2. O ÚLTIMO FIDALGO
Érmo-los seus saídos,
os cancelos pechados,
fundidos teitos, escaleiras, trabes,
sin tellas o tellado,
non paso un día polos seus lindeiros
sin pararme ante a casa do Fidalgo.
3. Non fumega a troneira, (cheminea)
non se escoitan nos páteos
os ladridos dos cans, nin o sonoro
rinchar dos feros potros e cabalos.
No escudo en que descansa
o corredor voado
fan niño as anduriñas volandeiras
i escóndense os lagartos.
E no cima da torre o galo da veleta, desprumado,
remela os ollos cara ó vento Leste,
¡o vento da ruína e dos estragos!
4. Un vello pergamiño
co sello real sellado
e sinado coas cruces, non coas firmas
- ¡pois non sabían firmar! – de dez perlados,
manda que nadia poda
erguer cabana ou pazo
a carón desta casa, que lle quite
aire ou solo polo frente ou polos lados.
5. Despois de nove sigros
inda é firme o mandado.
As pallozas do pobo,
cheas das harmonias do traballo,
agachadas cal tigres,
dende lonxe respétano e acátano,
agardando que os muros se despromen,
e ríndose namentres polo baixo…
7. O dono derradeiro
védelo, aí vai, miraino…
cuberto coa coroza,
calzado o zoco, cos seus bois falando,
encamíñase á vila
para nela vender de estrume un carro
e contentar co voto,
- feroz limosna que lle arroxa o Estado-
ó seu señor de agora,
que onte foi seu escravo!
8. Acontéceme vendo estas traxedias
o que me pasa cando
tropezo cunha pedra de muíño
nun valo posta ou dunha herdá por marco.
Recordo o que ela esquece
das cousas que non sinten no letargo:
¡O grau que ten moído,
Os himnos que a dar voltas ten cantado!
M. Curros Enríquez “Aires da Miña Terra”
9. Agradecementos
por orden de aparición:
Candela Almuiña Losada
Bruno Pérez Viadero
Marcos Álvarez Chaves
Noa Pérez Blanco
Diego Alexandre Dos Santos Teles
Xiana Corderí Jardón
Xurxo Vilariño Losada
Joel Seara López
Mª Valentina Madera Fernández
