Opis gatunku Sciurus vulgaris

1. WIEWIÓRKA POSPOLITA
(Sciurus vulgaris)
Izabela Tabak

2. OGÓLNIE O WIEWIÓRCE
Z wierzchu kolor sierści ma brązowo-pomarańczowy, a pod spodem biały brzuch oraz podgardle. Na
szczycie małżowiny usznej znajdują się frędzle, będące skupiskiem sierści. Niewątpliwie najbardziej
charakterystyczną cechą gatunku jest puszysty, dość długi ogon. W momencie przeskoku z gałęzi na
gałąź pomaga on ssakowi utrzymać równowagę. Długość ciała waha się w granicach 20-30 cm. Do
tego należy jeszcze doliczyć ogon, który mierzy nawet do 25 cm. Co ciekawe wiewiórki
zamieszkujące obszary nizinne są jaśniejsze od tych, żyjących w górach.

3. GDZIE MIESZKAJĄ WIEWIÓRKI?
Wiewiórka żyje w dziuplach, ale tylko w okresie zimowym, kiedy panują silne, siarczyste mrozy.
Dziuple są też świetnym magazynem na uwielbiane przez wiewiórkę rudą orzechy. Bardzo często
zdarza się, iż podczas kontroli budek lęgowych dla ptaków ornitolodzy znajdują spore ilości
nagromadzonych orzechów i żołędzi.
Jednak zasadniczym lokum, typowym dla gatunku nadrzewnej wiewiórki jest gniazdo. Zazwyczaj są
one wysłane mchem, a szkielet stanowią gałązki, pokrywane liśćmi, służącymi do zamaskowania
budowli. Po co wiewiórkom kilka gniazd? Jedno gniazdo tzw. zasadnicze, to lokum, z którego
wiewiórki korzystają regularnie. Z kolei gniazdo poboczne, do którego wiewiórki zaglądają od czasu
do czasu, pełni rolę magazynu na pokarm, służy także do zmylenia drapieżnika.

4. JAK WIEWIÓRKI SOBIE RADZĄ W ŻYCIU?
Wiewiórki to też bardzo inteligentne stworzenia. Faktem
podkreślającym stosunkowo dobrze rozwiniętą inteligencję wiewiórek
może być to, iż potrafią one suszyć grzyby. Wiewiórka po zebraniu
takiego grzyba zanosi go do tzw. „suszarni”, którą z reguły stanowią
gałązki drzew w okolicach gniazda. Po ususzeniu grzyb zostaje
zjedzony.
Pożywienie wiewiórki pospolitej stanowią nasiona (w tym z szyszek,
bukiew, żołędzie i orzechy) i pączki drzew, grzyby, owoce, ale także
owady, jaja i pisklęta. Obserwowano je również przy zdrapywaniu
kory drzew iglastych i spijaniu żywicy. Przeciętnie zimą spożywają
około 35 g pokarmu, wiosną około 80 g.(1)

5. BIBLIOGRAFIA:
(1) Linneusz K. 1758 “Caroli Linnaei...Systema naturae per regna tria naturae :secundum
classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis.”
Wyd. 10th. Holmiae (Laurentii Salvii)