2. Het is stil in het kantoor. Nou ja, bijna stil, verbetert Lewis zijn gedachten. Het enige geluid is het getyp van computers en een paar bijna onhoorbare telefoongesprekken. Hij zucht en zet zijn gedachten nogmaals op een rijtje.

3. De verdachten van de zaak tot nu toe… Het lijstje is kort. Maaike. Ze springt er duidelijk uit met haar telefoontjes, ongemakkelijke stemming… Hij knikt en friemelt aan een blaadje op zijn bureau. Duidelijk. Maar waarom is er dan geen bewijs? Ze kunnen geen rechtszaak winnen met als bewijs dat Maaike zich verdacht gedraagt. Ze zouden voor gek verklaard worden.

4. ‘Lewis!’ roept Aaron plots opgewonden uit. Hij vliegt omhoog uit zijn stoel. Lewis staat op en snelt op hem af. ‘Wat heb je ontdekt?’ vraagt hij nieuwsgierig, blij dat er na weken van verhoren eindelijk een ontdekking lijkt te zijn.

5. ‘Ik heb Maaike Bells nagetrokken, zoals u vroeg,’ ‘Je,’ verbetert Lewis Aarons gewoonte tot uiterste beleefdheid. Aaron glimlacht. ‘Zoals jé vroeg. En ik heb iets interessants ontdekt. Maaike heeft een profiel op een datingsite.’ Lewis knikt niet-begrijpend.

6. Aaron klikt de pagina open. ‘En het mooie is, dat daar behoorlijk wat opstaat. Maaike Bells heeft op het moment een vriend, en,’ Hij wijst naar een stuk tekst op het scherm. ‘Ze is bi-seksueel.’

7. Lewis glimlacht breed en klopt Aaron trots op zijn schouder. ‘En dát zou nog een behoorlijk goede verklaring zijn voor de vele telefoontjes die Maaike pleegde. En dan vooral die naar Jane.’ Aaron knikt tevreden. ‘Maar er is nog meer.’

8. Hij scrolt naar beneden. Er is een reactie te zien van Simon –die blijkbaar Maaike’s geliefde van het moment is. Hij lijkt wanhopig te zijn over een ruzie die ze gehad hebben. Lewis leest hem en grijnst breed. ‘Dat noem ik nog eens bruikbaar.’

9. Hij geeft Anique opdracht om Maaike op te bellen voor verhoor, des noods met hulp van Aaron. Hij roept Britt en ze besluiten naar Brandon te gaan, de vriend van Jane die ze nog niet verhoord hebben.

10. ‘Impressive.’ grijnst Britt als ze voor het grote glanzende zakengebouw staan. Lewis lacht. ‘Hij werkt bij de bank, je had zo’n gebouw kunnen verwachten.’

11. Bij de receptie lijkt de vrouw meteen al vastbesloten te zijn ze niet binnen te laten. ‘Het spijt me, maar er is vandaag geen tijd voor bezoek.’ zegt ze met een lieflijke stem. Britt fronst haar wenkbrauwen. ‘We hebben nog niet eens verteld voor wie we komen.’

12. De vrouw zucht verveeld en kijkt ze verwachtingsvol aan. ‘We zouden graag even Brandon Milano spreken.’ ‘Die zit in de vergadering.’ Lewis glimlacht vriendelijk. ‘Het duurt maar heel even.’

13. De vrouw schud haar hoofd. ‘Het spijt me, maar ik kan jullie echt niet doorlaten.’ Lewis houd zijn paspoort op. ‘Nogmaals, het duurt maar even.’ De vrouw knikt geschrokken. ‘Meneer Milano is op de derde verdieping, kamer acht.’

14. Britt glimlacht vrolijk naar haar. ‘Bedankt voor uw hulp.’ Ze lopen naar de liften, en Britts glimlach verdwijnt als sneeuw voor de zon. ‘Hoe kun je zo kalm blijven, ze wou ons gewoon echt niet doorlaten.’ Lewis lacht. ‘Jaren en jaren van oefening.’

15. ‘Kunnen we meneer Milano even spreken?’ Lewis kijkt ongemakkelijk de ruimte in waar een groep mensen om tafel zitten. Sommige mensen houden hun blik strak afgewend, maar een paar mensen kijken op. Brandon Milano loopt naar ze toe. ‘Ik zit in een vergadering, heeft Nicky dat niet aan u verteld?’

16. Britt zucht. ‘Nicky hééft geprobeerd het ons te vertellen, ja. Maar helaas wilden we niet luisteren.’ Lewis glimlacht en houd zijn paspoort omhoog. ‘Lewis Brown en Britt de Groot, politie van Gouldfield. Nogmaals, kunnen we even met u praten?’

17. Brandon slikt. ‘Natuurlijk.’ Hij sluit de deur achter zich en gaat op de gang staan. ‘Dit gaat natuurlijk over de moord op mijn vriendin, niet waar?’ Lewis knikt. ‘Daar wilden we het inderdaad met u over hebben, ja. Wilt u daar wat vragen over beantwoorden?’ Hij haalt zijn schouders op en knikt. ‘Oke.’

18. ‘Goed, meneer Milano, waar was u op de avond van de moord?’ ‘Ik was nog op het werk, ik moest overwerken.’ Brandon haalt een pakje sigaretten uit zijn zak en wil er een aansteken. ‘Vind je het erg als ik…?’ Lewis schud zijn hoofd. ‘Ga uw gang.’

19. Brandon steekt de sigaret aan en neemt een trek. ‘Wat was de vraag?’ ‘Heeft Jane voor haar dood ruzie met iemand gehad?’ vraagt Britt. Brandon denkt even na. ‘Ze had af en toe wel ruzie met dat Mike-joch, maar dat ging meestal snel weer over,’ antwoord hij nors, met een vlugge blik in de vergaderingsruimte.

20. ‘Grote ruzies?’ ‘Met Maaike Bells.’ vervolgt Brandon meteen. ‘Ik weet niet waar het over ging, maar hoewel ze eerst beste vriendinnen waren, hadden ze op een gegeven moment ruzie.’ Lewis knikt. ‘Weet u echt niets dat de aanleiding kan zijn geweest?’

21. Brandon schud zijn hoofd. ‘En als jullie me nu willen excuseren, ik ben echt nodig in de vergadering.’ Hij knikt als groet en gaat terug de ruimte in. Britt en Lewis lopen over de gang weg.

22. ‘Nou, die wou niet verhoord worden.’ merkt Britt droog op. Lewis glimlacht. ‘Dat heb je wel eens.’ Een tijd klinkt er geen ander geluid dan het ritmische getik van hun schoenen op het zeil. Dan word de stilte doorbroken door het geluid van Lewis’ mobiel.

23. ‘Lewis Brown.’‘Hee Lewis, met Anique. We hebben Maaike verhoord, zoals je vroeg.’‘En?’ ‘Ik denk dat je even hierheen moet komen,’ klinkt een aarzelende Anique aan de andere kant.

24. ‘Ik kom er meteen aan.’ Lewis hangt op en begint meteen met grote passen te lopen. Aarzelend rent Britt achter hem aan. ‘Lewis?’ ‘Maaike.’ antwoord Lewis. ‘Ik weet niet wat er is, maar het klonk belangrijk.’