2.  To jest żaba purpurowa . Ta żaba jest
jeden z najbrzydszych zwierząt świecie .
Została ona odkryta całkiem nie dawno
w Idukki . Na pewno wiele z was może
się śmiać z tej żaby ale naprawdę to jest
żaba taka a nie inna .

3. Opis żaby :
Ta żaba jest z wyglądu jak typowa żaba, ma ramiona i nogi
rozszerzające się na zewnątrz. Bardzo podobny kształt mają
inne żaby na świecie . Jest oczywiście podobny do gatunku N .
Ma małą głowę jej mordka jest spiczasta i wygląda jakby miała
niewielki nos . Takie duże żaby przeważnie mają kolor ciemny
fiolet ale i też czasami brązowy . Jej długość ciała to około 7 cm .
Ciekawostki o żabie:
Ta żaba spędza wiele czasu pod ziemią . Bardzo lubi być
zasypana pod ziemią i gdy pada chętnie wychodzi z pod ziemi na
powierzchnie . I gdy ta żaba wyjdzie To około 2 tygodni może być
na powierzchni gdzie szuka pożywienia i szuka partnera do
zapłodnienia . żaba przeważnie żywi się termitami . Za pomocą
języka który jest długi i policzkowego rowka .
Źródło – Wikipedia
Dominika Ciesiółka i Natalia Wieczorek

4. NOSACZ
Jak wygląda nosacz ?
Samiec ma długi, rozszerzony nos u końcu, u
starych samców nos jest wydłużana się do około
10 cm i zwisa ku dołu. Nos samicy jest mniejszy i
zadarty ku górze. Dorosły samiec osiąga masę
około 12-16 kg , natomiast samica około 8-12 kg.
Samiec osiąga do 72 cm, samica do 60 cm.
Długość ogona przekracza długość ciała.
Ubarwienie grzbietu: różowy, brązowy oraz
czerwony. Kończyny oraz ogon są szare. Ciało
jest pokryte włosami.

5. Jaki tryb życia prowadzi Nosacz ?
Nosacze sundajskie prowadzą dzienny tryb
życia głównie na drzewach. Największą
aktywność wykazują od południa do późnego
wieczora. Stada liczą do 32 osobników, grupy
są złożone z samca i kilku samic. Po 166-
dniowej ciąży samica rodzi jedno młode które
pozostaje przy niej około rok.

6. Co wyróżnia Nosacze ?
Nosacze mają długie nosy, są
jedynymi małpami
przeżuwaczami.
Są gatunkiem zagrożonym
wyginięciem.
Źródło: Wikipedia,ekologia.pl
Twórcy: Filip Anioła, Igor Tuszyński
Gdzie żyje nosacz ?
Nosacze występują na Borneo w
pobliżach lasów namorzynowych i w
lasach deszczowych wzdłuż rzek.

7. GWIAZDONOS
 Występowanie
 Gwiazdo nos zamieszkał na obszarach
Ameryki Północnej oraz na Kanadzie i
Północno-Wschodnie Stany
Zjednoczone.

8.  Jak wygląda
Jego ryjek ma 2 czerwone albo różowe ruchliwe wyrostki które sprawdzają się
podczas szukania jedzenia. Posiada 22 wypustek jako narząd dotyku. W
czasie szukania jedzenia Gwiazdonos porusza wszystkie wypustki oprócz
dwóch , które znajdują się na samej górze. Podobno te dwie wypustki są jego
narządem dotyku a pozostałych używa do brania ofiary.
Badania prowadzone przy użyciu specjalnego mikroskopu skaningowego
wskazały na to , że tylko nabłonek na przydatkach jest pokryty brodawkami ,
które upodobniły się do plastrów miodu i są nazywane narządami Eimer’sa i
jest ich około 25 tys. Niezwykłą cechą gwiazdo nosa jest to, że zarówno lewą
jak i prawą częścią ruchu odpowiadają oby dwie półkule mózgowe.
.

9. Sposób życia
Gwiazdonos prowadzi
podziemny tryb życia.
Jest dobrym pływakiem .
Buduje podziemne
korytarze .
Czym się żywi
Żywi się dżdżownicami
,skorupiakami,
mięczakami i larwami
owadów wodnych. W
wodzie poluje na
bezkręgowce i drobne
ryby.
Co je wyróżnia
Wyróżnia je gwiazdowaty
pyszczek
Mateusz Milak i Kacper Leja
źródło wikipedia. pl

10. PALCZAK
MADAGASKARSKI
JAK WYGLĄDA?
Palczak madagaskarski jest
wielkości kota, ma dużą głowę i
mały pysk. Ma on również duże
uszy i waży 2-3 kg. Żyje 20-25 lat
i zaliczamy go do gatunku
małpiatek.

11. JAKI TRYB ŻYCIA
PROWADZI?
Palczak madagaskarski
prowadzi nocny tryb życia,
dlatego ma w oku błonę
odblaskową
GDZIE ŻYJE?
Jak sama nazwa wskazuje
żyje na Madagaskarze.
Natomiast najliczniejsze
gatunki żyją na wschodnim i
północno-zachodnich
wybrzeżach Madagaskaru
.

12. CZYM SIĘ ŻYWI?
Żywi się on owadami żyjącymi w lasach
deszczowych, owocami, kokosami,
bambusami oraz trzciną cukrową
CO JE WYRÓŻNIA?
Palczaka wyróżnia
wyrastający, długi, cienki,
hakowaty pazur. Służy mu on
do wyjmowania z pni
bambusa owadów i ich larw.

13. -
.
Autorki
Emilia Katarzyna
Winkel Wiśniewska
-
ŹRÓDŁA:
-Eduteka
-Wikipedia

14. Kot Sphynks
 Kot posiada bezwłosą skórę przypominająca w dotyku zamsz i delikatny meszek na
pyszczku, uszach, stopach, ogonie i grzbiecie.
 Ciało mają średnich rozmiarów, dość wydłużone, z szeroką, dobrze wykształconą klatką
piersiową i silnie uwydatnionym brzuchem, co wywołuje wrażenie jakby zawsze były
najedzone. Są dobrze umięśnione i mają mocną budowę kości. Kończyny mają właściwe
proporcje w stosunku do reszty ciała, również są dobrze umięśnione, tylne nieco dłuższe
od przednich. Zakończenie łap jest owalne z długimi i wysmukłymi palcami, opuszki łap
sfinksów są silniej rozwinięte niż u przedstawicieli innych ras.
 Głowa jest średniej wielkości o kształcie spłaszczonego klina z harmonijnymi
zaokrągleniami (kształt przypomina cytrynę). Nos jest średniej długości z silnym
zagłębieniem u nasady. Oczy duże i szeroko rozwarte są ustawione lekko skośnie i w
dużej odległości od siebie. Powinny być zielone lub brązowe jak orzechy
laskowe. Uszy są duże i sterczące, szerokie u nasady i szeroko otwarte. Powinny być
osadzone nie za wysoko i nie za nisko, w miarę możliwości nieowłosione, zwłaszcza
wewnątrz małżowiny usznej.
 Skóra sfinksów jest w dotyku ciepła, w niektórych miejscach, takich jak okolice
barków, stawów tylnych kończyn oraz szyi i głowy, wyraźnie pofałdowana. Im więcej
sfinks ma fałd na skórze, tym cenniejszy jest dla hodowli. Szczątki futra na końcu
ogona lub na brzuchu są dopuszczalne. Większość sfinksów wcale nie ma wąsów, u
niektórych są ich resztki.
 Sfinksy są bardzo płodne, jednak wychowanie potomstwa wymaga dużego
zaangażowania hodowcy. Przeważnie sfinksy żyją w Ameryce i Europie pochodzą
od kanadyjskiego kota domowego, któremu w 1962 w wyniku samoistnej mutacji urodziły
się dwa łyse młode.

15.  Sfinksy to straszne łakomczuchy. Mają bardzo dobry apetyt i zjedzą wszystko,
co znajdą: od czekolady i ciasta do wszelkiego rodzaju warzyw, nabiału, a
nawet kwiatków. Nie należy im na to pozwalać, gdyż oprócz zamiłowania do
jedzenia, mają one bardzo wrażliwy przewód pokarmowy i często cierpią potem
na biegunki i rozwolnienia.
 W związku z tym, że sfinksy nie mają sierści, a ich prawidłowa temperatura
ciała wynosi około 38,5 °C, co jest naturalnym zabezpieczeniem ich organizmu
przed wychłodzeniem, potrzebują one diety wysokokalorycznej. Karma musi
więc być wysokowartościowa. Standla ludzi, gdyż zawierają one przyprawy
oraz czasem środki konserwujące, co również może nie wpłynąć korzystnie na
układ pokarmowy, a także na skórę sfinksa. Puszki i karmy z supermarketów
typu Whiskas też nie są wskazane. Pamiętajmy też o tym, żeby nie podawać
kotom mleka, gdyż nie trawią one zawartej w nim laktozy. Proponujemy karmy
najwyższej jakości, gdyż są one produkowane na bazie mięsa i zawierają
odpowiednio dobrane składniki odżywcze, witaminy oraz sole mineralne,
niezbędne do prawidłowego funkcjonowania kociego organizmu. Ze względu za
swój skład, karmy te charakteryzują się też wysokim stopniem
strawności ( powyżej 90% ) Nasze koty karmione są tylko i wyłącznie różnymi
rodzajami karm firmy Royal Canin ( zarówno suche jak i mokre jedzonko ),
które mają dużą ilość kalorii. Dajemy im Kitten 34 i36, Exigent 33 Aromatic
attraction, Exigent 35/30 Savour sensation , Hair&Skin, Intense Beauty. Posiłki
można też urozmaicać gotowanym bez soli mięsem z kurczaka lub wołowiną
oraz podrobami i od czasu do czasu rybami.

16.  Skóra sfinksa wydziela brązowawą substancję nawilżającą skórę- sebum.
Gromadzi się ona głównie pod pachami, na szyi oraz na brzuchu kota i posiada
charakterystyczny zapach. Substancja ta jest szczególnie widoczna u kotów o
jasnym umaszczeniu.
 Kota kąpiemy średnio co 7-10 dni. Stosujemy szampony dla niemowląt. Przed
kąpielą należy zabezpieczyć uszy kota przed zalaniem wodą. W tym celu
zatykamy je kawałkami waty i dopiero potem wkładamy kota do wanny
napełnionej ciepłą wodą. Temperatura wody nie powinna przekraczać 37 °C.
Do kąpieli używamy myjki dla niemowląt, którą delikatnie masujemy ciało kota.
Umyte zwierzę wycieramy do sucha ręcznikiem. Nie wolno zapomnieć o
usunięciu waty z uszu. Jeśli w małżowinie usznej zgromadzi się wydzielina,
należy ją delikatnie usunąć za pomocą lekko zwilżonego wacika. Nie robimy
tego jednak za często, gdyż nadmierne czyszczenie może doprowadzić do
stanu zapalnego uszu. W związku z faktem, iż sfinksy nie posiadają rzęs,
wydzielina gromadzi się również w oczach. Jest to przezroczysta, galaretowata
substancja, którą również należy na bieżąco usuwać. Nie można dopuścić do
tego, by kot się wychłodził. Po kąpieli powinien jakiś czas przebywać w ciepłym
pomieszczeniu bez przeciągów. Pazurki obcinamy średnio raz na dwa
tygodnie. Sfinksy są bardzo grzeczne i bez problemu oddają się wszelkim
zabiegom kosmetycznym, szczególnie gdy są od początku do tego
przyzwyczajane.
 Jeżeli chcemy wyjść z kotem na słońce, musimy zabezpieczyć jego skórę przed
oparzeniami. W tym celu musimy użyć dziecięcego kremu z filtrem. Z kolei w
przypadku konieczności wyjścia na mróz, należy założyć sfinksowi ciepłe
ubranko i ocieplić transporter, w którym będzie przenoszony.

17. We wczesnych latach 70. rozpoczęto w Holandii pierwsze programy hodowli nowej rasy. Scisła
współpraca hodowców ze Stanów Zjednoczonych, Kanady i Holandii szybko poszerzyła początkowo
niewielki materiał hodowlany. W ostatnim czasie wprowadza się do hodowli Sfinksów przede
wszystkim europejskie lub amerykańskie koty krótkowłose, gdyż okazało się, że w dalszej
perspektywie reksy wywierałyby ujemny wpływ z powodu dziedzicznej skłonności do patologicznych
skurczów mieśni.
Dzisiejsze sfinksy cieszą się dobrym zdrowiem. W domu nie sprawiają więcej kłopotów niż osobniki
innych ras, a pielęgnowanie kotów właściwie bezwłosych nie wymaga żadnych zabiegów. Podobnie
ekstrawagancki jak wygląd jest także sposób zachowania się Sfinksów. Skłonne do zabawy i łagodne
w sposobie bycia jak reksy, przywiązują się bardzo do ludzi, ale bywają uparte.
Jeśli chodzi o pokarm i pomieszczenie, to sfinksy mają większe wymagania niż przedstawiciele
innych ras. Ich pożywienie musi być wysokokaloryczne, aby mogły utrzymać odpowiednią
temperaturę ciała. Oczywista jest potrzeba zapewnienia Sfinksom ogrzewanych pomieszczeń oraz
stopniowego przyzwyczajania ich do przebywania na słońcu. Mimo że ich skóra jest pokryta bardzo
delikatnym - prawie niewyczuwalym meszkiem, wymagają one ochrony przed skrajnymi wpływami
atmosferycznymi. Ciało mają średnich rozmiarów, dość wydłużone. z szeroką, dobrze wykształconą
klatką piersiową i silnie uwydatnionym brzuchem, co wywołuje wrażenie jakby zawsze były
najedzone. Sfinksy nie mogą wyglądać jak upasione. Silne umięśnienie i mocna budowa kości
sprawiają, że wyglądają krzepko. Kończyny mają właściwe proporcje w stosunku do reszty ciała,
również są dobrze umięśnione, tylne nieco dłuższe od przednich. Zakończenie łap jest owalne z
długimi i wysmukłymi palcami, opuszki łap sfinksów są silniej rozwinięte niż u przedstawicieli innych
ras, tak że wyglądają jak nadmuchane.
Głowa jest średniej wielkości o kształcie spłaszczonego klina z harmonijnymi zaokrągleniami.
Rzucają się przy tym w oczy mocno wystające kości policzkowe i silnie wykształcona mordka z
wyraźnie zaznaczonymi poduszeczkami z wąsami. Nos jest średniej długości z silnym zagłębieniem
u nasady. Oczy duże i szeroko rozwarte są ustawione lekko skośnie i w dużej odległości od siebie.
Powinny być zielone lub brązowe jak orzechy laskowe. Uszy są duże i sterczące, szerokie u nasady i
szeroko otwarte. Powinny być osadzone nie za wysoko i nie za nisko, w miarę możliwości
nieowłosione, zwłaszcza wewnątrz małżowiny usznej.
Skóra sfinksów jest w dotyku ciepła. w niektórych miejscach, takich jak okolice barków, stawów
tylnych kończyn oraz szyi i głowy, wyraźnie pofałdowana. Im więcej skinks ma fałd na skórze, tym
cenniejszy jest dla hodowli. Szczątki futra na końcu ogona lub na brzuchu są dopuszczalne.
Większość sfinksów wcale nie ma wąsów, u niektórych są ich resztki.
Sfinksy są bardzo płodne. Jako rasa stanowią przedmiot sporu. Alergicy są zadowoleni z ich
istnienia, natomiast krytycy z kręgu obrońców zwierząt wysuwają przede wszystkim
argument, że ten "sztuczny twór" nie jest zdolny do samodzielnego życia. Decydowanie się na
hodowanie Sfinksa - podobnie jak wiele innych spraw - jest rzeczą gustu.

18. Kot Sfinks

19. Według niektórych kot
hipoalergiczny!
 Pierwszy Sfinks narodził się w miocie zwykłych kotów krótkowłosych w 1966 r. w
Toronto w Kanadzie o imieniu Prune (suszona śliwka). Bezwłose kocięta z miotów były
nazywane Kanadyjskie Nagie Koty. Niektórzy mówili o nich Sphynx Cats, z uwagi na
ich podobieństwo do starożytnych egipskich rzeźb kotów. Nie była to pierwsza
bezwłosa mutacja, pod koniec XIX wieku hodowano przez krótki czas rasę zwaną
„meksykańskim kotem bezwłosym. Nagi koty zostały zapisane w historii, szczególnie w
Meksyku. W starożytnej cywilizacji Azteków w Ameryce Środkowej hodowano bezwłose
koty podobno setki lat temu. Ponoć ostatnia para meksykańskich bezwłosych żyła
Nowym Meksyku w 1903 r. Podobno również kocury z tej pary zostały zabite przez
stado psów, a więc linia bezwłosych kotów zniknęła. Bezwłose koty również zostały
odnotowane w Ameryce Łacińskiej w 1830 r. Istnieją również doniesienia o tej mutacji
we Francji, Austrii , Czechach , Anglii, Australii, USA, Meksyku, Maroka , Rosji i na
Hawajach.

20. Pan Ridyadh Bawa, naukowiec i absolwent Uniwersytetu w
Toronto, wraz z matką, przez długi czas byli hodowcami
kotów Syjamskich. Oni też nabyli Prune bezwłosego
kociaka i rozpoczęli opracowywanie rasy kotów, które
zostały ostatecznie nazwane Sfinks . Dwa koty Bawas
i Tenhoves to pierwsze jednostkami na bazie, których
zbadano charakter recesywnego genu Sfinksa
odpowiadającego za owłosienie. To miało duży wpływ
w prowadzeniu poprawnego programu hodowlanego.
Początkowo hodowcy uzyskali rasę tymczasową i taką
przedstawiono stowarzyszeniu CFA. Leczpoczet ras.
Zarząd CFA uznał, że rasie brakuje dokładnego opisu
standardu oraz odpowiedniej puli genów na bazie, której
można było by prowadzić hodowlę . Po tym wydarzeniu
program hodowlany trochę zanikał. Namacalnym dowodem
prób były koty Bawa – Mewsi – Kal Johnny i Mewsi – Kal
Starsky.
Dzisiejszy Sfinks, podobnie jak wiele innych ras kotów
powstał przy jednoczesnej współpracy natury i osób, które
były zaangażowane budowę rasy. Bezwłose koty, które
zlokalizowano w Ameryce Północnej i Kanadzie w 70 – tych
latach posłużyły do stworzenia fundamentu dzisiejszego
Sfinksa i można im zawdzięczać trwałą podstawę
genetyczną.

21. Naturalne Sfinksy i krzyżówki
 Naturalnie występujące Sfinksy w Stanach pochodzą z miejscowości Wadena w
Minnesocie z gospodarstwa państwa Milt i Ethelyn Pearson, którzy zauważyli w swojej
stodole bezwłose kocięta, było to w połowie lat 70 – tych. Inna niezależna populacja
Sfinksów zlokalizowana została u hodowcy Syjamskich kotów Shirley Smith w Toronto,
w późnych latach 70 – tych i początkiem 80- tych. Trzy bezwłose koty zidentyfikowane
przez Panią Smith pochodzą z trzech oddzielnych miotów jednej czarno-białej kotki. W
1978 r. jednym z kociaków narodzonych z tej matki byłBambi (jeden z 3). Był to czarno –
biały kocur, dożył sędziwego wieku 19 lat. Paloma i Punkie, to następne dwa Sfinksy
(brat i siostra). Wysłano je do holenderskiego hodowcy dr Hugo Hernandez, który
posiadał kota Mewsi – Kal Starsky (kot z oryginalnej linii Bawa – kanadyjskiego
hodowcy). Z krzyżówki Starsky i Punkie narodził się kocięta typu Sfinks ale tylko
raz. Pierwsi hodowcy mieli dość mgliste pomysły dotyczące genetyki Sfinksa i mierzyli
się z wieloma problemami. Pula genetyczna była bardzo ograniczona a wiele kociąt
umierało. Był też problem z samicami cierpiącymi na drgawki (skłonności do
patologicznych skurczów mięśni). Kociaki rodziły się w różnym stopniu owłosione nie
zawsze jednakowe. W Holandii rozpoczęto pierwsze programy hodowlane nowej rasy ale
nadal wspierano się kotami z Kanady i rasą Devon Rex, która jak zauważono nie
wpływała pozytywnie na kocięta, rodziły się często z wadami i problemami zdrowotnymi.
Przed hodowcami zatem stanęło nie lada wyzwanie. Ścisła współpraca hodowców ze
Stanów Zjednoczonych, Kanady i Holandii szybko poszerzyła początkowo niewielki
materiał hodowlany.W ciągu najbliższych lat rasa została uznana przez TICA a w 1985 r.
już na poziomie czempionatu.
 Przez wiele lat również hodowcy europejscy jak i północnoamerykańscy prowadzili
selektywną hodowlę Sfinksów tak po wielu latach powstała rasa, jaką znamy dziś.

22. Pierwszy Sfinks zarejestrowany przez amerykańskie
The Cat Fanciers’ Association (CFA) był w lutym
1998 r. Natychmiast wzbudził on zainteresowanie
hodowców, którzy zapragnęli mieć tego rodzaju
egzotyczne koty.
Wprowadzana do hodowli Sfinksów rasa Devon Rex
lub amerykańskich kotów krótkowłosych,
spowodowała, w dalszej perspektywie ujemny wpływ
na kształt i zdrowie rasy.
Sfinks czarny Sfinks czarny Sfinks – łaciaty Sfinks biały

23. Chatrakter i opieka
Oleje produkowane przez ciało, które zazwyczaj są wchłaniane przez włosy, mają tendencję do gromadzenia się
na skórze. W efekcie, regularne kąpiele są zazwyczaj konieczne przynajmniej raz na tydzień lub dwa razy w
tygodniu. Należy ograniczyć ekspozycję Kota Sfinks na promienie słoneczne, mogą powodować oparzenia
słoneczne skóry podobnie jak u ludzi. W ogóle, koty Sfinks powinny mieć kontrolowane wyjścia na zewnątrz ,
ponieważ nie mają futra aby zachować ciepło ciała. W zimniejszych klimatach, właściciele zapewniają ubranie
kotom w zimie, aby pomóc im zachować ciepło ciała.
Niektórzy twierdzą, że Sfinks niekoniecznie jest hipoalergiczny. Alergię na koty wywołuje białko zwane Fel d1,
niekocie futro. Fel d1 znajduje się w ślinie kota i gruczołach łojowych. Osoby z alergią mogą reagować gorzej na
bezpośredni kontakt z kotami Sfinks niż innych ras rzekomo hipoalergicznych. Jednak sprzeczne doniesienia, iż
alergicy z powodzeniem tolerują koty Sfinks również istnieje. Te pozytywne raporty mogą być przypadkiem
odczulania, spowodowanym raczej pozytywnym myśleniem jak niektórzy oceniają. Sądzi się również,
że Sfinksy są podatne na alergię skórną same, o ironio. Co jest prawdą nie wiadomo, natomiast Sfinks zaliczany jest
generalnie do zespołu kotów hipoalergicznych. Jego właściwości będą zależały od indywidualnej tolerancji i
właściwości kota.
Koty Sfinks mogą także mieć więcej woskowiny w uszach niż większość owłosionych kotów domowych, ponieważ ma
niewiele w nich włosów. Należy czyścić i chronić uszy przed nagromadzeniem się zanieczyszczeń takich jak brud, ole
skórne (sebum) i woskowina, która gromadzi się często u bezwłosych. Uszy kota Sfinksa będą wymagać czyszczenia
raz w tygodniu, zwykle przed kąpielą. Sfinks ma również tendencję do gromadzenia się zanieczyszczeń w fałdach
skóry, pazurach. Mogą wymagać więcej zabiegów ochronnych niż inne koty.

24. Chatrakterystyka
Dopuszczalne jest bardzo krótkie owłosienie na nosie, uszach, ogonie (u samców na
jądrach).
Ciało – średnich rozmiarów, dość wydłużone, z szeroką dobrze wykształconą klatką
piersiową i silnie uwydatnionym brzuchem, co wywołuje wrażenie jakby zawsze były
najedzone. Są dobrze umięśnione i mają mocną budowę kości. Kot posiada bezwłosą skórę
przypominająca w dotyku zamsz i delikatny meszek na pyszczku, uszach, stopach, ogonie i
grzbiecie
Głowa – smukła, dłuższa niż szersza, średniej wielkości o kształcie spłaszczonego klina z
harmonijnymi zaokrągleniami, kości policzkowe mocno zarysowane
Oczy – duże i szeroko rozwarte są ustawione lekko skośnie i w dużej odległości od siebie,
powinny być zielone lub brązowe jak orzechy laskowe
Uszy – uszy są duże i sterczące, szerokie u nasady i szeroko otwarte. Powinny być
osadzone nie za wysoko i nie za nisko, w miarę możliwości nieowłosione, zwłaszcza
wewnątrz małżowiny usznej
Nos – jest średniej długości z silnym zagłębieniem u nasady
Nogi – długie, kończyny mają właściwe proporcje w stosunku do reszty ciała, również są
dobrze umięśnione, tylne nieco dłuższe od przednich
Łapy – zakończenie łap jest owalne z długimi i wysmukłymi palcami, opuszki łap sfinksów są
silniej rozwinięte niż u przedstawicieli innych ras
Ogon – długi w porównaniu do innych ras
Skóra – sfinksów jest w dotyku ciepła, w niektórych miejscach, takich jak okolice barków,
stawów tylnych kończyn oraz szyi i głowy, wyraźnie pofałdowana. Im więcej sfinks ma fałd na
skórze, tym cenniejszy jest dla hodowli. Szczątki futra na końcu ogona lub na brzuchu są
dopuszczalne, większość sfinksów wcale nie ma wąsów, u niektórych są ich resztki.
Wykonali: Jakub Antczak i Kacper Kujawa.

25. KONDOR
KALIFORNIJSK
-

26. Kondory zamieszkują
różne środowiska
poczynając od gór
kończąc na lasach
deszczowych w
obszarze równika.
Najczęściej
występują w:
Ameryce Północnej i
Południowej od
Kanady przez USA.

27. Kondor do zdobycia ofiary wykorzystuje wzrok, a
nawet węch.
♦

28. Czym się żywią i wszystko o ich historii :

29. Cechy wyróżniające
kondory:
Zakrzywiony lekko fioletowy dziób.

30. Wykonały : Kinga Kortus i Joanna Remlein 
Źródła:
www.medianauka.pl/kondory
pl.wikipedia.org/wiki/Kondor_kalifornijski
www.drapieżniki.pl/738-kondor-kalifornijski
dinoanimals.pl/zwierzęta/kondor
kraina-dzikich-zwierząt.blog.onet.pl
deser.pl/deser/51,111858,14562980.html?i=8
google/grafika

31. blobfish
Znany także jako .
Wygląda jak wielka, galaretowana kijanka, z
ogromnym nosem i lśniącymi oczami. Ryby te żyją w
głębokich wodach u wybrzeży południowej Australii i
Tasmanii. Żyją na głębokościach od 600 do 1200 m
pod wodą. Dorosłe osobniki mają 30 cm długości.

33. Latimeria
Żyjąca Skamieniałość

35. Latimeria żyje na głębokości od 500 do 800 m.
.
Samica składa około 20 jaj o średnicy 8-9 cm i wadze 300-400gr
Wiek dojrzały osiąga po roku
.
Źródła
pl.wikipedia.org/latimeria
www.paranormalium.pl/latimeria
Autorzy:
Gracjan Frąckowiak
Karol Waligórski

37. Gdzie żyje ?

38. Tryb życia mitsukuriny jest prawie nieznany ponieważ
rzadko jest obserwowany w naturalnym środowisku.
WIadomo ,że jest drapieżnikiem oraz samotnikiem i , że
żyje w głebinach .

39. Czym się żywi?
Mitsukurina poluje najprawdopodobniej
przeszukując dno morskie przy użyciu swojego
wydłużonego wyrostka na głowie,
wyposażonego w wyspecjalizowane narządy
zmysłowe . Rekiny te żywią się małymi rybami ,
skorupiakami oraz głowonogami .
Maksym Wójkiewicz 6c
Damian Olech 6c
źródło informacji: http://pl.wikipedia.org/wiki/Mitsukurina

40. Dziękujemy, za uwagę 
Prezentacje Wykonały:Maja Jerzyńska Wiktoria Wojkowiak i
Wiktoria Szaroleta
z klasy VIc