1. ระบบภาพดิจิตอล จัดทำโดย นางสาวชนิตา พัชนะ เลขที่ 15 ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6/1

2. ระบบภาพดิจิตอล การทำงานของกล้อง ความละเอียดของภาพ ทางยาวโฟกัสเลนส์ สื่อแสดงผล - พิมพ์ White Balance ประเภทไฟล์ภาพ ระบบบันทึกภาพ หน่วยบันทึกข้อมูล พลังงานที่ใช้

3. การใช้กล้องดิจิตอลอาจมีความยุ่งยากในการใช้งานบ้างตอนต้น แต่เมื่อคุ้นเคยกับมันดีแล้ว กล้องดิจิตอลจะให้ความสะดวกพอสมควรทีเดียว และยิ่งในปัจจุบันนี้ที่ราคาของกล้องดิจิตอลในท้องตลาดมีราคาต่ำลงเป็นอย่างมาก ทำให้มีคนสนใจหันมาซื้อกล้องดิจิตอลกันมากขึ้น ส่วนใหญ่แล้วเวลาที่ซื้อนิยมดูกันที่รุ่นใหม่ๆ และความละเอียดที่สูงๆ เป็นหลัก ทั้งๆ ที่ในความเป็นจริงแล้วกล้องดิจิตอลมีคุณสมบัติที่แตกต่างกันออกไปมากกว่านั้นมาก และรุ่นใหม่ๆ หรือความละเอียดสูงๆ อาจไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการเสมอไปก็ได้ สิ่งหนึ่งสำหรับผู้ที่สนใจในกล้องดิจิตอลที่ควรทำใจไว้ตั้งแต่ตอนซื้อคือ เมื่อตัดสินใจซื้อแล้ว ก็อย่าย้อนกลับไปมองดูราคาอีก เพราะกล้องดิจิตอลส่วนใหญ่จะตกรุ่นเร็วมาก ( มากๆ ) แม้ในปัจจุบันจะมีแนวโน้มที่ดีขึ้น แต่ราคาก็นับว่าตกลงอย่างน่าใจหายในบางรุ่น ดังนั้นในการซื้อกล้องดิจิตอลจึงควรดูให้ดี เลือกให้ถูกต้องตามวัตถุประสงค์การใช้งาน ดีกว่าที่จะเลือกตามรุ่นหรือสมัยนิยม เพราะระยะเวลามันสั้นนัก อาจอยู่เพียง 2 - 4 เดือนเท่านั้น

5. ข้อด้อยหลักของกล้องดิจิตอลเห็นจะหนีไม่พ้นเรื่องราคา แม้ว่าราคาของกล้องจะถูกลงมามากแล้ว แต่อุปกรณ์ที่ใช้งานร่วมก็ยังนับว่ามีราคาสูงอยู่พอสมควร หากว่าใช้งานในระยะยาวราคาต้นทุนอาจเฉลี่ยลงไปเรื่อยๆ ทำให้ประหยัดกว่าฟิล์มได้ แต่สำหรับท่านที่ใช้งานไม่มากนัก แม้จะไม่ได้รับประโยชน์ในด้านนี้เท่าไหร่แต่ก็สามารถอัดภาพมาดูได้ไม่ต้องรอให้ถ่ายหมดม้วนเหมือนฟิล์ม ในปัจจุบันนี้การอัดภาพดิจิตอลมีราคาต่ำลงและยังหาสถานที่อัดภาพได้ง่ายไม่เหมือนสมัยก่อนๆ ซึ่งเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้กล้องดิจิตอลในปัจจุบันค่อนข้างจะซื้อง่าย ( แต่ขายไม่คล่องนัก ) อีกสิ่งหนึ่งที่พึงระวังไว้ในการซื้อกล้องดิจิตอลคืออย่าดูราคาโปรโมชั่นมากนัก เพราะกล้องดิจิตอลรุ่นใหม่ๆ จะมีราคาต่ำกว่ารุ่นที่ออกมาสมัยก่อน ดังนั้นจึงมีการนำมาลดราคากันค่อนข้างมากเมื่อมีรุ่นใหม่ๆ ออกมา ราคาที่ลดลงมากๆ นี้บางครั้งก็ค่อนข้างดึงดูดความสนใจได้มาก แต่อย่าลืมว่ากล้องดิจิตอลเกี่ยวข้องกับเทคโนโลยีโดยตรง การซื้อรุ่นเก่าที่ราคาต่ำลง ควรนำมาเทียบกับรุ่นใหม่ในสเปคที่ใกล้เคียงด้วย เพื่อจะได้เห็นข้อเปรียบเทียบที่เด่นชัด อย่าไปมองเพียงส่วนลดที่ดูน่าสนใจ ไม่เช่นนั้นคุณอาจต้องผิดหวังกับสิ่งที่ซื้อมาก็ได้ เพราะการขายเป็นกล้องมือสองสำหรับกล้องดิจิตอลแล้วค่อนข้างยากและไม่คุ้มทุนจริงๆ

7. ระบบภาพดิจิตอล

8. กล้องดิจิตอลใช้ตัวรับภาพในการบันทึกภาพแทนฟิล์ม ซึ่งบนตัวรับภาพจะประกอบด้วยตารางสี่เหลี่ยมเล็กๆ หลายแสนหลายล้านชิ้นเรียกว่า พิกเซล (pixel) หนึ่งตารางสี่เหลี่ยมจะมีสีเพียงสีเดียวเท่านั้น ตารางสี่เหลี่ยมที่ประกอบรวมเป็นภาพดิจิตอลภาพหนึ่งนั้นมีขนาดเล็กมากๆ เราจึงดูไม่ออกว่าภาพเหล่านั้นที่จริงแล้วคือการเรียงต่อกันของตารางสี หากเราเปิดภาพดิจิตอลในเครื่องคอมพิวเตอร์แล้วใช้แว่นขยายส่องดูจะเห็นตารางสีสี่เหลี่ยมได้อย่างชัดเจน การเรียงตัวกันอย่างเป็นระเบียบของตารางสีเหล่านี้เป็นเสมือนแผนที่ของตารางสี ซึ่งเป็นที่มาของชื่อภาพประเภทนี้ซึ่งเรียกว่าเป็นภาพ บิทแม็พ (Bit Map)

10. คุณภาพของภาพดิจิตอลไม่ว่าจะเป็นภาพที่นำไปอัด หรือแสดงบนจอมอนิเตอร์จะขึ้นอยู่กับข้อมูลของภาพที่มีอยู่ หรืออีกนัยหนึ่งก็คือขึ้นอยู่กับจำนวนของพิกเซลที่มีอยู่บนตัวรับภาพ จำนวนพิกเซลที่มากขึ้นหมายถึงรายละเอียดของข้อมูลภาพที่สูงขึ้น ซึ่งจะมีส่วนช่วยให้ได้ภาพถ่ายที่มีคุณภาพดีขึ้นไปด้วย ( เมื่อนำไปอัด - ขยาย ) เราวัดจำนวนของพิกเซลในภาพดิจิตอลโดยการนำเอาจำนวนของพิกเซลแนวตั้งคูณกับจำนวนของพิกเซลแนวนอน ซึ่งค่าที่ได้ก็คือค่าความละเอียดของกล้องดิจิตอลที่เรารู้จักกันว่า กล้องตัวนี้ 3 ล้าน กล้องตัวนี้ 5 ล้าน หรือกล้องตัวนี้ 6 ล้านเป็นต้น

12. ภาพขนาด 1600 x 1200 = 1,920,000 พิกเซล หรือเป็นความละเอียดสูงสุดที่สุดที่กล้องดิจิตอล 2 ล้านพิกเซลสามารถบันทึกได้ ความละเอียดของกล้องดิจิตอลที่ระบุไว้จะดูที่ความละเอียดสูงสุดที่กล้องสามารถบันทึกได้เท่านั้น ( นอกจากกล้องบางรุ่นที่ระบุความละเอียดโดยใช้หลักการของการประมวลผลและเพิ่มข้อมูลให้กับภาพ )

13. การทำงานของกล้องดิจิตอล

14. กล้องดิจิตอลมีหลักการในการทำงานคล้ายๆ กับกล้องที่ใช้ฟิล์มทั่วๆ ไป กล้องดิจิตอลมีเลนส์ มีตัวรับภาพ ( ดิจิตอลฟิล์ม ) ส่วนที่ใช้ในการควบคุมการบันทึกภาพ ส่วนที่เพิ่มเข้ามาในกล้องดิจิตอลใหญ่ๆ สองส่วนคือส่วนของจอ LCD สำหรับดูภาพเมื่อบันทึกเสร็จ และส่วนของหน่วยบันทึกข้อมูล (memory card) สำหรับบันทึกข้อมูลภาพที่ต้องการเก็บ ( หากไม่ลบทิ้ง ) การทำงานในส่วนของการบันทึกภาพนั้นใกล้เคียงกับกล้องใช้ฟิล์ม ส่วนที่แตกต่างกันคือระบบการควบคุมคุณภาพของภาพ ซึ่งได้รวมเอาขึ้นตอนการแต่งภาพ การปรับโทนสีของภาพ การอัด - ขยายภาพมาให้ผู้ใช้เป็นผู้เลือกควบคุม ( ในกรณีที่ต้องการ มิเช่นนั้นสามารถเลือกให้กล้องทำให้แบบอัตโนมัติได้ ข้อแตกต่างสำคัญระหว่างกล้องดิจิตอลและกล้องใช้ฟิล์มคือ

15. กล้อง 35 มม . ที่ใช้ฟิล์ม

16. - ฟิล์มทำหน้าที่เป็นตัวรับ - บันทึกภาพ เปลี่ยนยี่ห้อ รุ่น ค่าความไวแสง ได้ตามต้องการเพื่อให้เหมาะสมกับการใช้งานแต่ละประเภท - ภาพที่บันทึกได้ต้องผ่านกระบวนการทางเคมี ( การล้างภาพที่แล็ป ) ก่อนจึงจะสามารถดูภาพได้ - ขั้นตอนการล้าง - อัด - ขยายภาพจะเป็นหน้าที่ของแล็ปที่ส่งฟิล์มไป ( คุณภาพขึ้นอยู่กับศูนย์บริการเป็นสำคัญ ) - ใช้พลังงานเพียงเล็กน้อยในการทำงาน

17. กล้องดิจิตอล

18. - ตัวรับภาพหรือ Image Sensor ทำหน้าที่เป็นตัวรับภาพ เป็นส่วนหนึ่งของกล้องดิจิตอลที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ ที่มีใช้กันอยู่ในกล้องดิจิตอลทั่วไปจะแบ่งเป็น CCD และ CMOS ที่นิยมใช้กันทั่วไปจะเป็น CCD - กล้องดิจิตอลใช้ Image Sensor เป็นตัวรับภาพ ในขณะที่ใช้ memory card เป็นตัวเก็บข้อมูลภาพ ( บางรุ่นมีหน่วยบันทึกในตัวให้ด้วยประมาณ 8MB) ซึ่งทั้งสองอย่างนี้ควรมีความสัมพันธ์กัน - สามารถเห็นภาพได้ทันทีผ่านทางจอ LCD เพราะกล้องจะประมวลผลข้อมูลภาพทันที ไม่ต้องผ่านกระบวนการทางเคมี

19. - ขั้นตอนการล้าง - อัดอยู่ในหน่วยประมวลผลของกล้อง การควบคุมสี ขนาดและคุณภาพของภาพอยู่ที่ผู้ใช้งานที่ต้องสั่งงานกล้องตั้งแต่ก่อนบันทึก - มีฟังชั่นการบันทึกแบบอื่นๆ นอกเหนือจากการบันทึกภาพนิ่ง - ใช้พลังงานเป็นหลักในการทำงานของกล้องตั้งแต่เริ่มเปิดกล้องไปจนถึงการเก็บข้อมูล

20. ความละเอียดของภาพดิจิตอล ภาพดิจิตอลที่บันทึกด้วยความละเอียดสูง ( จำนวนพิกเซลที่มากกว่า ) จะมีข้อมูลภาพมากกว่า จึงสามารถนำไปอัด - ขยายได้ใหญ่กว่า คุณภาพของภาพถ่ายดิจิตอลทุกประเภทจึงมีความสัมพันธ์กันระหว่างขนาดของความละเอียดที่เลือกใช้ในการบันทึกภาพ และขนาดของภาพพิมพ์ที่เราสามารถนำไปอัด - ขยายได้ ตัวอย่างเช่นภาพดิจิตอลที่บันทึกด้วยความละเอียด หรือ resolution ที่ 1600 x 1200 สามารถนำไปอัด - ขยายได้ใหญ่กว่าภาพดิจิตอลที่บันทึกด้วยความละเอียด 1024 x 768 ทั้งนี้วัดจากพื้นฐานที่ระบบการบันทึกภาพเป็นแบบเดียวกัน เนื่องจากกล้องดิจิตอลในท้องตลาดมีอยู่มากมายหลายชนิด แต่ละชนิดก็มีระบบการทำงานรวมไปถึงวัสดุที่ใช้แตกต่างกัน ทำให้คุณภาพของภาพที่บันทึกได้มีความคมชัด โทนสี หรือคอนทราสของภาพที่แตกต่างกัน แต่เมื่อพูดถึงส่วนของความละเอียดของภาพดิจิตอลแล้ว หัวใจหลักจะอยู่ที่ขนาดภาพสำเร็จที่ต้องการใช้งานเป็นหลักใหญ่

21. ตัวอย่างภาพที่บันทึกด้วยความละเอียดที่แตกต่างกัน จะมีผลทำให้สามารถนำไปอัด - ขยายได้ขนาดแตกต่างกัน

22. หลักง่ายๆ ในเรื่องของความละเอียดหรือ resolution ของภาพดิจิตอลก็คือ หากเราเลือกบันทึกภาพที่ความละเอียดต่ำ แต่ต้องการนำภาพไปขยายให้ใหญ่เท่ากับภาพที่บันทึกด้วยความละเอียดสูง คุณภาพของภาพที่ได้ก็จะต่ำลง หากอัตราการขยายไม่สูงนัก ก็จะมีผลต่อภาพไม่มากนัก แต่หากเราขยายขึ้นไปมากๆ ภาพที่ได้ก็อาจจะขาดรายละเอียดซึ่งมีผลทำให้ดูไม่ชัดไปได้ แต่ไม่ใช่ว่าภาพที่บันทึกด้วยความละเอียดที่ต่ำจะมีสีสัน ความคมชัดของภาพ สู้ภาพที่บันทึกด้วยความละเอียดสูงไม่ได้ ส่วนที่แตกต่างกันมีเพียงเรื่องของขนาดภาพสำเร็จที่อัดไว้ใช้เท่านั้น เรื่องสีสัน ความคมชัด คอนทราสของภาพ ควมไปถึงโทนสีโดยรวมของภาพดิจิตอลนั้น เกี่ยวข้องกับระบบการทำงานโดยรวมของหน่วยประมวลผลของกล้อง ไม่ใช่เพียงแค่ความละเอียดของตัวรับภาพเท่านั้น

23. เวลาที่เราดูบนหน้าจอ LCD ด้านบนเมื่อปรับในเรื่องความละเอียดของภาพ ส่วนใหญ่แล้วกล้องเดี๋ยวนี้จะให้เลือกควบคู่กันไปโดยเรียกว่า Image Quality โดยจะสลับกันไปมาระหว่างขนาด - ระดับการบีบอัด ซึ่งจะมีผลทำให้จำนวนของภาพที่สามารถบันทึกลงในการ์ดแตกต่างกันออกไป ซึ่งบางครั้งกล้องจะไม่ได้ระบุเป็นค่าตัวเลขความละเอียดให้เราแต่จะบอกเป็น L ( large), M (medium), S (small) หรือบางอย่างที่ใกล้เคียงกัน ดังนั้นเราจึงควรจะทำความคุ้นเคยกับกล้องที่ใช้ก่อนว่าความละเอียดเท่าใดที่กล้องใช้สำหรับเรียก L, M, S เพราะเราไม่จำเป็นต้องใช้ค่าหนึ่งค่าใดบันทึกภาพทุกภาพ ในขณะเดียวกันการเลือกที่ผิดก็อาจให้ผลไม่ได้ตามที่เราต้องการ

24. ทางยาวโฟกัสของเลนส์ในกล้องดิจิตอล

25. ตัวรับภาพที่ใช้ในกล้องดิจิตอลมีขนาดไม่มาตรฐานเหมือนฟิล์มที่เราใช้กัน ( ฟิล์ม 35 มม . มีขนาดเท่ากับ 24 x 36 มม .) และตัวรับภาพที่ใช้กันอยู่ในกล้องดิจิตอลทั่วไปก็มีใช้กันอยู่หลายขนาด เริ่มตั้งแต่เล็กเพียง 3 x 4 มม . ไปจนถึงขนาดเท่าฟิล์ม ทำให้กล้องดิจิตอลมีความละเอียดในการบันทึกภาพแตกต่างกัน และการที่ตัวรับภาพมีขนาดที่ต่างกันทำให้เลนส์ของกล้องซึ่งทำหน้าที่เป็นตัวรวมแสงให้ผ่านเข้าไปตกยังตำแหน่งของตัวรับภาพมีทางยาวโฟกัสที่ต่างกัน ( ขึ้นอยู่กับขนาดของตัวรับภาพ ) ทางยาวโฟกัสที่เราคุ้นเคยกันดีนั้นเป็นทางยาวโฟกัสที่เทียบในฟอร์แมทของกล้อง 35 มม . แต่ในเมื่อตัวรับภาพของกล้องดิจิตอลมีขนาดเล็กกว่าฟิล์มมาก ( โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกล้องคอมแพค ) ทำให้ทางยาวโฟกัสจริงของเลนส์ในกล้องดิจิตอลมีตัวเลขที่น้อยมากเมื่อเทียบกับทางยาวโฟกัสมาตรฐาน ทำให้ผู้ผลิตระบุทางยาวโฟกัสเป็นจำนวนเท่ามาให้ดูคู่ไปกับทางยาวโฟกัสจริง กล้องรุ่นใหม่ๆ บางรุ่นจะเขียนเป็นทางยาวโฟกัสเทียบเท่ามาให้เพื่อความสะดวก ในขณะที่ส่วนใหญ่ยังเขียนเป็นค่าจริงอยู่

26. ทางยาวโฟกัสของกล้องคอมแพคจะเริ่มต้นอยู่ที่ระหว่าง 4.5 - 8 มม . เมื่อเทียบกับค่าทางยาวโฟกัสของกล้องในฟอร์มแมท 35 มม . แล้วจะเริ่มที่ระหว่าง 37 - 43 มม ซึ่งให้องศาการรับภาพใกล้เคียงกับเลนส์มาตรฐาน หากเป็นเลนส์ซูม ส่วนใหญ่จะบอกค่าทางยาวโฟกัสเป็นจำนวนเท่า หรือ X เท่า เช่น 3X หมายถึง 3 เท่า หากเริ่มที่ 37 มม . ก็จะเท่ากับมีทางยาวโฟกัสอยู่ในช่วง 37 - 111 มม . เป็นต้น

27. กล้องดิจิตอลบางรุ่น ( โดยเฉพาะขนาดเล็กๆ ) อาจมีค่าทางยาวโฟกัสเดียว ซึ่งหมายถึงว่าไม่สามารถปรับเปลี่ยนองศาการรับภาพได้ * หากต้องการเปลี่ยนมุมมอง ต้องขยับไปข้างหน้าหรือถอยหลังเป็นต้น กล้องประเภทนี้จะระบุค่าการซูมภาพมาให้โดยทั่วไปจะเป็น 2x หรือ 2 เท่า แต่จะไม่สามารถระบุที่หน้าเลนส์ได้ เพราะเป็นการซูมภาพโดยใช้โปรแกรมการทำงานของกล้องไม่ใช่การซูมจริงของเลนส์ ซึ่งจะให้ภาพที่มีคุณภาพด้อยกว่าการซูมด้วยเลนส์จริง

28. Optical Zoom - Digital Zoom ระบบการซูมภาพของเลนส์ในกล้องดิจิตอลมีอยู่ 2 ระบบ คือระบบ Optical Zoom และ Digital Zoom ซึ่งระบบ Optical Zoom จะเป็นซูมด้วยเลนส์จริง ในขณะที่ระบบการซูมภาพแบบ Digital Zoom นั้น จะเป็นการตัดภาพในส่วนที่แสดงช่วงการซูมไว้ แล้วนำมาประมวลผลในกล้อง - ขยายให้ใหญ่ขึ้น ทำให้เมื่อดูจากจอ LCD ดูเหมือนว่าเป็นการซูมภาพจริงๆ ทั้งนี้พัฒนาการของ Digital Zoom นับว่าดีขึ้นมากแล้วในกล้องดิจิตอลรุ่นใหม่ๆ แต่หากว่าเทียบกับการซูมภาพด้วยเลนส์ที่มีคุณภาพดีแล้วก็ยังเทียบกันไม่ได้ กล้องส่วนใหญ่จะมีฟังชั่นของ Digital Zoom เป็นของแถมมาให้ ในขณะที่บางรุ่นเน้นโฆษณาในส่วนนี้มาก การเลือกความสามารถของกล้องควรดูด้วยค่าการซูมจริง หรือ Optical Zoom ของกล้องเป็นหลักดีกว่า * ดูเรื่ององศาการรับภาพเพิ่มเติมได้ที่หลักการถ่ายภาพ

29. ความสัมพันธ์ระหว่างสื่อแสดงผลที่นำภาพดิจิตอลไปใช้

30. เนื่องจากภาพดิจิตอลคือข้อมูลของตารางสีสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่นำมาเรียงต่อกัน ดังนั้นขนาดของภาพดิจิตอลเมื่อนำไปแสดงผ่านสื่อต่างๆ จึงขึ้นอยู่กับประเภทของสื่อที่เราต้องการนำภาพไปแสดงด้วย ภาพดิจิตอลที่ถ่ายด้วยความละเอียดเท่ากัน หากนำไปแสดงผ่านจอมอนิเตอร์ จะดูมีขนาดใหญ่ แต่หากนำไปพิมพ์แล้วอาจได้ขนาดเล็กนิดเดียว สิ่งที่แตกต่างกันคือความละเอียดที่สื่อแต่ละอย่างต้องการไม่เหมือนกัน การแสดงภาพดิจิตอลบนหน้าจอมอนิเตอร์ต้องการความละเอียดเพียง 72 - 95 พิกเซลต่อตารางนิ้ว ในขณะที่การพิมพ์ภาพดิจิตอลตามแล็ปหรือจากเครื่องพิมพ์อิงค์เจ็ทสำหรับพิมพ์ภาพ จะอยู่ที่ 200 - 300 พิกเซลต่อตารางนิ้ว เพื่อให้ได้ข้อมูลภาพที่สมบูรณ์ที่สุดเท่าที่ควรจะได้ ดังนั้นการถ่ายภาพสำหรับส่งอีเมล์ กับการถ่ายภาพเพื่ออัด หรือเพื่อขยายจึงต้องใช้ความละเอียดในการบันทึกที่แตกต่างกัน เพื่อให้ได้ผลตามที่ต้องการ

32. ดังจะเห็นได้จากภาพว่า ภาพถ่ายดิจิตอลที่ความละเอียด 1600 x 1200 พิกเซล สามารถมีขนาดตั้งแต่ประมาณ 5 x 4 นิ้ว ไปจนถึง 22 x 16 นิ้ว แต่ไม่ใช่ว่าเราสามารถนำภาพดิจิตอลไปอัดขยายได้ใหญ่ขนาดนั้น แต่ว่าเป็นความแตกต่างและความต้องการของสื่อที่ใช้แสดงผลที่ไม่เท่ากัน หากเราต้องการพิมพ์ ความละเอียดของภาพจะได้ประมาณ 4 x 6" หรือ 5 x 7" ในขณะที่หากเรานำมาแสดงผ่านทางจอมอนิเตอร์ ภาพจะดูใหญ่เกินจอ ( ล้นจอ ) แต่ที่เราเห็นไม่เต็มจอเป็นเพราะภาพนั้นถูกสเกลให้เล็กลง ให้ลองสังเกตที่หัวมุมด้านบนซ้ายของภาพจะบอกว่าภาพนั้นๆกำลังแสดงอยู่ที่กี่เปอร์เซ็นต์ หากเราดูที่ 100 % เราจะต้องใช้แถบ cursor เลื่อนขึ้นลง หรือซ้ายขวา เนื่องจากว่าภาพมีขนาดใหญ่เกินกว่าที่จอมอนิเตอร์จะแสดงได้เต็มนั่นเอง

33. กล้องดิจิตอลที่มีความละเอียดหนึ่งล้านต้นๆ ไปจนถึงห้าหกล้านพิกเซล จะมีระดับของความละเอียดให้ผู้ใช้เลือกบันทึกได้ตามความเหมาะสมของงานที่จะนำไปใช้ เนื่องจากความละเอียดที่สูงหรือต่ำเกินไปจะมีผลต่อคุณภาพของภาพที่สามารถนำไปใช้งานได้ ดังนั้นการเลือกความละเอียดที่ใช้ในการบันทึกก็คือการออกคำสั่งกับกล้องว่าเราต้องการภาพนั้นๆ สำหรับวัตถุประสงค์อะไร ความละเอียดที่สูงเกินจำเป็น ทำให้ได้ไฟล์ภาพที่ใหญ่เปลืองพื้นที่ของหน่วยบันทึกข้อมูล ใช้เวลาในการเปิดไฟล์นานในคอมพิวเตอร์ ในขณะที่ภาพที่บันทึกด้วยความละเอียดที่ต่ำเกินไปจะทำให้คุณภาพของภาพด้อยลงเมื่อนำไปอัด - ขยายเกินขอบเขตที่มันสามารถทำได้ ระดับความละเอียดที่เราสามารถเลือกได้สำหรับกล้องดิจิตอลทั่วไปจะเริ่มต้นที่ความละเอียดตั้งแต่ 640 x 480 ไปจนถึงระดับ 3072 x 2048 หรือสูงกว่านี้ในปัจจุบัน ที่ระดับความละเอียดของกล้องได้พัฒนาเพิ่มขึ้นไปอย่างมาก ทั้งนี้ไม่ว่ากล้องจะมีความละเอียดกี่ล้านพิกเซลก็ตาม จะต้องมีความละเอียดให้เลือกสำหรับบันทึกเพื่อให้ความสะดวกแก่ผู้ใช้ แต่ถ้าผู้ใช้ไม่เข้าใจหรือเลือกใช้ผิดวัตถุประสงค์ ผลลัพธ์อาจไม่ดีตามที่ต้องการก็ได้

34. 3072 x 2048 ระดับ 6 ล้านพิกเซล 2592 x 1944 ระดับ 5 ล้านพิกเซล 2272 x 1704 ระดับ 4 ล้านพิกเซล 2048 x 1536 ระดับ 3 ล้านพิกเซล 1600 x 1200 ระดับ 2 ล้านพิกเซล 1280 x 960 ระดับ 1 ล้านพิกเซล ความละเอียดภาพนิ่งสูงสุด ที่กล้องสามารถบันทึกได้ ( โดยประมาณ ) ความละเอียดของกล้อง ( โดยประมาณ )

35. การปรับสมดุลย์สีขาว - White Balance

36. การปรับตั้งค่าสมดุลย์สีขาวหรือ White Balance เป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญมากในเรื่องของโทนสีโดยรวมของภาพดิจิตอล กล้องดิจิตอลต้องอาศัยค่าสีขาวที่เราเลือกก่อนการบันทึกเพื่อใช้อ้างอิงในการคำนวณหาค่าสีโดยรวมของภาพ หากเจาะลึกในรายละเอียดอาจยุ่งยากเนื่องจากเป็นเรื่องทางเทคนิคพอสมควรสำหรับผู้ที่ไม่สนใจในเรื่องเหล่านี้ ดังนั้นจะขออธิบายเฉพาะในส่วนที่เกี่ยวข้องโดยตรงเลยคือ แสงที่เราเห็นนั้นจะมีโทนสีที่ต่างกัน นั่นหมายถึงว่าแหล่งกำเนิดแสงต่างๆ ที่มีอยู่นั้นจะมีโทนสีที่แตกต่างกัน แม้แสงพระอาทิตย์ตั้งแต่เช้า - เย็นก็ยังแตกต่างกัน ( หรือเฉพาะเวลามีแดด กับไม่มีแดดก็ได้ )

37. สภาพแสงต่างๆ เหล่านี้ได้ถูกแบ่งเป็นอุณหภูมิสีของแสง ( องศาเคลวิน หรือ Kelvin) อุณหภูมิสีของแสงคือเฉดสีที่จะอมออกมาซึ่งจะส่งผลกับการมองเห็นวัตถุต่างๆ ของเรา เช่นในเวลากลางคืนหากอยู่ในห้องมืดๆ แล้วจุดเทียนไขขึ้นมาเล่มหนึ่ง ให้แสงเทียนส่องไปที่ใบหน้าของผู้ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ใบหน้านั้นจะมีสีอมส้มเหลือง คล้ายๆ กับการนั่งอยู่ในห้องอาหารที่เปิดไฟหลอดไส้สลัวๆ ซึ่งใบหน้าทุกคนจะมีโทนสีอมส้มเหลือง รวมไปถึงวัตถุอื่นๆ ในห้องด้วย แต่หากเป็นห้องอาหารที่เปิดไฟหลอดนีออนทั่วไปโทนสีของใบหน้าและวัตถุต่างๆ ก็จะเปลี่ยนไป ในขณะเดียวกันในเวลาที่อยู่กลางแจ้งหากลองสังเกตดูใบไม้เวลาที่ท้องฟ้ามีเมฆมากเราจะเห็นใบไม้เป็นสีเขียวทึมๆ ในขณะที่เวลามีแสงแดดส่องกระทบใบไม้จะมีสีที่สว่างขึ้น ที่จริงโทนสีของสิ่งต่างๆ ที่เราเห็นในชีวิตประจำวันในแต่ละสถานที่ แม้กระทั่งในบ้าน ในห้องต่างๆ ซึ่งใช้แหล่งกำเนิดแสงต่างกันนั้น จะมีความแตกต่างกันมากบ้างน้อยบ้างแล้วแต่แหล่งกำเนิดแสงนั้นๆ แต่เนื่องจากคนเราใช้ความคุ้นเคยหรือความจำมามีส่วนในการมองทำให้เราตัดความแตกต่างเหล่านั้นออกไป แต่เมื่อเราบันทึกภาพด้วยฟิล์มหรือกล้องดิจิตอลนั้น ปัญหาของโทนสีที่แตกต่างเหล่านี้จะแสดงผลออกมาค่อนข้างชัดทีเดียว

39. เวลาที่ใช้ฟิล์มในการบันทึกภาพ เราจะคุ้นเคยกันดีกับภาพที่มีสีอมเขียว - ฟ้าเมื่อถ่ายภาพในห้องที่ใช้แสงไฟนีออน หรือเวลาถ่ายภาพตอนเช้าที่สีต่างๆ จะดูทึมๆอมน้ำเงินหน่อยๆ หรือเวลาถ่ายภาพในโรงแรมหรืองานเลี้ยงที่โทนสีโดยรวมจะเป็นสีอมส้มเหลือง สำหรับผู้ที่ไม่ใช่นักถ่ายภาพคงไม่สนใจที่จะหาฟิลเตอร์มาใส่หน้าเลนส์เพื่อช่วยแก้ไขความเพี้ยนสีเหล่านี้ ในขณะที่นักถ่ายภาพจะต้องใช้ฟิลเตอร์เข้าช่วยในการแก้ไขให้โทนสีที่เพี้ยนเหล่านี้ สำหรับกล้องดิจิตอลเนื่องจากไม่มีการกำหนดค่าสีขาวมาตรฐานไว้เหมือนฟิล์มที่เราใช้กันอยู่ทั่วไป ทำให้มีข้อแตกต่างเนื่องจากกระบวนการที่ใช้ในการผลิตภาพแตกต่างกันออกไป

40. การใช้คอมพิวเตอร์ในการประมวลผลข้อมูลภาพ ทำให้ผู้ใช้สามารถเลือกได้ว่าแหล่งกำเนิดแสงที่เราบันทึกภาพนั้นมีลักษณะเป็นเช่นไร เพื่อให้กล้องคำนวณค่าสีได้อย่างถูกต้อง เหมือนกับการใช้ฟิลเตอร์เข้าช่วยในการแก้ไขโทนสี ฟังชั่นนี้จึงถือเป็นข้อได้เปรียบของกล้องดิจิตอลที่เหนือกว่าฟิล์ม แต่เนื่องจากการเลือกปรับค่าสมดุลย์สีขาวหรือ White Balance จะมีผลต่อโทนสีโดยรวมของภาพ การเลือกใช้ที่ไม่ถูกต้องอาจก่อให้เกิดสีเพี้ยนที่อาจดูแย่กว่าปกติได้ ( ซึ่งบางครั้งก็ยากต่อการแก้แม้จะใช้โปรแกรมตกแต่งภาพช่วย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อในภาพที่บันทึกมีแหล่งกำเนิดแสงที่แตกต่างกันอยู่ในภาพๆ เดียว )

41. ระบบ White Balance จะทำหน้าที่แทนฟิลเตอร์เพื่อให้ได้สีที่เป็นธรรมชาติที่สุดภายใต้แหล่งกำเนิดแสงที่แตกต่างกัน เป็นหมวดกว้างๆ ทั้งนี้ความละเอียดในระดับการปรับตั้งค่า White Balance ที่สามารถตั้งได้จึงมีความสำคัญพอสมควร กล้องในระดับคอมแพคทั่วๆ ไปจะตั้งค่ามาตรฐานให้ ในขณะที่กล้องระดับโปรหน่อยจะสามารถให้เลือกปรับตั้งเป็นองศาเคลวินเอง หรือมีการปรับชดเชยค่า White Balance ให้มีระดับความเข้มที่แตกต่างกันออกไปได้ ( ต้องทดลองใช้ดูว่าแต่ละระดับมีความแตกต่างกันเพียงใด ) สำหรับในค่ามาตรฐานที่กล้องให้มานั้นมีหลักการคำนวณพื้นฐานที่ใกล้เคียงกัน ขึ้นอยู่กับความแม่นยำซึ่งแตกต่างกันออกไปตามยี่ห้อ - รุ่น ซึ่งข้อแตกต่างนี้จะเด่นชัดมากหากเลือกใช้ฟังชั่น White Balance ให้เป็นแบบอัตโนมัติ )

43. ค่ามาตรฐานของ White Balance ที่มีให้เลือกใช้ในกล้องทั่วๆ ไปจะแบ่งออกได้ดังนี้ Auto White Balance เป็นการปรับเลือกแบบอัตโนมัติโดยกล้องจะมีระบบวิเคราะห์จากโทนสีโดยรวมของภาพเพื่อทำการตั้งค่าแสงให้อัตโนมัติเพื่อความสะดวกในการใช้งาน ระบบนี้จะใช้งานง่ายไม่ต้องเสียเวลาในการเลือกปรับเปลี่ยนบ่อยๆ แต่เนื่องจากการวิเคราะห์ค่าแสงเป็นสิ่งที่มีการเตรียมข้อมูลไว้ล่วงหน้าตามเกณฑ์กว้างๆ

44. ดังนั้นหากภาพที่เราต้องการบันทึกมีโทนสีโดยรวมอมไปทางใดทางหนึ่งเช่นภาพของป่าไม้ ทุ่งหญ้า สระว่ายน้ำ หรือแม้กระทั่งพระอาทิตย์ขึ้นหรือตก ก็อาจทำให้การวิเคราะห์ผิดเพี้ยนไปได้ การตั้งค่า White Balance แบบอัตโนมัติจะให้ผลค่อนข้างดีหากเป็นการถ่ายกลางแจ้ง หรือในร่ม แต่จะไม่ค่อยดีนักหากเป็นการถ่ายภายใต้แสงไฟนีออนหรือไฟหลอดไส้ ( สำหรับกล้องบางรุ่น )

45. Daylight, Sunny หรือภาพพระอาทิตย์ เป็นการปรับสมดุลย์สีของแสงสำหรับการถ่ายภาพกลางแจ้ง หรือในเวลาที่มีแดดจ้า สภาพแสงจะใกล้เคียงกับสีขาวมากที่สุด โดยที่อุณหภูมิสีของแสงในการตั้งค่าล่วงหน้าของกล้องจะอยู่ที่ประมาณ 5000 - 6000 องศาเคลวิน การเลือกในลักษณะนี้จะใกล้เคียงกับภาพที่ได้เมื่อบันทึกด้วยฟิล์ม

46. Shade, Cloudy หรือภาพก้อนเมฆ เป็นการปรับสมดุลย์สีของแสงสำหรับการถ่ายภาพกลางแจ้งแต่สภาพท้องฟ้าค่อนข้างครึ้ม ไม่มีแดดหรือมีเมฆมาก เพื่อลดโทนสีน้ำเงินออกจากภาพไปบ้าง โดยทั่วไปจะทำเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ค่อยเห็นผลแตกต่างจากการเลือกปรับแบบ daylight หรือ auto เท่าไรนัก

47. สำหรับกล้องคอมแพคส่วนใหญ่แล้วการถ่ายภาพในร่ม shade หรือ เมฆมาก cloudy จะอยู่ด้วยกัน แต่สำหรับกล้องระดับสูงหน่อย อาจมีแยกให้เลือก ซึ่งในกรณีนี้ค่าของ shade จะใช้ถ่ายภาพในกรณีที่มีความครึ้มโดยรวมมากกว่า ( อุณหภูมิสีของแสงสูงกว่า cloudy ) เมื่อเลือกที่ shade ค่าของสีน้ำเงินจะถูกตัดทอนให้ลดลงมากกว่า cloudy

48. Incandescent, Tungsten, หรือภาพไฟหลอดไส้ เป็นการปรับสมดุลย์สีของแสงสำหรับการถ่ายภาพภายใต้แหล่งกำเนิดแสงที่มีสีอมส้มเหลืองมาก เพื่อลดโทนสีส้ม - เหลืองออกไป แต่หากใช้ผิดพลาดภาพจะออกมาอมน้ำเงินดูหลอกตาที่สุด การเลือกใช้จึงควรระวัง เพราะในบางกรณีที่สภาพแหล่งกำเนิดแสงไม่ได้เพี้ยนมากนัก การเลือกใช้ white balance ตัวอื่นอาจให้ค่าที่เหมาะสมกว่า

49. Fluorescent หรือภาพไฟนีออน เป็นการปรับสมดุลย์สีของแสงสำหรับการถ่ายภาพภายใต้แสงไฟนีออน ซึ่งจะให้สีอมเขียว จะมากหรือน้อยขึ้นอยู่กับประเภทหลอดด้วย หลอด fluorescent ไม่มีอุณหภูมิสีที่แน่นอน ดังนั้นการตั้งค่าจึงออกจะเป็นกลางๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งประเภทของหลอดไฟเองก็มีหลายแบบ ทั้ง Warm White, Daylight, Cool White ซึ่งบางครั้งการเลือกตั้งค่าก็ค่อนข้างสับสน ทางที่ดีควรดูก่อนว่าตัวไหนให้เฉดสีที่ใกล้เคียงธรรมชาติที่สุด

50. กล้องดิจิตอลบางรุ่นจะแยกประเภทหลอดไฟนีออนมาให้เลือกได้อีก จึงควรทำความเข้าใจก่อนว่าหลอดไหนสำหรับโทนสีอะไร เพื่อกันความผิดพลาด แต่ข้อดีของกล้องดิจิตอลคือการมองเห็นภาพทันทีดังนั้นหากตั้งค่าผิดคงไม่ยากเกินไปที่จะแก้ไข หรือในกล้องบางรุ่นมีระบบถ่ายภาพ white balance คร่อมไว้ได้ก็ยิ่งมีประโยชน์

51. Custom White Balance เป็นการปรับสมดุลย์สีของแสงตามสภาพแสงที่ถ่ายจริงขณะบันทึกภาพ ซึ่งผู้ใช้จะต้องกำหนดเอง หากทำได้ถูกต้องก็จะให้ผลค่อนข้างแม่นยำ แต่หากผิดแล้วสีอาจเพี้ยนไปได้มาก

52. หลักสำคัญคือเวลาตั้งค่าต้องทำภายใต้แสงที่จะถ่ายจริงคือวัดแสงจากตรงตำแหน่งที่จะถ่ายเป็นหลัก การตั้งค่าค่อนข้างจะเหมือนกันคือให้ถ่ายภาพกระดาษสีขาวโดยซูมให้เต็มเฟรมภาพ ที่สำคัญคือตำแหน่งของกระดาษจะต้องอยู่ที่ตำแหน่งของการถ่ายภาพจริงๆเท่านั้น ในขณะที่กล้องบางรุ่นจะมีการปรับค่า white balance เป็นองศาเคลวินมาให้ผู้ใช้เลือกเอง ซึ่งในส่วนนี้ผู้ใช้คงต้องแม่นกับอุณหภูมิสีของแสงพอสมควร หรืออาจใช้เป็นลูกเล่นในการแต่งสีภาพเหมือนกับการใช้ฟิลเตอร์เติมสีสันให้กับภาพก็สามารถทำได้

53. ประเภทไฟล์ภาพดิจิตอล - Digital File Compression ไฟล์ภาพดิจิตอลที่ได้จากกล้องที่มีความละเอียดสามล้านพิกเซลหลังการประมวลผลแล้วอาจมีขนาดใหญ่เกือบ 10 MB ( เมกกะไบท์ ) ดังนั้นกล้องดิจิตอลจึงต้องมีระบบการบีบอัดข้อมูลภาพเพื่อให้การบันทึกข้อมูลภาพดิจิตอลลงในหน่วยบันทึกข้อมูลเป็นไปอย่างเหมาะสม ระบบการบีบอัดที่ใช้มีทั้งแบบไม่สูญเสียข้อมูลและแบบสูญเสียข้อมูล ทั้งนี้การบีบอัดไฟล์ภาพแบบสูญเสียข้อมูลหากทำในระดับที่รุนแรง ก็จะทำให้คุณภาพของภาพด้อยลงไป ขาดความคมชัดและมีลักษณะของแถบสีเป็นตารางสี่เหลี่ยมเป็นปื้นๆ ได้

54. ประเภทของไฟล์ภาพที่นิยมใช้ในกล้องดิจิตอล RAW

55. RAW - เป็นไฟล์ภาพที่มีให้เลือกบันทึกในกล้องระดับกลาง - สูง ไม่มีในกล้องคอมแพคทั่วๆ ไป การจัดเก็บข้อมูลเป็นแบบไม่มีการบีบอัด และยังไม่มีการประมวลผลข้อมูลใดๆ ภายในกล้อง ลักษณะไฟล์ภาพที่ได้เป็นข้อมูลดิบที่ส่งตรงมาจากตัวรับภาพ การแก้ไขค่าการบันทึกต่างๆ ในส่วนของสมดุลย์สีขาวหรือแม้แต่ค่าการบันทึกสามารถทำได้โดยการใช้เครื่องคอมพิวเตอร์ เปิดไฟล์ด้วยโปรแกรมที่ให้มากับกล้อง ( ไฟล์ RAW ไม่สามารถนำไปอัดได้ทันที ต้องเปิดด้วยโปรแกรมของกล้องแล้วจึงแปลงไปเป็นไฟล์ประเภทอื่น ) ไฟล์ภาพประเภทนี้เหมาะสำหรับนักถ่ายภาพที่ต้องการคุณภาพของภาพสูงและต้องการแก้ไขปรับแต่งภาพก่อนนำไปอัด ไฟล์ภาพที่ได้จะมีขนาดใหญ่ปานกลาง คือใหญ่กว่าไฟล์ JPEG แต่เล็กกว่าไฟล์ TIFF ที่ระดับความละเอียดที่ใช้ในการบันทึกเป็นระดับเดียวกัน

56. TIFF

57. TIFF - เป็นไฟล์ภาพที่นิยมใช้มากในกล้องรุ่นก่อนๆ ปัจจุบันนี้มีให้เห็นน้อยลง เนื่องจากไฟล์ TIFF จะค่อนข้างใหญ่และสิ้นเปลืองพื้นที่ในการจัดเก็บมาก TIFF เป็นการบีบอัดข้อมูลในลักษณะไม่สูญเสีย หมายถึงว่าเมื่อคลายออกมาแล้วจะได้ข้อมูลสีต่างๆ ครบถ้วน ทำให้คุณภาพของภาพที่ได้สมบูรณ์ไม่ถูกตัดทอนออกไป ภาพที่บันทึกเป็นไฟล์ TIFF สามารถนำมาแก้ไข - ปรับแต่งสีได้ แต่การแก้ไขต่างๆ เป็นไปในรูปแบบของการแก้ หรือแต่งภาพ ( ซึ่งแตกต่างจากการเปลี่ยนแปลงข้อมูลใน RAW ซึ่งเป็นการแก้ลงไปในข้อมูลภาพก่อนการประมวลผล ) ไฟล์ TIFF สามารถนำไปอัดได้ตามแล็ปทั่วไป แต่ต้องใช้เวลานานในการเปิดไฟล์ บางร้านจะไม่นิยมให้ลูกค้าบันทึกในฟอร์แมทนี้เท่าไรนักเพราะกินพื้นที่ RAM ของเครื่องพอสมควร

58. JPEG

59. JPEG - เป็นไฟล์ภาพที่นิยมใช้มากที่สุดในกล้องดิจิตอล ทั้งรุ่นเล็กและรุ่นใหญ่ ไฟล์ในนามสกุลนี้เป็นการบีบอัดไฟล์แบบสูญเสียข้อมูลภาพ แต่เนื่องจากข้อมูลที่สูญเสียส่วนใหญ่จะเป็นส่วนที่สายตามนุษย์ไม่สามารถรับรู้ได้ ทำให้คุณภาพของภาพที่บันทึกแบบ JPEG นี้ดูมีความสมบูรณ์ไม่แตกต่างจากไฟล์ TIFF เท่าไรนัก ( ดูภาพเรือด้านบนประกอบ ) แต่มีขนาดไฟล์ที่เล็กกว่ากันมาก ดังนั้นจึงเป็นที่นิยมใช้กันในกล้องทั่วๆ ไป ทั้งนี้คุณภาพของภาพจะใกล้เคียงกับไฟล์ TIFF ได้นั้นระดับการบีบอัดหรือการตัดทอนข้อมูลต้องไม่มากจนเกินไป เพราะไฟล์ JPEG โดยปกติแล้วจะมีระดับการบีบอัดให้เลือกใช้ การบีบอัดไฟล์แบบน้อยที่สุด จะให้คุณภาพของภาพที่ดี แต่การเลือกบีบอัดที่รุนแรงจะทำให้คุณภาพของภาพด้อยลงไปด้วย ปกติแล้วกล้องดิจิตอลจะมีระดับการบีบอัดไฟล์แบบ JPEG ให้เลือก 2 - 3 ระดับ เพื่อให้ผู้ใช้งานเลือกใช้ตามความเหมาะสม ทั้งนี้เพื่อประโยชน์ในการประหยัดพื้นที่จัดเก็บหรือหน่วยบันทึกข้อมูลเป็นหลักใหญ่ ดังนั้นหากผู้ใช้เลือกใช้ไม่เหมาะสมแม้ว่าจะประหยัดพื้นที่ไปได้ แต่ก็จะได้ภาพที่มีคุณภาพไม่ดีนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนำไปอัด - ขยาย เพิ่มจากขนาดมาตรฐานที่กล้องระบุไว้ ณ ความละเอียดที่ใช้บันทึก

60. Exposure Control - ระบบบันทึกภาพของกล้อง Exposure Control คือหัวใจสำคัญของกล้องดิจิตอลในการสร้างภาพที่สวยงามตามจินตนาการของผู้ถ่ายภาพ กล้องแต่ละรุ่นจะมีขีดความสามารถในส่วนของระบบบันทึกภาพที่แตกต่างกัน ระบบที่สามารถทำงานได้หลากหลายหรืออนุญาตให้ผู้ถ่ายภาพเปลี่ยนค่าการบันทึกต่างๆ ได้ ส่วนมากแล้วจะอยู่ในกล้องรุ่นที่มีราคาค่อนข้างสูง เมื่อเทียบกันรุ่นที่ระบบบันทึกทั่วไปเป็นแบบอัตโนมัติหรือกึ่งอัตโนมัติ แต่ไม่ว่าจะเป็นกล้องในกลุ่มไหน การทำความเข้าใจกับระบบควบคุมการบันทึกภาพต่างๆ ของกล้องอาจช่วยให้เราสามารถควบคุมกล้องได้ดียิ่งขึ้น

61. กล้องดิจิตอลมีระบบบันทึกภาพที่สามารถแยกออกได้เป็น 2 ส่วน คือ ระบบบันทึกภาพนิ่ง และระบบบันทึกภาพเคลื่อนไหว (Movie Clip) นอกจากนี้แล้วปัจจุบันมีกล้องหลายรุ่นที่มีระบบรองรับการบันทึกเฉพาะเสียงอย่างเดียว ทำหน้าที่คล้ายกับเทปอัดเสียงซึ่งสามารถบันทึกได้เป็นระยะเวลานานกว่าที่จะบันทึกภาพเคลื่อนไหวพร้อมเสียง อย่างไรก็ตามสำหรับกล้องดิจิตอลที่เน้นกลุ่มนักถ่ายภาพโดยตรง ฟังก์ชั่นในส่วนของการบันทึกภาพนิ่งจะเป็นสิ่งที่บริษัทผู้ผลิตให้ความสำคัญสูงสุด จะเห็นได้ว่าในกล้องระดับกึ่งมืออาชีพหรือมืออาชีพจะไม่มีฟังก์ชั่นการบันทึกภาพเคลื่อนไหว (Movie Clip)

62. ในกล้องดิจิตอลจะมีระบบการบันทึกภาพอัตโนมัติมาให้เป็นมาตรฐานเพื่อความสะดวกในการใช้งาน ( เป็นภาพกล้องถ่ายรูป หรือตัว P) กล้องรุ่นที่รองรับนักถ่ายภาพสมัครเล่นหรือกึ่งโปรจะมีระบบบันทึกภาพแบบอื่นให้เลือกใช้นอกจากระบบบันทึกแบบอัตโนมัติเพื่อประโยชน์ในการสร้างสรรค์งานภาพตามความต้องการ การมีระบบการบันทึกภาพที่หลากหลายมากขึ้นนี้จะช่วยให้ผู้ใช้กล้องสามารถบันทึกภาพและสร้าง effect ต่างๆ ให้กับภาพถ่ายได้มากขึ้น ระบบต่างๆ ที่มีใช้อยู่คือ ระบบบันทึกภาพนิ่ง

63. P ( Programmed Auto Exposure) - ระบบโปรแกรมบันทึกภาพอัตโนมัติ A (Aperture Priority Auto Exposure) - ระบบโปรแกรมบันทึกภาพ แบบเลือกค่ารูรับแสง ( กล้องแคนนอนจะใช้ AV) S (Shutter Priority Auto Exposure) - ระบบโปรแกรมบันทึกภาพ แบบเลือกค่าความไวชัตเตอร์ ( กล้องแคนนอนจะใช้ TV) M (Manual) - ระบบการปรับตั้งค่าการบันทึกโดยผู้ใช้