ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΙΡΑΝΩΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ

1. Εργασία στα θρησκευτικά
•Οικουμενικός Πατριάρχης
Βαρθολομαίος
•Πάπας Φραγκίσκος
•Αρχιεπίσκοπος Τυράννων Αναστάσιος

2. Από τους μαθητές:
Μαρία Σιμιτζη Μαρίνα Ψαλτάκη
Κατερίνα Παπαϊωάννου Καλλιόπη Νάνου
–
Nικολέτα Παύλου Ματίνα Προξένου
Αναστασία Σακάρογλου Νικόλας Μπίρης

3. Βιογραφία:
• Γεννήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου 1940 στο χωριό Άγιοι Θεόδωροι Ίμβρου και
έλαβε τουρκική υπηκοότητα. Το κοσμικό του όνομα ήταν Δημήτριος
Αρχοντώνης και οι γονείς του ονομάζονταν Χρήστος και Μερόπη. Φοίτησε στα
σχολεία της Ίμβρου και στο Ζωγράφειο Λύκειο της Κωνσταντινούπολης και
κατόπιν εγγράφηκε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, από την οποία αποφοίτησε
αριστούχος το 1961. Τον Αύγουστο του ίδιου έτους χειροτονήθηκε διάκονος στο
μητροπολιτικό ναό της Ίμβρου από τον πνευματικό του πατέρα,
τότε Μητροπολίτη Ίμβρου και μετέπειτα Χαλκηδόνος, Μελίτωνα Χατζή και του
δόθηκε το όνομα Βαρθολομαίος.
• Από το 1961 μέχρι το 1963 εκπλήρωσε τις στρατιωτικές υποχρεώσεις του ως
έφεδρος αξιωματικός στον τουρκικό στρατό.
• Από το 1963 έως το 1968, παρακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές, με
υποτροφία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, στο Ινστιτούτο Ανατολικών
Σπουδών Ρώμης, στο Οικουμενικό Ινστιτούτο Bossey της Ελβετίας και στο
Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Έλαβε το διδακτορικό του στο κανονικό δίκαιο από
το Γρηγοριανό Πανεπιστήμιο Ρώμης, υποβάλλοντας διατριβή με θέμα «Περὶ τὴν
κωδικοποίησιν τῶν ἱερῶν κανόνων καὶ τῶν κανονικῶν Διατάξεων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ
Ἐκκλησίᾳ».

4. Εκκλησιαστική διακονία
• Όταν επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη το 1968, διορίστηκε ως βοηθός
κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης και τον Οκτώβριο
του 1969 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος από τον πνευματικό του πατέρα.
Έξι μήνες αργότερα, ο τότε Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας τον
χειροθέτησε Αρχιμανδρίτη στο πατριαρχικό παρεκκλήσι του Αγίου
Ανδρέα.
• Όταν ο Δημήτριος Παπαδόπουλος εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης
το 1972, συνέστησε το πατριαρχικό γραφείο και ονόμασε το νεαρό
Αρχιμανδρίτη Βαρθολομαίο διευθυντή του. Την ημέρα
των Χριστουγέννων του 1973 χειροτονήθηκε
Μητροπολίτης Φιλαδελφείας. Παρέμεινε προϊστάμενος του πατριαρχικού
γραφείου μέχρι την εκδημία του πνευματικού του πατέρα, τότε
Μητροπολίτη Χαλκηδόνος Μελίτωνα Χατζή, οπότε εξελέγη παμψηφεί
διάδοχός του, Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος, τον Ιανουάριο του 1990.
• Στις 22 Οκτωβρίου 1991 εξελέγη από την Πατριαρχική Σύνοδο ο 270ός
Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός
Πατριάρχης.

5. Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος κατά τη
διάρκεια Θείας Λειτουργίας

6. Η Πατριαρχία του
Προβλήματα του Πατριαρχείου: Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος
πολλές φορές μίλησε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ομογένεια
των Ρωμιών της Πόλης γενικά, αλλά και το Οικουμενικό
Πατριαρχείο ειδικότερα. Την επίλυση των προβλημάτων αυτών επιζητεί
με κατά καιρούς δηλώσεις του στον Τύπο, συναντήσεις με την Τουρκική
πολιτειακή ηγεσία, αλλά και μέσω της διπλωματικής οδού. Σημαντικότερο
αυτών θεωρείται το θέμα της άδειας επαναλειτουργίας της Θεολογικής
Σχολής της Χάλκης, η οποία παραμένει κλειστή με απόφαση των
Τουρκικών Αρχών από το 1971. Θεωρώντας ότι η ευρωπαϊκή προοπτική
της Τουρκίας διευκολύνει την ανοχή προς τις μειονότητες, και ως εκ
τούτου και την επίλυση των προβλημάτων της ομογένειας, είναι ένθερμος
υποστηρικτής της υποψηφιότητας ένταξης της χώρας στην Ευρωπαϊκή
Ένωση και της (μετά τους σεισμούς του 1999) ελληνοτουρκικής
προσέγγισης. Τέλος, επιδιώκει, σε συνεργασία με τοπικούς παράγοντες
της Τουρκίας, να επισκέπτεται συχνά διάφορες περιοχές της χώρας,
πατρογονικές εστίες ελληνισμού (Καππαδοκία, Μύρα της Λυκίας,
Πέργαμος κ.ά.), όπου και τελεί τη Θεία Λειτουργία στα ερείπια ναών, σε
ένδειξη συναδέλφωσης, κατευνασμού και αλληλοκατανόησης.

7. Ορθόδοξη ενότητα Από την εκλογή του, ο
Πατριάρχης Βαρθολομαίος
θέλησε να συσφίξει τις σχέσεις
των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Για
το λόγο αυτό κάλεσε όλους τους
Προκαθημένους στο Φανάρι, από
όπου έστειλαν μήνυμα ενότητας
στον κόσμο. Οι Συνάξεις αυτές
επαναλήφθηκαν το 1995 στην
Πάτμο, τον Ιανουάριο
του 2000 στα Ιεροσόλυμα και το
Δεκέμβριο του ίδιου έτους
στην Κωνσταντινούπολη και
στη Νίκαια της Βιθυνίας.
Παρά ταύτα, δεν κατάφερε να εξομαλύνει τις ψυχρές σχέσεις με τον Πατριάρχη Μόσχας και
Πασών των Ρωσιών Αλέξιο τον Β΄. Αυτές προέκυψαν καταρχήν από ζητήματα Ορθόδοξης
διασποράς, αλλά κατόπιν και από το θέμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Εσθονίας, την οποία
το Οικουμενικό Πατριαρχείο αναγνώρισε ως αυτόνομη το 1996 ενεργοποιώντας Πατριαρχικό
και Συνοδικό Τόμο του 1923, ενώ το Πατριαρχείο Μόσχας εξακολουθεί να την θεωρεί επαρχία
του, συνεχίζοντας το τετελεσμένο που προέκυψε με την ενσωμάτωση
της Εσθονίας στη Σοβιετική Ένωση μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Παρόμοιο πρόβλημα προέκυψε και με την Εκκλησία της Ουκρανίας, της οποίας την
ανεξαρτητοποίηση ζητούν από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Ουκρανοί πολιτικοί, ενώ αντιδρά
το Πατριαρχείο Μόσχας[2][3].

8. Διάλογοι
Ως Οικουμενικός Πατριάρχης συνεχίζει
την παράδοση των προκατόχων του,
επιδιώκοντας τη συνέχιση του διαλόγου
με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και τα
άλλα δόγματα, παρακάμπτοντας τα
εμπόδια που κατά καιρούς προκύπτουν.
Στα πλαίσια αυτά, προσκάλεσε
τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ΄ στο Φανάρι, ο
οποίος ανταποκρίθηκε και
πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη το
Νοέμβριο του 2006, παρέστη στη
Θρονική Εορτή του Πατριαρχείου και
συνυπέγραψε Κοινή Διακήρυξη.
Επίσης, έχει ξεκινήσει Διαθρησκειακό
Διάλογο (με κύρια θέματα την ειρήνη
και το περιβάλλον) με τις άλλες
μονοθεϊστικές θρησκείες, το Ισλάμ και
τον Ιουδαϊσμό.

10. • Από τους μαθητές: Γιώργος Τσιβόλας, Ιωάννα
Παύλου, Παναγιώτα Οσάγι, Παναγιώτα Μποντζεβα,
Εύη Μπούσι

11. Πάπας Φραγκίσκος
Ο Πάπας Φραγκίσκος κατά
κόσμον Χόρχε Μάριο
Μπεργκόλιο (γεννημένος στις 17
Δεκεμβρίου 1936), είναι ο
266ος Πάπας της Καθολικής Εκκλησίας.
Εξελέγη στις 13 Μαρτίου 2013. Το
όνομα που επέλεξε ήταν προς τιμήν
του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης. Είναι
ο πρώτος Πάπας από την Λατινική
Αμερική, αλλά και από την Αμερική,
γενικότερα.
Πριν την εκλογή του ως Πάπα,
υπηρετούσε
ως καρδινάλιος της Αργεντινής. Ήταν
αρχιεπίσκοπος Μπουένος Άιρες από το
1998. Αναδείχτηκε καρδινάλιος το
2001.

12. Ζωή πριν την εκλογή του
Ο Χόρχε Μπεργκόλιο γεννήθηκε
στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής
από Ιταλούς γονείς. Μετά τις σπουδές
του στη σχολή στο Βίλα Ντεβότο,
εντάχθηκε στο τάγμα
των Ιησουιτών στις 11 Μαρτίου 1958.
Ο Μπεργκόλιο έλαβε πανεπιστημιακό
τίτλο στη φιλοσοφία από το Κολέγιο
Μάξιμο Σαν Χοσέ στο Σαν Μίγκελ, και
στη συνέχεια δίδαξε λογοτεχνία και
ψυχολογία στο Κολέγιο της
Ιμακουλάδα (Αμώμου Συλλήψεως) στη
Σάντα Φε, και το Κολέγιο του
Σαλβαδόρ (Σωτήρος) στο Μπουένος
Άιρες. Χειροτονήθηκε ιερέας στις 13
Δεκεμβρίου 1969 από τον
αρχιεπίσκοπο Χοσέ Ραμόν
Καστελλάνο. Σπούδασε στη
Φιλοσοφική και Θεολογική Σχολή του
Σαν Μιγκέλ. Ο Μπεργκόλιο υπηρέτησε
ως διδάσκαλος των δοκίμων και
δίδασκε ως θεολόγος.

13. Η εκλογή του ως Πάπα της
Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας
Κατά τη δεύτερη μέρα του κονκλαβίου
του 2013, μετά από την παραίτηση
του Βενεδίκτου ΙΣΤ΄, εξελέγη Πάπας.
Αν και δεν είναι ο πρώτος μη
Ευρωπαίος Πάπας (ο Γρηγόριος ο
τρίτος, συριακής καταγωγής,
διετέλεσε Πάπας από το 731 έως το
741), είναι ο πρώτος Νοτιοαμερικανός
Πάπας.

14. Από τους μαθητές: Ειρήνη
Μπαράκου, Νικολίνα Σαμαρά, Ελένη
Πασχαλίδη, Θέμης Πάλλης

15. Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Τιράνων,
Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας
Αναστάσιος (Γιαννουλάτος του
Γερασίμου) γεννήθηκε στις 4
Νοεμβρίου 1928 στον Πειραιά. Υπήρξε
προηγουμένως επίσκοπος Ανδρούσης, καθηγητής
του Πανεπιστημίου Αθηνών και Γενικός
Διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας
της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Σπουδές: Aπολυτήριο Γυμνασίου, 6ετούς φοίτησης, Β΄ Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών και πτυχίο
Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Mεταπτυχιακές σπουδές Θρησκειολογίας, Εθνολογίας,
Iεραποστολικής, Aφρικανολογίας στα Πανεπιστήμια Aμβούργου και Mαρβούργου Γερμανίας· ερευνητική
εργασία στο Makerere University College, Kαμπάλα, Oυγκάντα, ως υπότροφος του γερμανικού Ιδρύματος
Alexander von Humboldt (1965-69). Διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (1970,
ομόφωνα άριστα). Στη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας (1952-54) φοίτησε στις Σχολές Εφέδρων
Αξιωματικών Σύρου και Διαβιβάσεων Χαϊδαρίου (και στις δύο πρώτευσε και έγινε αρχηγός Σχολής).
Μελέτησε τα διάφορα θρησκεύματα (Ινδουϊσμό, Βουδισμό, Ταοϊσμό, Κομφουκιανισμό, αφρικανικά
θρησκεύματα, Ισλάμ) στις χώρες που ακμάζουν
(Ινδία, Ταϋλάνδη, Κεϋλάνη, Κορέα, Ιαπωνία, Κίνα, Κένυα, Ουγκάντα, Τανζανία, Νιγηρία, Βραζιλία, Καραϊβι
κή, Λίβανο, Συρία, Αίγυπτο, Τουρκία κ.ά.)
Μιλά Γαλλικά, Γερμανικά, Αγγλικά, Λατινικά, Ισπανικά, Ιταλικά, Ρωσικά, Σουαχίλι, Αλβανικά.

16. Πρώιμη ζωή
• Μετά τα εγκύκλια μαθήματα σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του
Πανεπιστημίου Αθηνών όπου και έλαβε το πτυχίο του το 1952.
Παράλληλα με τις θεολογικές του σπουδές αναμείχθηκε με
οργανώσεις ορθόδοξης νεολαίας. Το 1960
χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος ενώ
χειροτονήθηκε Αρχιμανδρίτης το 1964. Παράλληλα ξεκίνησε
ιεραποστολικές εξορμήσεις στην Αφρική και κυρίως στην Ουγκάντα.
Εκεί έμαθε τις τοπικές διαλέκτους, αναγκάστηκε όμως να αποχωρήσει
όταν προσβλήθηκε από μαλάρια. Στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακές
σπουδές στις Φιλοσοφικές Σχολές
του Αμβούργου και Μαρβούργου στη Γερμανία (1965-1969) ως
υπότροφος του γερμανικού Ιδρύματος "Alexander von Humboldt".
• Μετά την επιστροφή του στην Αθήνα οργάνωσε και διεύθυνε το
Διορθόδοξο Ιεραποστολικό Κέντρο «Πορευθέντες» καθώς επίσης και
το Διορθόδοξο Κέντρο της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Αθήνα (1971-
1975). Η προσφορά του αναγνωρίστηκε σύντομα με τη χειροτονία του
σε επίσκοπο Ανδρούσης το 1972. Τον ίδιο χρόνο ανέλαβε έκτακτος
καθηγητής Ιστορίας των Θρησκευμάτων στο Πανεπιστήμιο Αθηνών,
Διευθυντής του Τομέα Θρησκειολογίας και Κοινωνιολογίας και
Κοσμήτωρ της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και από
το 1976 τακτικός καθηγητής. Έγινε επίσης γενικός διευθυντής
της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Παράλληλα
ανέπτυξε και επιστημονική δραστηριότητα. Εξέδιδε το περιοδικό
«Πορευθέντες» στην ελληνική και αγγλική σε όλη τη δεκαετία 1960-
1970. Το 1981, μετά την πλήρη αποκατάσταση της υγείας του,
αναχώρησε και πάλι για την Αφρική, αυτή τη φορά ως Μητροπολίτης
Ανατολικής Αφρικής. Η δικαιοδοσία του εκεί περιλάμβανε την Κένυα,
την Ουγκάντα και την Τανζανία, όπου πραγματοποίησε τεράστιο έργο
αναφορικά με τη λειτουργία της εκεί εκκλησίας. Μετά από 10 χρόνια
επέστρεψε στην Αθήνα.

17. Επιστημονική σταδιοδρομία
• Εντολή διδασκαλίας νεοελληνικής γλώσσας και φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Μαρβούργου Γερμανίας
(1966-69). Οργάνωση και διεύθυνση του «Κέντρου Iεραποστολικών Σπουδών» στο Πανεπιστήμιο
Αθηνών (1971-76). Oργάνωση και διεύθυνση του «Διορθοδόξου Kέντρου Aθηνών της Eκκλησίας της
Eλλάδος» στην Πεντέλη (1971-75). Έκτακτος Kαθηγητής της Iστορίας των Θρησκευμάτων του
Πανεπιστημίου Aθηνών (1972-76). Tακτικός Kαθηγητής (1976-97). Oμότιμος Kαθηγητής (1997 εξ.).
Διευθυντής του Tομέα Θρησκειολογίας-Kοινωνιολογίας του Ποιμαντικού Tμήματος του Πανεπιστημίου
Aθηνών (1983-86). Kοσμήτωρ της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Aθηνών και Συγκλητικός
(1983-86). Αντιπρόεδρος Εφορείας Πανεπιστημιακής Λέσχης (1978-79, 1983-86). Πρόεδρος
της «Επιτροπής Συμπαραστάσεως Kυπριακού Aγώνος» του Πανεπιστημίου Aθηνών (1975-84). Mέλος
της Eπιτροπής Eρευνών του Πανεπιστημίου Aθηνών (1986-90) και του ΔΣ του Kέντρου Mεσογειακών και
Aραβικών Σπουδών (1978-82). Aντεπιστέλλον μέλος της Aκαδημίας Aθηνών (1993-2005). Eπίτιμος
διδάκτωρ Θεολογίας: της Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού, Brookline, Ma. ΗΠΑ. (1989)· του
Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (1995)· του St.
Vladimir's Theological Seminary (2003). Eπίτιμο μέλος της Θεολογικής Aκαδημίας Mόσχας (1998).
Εταίρος της Ορθοδόξου Ακαδημίας Κρήτης (2001). Δἠπλωμα π. Δημητρίου Στανιλοάε (η ανώτερη
θεολογική διάκριση), Πανεπιστημίου Βουκουρεστίου (2003). Επίτιμος διδάκτωρ του
Πανεπιστημίου Κραϊόβας (2006). Eπίτιμος διδάκτωρ Φιλοσοφίας: του Tμήματος Iστορίας και
Aρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Iωαννίνων (1996)· του Γεωπονικού
Πανεπιστημίου Aθηνών (1996)· του Tμήματος Πολιτικής Eπιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης της Σχολής
των Nομικών, Oικονομικών και Πολιτικών Eπιστημών του Πανεπιστημίου Aθηνών και όλων των
Tμημάτων της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Aθηνών (1998)· του Tμήματος Διεθνών και
Eυρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς (2001), του Tμήματος Φιλολογίας
του Πανεπιστημίου Kρήτης (2002). Των Τμημάτων Φυσικής, Ιατρικής, Δημοτικής Εκπαιδεύσεως και
Πολιτικών μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών (2004). Doctor of Humane Letters του Πανεπιστημίου
Βοστώνης (2004)· των Τμημάτων Ιατρικής και Γεωπονίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας· επίσης
Χρυσούν Μετάλλιον (η ανώτατη διάκριση) του ως άνω Πανεπιστημίου (2005). Του Τμήματος Ιστορίας
του Ιονίου Πανεπιστημίου (2007). Του Πανεπιστημίου Κορυτσάς(2008). Του Τμήματος Ιστορίας και
Εθνολογίας καθώς και εκείνου της Γλώσσας, Φιλολογίας και Πολιτισμού των Παρευξείνιων Λαών
του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης (2009).