Dit is de Trage Vraag na afloop, die hoort bij de Proeverij die op 27 mei 2013 gegeven werd door Bouke van der Weide Jansen en Remko Sietsma, naar aanleiding van het boek Verdraaide Organisaties.

1. Het
laatste
wat
een
vis
ontdekt,
is
dat
hij
in
het
water
zwemt
Zwemmen
in
water
is
voor
een
vis
even
natuurlijk
als
het
voor
ons
is
om
zuurstof
te
in
te
ademen.
We
hebben
niet
in
de
gaten
dat
we
het
gebruiken.
Ook
in
organisa;es
doen
we
veel
zaken
onbewust
en
richten
ons
vaak
ongemerkt
op
het
voldoen
aan
de
systeemwereld
in
plaats
van
recht
te
doen
aan
de
Bedoeling.
In
hoeverre
zijn
uiterlijke
verdraaiingen
in
organisa;es
een
reflec;e
van
je
eigen
innerlijke
verdraaiingen?
En
waar
komen
ze
vandaan?
Welke
patronen
ziDen
in
jouzelf,
die
zo
gewoon
zijn
dat
je
ze
niet
meer
ziet?
Heb
jij
in
je
professionele
advies-­‐/
of
begeleidingsrol
al
zelf
eens
‘aan
de
hengel
gehangen’
om
te
kunnen
overzien
waar
jij
zelf
in
zit
zonder
dat
je
je
daar
bewust
van
bent?
Ook
in
jou
werk
regeert
wellicht
de
mythe
van
beheersbaarheid,
het
lijden
van
de
systeemwereld
en
de
illusie
van
maakbaarheid.
Maar
structuren
die
niet
voldoende
afgestemd
zijn
op
de
Bedoeling
lijken
geen
energie
meer
te
krijgen.
Als
je
terug
wil
naar
je
eigen
Bedoeling
dan
helpt
het
om
;jdig
wakker
te
worden
voor
je
eigen
innerlijke
verdraaiingen
en
te
leren
schakelen
van
snelle
onzeker-­‐
heidsreducerende
antwoorden
naar
trage
onzekerheidsverdragende
vragen.
Er
bestaat
immers
de
neiging
om
dat
wat
ongemakkelijk
is,
weg
te
maken
of
op
te
lossen.
Blijkbaar
mag
de
leefwereld
geen
fouten
bevaDen
of
lijden
veroorzaken,
een
soort
ver-­‐Disneylandisering
van
de
werkelijkheid.
Heb
je
liever
een
imperfecte
realiteit,
dan
een
perfecte
illusie?
Stel
jezelf
eens
de
trage
vraag:
Hoe
verdraaid
ben
ikzelf
eigenlijk?
Bouke
van
der
Weide
Jansen
&
Remko
Sietsma