2. Вовед:
• Сонцето е едно од најубавите облици во космосот.
Благодарение на него целиот жив свет ужива со неговата
убавина, светлина, топлина, блескост и сјајност.
• Благодарејќи на новите научни сознанија, ние денес ги
познаваме процесите во природата многу подобро од порано, се
здобиваме со повеќе информации и знаења. Да се пишува за
ова исклучително богатство на нашата планета претставува
задоволство за секој.
3. Содржина:
• Сонцето е ѕвезда која што е најблиску до нас. Сонцето е толку
многу до нас што со голема точност е одредена неговата
старост, сјај, радиус, температура, маса и густина.
• Сонцето има привидна големина – 26.8, спектрален тип G2. Со
споредување на сјајот и неговата големина може да се одреди и
неговата површинска температура од 5870o K.
• Земјата кружи околу Сонцето и оддалеченоста помеѓу Сонцето
и земјата е 149.600.000 километри и неговата светлина го
поминува ова растојание за 8.3 минути.
• Кога ќе почне да го снемува водородното гориво на Сонцето,
тоа ќе прерасне во многу поголема и посјајна ѕвезда наречена
црвен џин. Тоа на крај ќе ги отфрли своите надворешни
слоеви во вселенскиот простор. Од сонцето тогаш ќе остане
само мошне густа ѕвезда наречена бело џуџе пред конечно да
се излади и да изгасне и да стане црно.
4. Јадро:
• Јадрото на Сонцето се смета дека се протега од центарот до 0.2
до 0.25 сончеви радиуси Густината изнесува околу 150 g/cm3
(150 пати повеќе од густината на водата на земјата), а
температурата изнесува приближно 13 600 000 К (додека на
површината на сонцето изнесува околу 5 800 К).
Јадрото е единственото место во сонцето каде што се
произведува значително количество на топлина
преку фузија : остатокот од ѕвездата се загрева со
енергија која што се пренесува надвор од јадрото.
5. Магнетно поле:
• Сонцето е магнетно активна ѕвезда. Силното променливо
магнетно поле варира од година во година и го менува
правецот на секои 11 години околу сончевиот максимум.
• Сончевото магнетно поле допринесува за многуте ефекти кои
сите заедно се нарекуваат сончева активност, вклучувајќи ги
сончевите дамки на површината на сончевите пламени и
варијациите во сончевиот ветар кои преносуваат материјал низ
сончевиот систем. Диференцијалното ротирање доведува до
искривување на линиите на магнетното поле со тек на време
предизвикувајќи ерупција на дупки на магнетното поле на
површината на Сонцето и формирање на сончевите пеѓи и
сончеви проминенции.
6. Магнетно поле:
• Сончевото магнетно поле се шири далеку над самото Сонце.
Магнетизираната плазма на сончевиот ветар го пренесува
сончевото магнетно поле во вселената формирајќи го оно што
се нарекува меѓупланетарно магнетно поле. Бидејќи плазмата
може да се движи само по линиите на магнетното поле,
меѓупланетарното магнетно поле првенствено се растегнува
далеку од Сонцето.
• Меѓупланетарното магнето поле е многу посилно од двополната
компонента на сончевото магнетно поле.
7. Сончево зрачење:
• Сончевото зрачење, во најширока смисла, е целосниот спектар
на електромагнетна радијација која ја испушта Сонцето. На
Земјата, сончевото зрачење се филтрира низ Земјината
атмосфера, а соларна радијација гледаме кога Сонцето е над
хоризонтот.
• Сончевото зрачење може да се измери со помош на апарат
наречен пиранометар или пирхелиометар.
• Сончевото зрачење значително се менува поминувајки низ
космосот и земјината атмосфера, а од него до нас доспева само
мал дел. Озонскиот омотувач ги спречува за живиот свет на
земјата најопасните делови од спектарот кои со себе носат
најголем дел од енергија, и ги уништуваат клетките на живите
организми. Тие зрачења се: космичко, гама, H и UVC.
8. Сончеви дамки:
• Сончевите дамки претставуваат делови на висока магнетна
активност каде што конвекцијата е инхибирана од силни
магнетни полиња намалувајќи го преносот на енергијата од
жешката внатрешност до површината.
• Најголемите сончеви дамки може да имаат дијаметар долг
80000 km. На вообичаен сончев минимум, неколку сончеви
дамки се видливи, а повремено не може да се види ниту една.
Како што сончевиот циклус напредува, бројот на сончевите
дамки се зголемува и тие се приближуваат до екваторот на
Сонцето.
• Сончевите дамки вообичаено се појавуваат во парови со
спротивна магнетна поларност.
9. Сончеви пламени:
• Сончевиот пламен претставува голема експлозија во
атмосферата на Сонцето кој што ослободува 6 x 1025 џули
енергија. Овој термин исто така се користи за да се означи
сличен феномен во останатите ѕвезди, каде што терминот
ѕвезден пламен се употребува.
• Тие произведуваат радијација низ електромагнетниот спектар
на сите бранови должини, од радио бранови до гама зраци .
Повеќето пламени се создаваат во активните региони околу
сончевите дамки, каде што силните магнетни полиња
пенетрираат во фотосферата за да ја поврзат короната со
сончевата внатртешност.
• Сочевите пламени за прв пат биле забележани на Сонцето од
страна на Ричард Кристофер Керингтон и Ричард Ходсон во
1859 како видливи посветли места во рамките на група од
сончеви дамки.
10. Атмосфера:
• Деловите од Сонцето кои се наоѓаат над фотосферата се сите
заедно наречени Сончева атмосфера. Тие може да се видат
преку телескопи кои оперираат низ електромагнетниот спектар,
од радио преку видлива светлина до гама зраци, и кои
вклучуваат пет основни зони: температурниот минимум,
хромосфера, транзитниот регион, корона и хелиосфера.
Најладниот дел на Соцето е регионот на температурниот
минимум кој се наоѓа на 500 km над фотосферата и изнесува 4
100 К.
• Над слојот на температурниот минимум се наоѓа слој 2000 km
густ. Тој слој е наречен хромосфера, кој доаѓа од грчкиот збор
chroma што значи боја бидејќи хромосферата е видлива како
обоена светлина на почетокот и на крајот на затемнувањето на
Сонцето.
11. Заклучок:
• Сонцето е највпечатливоит објект во Сончевиот Систем. Како
најголем објект, тој содржи околу 98% од вкупната маса на
системот.
• Сончевата енергија се создава длабоко во јадрото на Сонцето.
Тука заради огромните температури (15.000.000°С) и притисоци
(340 милијарди пати поголем од воздушниот притисок на
морско ниво на Земјата) започнуваат нуклеарните реакции.
• Сончевото магнетно поле допринесува за многуте ефекти кои
сите заедно се нарекуваат сончева активност, вклучувајќи ги
сончевите дамки на површината на сончевите пламени и
варијациите во сончевиот ветар кои преносуваат материјал низ
сончевиот систем.
• Сончевото зрачење е целосниот спектар на електромагнетна
радијација која ја испушта Сонцето, се филтрира низ Земјината
атмосфера, а соларна радијација гледаме кога Сонцето е над
хоризонтот.
12. Заклучок:
• Сончевите дамки претставуваат делови на висока магнетна
активност каде што конвекцијата е инхибирана од силни
магнетни полиња намалувајќи го преносот на енергијата од
жешката внатрешност до површината.
• Сончевите пламени влијаат на сите слоеви од сончевата
атмосфера (фотосфера, корона и хромосфера), повеќето
пламени се создаваат во активните региони околу сончевите
дамки, каде што силните магнетни полиња пенетрираат во
фотосферата за да ја поврзат короната со сончевата
внатртешност.
• Сончевите делови кои се наоѓаат над фотосферата се сите
заедно наречени Сончева атмосфера. Тие може да се видат
преку телескопи кои оперираат низ електромагнетниот спектар,
од радио преку видлива светлина до гама зраци, и кои
вклучуваат пет основни зони: температурниот минимум,
хромосфера, транзитниот регион, корона и хелиосфера.
