Texto ilustrado para aprender griego antiguo.

1. ΠΡΟΣ ΤΟ ΑΣΤΥ (β)

2. ΟΙ ΘΕΟΙ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ
ΦΙΛΟΥΣΙΝ
ἐν δὲ τούτῳ ὁ Φίλιππος εἰσέρχεται εἰς τὴν
οἰκίαν, καὶ τήν τε Μυρρίννην καὶ τὸν
Δικαιόπολιν διαλεγομένους ἀλλήλοις
ὁρᾷ. ὁ μὲν οὖν Δικαιόπολις παύεται
διαλεγόμενος καὶ πρὸς τὸν παῖδα βλέπει·
ἡ δὲ Μέλιττα παύεται ἐργαζομένη καὶ
πρὸς τὸν Φίλιππον τρέχει. ἡ δὲ Μυρρίννη,
«ἰδού, ὦ Δικαιόπολι,» φησίν· «ὁ
λυκοκτόνος εἰσέρχεται· ἆρα οὐ βούλει σὺ
τὸν λυκοκτόνον τιμᾶν;»

3. Τῇ οὖν ὑστεραίᾳ, ἐπεὶ πρῶτον
ἡμέρα γίγνεται, ἐγείρεταί τε ἡ
Μυρρίννη καὶ τὸν ἄνδρα
ἐγείρει καί, «ἔπαιρε σεαυτόν,
ὦ ἄνερ,» φησίν·

4. «οὐ γὰρ δυνατόν ἐστιν ἔτι
καθεύδειν· καιρὸς γάρ ἐστι
πρὸς τὸ ἄστυ πορεύεσθαι.» ὁ
οὖν ἀνὴρ ἐπαίρει ἑαυτόν·

5. καὶ πρῶτον μὲν τὸν Ξανθίαν
καλεῖ καὶ κελεύει αὐτὸν μὴ
ἀργὸν εἶναι μηδὲ παύεσθαι
ἐργαζόμενον. ἐν δὲ τούτῳ ἡ
Μυρρίνη τόν τε σῖτον φέρει
καὶ τόν τε πάππον ἐγείρει καὶ
τοὺς παῖδας.

6. ἔπειτα δὲ ὁ Δικαιόπολις
εἰς τὴν αὐλὴν εἰσέρχεται
καὶ τοῖς ἄλλοις ἡγεῖται
πρὸς τὸν βωμόν·
σπονδὴν δὲ
ποιούμενος τὸν Δία
εὔχεται σῴζειν
πάντας πρὸς τὸ ἄστυ
πορευομένους.

7. τέλος δὲ τὸν ἡμίονον ἐξάγει, ὁ
δὲ πάππος ἀναβαίνει
ἐπ΄αὐτόν. οὕτως οὖν
πορεύονται πρὸς τὸ ἄστυ.

8. μακρά δ΄ἐστιν ἡ ὁδὸς καὶ
χαλεπή. δι΄ὀλίγου δὲ κάμνει ἡ
Μυρρίνη καὶ βούλεται
καθίζεσθαι· κάμνει δὲ καὶ ὁ
ἡμίονος καὶ οὐκ ἐθέλει
προχωρεῖν. καθίζονται οὖν
πρὸς τῇ ὁδῷ καὶ ἀναπαύονται.

9. δι΄ὀλίγου δ΄ὁ Δικαιόπολις,
«καιρός ἐστι πορεύεσθαι,»
φησίν· «θάρρει, γύναι· μακρὰ
γὰρ ἡ ὁδὸς καὶ χαλεπὴ τὸ
πρῶτον, ἐπὴν δ΄εἰς ἄκρον
ἵκηται, ὥσπερ λέγει ὁ ποιητής,
ῥᾳδία δὴ ἔπειτα γίγνεται.»
ιόδου, Ἔργα καὶ ἡμέραι, 290 - 292

10. προχωροῦσιν οὖν ἀνὰ τὸ ὄρος
καὶ ἐπεὶ εἰς ἄκρον
ἀφικνοῦνται, τὰς Ἀθήνας
ὁρῶσι κάτω κειμένας.

11. . ὁ δὲ Φίλιππος τὴν πόλιν
θεώμενος, «ἰδού,» φησίν, «ὡς
καλή ἐστιν ἡ πόλις. ἆρ΄ὁρᾶτε
τὴν Ἀκρόπολιν;»

12. ἡ δὲ Μέλιττα· «ὁρω δή.
ἆρ΄ὁρᾶτε καὶ τὸν Παρθενῶνα;
ὡς καλός ἐστι καὶ μέγας.» ὁ δὲ
Φίλιππος· «ἀλλὰ σπεῦδε,
πάππα· καταβαίνομεν γὰρ
πρὸς τὴν πόλιν.»

13. ταχέως οὖν καταβαίνουσι καὶ
εἰς τὰς πύλας ἀφικόμενοι τὸν
ἡμίονον πρoσάπτουσι δένδρῳ
τινὶ καὶ εἰσέρχονται. ἐν δὲ τῷ
ἄστει πολλοὺς ἀνθρώπους
ὁρῶσιν ἐν ταῖς ὁδοῖς
βαδίζοντας·

14. ἄνδρες γάρ, γυναῖκες, νεανίαι,
πολῖταί τε καὶ ξένοι σπεύδουσι
πρὸς τὴν ἀγοράν. ἡ οὖν
Μυρρίννη, φοβουμένη ὑπὲρ
τῶν παίδων, «ἐλθὲ δεῦρο, ὦ
Φίλιππε,» φησίν, «καὶ
λαμβάνου τῆς χειρός.

15. σὺ δέ – Μέλιτταν λέγω – μὴ
λεῖπε με ἀλλ΄ἕπου ἅμα ἐμοί·
τοσοῦτοι γάρ εἰσιν οἱ
ἄνθρωποι ὥστε φοβοῦμαι
ὑπὲρ σου.»