Reunión dos Argalleiros e argalleiras do IES Castro da Uz cos maiores do centro da terceira idade da súa vila.

1. OS MOZOS APRENDENDO DOS MAIORES
O día seis de marzo, os “Argalleiros e argalleiras das
letras” do IES Castro da Uz, fixemos unha visita ao
Centro da Terceira Idade da nosa vila. O noso
obxectivo era entretelos, facerlles pasar un bo rato e
vivir unha nova experiencia. Para realizar a
actividade, levamos uns libros para falarlles das
árbores celtas e para que nos contaran historias que
coñecían eles sobre este tema. Tiñan moito que
dicir.. incluso nos botaron algúns cantes : “Amoriños
collín na beiriña do mar”... e Catalina contounos a
historia da burra Catalina e recitounos unha copla
que comeza “Que te quero ben o sabes”.
Cada un dos velliños tiña un poema ou unha copla
que nós tíñamos preparada, cando eles nos dicían a fecha do seu aniversario.
Suso, que cumpría o 6 de marzo tiña esta:
“ Eu enamorar, enamorar, enamoreime
enamoreime na beira do mar.
Eu namorar, enamorar, enamoreime
e non me puden desenamorar”
E a Nicolasa, que cumpría o 14 de febreiro, lémoslle a súa.
“ A raia do sol meniña,
na túa cama vai dar.
Que moito, pois que teu eu busque,
cando ata o sol te vai buscar!”
Ao principio mostráronse pouco participativos, ata que foron collendo confianza con nós. A
actividade era algo novo para eles e tamén para nós. Pero, ao pouco, faláronnos das árbores e
dos animais, das súas vidas coa nosa idade...
Axudáronnos a ver como eran os tempos de antes, a dureza da guerra, a diferenza entre a súa
infancia e a nosa.
Manuela díxonos: “ Nós saiamos dunha guerra e non había nada de nada. A necesidade
facíanos facer”. E contounos como retorcían as silvas e lle sacaban o de dentro (o mono) para
facer cordóns e poder atar as cousas.
Suso falounos de cómo ía polas noites xunto do cura, que ía a Espiñaredo, para que lle ensinara
a ler e a escribir, porque daquela traballaba todo o día e non podía ir á escola aprender. Isto con
14 anos, explicaba. Contounos o dura que fora a súa infancia, como aos cinco anos tivera que
apagar un lume valéndose dunha xesta mollada en auga, e moitas outras historias.
Tivemos a sorte de presenciar unha conversa entre dúas señoras. Cada unha defendía como ela
traballaba o liño de nova, e os usos que se lle daba a este.
Logo dunha hora despedímonos e
agradecémoslle o tempo que
pasamos xuntos e as historias
que nos contaron.
Patricia, Sandra, Carmen P., Carmen Y.,
Lía, Mireya, Brais e Carlos, argalleiros e
argalleiras de 1ºBAC