2. Jan Bernardone, bo tak właśnie nazywał się święty
Franciszek, urodził się w 1181 roku w Asyżu. W domu
zwano go „Francesco” ze względu na jego
zamiłowania do języka francuskiego. Przezwisko to
pozostało mu na całe życie, podczas gdy wszyscy
zapomnieli o imieniu, które przyjął na chrzcie.
Franciszek Bernardone był synem zamożnego kupca
sukiennego. Jako młodzieniec prowadził beztroski
życie.
3.
4. Jako rycerz wziął udział w nieudanej
wyprawie przeciwko Perugii i trafił do
niewoli. Zaczął chorować, lecz podczas
długiej, ciężkiej choroby uświadomił sobie
swoje powołanie do życia poświęconego
służbie Chrystusa. Pewnego dnia usłyszał głos
Pana przemawiający do niego w kościele San
Damiano: „ Franciszku napraw mój walący się
dom”. Franciszek sprzedał belę płótna ze
składu ojca, aby zapłacić za remont kościoła.
W rezultacie ojciec wyparł się
Franciszka.
5.
6. Franciszek odkrył, że prawdziwe szczęście znajduje się
w naśladowaniu Chrystusa i powrocie do
chrześcijańskiego ubóstwa. Mając 25 lat porzucił
rodzinny dom i służył ubogim jako pustelnik pod
Asyżem. Jego przykład wkrótce przyciągnął
naśladowców. Trzy lata później, w 1210 roku miał już
dwunastu towarzyszy, którym dał pierwszą regułę
zatwierdzoną przez papieża Innocentego III. W ten
sposób powstał zakon braci mniejszych.
7.
8. Główną siedzibą zakonu braci mniejszych była kaplica
w Porcjunkuli w kościele Santa Maria degli Angeli
koło Asyżu. Potem wraz z napływem nowych
ochotników założono kolejny klasztor w Bolonii.
Zakon miał za zadanie wzywać ludzi do wiary i
pokuty. Bracia odmówili posiadania jakiejkolwiek
własności, nie przyjmowali także żadnych godności
kościelnych. Sam św. Franciszek nigdy nie był i nie
chciał być kapłanem(pozostał diakonem). Do 1219
roku zakon liczył już ponad pięć tysięcy mnichów.
9. W 1212 roku wspólnie ze św.
Klarą założył pierwszą
wspólnotę religijną Ubogich
Pań oraz trzeci zakon, którego
członkami mogli być zarówno
zakonnicy, ludzie świeccy,
mężczyźni i kobiety.
12. W tym czasie św. Franciszek dwukrotnie podejmował
starania podjęcia misji wśród muzułmanów.
Pragnienie to częściowo spełniło się w 1219 roku, gdy
towarzyszył krzyżowcom pod wodzą Gautiera de
Brienne w wyprawie do Egiptu. Zwrócił się tam z
osobistym apelem do sułtana Maleka al-Kamela, lecz
gdy nie powiodło mu się ani z Saracenami, ani z
krzyżowcami, powrócił po odwiedzeniu Ziemi Świętej
do Włoch.
13.
14.
15. Święty Franciszek nakazał braciom, aby opiekowali się
trędowatymi i w nich widzieli Chrystusa. Bracia
pracowali ciężko w szpitalu. Jeden z trędowatych był
wyjątkowo nieznośny i niewdzięczny. Ubliżał braciom,
a potem Chrystusowi. Gdy św. Franciszek się o tym
dowiedział, przybył do trędowatego i obiecał mu
służyć. Trędowaty miał ochotę na kąpiel, choć wiedział,
że jego ciało okrutnie cuchnie. Św. Franciszek bez
obrzydzenia przystąpił do kąpania chorego. Tam, gdzie
dotknął dłońmi trędowatego, ciało chorego goiło się .
Wraz z ciałem zdrowiała dusza.
17. W mieście Gubbio zjawił się okrutnie zły wilk. Pożerał on
nie tylko zwierzęta domowe, ale też ludzi. Mieszkańcy
Gubbio żyli w ciągłym strachu. Św. Franciszek litując się
nad nimi postanowił wyjść do wilka. Zrobił znak krzyża i
pokładając ufność w Bogu, wyruszył na spotkanie z bestią.
Wilk, na oczach mieszczan, wyszedł do świętego z
otwartą paszczą. Wtedy św. Franciszek rzekł: „ Pójdź tu,
bracie wilku. Rozkazuję ci w imię Chrystusa nie czynić nic
złego ni mnie, ni nikomu”. Wilk zamknął paszczę i na
wyciągniętej dłoni świętego położył łapę.
Odtąd wilk żył w zgodzie z mieszkańcami i był potulny
jak baranek. Ludzie zaś dbali o niego i wspominali cnotę i
świętość Franciszka.
18.
19. Gdy św. Franciszek z braćmi odmawiał pacierze,
wrzask ptactwa ogromnie im przeszkadzał. Wówczas
św. Franciszek zwracał się do ptaków: „Bracia
ptaszęta, umilknijcie, aż się ze służbą Bożą
odprawim”. Wtedy wszystkie ptaki milkły i nie
zaczęły śpiewać, dopóki im nie kazał.
20. W 1224 roku podczas modlitwy na Monte La Verna w
Apeninach, na jego ciele pojawiły się stygmaty. Blizny
te nigdy nie zanikły, stając się jednym z powodów
bólu fizycznego, na które cierpiał pod koniec życia.
( Franciszek był również na wpół ślepy).
21. Święty Franciszek zmarł o zmierzchu 3 października,
w sobotę 1226roku, śpiewając ósmy werset Psalmu 142:
Wyprowadź mnie z więzienia,
bym dziękował Imieniu Twojemu.
22. Legenda mówi, że
kiedy św. Franciszek
wyzionął ducha,
niezliczone mnóstwo
skowronków zleciało
na dach celi Jego, „by
powitać duszę
zrywającą się do lotu i
zgotować biedaczynie
kanonizację”.
25. Święty Franciszek został kanonizowany w 1228 roku.
Dzień św.Franciszka- 4 października
W 1979 roku papież Jan Paweł II ogłosił go patronem
ekologów.
26.
27.
28.
29.
30. Modlitwa:
Boże, pozwoliłeś św. Franciszkowi ubóstwem
naśladować Chrystusa. Spraw, abyśmy, idąc w jego
ślady podążali za Twoim Synem i zawsze byli związani
z Tobą radosną miłością. Amen.
31. Nie bez powodu Zakon św. Franciszka nazwano
Zakonem Braci Mniejszych.
Św. Franciszek założył zakon Miłości, którą
chciał obdarzyć wszystkich małych: duchem, ciałem,
siłą i … miłością.
32. „ USIŁUJ ZAWSZE SKŁANIAĆ SIĘ NIE DO
TEGO, CO WIĘKSZE, LECZ DO TEGO CO
MNIEJSZE ”.
33. KONIEC
Autor: Dominika Tabor
Źródła:
-Attwater Donald, Catherine R. John : „Dykcjonarz Świętych”. Ossolineum, Wrocław 1997.
-Iwaszkiewicz Jarosław: „ Śpiewnik włoski”. Czytelnik, Warszawa 1978.
-Kossak Zofia: „ Szaleńcy Boży”. Instytut Wydawniczy PAX 1974.
-Kossak Zofia: „Bez Oręża”. Instytut Wydawniczy PAX 1988.
-„Kwiatki św. Franciszka z Asyżu”. Wydawnictwo Zielona Sowa, Kraków.
-O. Hugo Hoever SOCist: „Żywoty Świętych Pańskich”. Wydawnictwo Diecezjalne, Olsztyn
1985.
- Rocznik Diecezji Gliwickiej. Gliwice 2002.
-Schmidt Jacek: „ Kościoły Ziemi Gliwickiej”. Gliwice 2007
-Skarga Piotr: „Żywoty Świętych”. Tom II. Ossolineum, Kraków 1995.
-Stein Edyta : „Wiedza Krzyża”. Wydawnictwo Karmelitów Bosych, Kraków.
