1. GASING
Gasing merupakan sejenis permainan yang boleh berputar pada paksinya, sambil mengimbang
pada satu titik. Gasing merupakan permainan tradisional orang-orang Melayu sejak dahulu
lagi. Biasanya dimainkan selepas musim menuai. Permainan gasing dipertandingkan antara
kampung. Pemenang dikira berdasarkan tempoh masa gasing mampu berputar.
Gasing dibuat daripada kayu bebaru, kemuning, merbau, rambai, durian atau kundang. Kayu
tersebut akan ditakik-takik dan dikikis sehingga menjadi bentuk gasing.
Tali gasing dibuat daripada kulit pokok bebaru. Tapi sekarang tali gasing dibuat daripada tali
nilon. Panjang tali gasing biasanya bergantung kepada panjang tangan seseorang. Biasanya 1
meter panjang. Minyak kelapa digunakan untuk melicinkan pergerakan tali gasing.
Cara Bermain
Kaedah bermain gasing dahulu dan sekarang tidak banyak perbezaannya. Pelbagai bentuk,
saiz dan kegunaan gasing membezakan sifat gasing dan membentuk sistem permainan yang
turut berbeza. Dalam permainan gasing, semua pemain mesti mempunyai kemahiran
memusing, memangkah, mengangkat, menegak dan membela uri gasing.

2. 1. Melilit Gasing
Untuk melilit, gasing mestilah dipegang dengan tangan kiri dan tangan kanan pula bersedia
untuk melilit. Ibu jari kiri digunakan untuk menekan rambu pada leher gasing. Lilitan tali
pada gasing adalah melawan arah pusingan jam dan tali hendaklah ditarik dengan ketat dan
kuat. Lilitan kedua dan ketiga hendaklah dilakukan seperti lilitan pertama. Lilitan berikutnya
pula hendaklah sentiasa mencecah ke bahu gasing untuk mendapatkan lilitan yang kemas,
padat dan sejat. Semasa melilit, pastikan yang tali tidak bertindih atau bersilang.
2. Memusing Gasing
Terdapat berbagai-bagai gaya dalam memusing gasing. Memusing mengikut cara yang betul
akan menghasilkan pusingan yang tegak, kuat, ligat dan tetap. Untuk menghasilkan pusingan
seperti ini, langkah yang disusun hendaklah mengikut cara yang betul supaya gasing tidak
jatuh mengiring, meleret atau borot. Umumnya terdapat dua jenis pusingan yang biasa
diamalkan, iaitu pusingan sorong tarik dan pusingan sentap. Untuk pusingan sorong tarik,
gasing hendaklah dipegang secara mengiring dan dihayun ke belakang. Serentak dengan itu
mata mestilah tertumpu ke arah sasaran di hadapan. Kedudukan gasing hendaklah sentiasa
mengiring semasa gerakan ini. Semasa menghayun, gasing mestilah dalam kedudukan
mengiring sehingga gasing tiba di hadapan, barulah gasing ditegakkan sebelum dilepaskan.
Kedudukan badan mestilah rendah dan kaki berada tidak jauh dari sasaran yang hendak
dipusingkan. Hayunan tangan pemain hendaklah mengikut hayunan gasing dan badan
membongkok kira-kira 45 darjah. Pusingan gaya ini agak rendah dan dekat.
Bagi pusingan sentap, gaya pusingan ini menghasilkan pusingan yang tegak, ligat dan kuat.
Pemain memegang gasing dengan kedudukan tegak, iaitu kepala gasing menghala ke atas dan
diangkat tinggi. Kedudukan tangan kira-kira 30 darjah dari paras lengan. Tangan dihayunkan
ke arah sasaran dengan kedudukan gasing tegak sehinggalah tiba ke hadapan, sebelum
dilepaskan. Setelah gasing terpacak ke bumi, sedikit sentapan dikenakan dan pastikan ia
berada dalam keadaan tegak. Jika tidak gasing akan meliuk dan pusingan akan menjadi
kurang ligat. Gasing diangkat paras bahu sebelum dilepaskan.

3. 3. Memangkah Gasing
Memangkah adalah satu gerakan yang penting dalam permainan gasing. Tumpuan, perhatian
dan hayunan hendaklah tepat mengenai sasaran supaya gasing akan menghasilkan uri yang
ligat, tegak dan kuat. Tedapat empat gaya pangkahan yang biasa digunakan oleh pemain
dalam apa juga pertandingan, iaitu pangkah totok, pangkah hentak, pangkah layang dan
pangkah tebang
4. Mengankat Gasing
Setelah gasing dipusingkan atau dipangkah, ia perlu pula diangkat ke tapak uri yang sesuai
untuk menjamin keligatannya agar terus terpelihara. Mengangkat gasing memerlukan
kemahiran, kesabaran dan kecekapan yang tinggi.
Sebelum gasing diangkat, pemain mestilah terlebih dahulu menentukan liuk arah pusingan
dan kedudukan gasing. Menentukan liuk bermakna mencari liuk atau kedudukan pusingan
terendah bahagian patak dengan bumi. Bahagian terendah inilah yang akan diangkat. Arah
pusingan perlu ditentukan untuk disesuaikan dengan arah pusingan badan ketika membawa
gasing. Mengangkat gasing dilakukan dengan menggunakan tali dan cokok. Cokok digunakan
untuk gasing yang berbentuk leper dan berat. Kedudukan gasing semasa hendak diangkat
hendaklah berada dakam keadaan tegak kerana jika kedudukannya mengiring ia akan
menjejaskan keligatan gasing. Tali yang digunakan untuk mengangkat gasing mestilah tegang
dan ketika mengangkat patak akan dielakkan dari tersentuh tali kerana ini akan mengurangkan
keligatan

4. CONGKAK
Congkak adalah sejenis permainan tradisional Melayu yang sering dimainkan sebagai aktiviti
dalaman atau sebagai pertandingan. Lazimnya ia menggunakan papan kayu berlubang atau
lubang di atas tanah dan kebiasaannya buah congkak menggunakan biji getah atau guli. Di
Asia Tenggara, congkak mungkin berkembang dari Melaka memandangkan negeri ini
merupakan pusat perdagangan pada waktu dahulu. Nama "congkak" dipercayai berasal dari
perkataan Bahasa Melayu "congak" yang bermaksud pengiraan mental. Selain orang Melayu,
keturunan peranakan India dan Baba Melaka turut meminati permainan Congkak.
Asas Permainan:
Permainan congkak melibatkan pengiraan. Mereka yang cekap mencongak mempunyai
kelebihan mengumpul mata dan seterusnya memenangi permainan.
Dalam permainan congkak, terdapat dua bahan iaitu papan congkak dan buah congkak. Papan
congkak berbentuk sampan dan boleh diperbuat daripada pelbagai jenis kayu dan terdapat
lima atau tujuh lubang sebaris yang dikenali sebagai 'kampung' dan di kedua-dua hujungnya
terdapat lubang ibu yang dikenali sebagai 'rumah'.
Dua orang pemain diperlukan dan berkedudukan mengadap satu sama lain. Untuk memulakan
permainan, biji getah atau guli akan diisikan dalam setiap kampung dengan sama banyak dan
rumah dibiarkan kosong.

5. Dalam permainan ini, pemain akan memulakannya dengan serentak. Mereka akan mengambil
buah congkak dan dimasukkan secara satu persatu buah congkak ke dalam setiap 'kampung'
menuju ke rumah masing-masing menurut arah pusingan jam, sehingga salah seorang berhenti
di lubang yang kosong dan dianggap mati.
'Rumah' kepunyaan sendiri terletak di lubang hujung sebelah kiri pemain. Pemain yang
seorang lagi akan terus berjalan sehingga dia berhenti di lubang yang kosong. Dan selepas itu
setiap pemain akan bergilir berjalan sehingga buahnya mati. Setiap pemain akan meneruskan
permainan sehingga kehabisan buah congkak, dan pemain akan mengisi lubang dengan buah
yang terdapat dalam lubang ibu.
Pemain yang tidak cukup buah akan ditutup lubangnya, dan pemain yang menang dalam
giliran sebelumnya akan memulakan permainan. Ini akan diulang sehingga salah seorang
pemain tidak cukup buah bagi mengisi satu lubang sekalipun dan dianggap kalah, atau apabila
kedua-dua pemain sudah bosan.
Sekiranya pemain telah membuat satu pusingan, iaitu melepasi lubang ibu dan kembali ke
lubang sebelah pemain, ia boleh mengambil buah di sebelah lubang bertentangan sekiranya ia
mati di sebelah sendiri. Ini dikenali sebagai "tembak".

6. Peraturan Permainan:
Berikut merupakan peraturan permainan congkak yang paling biasa:
1. Dua orang pemain duduk berhadapan menghadap papan congkak, dimulakan dengan
kedua-dua pemain serentak mencapai buah di kampung masing-masing dan
memasukkan buah satu demi satu di dalam lubang kampung dengan pergerakan dari
kanan ke kiri hingga ke rumah dan kampung lawan.
2. Gerakan diteruskan hingga buah yang terakhir pada tangan dimasukkan dalam
kampung kosong di kawasan sendiri atau lawan dan pemain hendaklah berhenti,
sekiranya buah itu jatuh atau mati di kampung sendiri. Pemain itu boleh menembak
kampung lawan yang setentang dengan kampungnya iaitu mengaut kesemua buah
(jika ada) di dalam kampung tersebut, hanya selepas membuat satu pusingan.
3. Pihak lawan mengambil giliran meneruskan permainan hingga buahnya mati.
Sekiranya buah terakhir jatuh di dalam rumah sendiri, pemain boleh meneruskan
permainan dengan mengambil buah yang masih banyak di mana-mana kampung
sendiri. Sekiranya buah terakhir jatuh di kampung kosong pihak lawan, maka
permainan itu mati di situ sahaja dan pihak lawan boleh memulakan permainan
seterusnya hingga mati.
4. Sekiranya tidak terdapat sebarang buah di kampung pemain sungguhpun giliran
berada dipihaknya, maka giliran untuk menggerakkan buah akan berpindah kepada
pihak lawan.
5. Setelah tamat pusingan pertama, setiap pemain mengisi semula kampung dengan buah
congkak dan jika ada kampung yang tidak cukup buah, ia dianggap 'terbakar'.
Kampung ini tidak boleh diisi apabila bermain pada pusingan yang kedua, ketiga dan
seterusnya hingga pihak lawan mengaku kalah.
Di akhir permainan, buah congkak dikira dari rumah masing-masing. Pemenang adalah yang
memiliki buah congkak terbanyak. Sekiranya jumlah buah congkak sama banyak, maka
pemain dengan jumlah kampung terbakar terbanyak dikira kalah.

7. Cara Membuat Congkak:
Lazimnya dibuat dari kayu hutan seperti merbau, keruing, balau dan sebagainya. Terdapat
juga papan congkak yang dibuat dari kayu rambutan, nangka dan sebagainya, mengikut
kemampuan si tukang pembuat congkak.
1. Kayu ditebang menggunakan kapak dan dipotong mengikut kepanjangan papan
congkak yang bergantung kepada lubang rumah yang dihasilkan kelak.
2. Kayu yang masih buah dibelah dua bahagian. Hanya satu bahagian sahaja yang
diperlukan dalam membuat congkak.
3. Setelah dibelah, gergaji digunakan untuk mengerat lebihan kayu yang tidak terpakai.
Parang atau pahat digunakan untuk melicinkan batang kayu tersebut.
4. Kayu tersebut akan dipahat untuk membuat lubang. Lubang-lubang ditebuk dalam dua
baris dan dinamakan „kampung‟ yang mempunyai jumlah bilangan tertentu.
5. Ditebuk satu lubang besar di kedua-dua hujung yang dikenali sebagai „rumah‟.
6. Pahat bermata halus digunakan untuk melicinkan lubang tersebut. Ini penting supaya
tidak menggelikan jari-jari pemain sewaktu bermain.
7. Setelah siap, papan tersebut akan diukir dengan pelbagai hiasan seperti bentuk
tumbuh-tumbuhan, kosmos, geometri dan sebagainya.
8. Papan congkak divarniskan dengan warna perang kekuningan, perang kemerahan,
perang atau hitam.
Congkak juga dihasilkan daripada logam ataupun tanah di kawasan pendalaman. Tempurung
kelapa digunakan supaya tangan tidak kotor terkena tanah.
Congkak zaman moden kebanyakkannya diperbuat dengan plastik keras atau kayu mampat,
dan dengan pelbagai jenis rekaan.
Manakala, buah congkak lazimnya menggunakan biji guli, buah saga, biji plastik, batu kecil,
dan biji getah. Namun demikian, buah congkak tidak mempunyai bentuk yang tetap; apa-apa
sahaja yang agak bulat dan sesuai boleh digunakan.

8. WAU
Permainan layang-layang, juga dikenali dengan nama wau merupakan satu aktiviti
menerbangkan layang-layang tersebut di udara. Perkataan “wau” dikatakan berasal dari
perkataan kerajaan Melayu Pattani (Thai) memandangkan negeri seperti Kelantan,
Terengganu, Perlis dan Kedah menggunakan perkataan tersebut.
Perkataan layang-layang pula digunakan di kebanyakan negeri-negeri seperti di pantai barat
dan selatan Semenanjung Malaysia seperti Selangor, Melaka dan Johor. Ini dapat dibuktikan
menerusi catatan Tun Seri Lanang yang menyatakan bahawa Raja Ahmad bermain layang-
layang bersama pemuda-pemuda serta kerabat DiRaja. Selain itu kemunculan nama wau juga
dikaitkan bunyi yang terhasil daripada busur yang diikat pada wau. Apabila dinaikkan ke
udara, daun ibus yang dipasang pada busur tersebut akan menghasilkan bunyi "wau" secara
berirama.
Permainan wau diadakan sebagai hiburan untuk pelbagai peringkat umur. Permainan wau
juga diadakan untuk pertandingan. Pertandingan yang melihat bentuk kecantikannya diukur
dari segi keindahannya kepada bentuk, corak ciptaan, warna, keaslian ciptaan dan ukurannya.

9. Jenis-Jenis Wau:
Berbagai jenis dan bentuk wau telah dicipta. Antaranya wau burung, wau pari, wau katak,
wau bayan, wau merak, wau kucing, wau jala budi, wau lenggang kebayan, wau sewah, wau
barat dan yang sangat digemari oleh orang Melayu ialah wau bulan.
1. Wau barat
2. Wau bayan
3. Wau bulan
4. Wau burung
5. Wau jala budi
6. Wau katak
7. Wau kucing
8. Wau lenggang kebayan
9. Wau merak
10. Wau pari
11. Wau sewah
Cara Bermain:
Pada kebiasaannya wau akan dimainkan oleh dua orang, iaitu seorang akan memegang wau
dan seorang lagi dipanggil juru anjung yang memegang tali. Apabila angin bertiup maka tali
akan ditarik melawan arus angin dengan cara menghulur dan menarik talinya sehinggalah wau
tersebut tinggi di udara. Kilauan cahaya matahari akan menambah cantik lagi wau yang dihias
berwarna-warni.
Di masa kini walaupun wau masih mendapat tempat di kalangan masyarakat Melayu tetapi
layang-layang juga tidak kurangnya telah mendapat perhatian oleh masyarakat tempatan dan
juga antarabangsa. Pelbagai bentuk dan corak layang-layang telah dicipta, ada layang-layang
yang berbentuk orang, kapal berangkai dan ada yang dimainkan dengan menggunakan dua
utas tali. Kebanyakkan pertunjukan wau dan layang-layang masih mendapat tempat di
Malaysia, terutama ketika hari-hari sambutan perayaan atau pertandingan wau antarabangsa.

10. Menghasikan Wau:
Pembuatan sesebuah wau agak rumit dan memakan masa, dari kerja-kerja meraut buluh untuk
dijadikan rangka, mengimbangkan kepak sehingga melekatkan kertas pada rangka wau
tersebut mengambil masa dua minggu untuk siap. Rangka buluh tulang belakang wau lebih
besar daripada kepaknya, kemudian diikat dengan menggunakan benang mengikut bentuk
serta jenisnya.
Rangka yang telah disiapkan akan ditampal dengan tiga lapis kertas nipis dan lutsinar dengan
berlainan warna. Lapisan pertama menggunakan kertas berkilat, lapisan kedua menggunakan
warna yang berbeza dan bercorak awan larat iaitu bercorak pucuk rebung atau bunga cengkih
yang telah ditebuk. Pada lapisan ketiga pula corak berlainan yang telah ditebuk ditampalkan.
Di bahagian kepala atau muncungnya serta dihujung kiri dan kanan kepak, akan dihiasi
dengan rambu-rambu halus yang berwarna warni menambah cantik lagi rupanya. Busul akan
diregangkan di bahagian belakang tengkuk wau, agar ianya mengeluarkan bunyi dengung
apabila diterbangkan diudara. Busul diperbuat dari daun rembia atau mengkuang yang telah
direndam dan dilurut lalu dibiarkan kering. Ia berbentuk seperti alat memanah. Tali teraju
diikatkan di antara bahu kepak dan tulang belakang sebelah bawah wau bagi mengimbangi
wau .

11. BUNGA RAYA
Sebagai identiti menonjolkan negara Malaysia, Bunga Raya telah dipilih menjadi bunga
kebangsaan kerana ciri-ciri unik yang ada padanya. Selepas mencapai kemerdekaan,
Kementerian Pertanian telah diarah mencadangkan bunga yang sesuai untuk dipilih sebagai
bunga kebangsaan. Pada akhir tahun 1958, Kementerian Pertanian telah mencadangkan tujuh
jenis bunga untuk dipilih sebagai Bunga Kebangsaan Persekutuan Tanah Melayu. Bunga yang
dicadangkan adalah Bunga Kenanga, Bunga Raya, Bunga Melur, Bunga Teratai, Bunga
Mawar, Bunga Cempaka dan Bunga Tanjung. Selepas perbincangan, pada 28 Julai 1960,
Bunga Raya telah diisytiharkan sebagai Bunga Kebangsaan Persekutuan Tanah Melayu.
Apabila Tanah Melayu bergabung dengan Singapura, Sabah dan Sarawak untuk menubuh
Malaysia, Bunga Raya terus diguna sebagai bunga kebangsaan.
Bunga Raya atau Hibiscus Rosa dipilih sebagai sebagai bunga kebangsaan pada 28 Julai 1960
oleh Perdana Menteri ketika itu YTM AI-Marhum Tunku Abdul Rahman Putra AI-Haj.
Pemilihan tersebut adalah berdasarkan kepada keunikan bunganya yang merah di mana ia
melambangkan keteguhan politik dan ekonomi serta sifat keberanian menempuh cabaran.
Selain itu, bentuk lima kelopak yang terdapat pada Bunga Raya memberi maksud lima prinsip
Rukun Negara. Bunga yang juga dikenali sebagai “Queen Tropical Flowers” ini adalah bunga
yang tergolong daripada keluarga Malvaceae yang mempunyai 300 spesis tumbuhan.
Manakala kepelbagaian bunga raya dari segi warna, bentuk dan ukuran menjadi lambang
pelbagai bangsa, agama dan kebudayaan yang hidup harmoni di negara tercinta ini.

12. Bunga Raya Sebagai Identiti Malaysia:
Sejak tahun 2007, bunga raya telah diangkat sebagai warisan kebangsaan oleh Jabatan
Warisan Negara. Hal ini kerana, bunga raya telah diangkat martabatnya sebagai bunga yang
mampu menonjolkan identiti Malaysia. Disebabkan habitatnya yang tumbuh meliar dan
senang dijaga, tanaman ini mampu dijadikan landskap yang cantik untuk sesuatu kawasan dan
secara tidak langsung mampu menjadi identiti kepada Malaysia. Selain itu, setelah dinobatkan
sebagai bunga kebangsaan, Bunga Raya menjadi inspirasi pelbagai pihak untuk
mengabadikan nama jalan, kawasan perumahan, bangunan, bilik tetamu, restoran dan
sebagainya dengan nama Bunga Kebangsaan itu di dalam dan luar negara.
Nama dan rupa bentuk Bunga Raya juga dijadikan simbol dan perlambangan negara
sebagaimana yang terdapat dalam Jata Negara. Wang syiling dan ringgit Malaysia turut
mempunyai lambang Bunga Raya. Di Lapangan Terbang Antarabangsa Kuala Lumpur juga,
Bunga Raya dinamakan pada bangunan khas Kompleks Bunga Raya khusus bagi penumpang
kenamaan. Bunga Raya juga menjadi hiasan di bangunan Parlimen dan simbol Filem Negara.