1. ปอมเมอเรเนียน
ปอมเมอเรเนียน
เรียบเรียงข้อมูลโดยกระปุกดอทคอม
หากพูดถึง สุนัข ตัวเล็กๆ ขนฟูๆ หางเป็นพวง จมูกแหลมๆ ตาแป๋วเป็นประกาย แน่นอนว่าสุนัขที่ว่า
นี้คือพันธุ์ ปอมเมอเรเนียน ที่ไม่ว่าใครเห็นเป็นต้องขอจับ ขอสัมผัส ความน่ารักกันใกล้ๆ แต่ที่เห็นน่ารัก ดู
บอบบางเหมือนคุณหนูแบบนี้ แท้จริงแล้ว ปอมเมอเรเนียน มีต้นตระกูลมาจาก สุนัข ลากเลื่อนของประเทศ
ไอซ์แลนด์และเลปแลนด์ บริเวณตอนเหนือของทวีปยุโรปโน่นแน่ะ
ปอมเมอเรเนียน เป็น สุนัข ที่ชอบเอาใจใส่กับสิ่งภายนอก เฉลียวฉลาด เหมาะสาหรับเลี้ยงเป็นเพื่อน
พอๆ กับเลี้ยงเพื่อการแข่งขัน ชื่อของ ปอมเมอเรเนียน มาจาก Pomeranian ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของประเทศ
โปแลนด์และประเทศเยอรมันตะวันออก เหนือแถบทะเลบอลติก โดยแต่เดิมนั้น ปอมเมอเรเนียน เป็น สุนัข
พันธุ์ใหญ่ที่ใช้ลากเลื่อนและเฝ้าฝูงแกะ มีรายงานว่า ปอมเมอเรเนียน ที่ถูกนาเข้ามาในอังกฤษตัวแรกมี
น้าหนักถึง 30 ปอนด์ แต่ต่อมาได้มีผู้ผสมพันธุ์ ปอมเมอเรเนียน ให้มีขนาดเล็กลงเพื่อเลี้ยงไว้เป็นเพื่อนคู่ใจ
แทนการใช้งาน
ทั้งนี้ ปอมเมอเรเนียน เริ่มเป็นที่รู้จักไปทั่วโลก เมื่อสมเด็จพระราชินี วิคเตอเรีย แห่งอังกฤษ ทรงไป
พบ สุนัข พันธุ์นี้และนากลับมาเลี้ยงในพระราชวังด้วย ซึ่งมีเรื่องเล่ากันว่าควีนวิคตอเรียทรงโปรด สุนัข ปอม
เมอเรเนียน มาก แม้กระทั่งวันที่สิ้นพระชนม์ยังทรงให้เอาเจ้า Turi สุนัข ปอมเมอเรเนียน ตัวโปรดมาไว้ข้าง
พระแท่นบรรทม และเจ้า Turi นี้ก็ได้นอนเฝ้าอยู่จนควีนสิ้นพระชนม์ จึงทาให้พระองค์ได้รับการยกย่องว่า

2. ทรงเป็นผู้ที่ทาให้สาธารณชนรู้จักและนิยมเลี้ยง ปอมเมอเรเนียน ตัวเล็ก
อย่างไรก็ตาม ปอมเมอเรเนียน ที่ถูกพัฒนาจนเล็กลงอย่างที่นิยมเลี้ยงกันอยู่ในปัจจุบัน เป็นผลงาน
การพัฒนาของนักผสมพันธุ์ สุนัข ชาวอเมริกา จึงไม่น่าแปลกใจที่ ปอมเมอเรเนียน สายพันธุ์จากอเมริกา
ได้รับการยอมรับให้เป็นสายพันธุ์ที่ยอดเยี่ยมที่สุด
ลักษณะสายพันธุ์ สุนัข ปอมเมอเรเนียน
ปอมเมอเรเนียน เป็น สุนัข ที่มีขนาดกะทัดรัด น้าหนักเฉลี่ยอยู่ระหว่าง 4-6 ปอนด์ หรือราว 1.7-2.5
กิโลกรัม ถ้านาหนักน้อยหรือมากกว่านี้ จะถือว่าไม่ได้มาตรฐานสายพันธุ์ เป็น สุนัข ที่ว่องไวปราดเปรียว มี
ขนชั้นในที่แน่นและนุ่ม และมีขนชั้นนอกที่หยาบกว่าชั้นใน หางสวยงามเป็นพวงขน และตั้งอยู่ในตาแหน่ง
ที่สูง หางจะขนานไปกับหลัง โดยลักษณะนิสัยพื้นฐานของ ปอมเมอเรเนียน นี้ คือ จะตื่นตัวเสมอ เห่าเก่ง มี
นิสัยอยากรู้อยากเห็น อวดดี สง่างาม และขณะก้าวย่างแสดงถึงความมีชีวิตชีวา เป็นพันธุ์สมบูรณ์ทั้งรูปร่าง
และการเคลื่อนไหว
ศีรษะ
ศีรษะจะสมดุลได้สัดส่วนกับลาตัว จมูกยาวเล็กน้อย ตรง มองเห็นชัดเจน ปลายจมูกเชิดเป็นอิสระจาก
ริมฝีปาก การแสดงออกของใบหน้าจะสดใส ร่าเริง คล้ายใบหน้า สุนัข จิ้งจอก หรืออีกนัยหนึ่งคือใบหน้าที่
ฉลาดแกมโกง เจ้าเล่ห์ กะโหลกจะปิดสนิท ด้านบนสุดของกะโหลกจะกลมเล็กน้อย แต่ไม่เป็นรูปโดมซะ
ทีเดียว เมื่อมองจากด้านหน้าและด้านข้าง จะเห็นใบหูที่ค่อนข้างเล็ก เชิดสูงและตั้งตรงเสมอ เมื่อลากเส้นผ่าน
ปลายจมูกไปยังตรงกลางตาไปยังปลายหูจะได้เส้นตรง นัยน์ตาเป็นสีดา แววตาสดใสรูปร่างอัลมอนด์ ขนาด
ปานกลางตั้งอยู่ในตาแหน่งตัวกับกะโหลก นัยน์ตาค่อนข้างชัดเจน ขอบตาและจมูกต้องเป็นสีดา ยกเว้น
ปอมเมอเรเนียน สีน้าตาล และสีน้าเงิน (เทา) ฟันสบกันแบบกรรไกร ถ้ามีฟันซี่ใดซี่หนึ่งไม่ตรงก็ยอมรับได้
ลาตัว ลาคอ
ลาคอสั้น โดยศีรษะแทบจะติดกับไหล่ ส่วนหลังนั้น ลาตัวกระชับและกะทัดรัด มีซี่โครงและช่วง
อกที่ทางานได้ดี โดยยื่นไปถึงข้อศอก หางดีเป็นพวง เป็นลักษณะเฉพาะพันธุ์ โดยจะขนานไปกับลาตัวส่วน
หลัง

3. ลาตัวส่วนหน้า
ลาตัวส่วนหลังจะเป็นตัวชูให้ลาคอ และศีรษะอยู่สูง แสดงถึงความผ่าเผย ไหล่และขามีกล้ามเนื้อ
ปานกลาง ความยาวของใบไหล่ และต้นแขนจะเท่ากัน ขาหน้าจะตรงและขนานกับความสูงจากศอกถึงตะ
โหนก เท่ากับความสูงจากศอกถึงพื้น ข้อเท้าตรงและแข็งแรง เท้าได้รูปหุบสนิท ไม่บิดเข้าหรือบิดออก ขณะ
ยืนจะรับน้าหนักตัวได้ดี อาจต้องมีการตัดนิ้วติ่ง
ลาตัวส่วนท้าย
มุมของลาตัวส่วนท้ายจะสมดุลกับลาตัวส่วนหน้า สะโพกสวย ต้นขามีกล้ามเนื้อปานกลาง ข้อเท้าบิด
เล็กน้อย ข้อเท้าได้ฉากกับพื้น และขาจะตรงและขนานกับอีกข้าง ขอบเท้าชัดเจน เท้าหุบสนิท ไม่บิดเข้าหรือ
บิดออก สุนัขยืนอยู่บนนิ้วเท้าได้อย่างดี อาจต้องมีการตัดนิ้วติ่ง
การก้าวย่าง และเคลื่อนไหว
ปอมเมอเรเนียน มีการเคลื่อนไหวที่นุ่มนวล เป็นอิสระ สมดุลและกระฉับกระเฉง มีแรงส่งตัวไป
ด้านหน้าได้ดี เพราะมีแรงขับจากลาตัวส่วนท้าย ขาหลังจะเดินตามรอยขาหน้าในข้างเดียวกัน เป็นการเดิน
และเคลื่อนไหวที่สมดุล ขณะเคลื่อนไหวจะไม่มีการเหวี่ยงเท้าเข้าหรือออกจากลาตัว ลาตัวด้านบนยังคงได้
ระดับ ซึ่งดูแล้วลักษณะทั้งหมดจะสมดุล
ขนและสีขน
ปอมเมอเรเนียน เป็น สุนัข ที่มีขนสองชั้น ขนชั้นในนิ่มและแน่น ขนชั้นนอกจะยาวตรงหยาบกว่า
แต่จะส่องแสงแวววาว ขนชั้นในจะหนาเพื่อปกป้องลาตัวของ สุนัข โดยขนจะแน่นตั้งแต่ลาคอ ไหล่ และอก
ขนชั้นนอกบริเวณไหล่ อก ค่อนข้างมาก ขนบริเวณศีรษะและขาจะน้อยและสั้นกว่าส่วนอื่น (โดยเฉพาะ
ลาตัวและไหล่จะยาวที่สุด) ลาตัวส่วนหน้าจะมีขนปกคลุมไปจนถึงข้อเท้าหางจะมีขนชั้นนอกที่ยาว แข็ง ปก
คลุม อาจต้องมีการตัดเล็มขนบ้างซึ่งยอมรับได้ ส่วนมีสีขนของ ปอมเมอเรเนียน จะมีหลายสี หลายแบบ
เช่น ดาและน้าตาล สีผสมหรือสีทองออกส้ม สีขาว ที่มีสีอื่นร่วมบริเวณศีรษะ หรืออีกประเภทที่เรียกว่า open
elasses คือจะมีสีแดง สีส้ม สีครีม สีดา สีน้าตาล สีเทา เป็นต้น

4. อาหารและการเลี้ยงดู ปอมเมอเรเนียน
การดูแลขนของ ปอมเมอเรเนียน ต้องได้รับการแปรงขนทุกวันหรืออาทิตย์ละสองครั้ง ซึ่งถือว่า
เป็นสิ่งที่จาเป็นเพื่อที่จะให้ขนที่หนาและสวยไม่พันกัน ขนของ ปอมเมอเรเนียน ต้องการการเล็มบ้างแค่ครั้ง
คราว ส่วนการดูแลหูและเล็บเป็นประจาเป็นสิ่งที่แนะนารวมกับการอาบน้า อย่างไรก็ตาม ไม่ควรอาบน้าให้
ปอมเมอเรเนียน บ่อยมากจนเกินไป เพราะการอาบน้าบ่อยจะทาให้หนังและขนเแห้งจนเกินไป เนื่องจาก
น้ามันที่จาเป็นถูกล้างออกไปหมด นอกจากการดูแลขนแล้ว สิ่งที่สาคัญที่มากที่สุดสาหรับ สุนัข ปอมเมอเร
เนียน คือการได้รับการดูแลสุขภาพปากและฟันเป็นอย่างดี เนื่องจาก ปอมเมอเรเนียน ง่ายต่อการสูญเสียฟัน
อันเนื่องมาจากปัญหาฟันผุ หรือสุขภาพเหงือกไม่ดี จึงต้องมั่นทาความสะอาดฟันให้เป็นประจา และควรให้
อาหารชนิดแห้งเพื่อลดปัญหาสุขภาพปากและฟัน
โรคและวิธีป้องกัน
สุนัข แต่ละพันธุ์มีโรคประจาที่แตกต่างกันออกไป เช่น สุนัข พันธุ์โกลเด้น ก็มีปัญหาโรคข้อ
สะโพกเสื่อม สุนัข พันธุ์คอกเกอร์ สเปเนียล ก็พบปัญหาเรื่องโรคหูอักเสบ สุนัข พันธุ์พุดเดิ้ลก็มีปัญหา
โรคหัวใจโต สุนัข พันธุ์ดัลเมเชี่ยนก็เจอโรคหูหนวก สุนัข พันธุ์ดัชชุน ก็มีปัญหาโรคหมอนรองกระดูก ฯลฯ
ปอมเมอเรเนียน ก็มีปัญหาเหมือนกัน โดยมี 4 โรคที่ ปอมเมอเรเนียน พึงสังวรไว้ คือ
1. โรคลูกสะบ้าเคลื่อน โรคนี้พบได้บ่อยสุด คือ มีอาการเจ็บเข่าจนต้องยกขาไม่ลง ถ้าไม่
เป็นมาก ก็รักษาด้วยการกินยา แต่ถ้าเป็นมากต้องพึ่งหมอผ่าตัด อย่างไรก็ดี โรคนี้ป้องกันได้โดยอย่าปล่อย
ให้ ปอมเมอเรเนียน ของเราอ้วนเกินไป และคอยดูแลไม่ให้เขาหล่นหรือโดดลงจากที่สูง ส่วนสถานที่ที่เลี้ยง
นั้นไม่ควรเป็นพื้นลื่นจาพวกกระเบื้อง พื้นหินขัด,หินอ่อน หรือแกรนิต ที่สาคัญไม่ควรปล่อยให้ ปอมเมอเร
เนียน ที่มีปัญหาลูกสะบ้าขยายพันธุ์
2. โรคหลอดลมตับ เป็นอีกโรคมักพบบ่อยๆ ใน ปอมเมอเรเนียน อาการที่พบ คือ ไอแห้งๆ
เสียงดังมาก ซึ่งพบบ่อยเวลาที่ตื่นเต้นหรืออากาศเย็น ดังนั้น จึงอย่าปล่อยให้มันอ้วนเกินไป และพยายามอย่า
ให้เขาอยู่ในที่ที่อากาศร้อนและชื้นเกินไป และที่สาคัญเวลาจูงเดินเล่นควรใช้สายจูงชนิดสายรัดอก แทนสาย
จูงกับปลอกคอหรือโซ่คอ
3. ขนร่วง ปัญหาโรคขนร่วงที่พยบ่อยใน ปอมเมอเรเนียน ก็คือโรค Black Skin หรือ BSD
ซึ่งทาให้ผิวหนังไม่มีขนและมีจี้ดา เกิดจากหลายสาเหตุรวมกัน เช่น โรคไทรอยด์ต่า,ZEMA,ไรขี้เรื้อนและ

5. เชื้อรา ซึ่งวิธีแก้ไข คือ ควรรีบพา สุนัข ที่มีปัญหาโรคผิวแห้งไปพบสัตว์แพทย์โดยเร็ว
4. โรคหนังตาม้วนเข้า โรคนี้สามารถพบใน สุนัข ปอมเมอเรเนียน แต่ไม่พบบ่อยเหมือน สุนัข พันธุ์
เชาว์-เชาว์ หรือชาร์ไป ซึ่งวิธีแก้ไขคือต้องทาการผ่าตัดโดยสัตวแพทย์
อ้างอิงจาก http://pet.kapook.com/view157.html