3. “Eu… Hallo” Zei hij stotterend terug. Ik vond hem best schattig. En als hij hopeloos was geweest, had hij me daarnet niet straal voorbij gelopen. “Ik ben Tine.” Zei ik zwoel. Tine
4. Zijn gezicht dat zo juist schattigheid uitstraalde, straalde nu angst uit. Hij zei niets en leek aan de grond genageld. “Hoe heet jij?” Vroeg ik vervolgens om het gesprek op gang te krijgen. “Erik Brugman.”
5. “Een man die met twee woorden spreekt.” Zei ik om te lachen. Maar hij lachte niet. “Heb ik iets verkeerd gezegd? Want je kijkt zo raar en zegt amper iets.” “Nee hoor. Het ligt niet aan jouw, maar aan mij.” Eindelijk kwamen er meer woorden uit zijn mond.
6. Ik kon het nog steeds niet geloven. Tine, cheerleader en beste vriendin van Angelina, praatte tegen mij. Op school pestte ze mij alleen. “En op welke school zit jij?” Vroeg ze. Ze had duidelijk niet door wie ik was. Erik
7. Dat was ook niet moeilijk. Niemand zag mij staan. Ik was lucht. Ze herkende zelfs mijn naam niet, hoewel we in dezelfde klas zaten. Je kon niet van haar verwachten dat ze tegelijkertijd haar sociale leven en huiswerk onderhield. Ik kon net een lach onderdrukken.
8. “Als je wil dat ik weg ga moet je het zeggen.” Ik was zo in gedachten verzonken geweest, dat ik haar vraag was vergeten te antwoorden. “Sorry, ik lette even niet op.” Haar gezichtsuitdrukking veranderde naar teleurgesteld. ‘Wat zeg je nu weer!’ Zei ik in gedachte tegen mezelf.
9. “Zo bedoelde ik het niet. Ik wou wel naar je luisteren, maar ik was er even niet bij en natuurlijk wil ik met je praten.” Ratelde ik. “Dus, op welke school zit je?” Herhaalde ze haar vraag.
10. Ik kon niet zeggen dat ik op dezelfde school als haar zat, want dan zou ze er gouw genoeg achter komen wie ik was. Ik besloot rond de pot te draaien. “Ergens hier in de buurt.” “En welke dan juist?” Vroeg ze achterdochtig.
11. “Wat maakt het uit. School is saai, daar moeten we niet over praatten.” Ze keek me even bedenkelijk aan, maar stemde dan in. Dit was mijn beste uitspraak die ik tot nu toe had gedaan.
12. Er viel een stilte. “Eum… Zullen we dansen?” Ik kon niet geloven dat ik dit juist had gevraagd. Ik zat waarschijnlijk in een roes van waanzin. En het werd nog geweldiger wanneer ze antwoordde. “Is goed”
13. We gingen al dansend de nacht in. Maar aan alle sprookjes komt een einde. Ze gaf me nog snel haar Gsm-nummer en vertrok. Vol ongeloof bleef ik achter. Was dit echt allemaal gebeurd?
14. Ik vreesde het ergste. Ze zou me hard voor schut zetten, Angelina. “De eerste opdracht is…” Begon ze te zeggen. Niet te erg, niet te erg, smeekte ik in mezelf. Marie Marens
15. “vertel je meest schaamtevolle geheim.” Vervolledigde ze haar zin. Dit is nog niet zo erg. Maar de volgende opdracht zal waarschijnlijk véél erger zijn. “Vrienden vertellen elkaar alles. Ze hebben geen geheimen voor elkaar.” Legde ze er nog eens bovenop.
16. Daar had ze wel gelijk in. Mijn moeder zei mij altijd dat je niets voor je vriendinnen mocht geheim houden. Maar ik had nu juist wel geheim gehouden voor mijn moeder dat ik naar het feest was gegaan, waarschijnlijk had ze het ondertussen al ontdekt. “Ben je je stem verloren?” Vroeg ze spottend.
17. Ik wist wat ik moest zeggen als geheim. “Ik…” Iedereen keek me spanningsvol aan, hopend dat ik iets waanzinnig dom ging zeggen en ze me konden uitlachen. “Ik mocht hier eigenlijk niet naartoe komen van mijn moeder.”
18. Achteraan begon een klein groepje mensen te gniffel, maar Angelina moest enkel geeuwen. “Is dat het meest schaamtevol dat je hebt meegemaakt?” Vroeg ze vol ongeloof. “Eu, ja, denk ik.” Zei ik fluisterend. “Saai”
19. “Dan gaan we nu over naar opdracht 2.” “Doe opdracht!” Riep iemand. “Oké, is goed. Een doe opdracht.” Zei ze grijnzend. Ik kromp nog meer ineen.
20. Doe opdrachten waren meestal de ergste. Ik hoopte dat het niets schaamtevol ging zijn. Maar ik wist al dat mijn hoop te laat kwam. “En de doe opdracht is…” Help me! Riep ik in mezelf.
21. “Naakt zwemmen!” Kreste ze uit. Ik had moeite met mijn tranen op te houden. Dit kon ik toch niet doen. De jongens begonnen te fluiten en de meisjes te lachen.
