1. En 1856 Rosalía trasládase a
Madrid. Alí coñece a Ma-
ROSALÍA DE CASTRO nuel Murguía co que casa
(24 DE FEBREIRO DE 1837– 15 DE XULLO 1885)
dous anos máis tarde..
Por motivos de traballo do
seu marido vivirá en distin-
tos lugares: A Coruña, Ma-
drid , A Mancha, Extrema-
dura e Simancas.
Rosalía tivo sete fillos .
En 1863 apareceu en Vigo o seu primeiro
Casa onde naceu Rosalía (Santiago de Compostela)
grande libro “Cantares Gallegos”
Rosalía de Castro naceu en Santiago de Os derradeiros anos da súa vida pásaos en
Compostela o 24 de febrero de 1837. Padrón. Alí remata Folllas Novas e escri-
Filla de María Teresa de la Cruz Castro y be En las orillas del Sar.
Abadía e do sacerdote José Martínez Viojo.
Ata os oito anos viviu coa súa tía paterna Rosalía escribiu en galego e en castelán, en
BIBLIOTECA nunha aldea preto de Padrón (Castro de Or- prosa e en verso. A súa obra está profunda-
toño). mente marcada polas circunstancias que
Ceip “Castro de Ouro” Maís tarde foi a vivir a Padrón coa súa nai. rodearon a súa vida, apuros económicos,
2012-2013
CAMPANAS DE BASTABALES
Campanas de Bastabales, Unha vez tiven un cravo
NEGRA SOMBRA cravado no corazón,
cando vos oio tocar,
i eu non me acordo xa se era aquel cravo
mórrome de soidades. de ouro, de ferro ou de amor.
Cando penso que te fuches
Soio sei que me fixo un mal tan fondo,
negra sombra que me asombras Cando vos oio tocar, que tanto me atormentóu,
ó pé dos meus cabezales campaniñas, campaniñas, que eu día e noite sin cesar choraba Morreu o 15 de xullo de 1885 aos 48 anos na súa
tornas facéndome mofa sen querer torno a chorar. cal choróu Madalena na Pasión. casa de A Matanza (Padrón ) Hoxe casa museo.
Cando maxino que es ida “Señor, que todo o podedes
no mesmo sol te me amostras Cando de lonxe vos oio, -pedínlle unha vez a Dios-,
penso que por min chamades, dáime valor para arrincar dun golpe
i eres a estrela que brila cravo de tal condición”.
i eres o vento que zoa e das entrañas me doio.
E doumo Dios, arrinquéino.
Si cantan, es ti que cantas Mais…¿quén pensara…? Despois
Doiome de dor ferida, xa non sentín máis tormentos
si choran, es ti que choras que antes tiña vida enteira nin soupen qué era delor;
i es o marmurio do río e hoxe teño media vida. soupen só que non sei qué me faltaba
i es a noite i es a aurora en donde o cravo faltóu,
En todo estás e ti es todo Solo media me deixaron e seica..., seica tiven soidades
pra min i en min mesma moras os que de aló me trouxeron daquela pena…¡Bon Dios! Os seus restos foron trasladados ao Panteón de
nin me dexarás nunca os que de aló me roubaron. Este barro mortal que envolve o esprito Galegos Ilustres que se encontra no Convento de
¡quén o entenderá, Señor!… San Domingos de Bonaval, en Santiago de Com-
sombra que sempre me asombras.
postela. .