1. Հոլանդացի նկարիչ (հատկապես
դիմանկարիչ) Անտոնիս վան Դեյքը ծնվել է
1599թ. մարիտի 22-ին: Ստեղծագործել է
բարրոկո ոճում, գրաֆիկ, եղել է
ֆլամանդացի գեղանկարիչ Ռուբենսի
աշակերտը:
Մահացել 1641թ. դեկտեմբերի 9-ին:
2. Անտոնիս վան Դեյքը ծնվել է հարուստ վաճառականի ընտանիքում: 1609թ.
10 տարեկանում նրան ուղարկում են հայտնի նկարիչ Հենդրիկ վան Բալենի
մոտ, ով նկարում էր դիցաբանական թեմաներով: 1615թ.-ին Դեյքն արդեն
ուներ իր սեփական արվեստանոցը, որտեղ նա երիտասարդ նկարիչների
հետ ստեղծում է “Առաքյալների գլուխը”: 1618-1620թթ. աշխատել է
Ռուբենսի մոտ:
Նա ստեծագործում էր հոգևորական թեմաներով, հաճախ մի քանի
տարբերակներով`
“Փշեպսակով թագադրումը”, “Հուդայի համբույրը” , “Սուրբ Մարտինը և
աղքատները”, “Սուրբ Սեբաստիանի տանջանքները”
1620թ. վերջերին 1621թ. սկզբին աշխատում էր անգլիական թագավորի`
Յակով I-ի դատարանում, բայց հետո վերադարձավ Անվերպեն: Որոշ
ժամանակ ապրեց Իտալիայում, հիմնականում Գենուայում:
1632թ.-ից նա նորից ապրում էր Լոնդոնում, աշխատում էր որպես դատական
նկարիչ Կառլ I-ի մոտ: 1632թ.-ին թագավորը նրան կոչեց որպես ասպետ, իսկ
1633թ.-ին շնորհեց նրան որպես թագավորական նկարիչ: Նա ստանում էր
պատկառելի աշխատավարձ: Անգլիայում նա ամուսնացավ լորդ Ռուտվենի
դստեր հետ:
Վան Դեյքը վախճանվել է 1641թ.-ի դեկտեմբերի 9-ին Լոնդոնում, թաղվել է
Սուրբ Պետրոս տաճարում:
3.
Անտոնիս Վան Դեյքը առաջին
անտվերպյան շրջանում`
աշխատելով որպես
դիմանկարիչ, օգտագործում է
գեղանկարչության տարբեր
տեխնիկական եղանակներ:
Ինչպես իսկական ֆլամանդացի,
նա նկարում է հիմնականում
ծառի վրա`
մեկհիննիդեռլանդական
վարպետների վիրտուոզ
ամբողջականություններով`
ստեղծելով հարթ, փայլուն,
էմալե մակերևույթ, մեկ նկարի
մակերեսին նետելով դինամիկ
քսուքներ, հետքեր անհանգիստ
գծեր:
7.
Այդ շրջանի լավագույն դիմանկարների թվին է պատկանում
“Ընանեկան դիմանկարը”: Ընտանեկան դիմանկարի տեսակը`
նիդեռլանդական ավանդույթ է, որը եկել է 16- րդ դարից:
Համանման կոմպոզիցիաներ հանդիպում են ֆլանդրիայի
բազմաթիվ նկարիչների մոտ, սակայն, որպես կանոն, դրանք շատ
վիճագրական են, դրանցում պատկերված մարդկանց դիրքերն ու
ժեստերը անբնական են:
“Ընտանեկան դիմանկարի” գեղանկարչության տեխնիկան ունի
իր առանձնահատկությունները. նկարը պատկերված է
խոշորահատիկ կտավի վրա, գունավորման շերտը տեղ-տեղ
այնքան բարակ է, որ ֆակտուրան մերկանում է` ստեղծելով ավելի
շատ կենդանության և հուզմունքի զգացողոութուն: