1. Joaquín Saavedra
Sánchez-Mera
3º ESO
IES ÁRZUA
Eu crecín no lixo
O meu nome é Jonathan e teño 25 anos; actualmen-
te vivo en Barcelona e son xogador no primeiro
equipo do Barça. Nesta autobiografía vou falar do
inferno que tiven que vivir cando era pequeno.
Con apenas catro anos a miña familia trasladouse a
vivir dende Puerto Nuevo, donde vivíamos nunha
pequena casa, a Puerto Viejo coa expectativa de po-
der mellorar o noso precario nivel de vida, pero nada
disto sucedeu: o meu pai busco un traballo na cida-
de, pero ao non tener estudos, e ningunha expe-
riencia no sector da industria nin no de servizos non
o atopou. Por iso, trasladamosnos temporalmente a
vivir ao vertedeiro de Puerto Viejo, para poder gañar
alguns cartos, mentras o meu pai intentaba atoparar
un traballo. Pero isto deixou de ser temporal para
converterse en algo definitivo. Cada día a vida era
máis difícil, meus pais intentaban que nos estivéra-
mos ben por iso nos mandaban cando podían a es-
cola; algo que durou apenas uns catro anos que foi
o momento no que empecei a traballar, so tiña 8
anos, convertérame sen apenas darme conta nun
“chamberito”, asi axudaba aos meus pais, e os meus
irmáns máis pequenos podían ir a escola, as cosas
ian mellorando pouco a pouco.
Meu pai atopou traballo, poderiamos voltar a es-
cola, eu incluido. Ainda estaba a tempo de aprender,
apenas tiña 10 anos, incluso poderíamos irnos a vi-
vir a cidade. Recordo que era o que máis me atraía
de todo. Aínda que xa estaba afeito ao pestilente
cheiro do que vivíamos rodeados, o que realmente
me supoñía un problema eran aquelas toses que tiña
a miña irmá pequena, por culpa do contaminada que
estaba a atmosfera. Supoño que a todos nos afecta-
ba estar respirando aqueles gases tóxicos pero a ela

2. dunha maneira moi especial. O meu gozo nun pozo:
dous días antes de trasladarnos a cidade, o meu pai
e a miña nai pasáronse toda a noite celebrándolo. O
despertarme os dous estaban tumbados enriba dun-
ha pequena mesa na que comíamos. Pensei que
quedaran durmidos e alí osdeixei, porque tiñame
que ir a traballar ao vertedoiro. A miña gran sorpre-
sa foi que o chegar, os dous seguían alí tumbados,
algo que me fixo sospeitar. Por iso intentei desper-
talos pero non fun capaz. Os dous morreran feste-
xando que papa atopara traballo. Máis tarde ente-
reime de que morreran por una sobredosis de dro-
ga, mezclada con alcohol.
O día da sua morte comezou o meu gran inferno.
Os meus tres irmáns e eu quedaramos orfos da ma-
ñá a noite. Como irmán maior correspondíame a
obrigación de coidar de todos eles. Empecei a traba-
llar mais de 20 horas o día para acadar cartos cos
que poder vivir os catro. Levantábame de madruga-
da para irme ao vertedoiro. Xeralmente conformá-
bame con cualqueira cousa pero intentaba centrar a
miña búsqueda no cartón e no que poidese conter
fios de cobre xa que era o que mellor pagaban. Du-
rante esas primeiras horas da maña o traballo era
pesado pero o levábao ben, hacia ao mediodía, can-
do a calor apretaba tornabase, realmente insoporta-
ble, eu non podía permitirme o luxo de outros que a
esas horas paraban de traballar.
Así estivemos vivindo durante dous anos, foi o
tempo que tardamos en ingresar na fundación do
F.C. Barcelona. A verdade é que candonos deron a
noticia todo sonaba moi raro. Un dos que alí traba-
llaba que fora chamberito coma min, explicóume
que o Barca decidira facía xa alguns anos dar un
0,7% do que recaudaban para fins benéficos, e que
Ecuador y máis concretamente Puerto Viejo foran os
agraciados de esa xenerosa doazón, que cambiou

3. por completo a miña vida e a de todos os meus ir-
máns.
Vivíamos na fundación, alí ademáis de recibir
educación, podíamos dedicarnos a algo que creo
que a casi todos os nenos nos gusta, xogar ao fút-
bol, a gran diferenza era non só que nos enseñaban
a técnica senón que ademais de ropa para xogar
dispoñíamos dun balón, nos os chamberitos solía-
mos xogar, cando dispoñíamos de algo de tempo,
grandes partidos pero normalmente faciamolo con
alguna pelota pinchada que alguen tirara ao conte-
nedor ou incluso con algunha lata de refresco.
Por primeira vez, parecía que a vida me sorría, e
así foi ata o día de hoxe. Puxen todo o meu empeño
en ser o mellor, e conseguíno e grazas a iso puiden
darlles aos meus irmáns a vida que se merecían, pe-
ro nunca olvidei cal foi o principio da miña historia,
xamáis olvidarei que fun un “chamberito”, as penu-
rias que pasamos vivindo naquel vertedoiro, as ho-
ras interminables traballando para conseguir nin tan
sequera o suficiente para poder levar unha vida dig-
na, teño sempre na miña memoria todos aqueles
nenos, os meus compañeiros explotados polos seus
pais e por unha sociedad consumista que non se pa-
ra nin un segundo a pensar quen fai as cosas que
usan, e moito menos a donde van a para cando
deixan de ser útiles.
Agora implicome en todos os proxectos que caen
nas miñas mans, para conseguir que nenos como os
“chamberitos” teñan unha vida digna, en esas orga-
nizacións que intentan acabar co traballo infantil,
pelexo cada día para que ninguén teña que vivir o
que eu vivín.