Ιστορίες από παππούδες και γιαγιαδες

1. Ιστορίες από παππούδες και
γιαγιάδες
• Αφηγήσεις για το χθες από πρόσωπα του σήμερα……….

2. Αφηγήσεις
• Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Καβάλα ,πήγα στο
2ο δημοτικό σχολείο της Αγίας Βαρβάρας. Όταν
μεγάλωσα σε ηλικία 16 ετών διδάχτηκα γαλλικά
από μερικές καλόγριες ενός μοναστηριού. Στη
συνέχεια πήγα στην Ελβετία για να βρω δουλειά,
εκεί έγινα νηπιαγωγός και πέρασα τα υπόλοιπα
χρόνια της ζωής μου. Σε ηλικία των 60 ετών
επέστρεψα στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκα σε
ένα προάστιο της Καβάλας,το Παληό. Τώρα
είμαι 82 ετών.

3. Το σχολείο
Το σχολείο τότε ήταν διαφορετικό, φορούσαν
όλοι μπλε στολές με γιακά αγόρια και κορίτσια.
Κάθε μέρα την προσευχή την έλεγε και από
διαφορετικό παιδί. Πριν μπουν στις τάξεις τους
γινόταν ένας έλεγχος ,οι καθηγητές κοιτούσαν
τα νύχια και τα δόντια των μαθητών για να
σιγουρευτούν ότι ήταν καθαρά. Τότε έγραφαν με
μολύβια ,στυλό είχαν μόνο τα πλουσιόπαιδα. Οι
κασετίνες ήταν ξύλινες με 4 θήκες καμιά φορά
και 3.

5. Οι ασχολίες τους στο σχολείο
Τα παιδιά τότε
ασχολούνταν και με
τέχνες. Τα κορίτσια
μάθαιναν να
κεντούν , ήταν
αυτές που
κεντούσαν και
έπλεκαν κάλτσες
για τους στρατιώτες
και τα αγόρια
ασχολούνταν με τη
ξυλουργική,
έφτιαχναν
παιχνίδια, μουσικά
κουτιά ,εργαλεία
κ.λ.π. Όλα αυτά
γινόντουσαν σε
ηλικίες 10-11 ετών.

6. Έργα των αγοριών
Μουσικό
κουτί
Διακοσμητικό

7. Έργα των κοριτσιών

8. Οι καθηγητές και οι τρόποι
διδασκαλίας τους
Οι περισσότεροι καθηγητές ήταν φιλικοί άλλοι όμως
χρησιμοποιούσαν βία όπως : χαστούκια, χαρακιές στα
χέρια, ακόμα πετούσαν τις ξύλινες κασετίνες στα
κεφάλια τους.

9. Γυμναστικές επιδείξεις
Κάθε χρόνο τα παιδία έκαναν γυμναστικές επιδείξεις
που περιείχαν : τσουβαλοδρομίες ,σκυταλοδρομίες και
τρέξιμο.

10. Τα χρόνια τότε
Οι καιροί έχουν αλλάξει τότε τα παιδιά έβγαιναν κατά τις
9:00 και επέστρεφαν στο σπίτι τους κατά τις 11:00 η
ώρα χωρίς να φοβούνται οι γονείς τους ,στη γειτονιά οι
πόρτες ήταν μισάνοιχτες ,τα χρόνια εκείνα ήταν αθώα.
Τα παιδιά έπαιζαν βόλους , μπίλιες , μακριά γαϊδούρα ,
κουτσό ,βόλεϊ ,ποδόσφαιρο και σχοινάκι. Δεν είχαν
κινητά τηλέφωνα ,υπολογιστές και τηλεοράσεις για να
κλειστούν μέσα στο σπίτι κάνοντας κακό στους εαυτούς
τους όπως γίνεται σήμερα. Ζούσαν ξέγνοιαστα χωρίς να
βρίζουν και να προκαλούν με τη συμπεριφορά τους. Αυτά
τα χρόνια νοσταλγώ και δακρύζω από συγκίνηση κάθε
φορά που τα θυμάμαι. Πέρασα μια υπέροχη ζωή και είμαι
χαρούμενη για αυτό.