปร StringBuffer
 StringBuffer() เก็บข้อความว่างเปล่าไว้ในตัวแปร StringBuffer และมีขนาด16 byte เหตุที่ตัวแปร
StringBuffer มีขนาดปกติ 16 และจะเพิ่มขนาดเมื่อเก็บข้อความลงไป เป็นเพราะถ้ามีการเปลี่ยนข้อความที่เก็บภายหลัง
ข้อความใหม่อาจมีขนาดไม่เท่าเดิม ดังนั้นจาวาจึงว่างไว้อีก 16 ที่ว่างเพื่อจะได้ไม่ต้องกันที่ในหน่วยความจาเพิ่มเติมอีกใน
กรณีที่ข้อความใหม่มีขนาดใหญ่กว่าเดิมไม่เกิน 16 เพราะการกันที่ในหน่วยความจาเพิ่มเติมภายหลังเป็นเรื่องยุ่งยากและอาจ
ทาให้ประสิทธิภาพในการเข้าถึงลดลง
 StringBuffer(int length) เก็บข้อความว่างเปล่าไว้ในตัวแปร StringBuffer และมีขนาดเท่ากับ length

43. เมธอดที่น่าสนใจส่วนหนึ่ งของคลาส
S T R I N G B U F F E R
 StringBuffer append(String s)
 StringBuffer append(char c)
 StringBuffer append(chra[] c, int offset, int len)
 StringBuffer append(booleab b)
 StringBuffer append(int i)
 StringBuffer append(long l)
 StringBuffer append(float f)
 StringBuffer append(double d)

44. เ ม ธ อ ด นี้ เ ป็ น โ อ เ ว อ ร์ โ ห ล ด เ ม ธ อ ด ทา ห น้า ที่ เ พิ่ ม ข้อ ค ว า ม ใ น ว ง เ ล็ บ
เ ข้า ไ ป ต่ อ ท้า ย ข้อ ค ว า ม ที่ มี อ ยู่ แ ล้ว ใ น S T R I N G BU F F E R ถ้า
มี ก า ร เ ป ลี่ ย น แ ป ล ง S T R I N G BU F F E R ผ่ า น เ ม ธ อ ด ข้อ ค ว า ม
จ ะ ถู ก เ ป ลี่ ย น แ บ บ ถ า ว ร
 StringBuffer insert(int offset, String s)
 StringBuffer insert(int offset, char c)
 StringBuffer insert(int offset, char[] c)
 StringBuffer insert(int offset, boolean b)
 StringBuffer insert(int offset, int i)
 StringBuffer insert(int offset, long l)
 StringBuffer insert(int offset, float f)
 StringBuffer insert(int offset, double b)

45. เ ม ธ อ ด นี้ เ ป็ น โ อ เ ว อ ร์ โ ห ล ด เ ม ธ อ ด ทา ห น้า ที่ แ ท ร ก ข้อ ค ว า ม ใ น ว ง เ ล็ บ เ ข้า
ไ ป ใ น ตา แ ห น่ ง ที่ เ ท่ า กับ O F F S E T
 StringBuffer deleteCharAt(int index) เมธอดนี้จะทาหน้าที่ลบตัวอักษรในตาแหน่ง index
ออก
 StringBuffer delete(int start, int end) เมธอดนี้จะทาหน้าที่ลบตัวอักษรจากตาแหน่ง start ถึง
end ออก
 StringBuffer revers()เมธอดนี้จะทาหน้าที่กลับตัวตัวอักษรจากหลังมาหน้า
 char charAt(int index) ล่งค่าตัวอักษรในตาแหน่ง index กลับ
 char setCharAt(int index, char ch) เปลี่ยนตัวอักษรในตาแหน่ง index ด้วย chtoString()
ส่งค่า
ของข้อความออกมาในรูปตัวแปรสตริง

47. ข้อแตกต่างระหว่าง STRINGBUFFER และ
STRING
ข้อที่แตกต่างระหว่าง StringBuffer และ String คือขนาดของ
StringBuffer ไม่จาเป็นต้องเท่ากับขนาดของข้อความและสามารถเพิ่ม
หรือลดขนาดได้เราสามารถตรวจสอบขนาดของ StringBuffer ได้โดย
ใช้เมธอด intcapacity() ซึงจะคืนค่าปัจจุบันของ StringBuffer ดัง
ตัวอย่างต่อไป

49. จากโค้ดข้างบนในบรรทัดที่ (1) เราสร้างตัวแปร s1 โดยไม่เก็บค่าอะไร
เลย ผลที่ได้คือขนาดของข้อความเท่ากับ 0 แต่ขนาดของตัวมันเองจริงเป็น 16
ซึ่งเป็นค่าปกติ ในบรรทัดที่ (2) เราสร้างตัวแปร s2 โดยให้เก็บค่า Hello
ผลที่ได้คือขนาดข้อความเป็น 5 แต่ขนาดของตัวมันเองเท่ากับค่าปกติบวกด้วย
ความยาวของข้อความที่สั่งให้มันเก็บซึ่งเท่ากับ 21 น่ันเอง ในบรรทัดที่(3) เรา
พยายามสร้างตัวแปร s3 ซึ่งเป็นวิธีการที่ใช้ไม่ได้กับตัวแปร
StringBuffer

50. เหตุที่ตัวแปร StringBuffer มีขนาดเท่ากับ 16 และจะเพิ่มขนาดเมื่อ
เก็บข้อความลงไป เป็นเพราะถ้ามีการเปลี่ยนแปลงข้อความที่เก็บภายหลัง ข้อ
ความหใม่อาจมีขนาดไม่เท่าเดิม จาวาจึงเผื่อที่ว่างไว้อีก 16 ที่ว่าง เพื่อจะได้ไม่
ต้องกันพื่นที่ในหน่วยความจาเพิ่มเติมอีกในกรณีที่ข้อความใหม่มีขนาดใหญ่
กว่าเดิมไม่เกิน 16 เพราะการกันที่ในหน่วยความจาเพิ่มเติมภายหลังทาได้ยาก
เนื่องจากพื่นที่ในหน่วยความจาทีเพิ่มขึ้นอาจไม่อยู่ติดกับพื้นที่เดิมทาให้
ประสิทธิภาพในการเข้าถึงลดลง

51. สมาชิก
1. นาย พีรวิชญ์สุวรรณรัฐ เลขที่ 3
2. นาย อมรณัฐ อ่อนน้อม เลขที่ 4
3. นาย เพชร พรหมสีทอง เลขที่ 8
4. นาย ราชสิงห์ ทรงบัณทิตย์เลขที่ 10
5. นาย อังกูร ตันประเสริฐ เลขที่ 11
6. นางสาว ธัญญารัตน์ แต้นุเคราะห์ เลขที่ 14
ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6/2