1. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
ΓΕΝΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
Μυθολογία είναι το σύνολο των μύθων και των μυθολογικών παραδόσεων ενός λαού, καθώς
και η συστηματική μελέτη τους. Με τους μύθους ασχολήθηκαν κατά την αρχαιότητα
ιστορικοί και φιλόσοφοι. Από τους ιστορικούς ο πιο γνωστός είναι ο Ηρόδοτος. Από τους
φιλόσοφους αξιομνημόνευτοι είναι οι Στωικοί, οι οποίοι ερμήνευαν τους μύθους τους σχετικούς
με τους θεούς σα σύμβολα θρησκευτικών ή φυσικών εννοιών.
Η αρχαία ελληνική μυθολογία εξακολουθεί να προσελκύει το ενδιαφέρον του παγκόσμιου
αναγνωστικού κοινού. Το φαινόμενο ερμηνεύεται εύκολα, αφού η επίδρασή της στην
παγκόσμια, και κυρίως στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία, ζωγραφική, πλαστική και μουσική, ήταν
στο παρελθόν και εξακολουθεί να είναι στο παρόν απέραντη. Πολλοί σύγχρονοι παγκόσμιου
κύρους, λογοτέχνες, ζωγράφοι, γλύπτες και συνθέτες εμπνέονται ή αντλούν τα θέματά τους απο
την αστείρευτη πηγή και τον αθάνατο κόσμο των αρχαίων ελληνικών μύθων.
Χωρίς αμφιβολία η αρχαία Ελληνική Μυθολογία είναι ένα πνευματικό αγαθό με υπερχρονική
και ακατάλυτη αξία. Διασκεδάζει και διδάσκει, συμβάλει έτσι στην πνευματική συγκρότηση
κάθε εποχής ανθρώπου. Επίσης, παίζει τεράστιο ρόλο στο έπος, την τραγωδία, τη χορική και
λυρική ποίηση και γενικά στην αρχαία Ελληνική Λογοτεχνία καθώς και στις εικαστικές τέχνες.
Θα προσφέρει ακόμη σημαντική υπηρεσία στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό του τόπου μας, που
θέλει να γνωρίσει τη μυθική κληρονομιά των προγόνων του, να διασκεδάσει και συγχρόνως να
διδαχθεί.
ΠΩΣ ΔΙΑΣΩΘΗΚΕ Η ΑΡΧΑΙΑ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΜΕΧΡΙ
ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ –ΟΜΗΡΟΣ-
Το ερώτημα που δημιουργείται είναι πώς έφτασαν στα χέρια μας όλες οι πληροφορίες σχετικά
με τη μυθολογία μας. Οι κύριες πηγές είναι ο Όμηρος (η Ιλιάδα χρονολογείται από τα 800 π.Χ.
και η Οδύσσεια είναι αρκετά μεταγενέστερη): το έργο του Ησίοδου "Έργα και Ημέραι",
γραμμένο τον 8ον αιώνα, και η "Θεογονία", έργο δικό του ή της Σχολής του: οι ωδές του
Πινδάρου, από τον 5ον αιώνα οι τραγωδίες του Αισχύλου, του Σοφοκλή και του Ευριπίδη,
γραμμένες τον ίδιο αιώνα, με υλικό από τις ίδιες πηγές. Και, ακόμη, η μυθική ιστορία του
Παυσανία, κατά το 170μ.Χ.
ΟΜΗΡΟΣ: Κατά την επικρατέστερη σήμερα παραδοχή και όπως προκύπτει από την μελέτη των
έργων του και τη σύγκριση με άλλες γραπτές πηγές, ο Όμηρος έζησε γύρω στα 800π.Χ.
Υπήρξαν βέβαια και άλλες εκδοχές για την εποχή που έζησε. Όσο αφορά την πατρίδα του
Όμηρου έχει διασωθεί από την αρχαιότητα το επίγραμμα: "Επτά πόλεις μάρνανται σοφήν διά
ρίζαν Ομήρου: Σμύρνη, Χίος, Κολοφών, Ιθάκη, Πύλος, Άργος, Αθήναι". Για την Ιθάκη σαν
πατρίδα του Όμηρου υπάρχει και σύγχρονη μαρτυρία. Όσο αφορά την εικασία πως ο Όμηρος
ήταν τυφλός, αυτή προήλθε από τον Έφορο τον Κυμαίο που πρώτος προσπάθησε να
ετυμολογήσει το όνομα Όμηρος θεωρώντας πώς προέρχεται από το "μή οράν"(αυτός που δε
βλέπει). Κατά την παράδοση και σύμφωνα με χρησμό που ο Ανδριανός έλαβε από την Πυθία
στους Δελφούς, ο Όμηρος γεννήθηκε στην Ιθάκη και ήταν γιός του Τηλέμαχου και της
Επικέστης. Στην αρχαιότητα υπήρχε γενική παραδοχή πως ο Όμηρος πέθανε στο νησί Ίος όπου
οι κάτοικοι τον έθαψαν με μεγαλοπρέπεια.

2. ΘΕΟΓΟΝΙΑ - ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ
Στα παλαιότερα χρόνια, οι άνθρωποι παρατηρούσαν τον ουρανό και τ' άστρα, τη γη, τα βουνά,
τις πεδιάδες, τη θάλασσα, τον ήλιο και το φεγγάρι. Άκουγαν τις βροντές, έβλεπαν τις αστραπές
κι όλο και περισσότερο θαύμαζαν κι απορούσαν για όλ' αυτά. Δεν μπορούσαν να εξηγήσουν
αυτά που έβλεπαν και άκουγαν και τρόμαζαν μπροστά στη δύναμή τους. Δεν ήξεραν πώς ν'
αντισταθούν, που να κρυφτούν και τι να κάνουν, όταν οι σεισμοί τάραζαν τη γή, όταν η
θάλασσα αγρίευε, όταν άστραφτε και βροντούσε! Αναρωτιόνταν και προσπαθούσαν να
εξηγήσουν τι κρύβεται πίσω απο αύτα τα φυσικά φαινόμενα και τι τα προκαλούσε. Κατέληξαν
στο συμπέρασμα ότι κάποιοι πόλυ δυνατοί , με μεγαλύτερες δυνάμεις απ' τους ίδιους, κυβερνούν
τη γη ,εξουσιάζουν τον ήλιο, τους ανέμους, τη θάλασσα, τον πάνω και κάτω κόσμο. Όλους
αυτούς τους ονόμαζαν θεούς τους οποίους λάτρευαν και προσπαθούσαν να τους έχουν πάντα με
το μέρος τους και να τους εξευμενίζουν, όπως έλεγαν.
Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Οι προγονοί μας, οι αρχαίοι Έλληνες, είχαν πλάσει όμορφους μύθους, και με τη φαντασία τους
προσπαθούσαν να εξηγήσουν, πως έγιναν οι Θεοί και ο κόσμος. Με τους μύθους αυτούς
ικανοποιούσαν τις απορίες τους και διασκέδαζαν τις στενοχώριες τους στα πανηγύρια, στις
χαρές και τις λύπες. Πίστευαν, λοιπόν, πως, πριν γίνει ο κόσμος, υπήρχε το ΧΑΟΣ. Μέσα στην
πάροδο του χρόνου, από το χάος γεννήθηκε ο ΟΥΡΑΝΟΣ και η ΓΗ, που τους ένωσε ο ΕΡΩΤΑΣ
και παντρεύτηκαν. Από το γάμο του Ουρανού και της Γης ή Γαίας, όπως την έλεγαν,
γεννήθηκαν πολλά παιδιά: Ο πέρα από τις στεριές ΩΚΕΑΝΟΣ, πελώριοι και δυνατοί ΤΙΤΑΝΕΣ,
οι μεγαλόσωμοι ΚΥΚΛΩΠΕΣ, οι ανθρωπόμορφοι ΕΚΑΤΟΓΧΕΙΡΕΣ και οι τερατόμορφοι
ΓΙΓΑΝΤΕΣ, ο ΚΡΟΝΟΣ και πολλά άλλα παιδιά. Στο πέρασμα του χρόνου τα παιδιά πλήθυναν
τόσο πολύ, που μια παράξενη ανησυχία άρχισε να κυριεύει τον Ουρανό. Φοβήθηκε πως , ένα απ'
τα παιδιά του, κάποτε, θα του ΄παιρνε το θρόνο και θα ΄χανε την παντοδυναμία του. Γι' αυτό
σκέφτηκε ν' αρχίσει να εξαφανίζει τα παιδιά, που από 'δω και πέρα θα γεννούσε η Γαία. Τη
σκληράδα αυτή του Ουρανού σκέφτηκε να τιμωρήσει η Γαία, που αγαπούσε υπερβολικά τα
παιδιά της. Γι' αυτό βάζει το γιό της τον Κρόνο, να τραυματίσει τον πατέρα του και να γίνει
αυτός κυρίαρχος του Κόσμου. Πράγμα που πέτυχε. Ο Ουρανός, όμως, πάνω στην οργή του,
δίνει βαριά κατάρα στο γιό του, να πάθει και αυτός τα ίδια απ' τα παιδιά του. Ο Κρόνος
παντρεύεται τη ΡΕΑ και για να γλιτώσει από την πατρική κατάρα, σκέφτηκε να καταπίνει τα
βρέφη που γεννούσε η γυναίκα του. Έτσι πρόλαβε και κατάπιε τρία αγόρια και τρία κορίτσια.
Μα και η Ρέα δεν άντεχε να βλέπει τα παιδιά της να χάνονται και όταν ήρθε η ώρα να γεννήσει
ένα ακόμη παιδί, έφυγε και πήγε στην Κρήτη και σ' ένα σπήλαιο, άντρο, πάνω στο όρος Δίκτη,
που προχωρούσε στα έγκατα της γης, γέννησε ένα όμορφο, χαριτωμένο αγοράκι, το ΔΙΑ. Την
ίδια ώρα η Ρέα έβαλε στην κούνια μια σπαργανωμένη μακρουλή πέτρα, που ο Κρόνος, κατά τη
συνήθειά του, κατάπιε, νομίζοντας πώς κατάπιε το νεογέννητο βρέφος. Έτσι ξεγέλασε τον άντρα
της και έσωσε το παιδί της, που το παρέδωσε στις Νύμφες και στους Κουρήτες και τους
παράγγειλε να το μεταφέρουν κρυφά σ' ένα άλλο σπήλαιο, το Ιδαίο Άντρο, που βρισκόταν στ'
άλλο βουνό της Κρήτης, την Ίδη ή Ψηλορείτη, όπως το λέμε σήμερα. Μιαν αίγα, κατσίκα, η
Αμάλθεια, ερχόταν και τον θήλαζε και περιστέρια απ' τον 'Όλυμπο του 'φερναν αμβροσία και
νέκταρ. Όταν έκλαιγε, για να μην ακούγονται οι φωνές του, οι Κουρήτες χόρευαν και χτυπούσαν
τις χάλκινες ασπίδες τους. Έτσι έπνιγαν τις φωνές και δεν τις άκουγε ο Κρόνος, ο πατέρας του.
Τέλος, όταν ο Δίας μεγάλωσε, αποφάσισε να βάλει νέα τάξη στην πλάση. Γι' αυτό ανάγκασε τον
πατέρα του τον Κρόνο, να βγάλει απ' την κοιλιά του και να ξαναφέρει στο φως τ' αδέρφια του.
Μετά τον έδιωξε από το θρόνο και μοιράστηκε με τ' αδέρφια του όλη την εξουσία, που είχε ο
Κρόνος. Κράτησε όμως για τον εαυτό του την πρώτη θέση. Έγινε ο πατέρας των Θεών και των
ανθρώπων και έστησε το θρόνο του στον Όλυμπο, στο πιο ψηλό βουνό της πατρίδας μας.

3. Η ΓΙΓΑΝΤΟΜΑΧΙΑ
Όπως είδαμε, από το γάμο του Ουρανού με τη Γη γεννήθηκαν οι τερατόμορφοι Γίγαντες που
είχαν ανθρώπινο κορμί και φιδίσια πόδια. Βασιλιά είχαν τον Ευρυμέδοντα, που τους ξεσήκωσε
και τους παρέσυρε σε άγριο πόλεμο κατά των Θεών. Ήθελαν να τους εξοντώσουν και να γίνουν
αυτοί κυρίαρχοι της πλάσης, του ουρανού και της γης, να καθίσουν και να στήσουν αυτοί το
βασίλειό τους στον Όλυμπο. Κι επειδή ήταν όλοι τους, οι Γίγαντες, άγριοι πολεμιστές, ο
πόλεμος που άναψε ανάμεσα σ' αυτούς και τους Θεούς, ήταν εξίσου άγριος και τρομερός. Λένε,
πως ολόκληρα βουνά ξερίζωναν και τα πετούσαν στους Θεούς, ενάντια στα θεϊκά παλάτια.
Μα και ο Δίας έριχνε συνέχεια τους κεραυνούς, που του ετοίμαζε ο Ήφαιστος, ο Θεός της
φωτιάς και του σιδήρου. Έτσι, μέσα στην τρομερή αυτή πάλη, η στεριά έτρεμε, η θάλασσα
φούσκωνε, τα δάση καίγονταν, μα το κάστρο των Θεών ήταν άπαρτο. 'Oσο κι αν προσπαθούσαν
οι στρατηγοί των Γιγάντων, ο Πορφυρίωνας και ο Αλκυονέας, να πατήσουν πόδι, δεν μπόρεσαν.
Ο πόλεμος όμως συνεχιζόταν με μανία και ο κόσμος πήγαινε να χαλάσει! Και μέσα στη
μακρόχρονη αυτή πάλη, τόποι χάνονταν και νέοι φαίνονταν, νησιά βούλιαζαν και νέα φύτρωναν
παραπέρα. Κι ο πόλεμος δεν είχε τελειωμό! Η μάνα Γη, σαν στοργική μητέρα, πονούσε τα
παιδιά της, τους Γίγαντες και έβλεπε, πως θα 'χαναν τον πόλεμο, γιατί ήταν θνητοί, ενώ οι Θεοί
ήταν αθάνατοι. Γι' αυτό προσπάθησε να βρει το αθάνατο βοτάνι, που θα το 'δινε στα παιδία της,
να γίνουν κι αυτοί, οι Γίγαντες, αθάνατοι, όπως οι Θεοί. Μα το 'μαθε ο Δίας και διέταξε τον
Ήλιο και το Φεγγάρι να μη φανούν στον ουρανό και να μη φωτιστεί η γη, κι η μάνα των
Γιγάντων να μην μπορέσει να βρεί τ' αθάνατο βοτάνι. Έτσι, ο Δίας χτύπησε με τον κεραυνό τον
Πορφυρίωνα, η Αθηνά νίκησε τον Εγκέλαδο, που κουνούσε τη γη και την έκανε να τρέμει,
σκότωσε με το δόρυ της τον Πάλλαντα και όλοι οι Γίγαντες, σιγά - σιγά εξοντώθηκαν και
θάφτηκαν κάτω από βράχους και νησιά. Η Γιγαντομαχία τελείωσε. Η γη ησύχασε. Οι Θεοί
νίκησαν.
Η ΤΙΤΑΝΟΜΑΧΙΑ
Για λίγο καιρό κράτησε η ησυχία πάνω στη γη. Νέοι εχθροί των Θεών σήκωσαν κεφάλι κι
ήθελαν να πάρουν το θρόνο τους. Ήταν οι Τιτάνες, παιδιά κι αυτά του Ουρανού και της Γης.
Έτσι τη Γιγαντομαχία διαδέχτηκε η Τιτανομαχία. Δώδεκα ήταν οι Τιτάνες. Έξι αγόρια
(Ωκεανός-Κοίος- Κρείος- Υπερίωνας- Ιαπετός και Κρόνος) και έξι κορίτσια (Θεία- Θέμη-
Μνημοσύνη- Τηθύδα- Φοίβη και Ρέα). Ο πιο μικρός, μα και ο πιο έξυπνος, απ' τους Τιτάνες, ο
φιλόδοξος Κρόνος, με τη βοήθεια της μητέρας του, έδιωξε από τον θρόνο το πατέρα του, τον
Ουρανό και πήρε τη βασιλεία του. Εκθρονίστηκε όμως κι αυτός από το γιο του το Δία και
γίνεται ο πρώτος, στους Θεούς και τους ανθρώπους, ο Δίας. Δυσκολεύεται όμως κι αυτός να
στεριώσει την εξουσία του, γιατί οι Τιτάνες δε θέλουν να τον αναγνωρίσουν για αρχηγό όλης της
πλάσης. Έτσι ο Δίας κι οι άλλοι Ολύμπιοι Θεοί κινδυνεύουν. Οι Τιτάνες, που 'χουν
εγκατασταθεί στην Όθρυ, ρίχνουν βράχους και βουνά στον Όλυμπο. Κι ο Δίας όμως ρίχνει
αστραπές, βροντές και κεραυνούς στους αντιπάλους. Κι ο πόλεμος τελειωμό δεν είχε, γιατί οι
αντίπαλοι ήταν το ίδιο δυνατοί και γενναίοι. Ο Δίας, έτσι, αναγκάζεται να ελευθερώσει τρεις
Κύκλωπες και τρεις Εκατόγχειρες, που συμμαχούν μαζί του. Η αναμέτρηση τώρα είναι
σφοδρότερη. Η γη κουνιέται συθέμελα. Η θάλασσα σαρώνει τη στεριά κι ο κόσμος πάει να χαθεί
ολοκληρωτικά. Στην κρίσιμη αυτή ώρα παρουσιάζεται κοντά στο Δία ο Τιτάνας Προμηθέας.
Δίνει σοφές συμβουλές στο Δία, που κατορθώνει να εξοντώσει τώρα τους Τιτάνες, να τους
θάψει βαθιά στα Τάρταρα και να τους σκεπάσει με πελώριους βράχους. Ανίκανοι πια, οι
Τιτάνες, να βλάψουν τους Θεούς, ησυχάζουν, η γη έπαψε να τρέμει, κι ειρήνη επικράτησε
παντού. Η Τιτανομαχία έληξε. Οι Θεοί κι οι άνθρωποι ησύχασαν.

4. ΟΙ ΘΕΟΙ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Οι πρόγονοί μας, οι αρχαίοι Έλληνες, πίστευαν σε πολλούς Θεούς. Κάθε τόπος είχε τους δικούς
του Θεούς, τους τοπικούς Θεούς, τους οποίους λάτρευε και τιμούσε. Προσπαθούσε ο καθένας να
έχει την εύνοιά τους. Υπήρχαν όμως κι οι άλλοι, οι Πανελλήνιοι Θεοί, που τους πίστευαν και
τους λάτρευαν σ' όλη την Ελλάδα. Πίστευαν, πως κατοικούσαν στον Όλυμπο, γι' αυτό τους
ονόμαζαν Ολύμπιους Θεούς. Έτρωγαν αμβροσία ( φαγητό θεϊκό) και έπιναν νέκταρ (ποτό
θεϊκό). Οι Ολύμπιοι Θεοί ήταν δώδεκα:
 1. Ο Δίας ή Ζευς, όπως τον έλεγαν: Ήταν ο σπουδαιότερος απ' όλους. Ο πατέρας των
Θεών και των ανθρώπων. Ο παντοδύναμος Θεός. Άστραφτε και βροντούσε. Έριχνε τους
κεραυνούς για να τιμωρήσει τους κακούς, αυτούς που πήγαιναν ενάντια στο θέλημά του.
Καλούσε σε συμβούλιο τους άλλους Θεούς κι έπαιρναν όλοι μαζί σημαντικές αποφάσεις.
 2. Η Ήρα, η γυναίκα του Δία, προστάτισσα των παντρεμένων γυναικών, της νοικοκυράς,
του σπιτιού.
 3. Ο Απόλλωνας, ο Θεός Ήλιος, που χάριζε το φως, τη μουσική και τις τέχνες στους
ανθρώπους.
 4. Η Άρτεμη, η Θεά του κυνηγιού.
 5. Ο Ερμής, ο Θεός του εμπορίου και αγγελιαφόρος των Θεών.
 6. Ο Ήφαιστος, ο Θεός της φωτιάς και της τέχνης, στα μέταλλα που δούλευε, χτίζοντας
παλάτια στον Όλυμπο για τις κατοικίες των Θεών.
 7. Ο Ποσειδώνας, ο Θεός της θάλασσας, που με την τρίαινά του ανακάτευε τα νερά,
προκαλούσε τα κύματα και την τρικυμία.
 8. Η Δήμητρα, η Θεά της γεωργίας, που δίδαξε στους ανθρώπους την καλλιέργεια των
δημητριακών (σπαρτών) και προστάτευε τους γεωργούς.
 9. Η Αφροδίτη, η Θεά της ομορφιάς και της αγάπης. Ήταν το καμάρι των Θεών, η
ωραιότερη απ' όλους.
 10. Ο Άρης, ο Θεός του πολέμου και της καταστροφής. Συμφορές μόνο δημιουργούσε
στους ανθρώπους.
 11. Η Αθηνά, η Θεά της σοφίας και των γραμμάτων. Έδινε τη γνώση στον άνθρωπο και
την λάτρευαν, ιδιαίτερα οι Αθηναίοι. Γι' αυτό έδωσαν και τ' όνομά της στην πόλη τους.
 12. Η Εστία, η Θεά της οικογένειας, η προστάτισσα του σπιτιού, του νοικοκυριού.
Αυτοί ήταν οι Θεοί που ζούσαν, όπως και οι άνθρωποι, με πλούτη βέβαια και καλοπέραση, με
προτερήματα και ελαττώματα. Γι' αυτό και άλλοτε τους έβλεπαν αυστηρούς, έτοιμους να
καταστρέψουν τη γη και τους ανθρώπους και άλλοτε μαλακούς και καλοσυνάτους, να γλεντούν
μαζί με τους ανθρώπους, να χαρίζουν αγαθά και ευτυχία στη γη. Πολλές φορές οι Θεοί
εγκατέλειπαν τον Όλυμπο, κατέβαιναν κάτω στους ανθρώπους και κουβέντιαζαν μαζί τους.
Καμιά φορά, μάλιστα, παντρεύονταν με γυναίκες της γης. Το ίδιο έκαναν και οι Θεές. Έπαιρναν
άντρες θνητούς. Έτσι γεννιόνταν οι ημίθεοι. Εκτός από τους μεγάλους, τους δώδεκα Θεούς του
Ολύμπου, οι πρόγονοί μας πίστευαν και σε πολλούς άλλους μικρότερους Θεούς, που και γι'
αυτούς φρόντιζαν κι ήθελαν την εύνοιά τους. Και αυτών, των μικρότερων Θεών, το έργο κι η
δύναμη ήταν σημαντικά. Βοηθούσαν τους ανθρώπους σ' αναποδιές που τους τύχαιναν και
εκτελούσαν προσταγές των Θεών. Οι πιο σπουδαίοι από αυτούς, ήταν:
 1. Ο Ασκληπιός, ο Θεός της Ιατρικής.
 2. Ο Αίολος, ο Θεός των ανέμων.
 3. Ο Διονύσιος ή Βάκχος, ο Θεός του αμπελιού και του κρασιού.
 4. Ο Πλούτωνας, ο Άδης, ο Θεός του Κάτω Κόσμου.
 5. Η Θέμιδα, η Θεά της δικαιοσύνης.
 6. Η Θέτιδα, νεράιδα που κατοικούσε στο βυθό της θάλασσας.

5. ΟΙ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟΙ ΗΡΩΕΣ
Στα μυθικά εκείνα χρόνια, ο τόπος ήταν γεμάτος από ληστές, κακούργους και άγρια θηρία. Οι
άνθρωποι δείλιαζαν να ταξιδέψουν, να πάνε στις δουλειές τους και γενικά να κινηθούν, ξέροντας
τους κινδύνους που έκρυβε ο έξω κόσμος. Τους κατασπάραζαν τα θηρία, τους έκλεβαν οι ληστές
και τους σκότωναν οι κακούργοι. Για να τα βγάλει κανείς πέρα, μ' όλα αυτά τα στοιχεία, που
προξενούσαν την καταστροφή, έπρεπε να διαθέτει υπεράνθρωπη δύναμη. Όποιος κατόρθωνε
κάτι τέτοιο, οι πατριώτες του, τον τιμούσαν πολύ και τον ονόμαζαν ήρωα ή ημίθεο. Γιατί
πίστευαν, πως για να διαθέτουν τέτοιες ικανότητες, ένας από τους γονείς τους ήταν αθάνατος.
Τους ήρωες, οι πρόγονοί μας τους θαύμαζαν, τους αγαπούσαν και τους λάτρευαν. Για να τους
τιμήσουν, έχτιζαν ναούς και διοργάνωναν πανηγύρια για χάρη τους. Οι ήρωες με τους αγώνες
τους, τα κατορθώματά τους και γενικά τη ζωή τους εξασφάλιζαν προστασία στον αδύναμο,
ειρήνη και ελευθερία στον δούλο, πιο εύκολη και πιο ευχάριστη ζωή σ' όλους τους ανθρώπους.
Ανάμεσά τους, ξεχωριστή θέση κατέχει ο ήρωας Ηρακλής, όπως και ο Θησέας. Μαζί μ' αυτούς
τιμούσαν και τους άλλους, τους πιο μικρούς, που και αυτών η συμβολή, στην πρόοδο και τον
πολιτισμό, ήταν σημαντική.
Ο ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΩΔΕΚΑ ΑΘΛΟΙ ΤΟΥ
Ο πιο μεγάλος ήρωας των αρχαίων Ελλήνων, ήταν ο Ηρακλής. Πατέρας του ήταν ο
Αμφιτρύωνας, ο βασιλιάς της Τίρυνθας και μητέρα του η Αλκμήνη. Από μωρό, ο Ηρακλής
έδειξε την δύναμή του. Η Θεά Ήρα, που τον μισούσε θανάσιμα, όταν ήταν οχτώ μηνών, στην
κούνια, έστειλε δύο μεγάλα φίδια, να τον πνίξουν. Εκείνος τ' άρπαξε απ' τον λαιμό και τα 'πνιξε.
Από τότε, έδειξε τη μεγάλη δύναμή του. Αυτό ήταν το πρώτο του κατόρθωμα. Όσο μεγάλωνε
έκανε όλο και περισσότερα κατορθώματα. Οι κυριότεροι άθλοι του ήταν δώδεκα:
 1. Το λιοντάρι της Νεμέας
 2. Η Λερναία Ύδρα
 3. Το ελάφι της Άρτεμης με τα χρυσά κέρατα
 4. Ο Κάπρος του Ερύμανθου
 5. Οι Στυμφαλίδες Όρνιθες
 6. Ο στάβλος του Αυγεία
 7. Τα άλογα του Διομήδη
 8. Ο ταύρος του Ποσειδώνα στην Κρήτη
 9. Η χρυσή ζώνη της αμαζόνας Ιππολύτης
 10. Τα βόδια του Γηρυόνη
 11. Τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων
 12. Ο Κέρβερος