Recommended
More Related Content
Viewers also liked
Viewers also liked (20)
กฤษ เด็กชาวเขาผู้อารี (กับผมและน้อง)
- 1. กฤษ-เด็กชาวเขาผู้อารี (กับผมและน้อง) พูดถึงได้กฤษ เอ้ย น้องกฤษ ชาวเขาผู้หนึ่งที่อยู่ในความทรงจาวัยเยาว์ของผม ทั้งที่เมื่อวาน ผมคิดว่าจะฝันร้าย แต่ผมไม่ได้ฝันเลย กลับไปฝันเห็นน้องชายคนนี้ ที่ตอนนี้ไปไหนก็ไม่รู้ได้แล้ว แล้วผมก็จะขึ้นต้นเรื่องราวของเขาผ่านสายตาติงต๊องของผมว่า มาจะกล่าวบทไป ถึงกฤษในวัยเยาว์นี้ ผู้ยิ้มทั้งเอื้ออารี ซึ่งบัดนี้ไม่รู้อยู่แห่งใด เขาตัวเล็กเป็นเด็กพูดไม่ชัด เรามักนัดมาเล่นกันเย็นวันก่อน ปั่นจักรยานเที่ยวมาทางสัญจร ไม่เห่าหอนยิ้มให้กันในวันวาน หนังสติ๊กติดมือเอามาด้วย เอามาช่วยเหมือนปืนพกวิหคหนี แต่หาได้นิงนกในทันที่ กลับเล็งที่ถุงนมเย็นเห็นแต่ไกล นัดกันไปเอาลูกบาสเข้ามาเตะ เตะจนเละปั่นไซร้หัวเราะร่า ทุกวันวานทาแบบนั้นเป็นต้นมา ทาเอาป้าที่เห็นงงปลงทุกวัน เวลาผ่านไม่นานจาต้องจาก เพราะมีฉากบ้านกันไม่ทันหา
- 2. เข้าใจผิดนิดหนึ่งจาต้องลา กาลเวลาผันไปไม่อาจทัน ไม่เห็นแล้วกฤษน้องชายหายไปนี้ อันตัวพี่คิดในใจเหมือนในฝัน ไอ้น้องแก้วไปดีก็แล้วกัน ขอจบพลันตอนนี้ก่อน ไอ้น้องเอย... แล้วผมก็จบแบบกร่อยๆ ไม่อร่อยเหมือนต้มนากุ้งรสแซ่บที่เคยกินมานานแสนนาน เอาล่ะครับ มาเข้าเรื่องเจ้าเด็กดอยไกลคนนี้กันครับ... อิอิ สมัยหนึ่งที่ผมยังเป็นเด็กเอ๊าะๆ เลยวัยกระเต๊าะมานานหลายฤดูกาล ผมกับน้องสาวแสนแกร่ง ที่เดี๋ยวนี้เป็นผู้หญิงไปแล้วเต็มตัว (แหม น่าจะแกร่งอย่างเดิม) ควบจักรยานปุเลงๆ เหมือนขี้ม้าไปตีข้าศึกต่างแคว้น 55555555+ ดูเท่ห์ในความคิดผมตอนเด็กครับ แล้วเด็กกฤษนี้โผล่มาอย่างไร? โผล่มานานแล้วครับตอนที่เราสองพี่น้องเรียนอยู่ตอนประถม รู้ว่าโผล่มา แต่ไม่รู้ว่ามาจากไหน? เมื่อไหร่? คงมาจากแดนสูงเพื่อมาเรียนหนังสือ (แล้วผมเอาเรื่องควบจักรยานปุเลงๆ มาใสไว้ก่อนทาแป๊ะอะไร? 555+ งง) กฤษเป็นเด็กที่พูดไทยไม่ชัด แต่ถูกต้องทุกๆ คา จาไม่ได้แล้วว่าไปเจอกันตอนไหน แต่จาได้ว่าเจอตอนเตะบอล (บาสลูกเล็กๆ ที่ใช้แทนบอล) คงตอนนั้นแหละ... หลังจากนั้นมา
- 3. (หลังจากที่แรกๆ เอาลูกบาสเล็กๆ ไปชูสลงห่วง แล้วเอามาเตะในกาลต่อมา) เราก็จะมีจุดนัดพบที่สนามเด็กเล่น น้องสาวผมก็ตามมาเล่นด้วย แต่เธอคงไม่ชอบเตะบอลนัก คงชอบดีแบดมินตันมากกว่า ผมก็เลยฝึกเตะมุมโดยให้ลูกบอลปั่นกลางอากาศ แล้วเตะให้ตีโค้งเข้าประตู ซึ่งลองมาหลายครั้งแล้ว ประสบผลเพียงครั้งเดียว และไม่เข้าประตู (หนู) ตอนนั้นลมพัดด้วย กฤษจึงตะลึงในลูกที่ผมเตะ ซึ่งเราเรียกมันว่า "การปั่นไซร้" จะไซร้(นิ้ว)โป้ง(เท้า) หรือไซร้(นิ้ว)ก้อย(เท้า) ก็ตามแต่สมควร และกฤษดูเหมือนจะชอบการเตะบอล (ซึ่งเป็นบาสเล็กๆ ลูกสีเขียว) มาก พอเจอที่โรงเรียนตอนเช้า กฤษเป็นบอกว่า "ตอนเย็นเอาบอลมาเตะเน้อ" (อะไรประมาณนั้น) แล้ววันนั้นก็ผ่านไปในความทรงจา เปลี่ยนมาเป็นอีกฉากหนึ่ง "พี่ ดูแก้วหน้าม้ารึเปล่า" ตอนนั้นเราควบจักรยานจอดนิ่งบนสนามเด็กเล่น น้องสาวผมอยู่นั่นด้วย ในใจคงนึกว่าตัวเองหน้าเหมือนยอพระกลิ่น (ตอนกินแมว) ซึ่งกฤษก็เรียกเธอว่าพี่ (เพราะแก่กว่าขวบสองขวบ) "ไม่ได้ดู ทาไม?" คาพูดสนทนาก็ประมาณนี้นะครับ "แก้วหน้าม้ากลายเป็นแก้วหน้าดีแล้ว" อุวะ ข่าวเช่นนี้ทาความตะลึงแก่ผม อุตส่าห์อดใจรอดูมานาน ไม่สวยสักที พอเลิกดูไม่กี่วันก็ดันมาเจอะข่าวเช่นนี้ นั่นแหละครับ แล้วกาลก็ผ่านไปอีกฉาก... ครั้งนี้พี่สาวกฤษมาด้วยหอบลูกตุเลงๆ มา เขาถือหนังสติ๊กและลูกหิน
- 4. ยืนอยู่ที่สนามเด็กเล่นก่อนแล้ว พร้อมถุงนมเย็นปั่นที่ดูดจนหมดเหลือแต่น้าแข็ง ห้อยเป็นเป้าซ้อมมือของเด็กชาย เขาชวนให้ผมยิงด้วยครั้งนั้น... ผมจาได้ดี แล้ววันหนึ่งผมก็มีปืนอัดลม (พลาสติก) ไม่แรงเกินไป ครั้งนั้นผมกับน้องสาวไปตามเก็บลุกกระสุนที่คนยิงแล้วมาสะสม เพื่อเก็บในคลังอาวุธเอาไว้ยิงต่อ ไอ้กฤษ เอ้ย น้องกฤษผู้อารีรู้ข่าวนี้เข้า ก็บอกว่า "บ้านเปิ้นมีเปอเล๊อะ" (ที่บ้านผมมีมากมาย) จะเอามาให้ แล้วเขาก็รักษาสัตย์จริงครับ เอามาให้ผมในวันต่อๆ มา ล้วงในกระเป๋ากางเกงและอะไรต่อมิอะไรออกมามากมาย (ความฝันสูงสุดในการรวบรวมคลังอาวุธของผมมาถึงแล้ว เย้) มีทั้งที่แกะจากห่อแล้วและที่ยังไม่ได้แกะ ทั้งผมและน้องเอาใส่กระเป๋ากางเกงกลับบ้านแทบไม่ไหว (แต่ก็ไหว) อย่าว่าผมขี้โลภเลยครับ น้องเค้าอารีให้ผมมา ก็กลัวเสียน้าใจเขา อิอิ... แต่ที่เสียน้าใจที่สุดก็คงเพราะเวลาต่อมา ลูกพี่ลูกน้องปิดเทอมมาเล่นกับผมและน้องสาวในบ้าน เลยไม่มีเวลาออกไปข้างนอก กฤษก็มาเรียกข้างๆ บ้าน ผมตัดสินใจให้น้อง(ที่มาเที่ยวตอนปิดเทอม)แกล้งร้องไห้ แล้วโกหกว่าต้องดูแลน้อง ผมโกหกได้หน้าด้านๆ เลยแหละครับตอนนั้น เขียนแล้วก็ใจหวิวนิดๆ คิดถึงตอนที่กฤษมันรับปากว่าจะเอากระสุนปืนมาให้ หลังจากวันนั้น
- 5. กฤษก็มาเรียกอีกเรื่อยๆ แต่ผมคงไม่ได้ยิน เพราะไม่ได้อยู่ข้างบ้านตลอด มารู้อีกที่ตอนที่พ่อบอกว่า พ่อดุเด็กที่มาตะโกนเรียกผมไป และเด็กคนนั้นก็กฤษนั่นเอง หลังจากนั้น ผมก็เจอกฤษปั่นจักรยานอีก เขายิ้มเจื่อนๆ ผมไม่กล้าทักเขามาก ทั้งๆ ที่อยากทักและจะได้ไปเล่นกันเหมือนเดิม ผมคิดว่าเขาก็อยากเล่นกับผมและน้องสาวเช่นกัน แต่ต่างคนก็ต่างไม่พูดอะไร มากไปกว่าการยิ้มเจื่อนๆ ให้กัน ผมก็ไปที่สนามเด็กเล่นกับน้องสาวเรื่อยๆ ปั่นจักรยานเล่นในนั้น กฤษก็ปั่นเล่นคนเดียวที่นั่น ผมคิดว่ากาลเวลาคงทาให้เราคุยกันได้ ถ้ายังมาเจอกันบ่อยๆ แต่คราวนั้นกฤษก็ไม่ค่อยได้มาบ่อยเหมือนเคย ไอ้เวลาที่ผมคิดว่าพอผ่านไปเรื่อยๆ คงปรับความเข้าใจกันได้ มันผ่านไปวันแล้ววันเล่า จนผมลืมไปแล้วบ้าง จาได้บ้าง แล้วกฤษก็ไม่ได้โผล่มานาน จวบจนทุกวันนี้ ผมก็ไม่ได้รู้ข่าวอะไรอีกเลย เรื่องนี้มันอยู่ในใจผมมาตลอด แล้วแต่ว่าช่วงไหนจะคิดถึงไปมากหรือน้อยเท่านั้น เดี๋ยวนี้กฤษคงเป็นหนุ่มไปแล้ว
- 6. จะกลับดอยสูงแล้ว หรือไปเรียนต่อเพื่ออนาคตของตนในวันข้างหน้า หรืออะไรต่อมิอะไรก็ตามแต่ ผมหวังว่าเขาจะมีความสุขและก้าวหน้าในชีวิต สุดท้าย ผมลองพิมพ์ชื่อน้องชายในเวป Google ก็ไม่มีอะไรขึ้นมาเลยที่เกี่ยวข้อง กลัวใจจริงๆ ถ้าวันหนึ่งผมเกิดไปพิมพ์ชื่อไอ้กฤษน้องชายจากขุนเขา แล้วชื่อมันเสือกขึ้นมาว่า คุณกฤษ เป็นนักเตะปั่นไซร้ชื่อดังของเมืองไทย มันจะจาคนโกหกอย่างผมคนนี้ได้ไหม ... สุดท้ายแล้ว ผมลืมไป คิดว่าไอ้กฤษเป็นน้องชายแท้ๆ ของผมเสียอีก เพราะผมไม่เคยมีน้องชายเลย มันจึงทาให้ผมลืมไป แต่วันเวลานี้ ถ้าเจอกันจริงๆ เข้า ผมไม่รู้ว่าทั้งสองฝ่าย ผมและน้องเขา จะเปลี่ยนไปอย่างไร ทั้งแนวคิด มิตรภาพ แต่ความทรงจาวัยเด็กของผม มันล๊อคไว้อย่างนั้นแล้ว ยิ้มของไอ้กฤษมันประทับในหัวใจผม อยู่ในซอกเล็กๆ ที่จะขึ้นมาให้ห้วงคิดบางห้วงเท่านั้น แต่ผมว่าเรื่องราวเหล่านั้น ถ้าไม่เป็นอัลไซเมอร์ (เจอเธอแล้วหัวใจสั่น เฮ้ย นอกเรื่องแล้ว) เสียก่อน
- 7. คงจามันไปจน... จนอะไรดีล่ะครับ... (จนรวย จนเละ จนเตะปั่นไซร้) จนไปเกิดใหม่แล้วมีสัจจะให้แก่เขานั่นแหละ แล้วมันคงยิ้มแบบเด็กบริสุทธิ์เหมือนในวันนั้นให้ผมอีก ผมหวังเช่นนั้น