Japanese performing art

JAPANESE
PERFORMING

ART
ÈศÔิÅล»ปÐะ¡กÒาÃรáแÊส´ด§ง
ジャパン ¢ขÍอ§ง»ปÃรÐะàเ·ท∙ÈศÞญÕี่»ปØุ่¹น
Saki Ito, 22, of Tokyo, performs
a traditional Japanese dance

日本の芸能 for Costa Rica's annual
Japanese Week. The festival
celebrated pop and traditional

精神
culture with martial arts
performances, ikebana,
origami, calligraphy, games,
anime, karaoke and cosplay
competitions.

Wednesday, November 14, 12

PERFORMING ART OF JAPAN

日本の芸能
‣Let’s Take a look before start
การถ่ายทอดวัฒนธรรมบนยุคจินตนาการออนไลน์

Kagamijishi, "Kabuki Hoshi", InuYasha,
a lion spirit appears and dances in a dog demon/human hybrid
a garden full of peonies. 'Kabuki Star'


日本の芸能
‣Types of performing arts
Theatre ละคร
Theatre is the branch of the
performing arts concerned with acting สาขาของศิ ลปะการแสดงที ่ ผู ้
out stories in front of an audience using แสดงนำเสนอเรื ่ อ งราวผ่ า น
combinations of speech, gesture, music, ทางการร้อง ท่าทาง และดนตรี
dance, sound and spectacle

Traditional Japanese dance.
Dance
Dance is generally refers to
human movement either used as a
form of expression or presented in
a social, spiritual or performance
setting.

การเต้น
Kabuki actor การแสดงท่ า ทางของมนุ ษ ย์ ท ี ่
แสดงออกถึงอารมณ์ เรื่องราวทาง
สังคม และจิตวิญญาณ



日本の芸能
‣Formative period
From prehistoric times, ตั ้ งแต่ ยุ คโบราณศิ ลปะการ
dances have served as an
intermediary between humans
เต้นใช้เป็นสื่อกลางระหว่าง
มนุษย์กับเทพพระเจ้า
and the gods in Japan.
Amaterasu the goddess of sun

Kagura dances คากุระ เป็นการเต้นเพื่อ
dedicated to native deities and อุทิศให้แก่เทพธิดาแห่งแสง
performed at the imperial court
or in villages before local Shintō
อาท ิ ตย ์ A m a t e r a s u
shrines are in essence a symbolic เป็นการแสดงโดยเชท้อว่าจะ
reenactment of the propitiatory ทำให้เทพพึงพอใจ
dance that lured the sun goddess
Amaterasu from the cave in
ancient myth. Although kagura
dance has been influenced by
later more sophisticated dance
forms.

Kagura dances



日本の芸能
‣Formative period
It is still performed much as it was การรับวัฒนธรรมการใช้กลอง เครื่องเคาะ และขลุ่ย เข้ามาเป็น
1,500 years ago, to religious chants
accompanied by drums, brass gongs, ส่วนหนึ่งในการแสดงทำให้ชาวบ้านจึงใช้ในการแสเงเพื่อขอพรให้
and flutes. At the same time, villagers พืชผลทางการเกษตรออกผลดีเกิดการผสมผสานเกิดเป็นการ
had their rice-planting dances, แสดงเดนกากุ
performed either at New Year’s as a
prayer for good planting or during
the planting season in early summer.
These lively dances were later, in the
14th century, brought to the cities
and performed as court
entertainment and called

dengaku (“field music”).



日本の芸能
‣7th to 16th centuries

A massive influx into Japan of Chinese and
Korean arts and culture occurred between the
6th and the 10th centuries. A Korean
performer, Mimaji (Mimashi in Japanese), is
credited with having brought the Buddhist
gigaku processional dance play to the
Japanese court in 612. Mimashi established
an official school to train Japanese dancers

and musicians in gigaku.

อิทธิพลของวัฒนธรรมจีนและเกาหลีที่หลั่งใหลเข้า
มาทำให้เกิดการแสดงที่ใช้หน้ากากเรียกว่าจิกากุ
Korea mask gigaku mask



日本の芸能
Bugaku court dances introduced
from Korea also were patronized by the court.
They supplanted gigaku as official court
entertainment, and gigaku disappeared as a
performing art by the 12th century.
Bugaku is usually performed by groups of
four, six, or eight male dancers who move in
deliberate, stately steps, repeating movements
in the four cardinal directions. Musical
accompaniment is by drums, bells, flute, lute,
and shō (panpipe).

การเต้นรำอีกลักษณะหนึ่งที่เข้ามาแทนที่การหายไป
ของจิกากุคือบุกากุ ศิลปะการแสดงที่รับอิทธิพลมา
จากเกาหลีเช่นกันซึ่งจุดเด่นคือการแสดงเป็นกลุ่ม



日本の芸能
“variety arts,” in Japan—became
widely popular as well. During the
Heian period (794–1185) professional
troupes, ostensibly attached to temples
and shrines to draw crowds for festival
days, combined these lively stage arts,
now called sarugaku with
dancing to drums from dengaku and
began to perform short plays. This
fusion of dance, drama, and song, which

soon came to be known as Noh , Noh mask
marked a revolutionary advance in
Japanese theatrical art. ความหลากหลายของการแสดงใน
ญี่ปุ่นสมัยนั้นทำให้เกิดการแสดง
ใหม่ๆเช่น ซารุกากุ ซึ่งเป็นการ
เต้นรำกับกลองคล้ายๆเดนกากุแต่
มีการเพิ่มเรื่องราวลงไปเป็นละคร
สั้นๆ ซึ่งเป็นที่มาของละครโน๊ะ



日本の芸能
ละครโนะ
เป็นละครแบบโบราณ มีกฎเกณฑ์และระเบียบแบบแผนในการ
แสดงมากมายในปัจจุบันถือเป็นศิลปะชั้นสูงประจำชาติของญี่ปุ่น

การแสดง
ตัวละครใช้ผู้แสดง ลีลา ท่าทางในการแสดงทุกอิริยาบทมีความ
หมายทั้งหมด เช่น พัดที่ตัวละครถือกระดิกนิดเดียวจะแสดงให้เห็น
อารมณ์ของตัวละคร การแสดงเชื่องช้า ยืดยาด ท่ารำช้า ๆ

การจัดแสดงละครโนะมี 5 ประเภท คือ
1.ประเภทตลก มีพระอาทิตย์เป็นตัวเอก
2.ประเภทที่มีตัวปิศาจ
3.มีแม่ทัพที่ตายไปแล้วเป็นตัวเอก
4.ประเภทหญิงสูงศักดิ์
5.มีสตรีที่อยู่ในราชสำนัก ตระกูลสูงเป็นตัวเอก
6.ประเภทปาฏิหาริย์และประเภทสอนศีลธรรม


日本の芸能
สถานที่แสดง
จะแสดงใต้ร่มไม้ ต่อมาเมื่อมีการสร้างเวที ฝาด้านหลังเวทีที่หันหน้า
เข้าหาคนดูจะเขียนรูปต้นสน ด้านซ้ายจะมีสะพานเดินขึ้นเวที มีกิ่งสน
สามกิ่งยื่นออกมาแตะสะพานเพื่อคงเอกลักษณ์ที่เคยแสดงใต้ต้นไม้
ละครโนะได้รับอิทธิพลมาจากละครใบ้ ผู้แสดงจะต้องสวมหน้ากาก
อารมณ์ของผู้แสดงต้องสัมพันธ์กับหน้ากาก

ดนตรีประกอบการแสดง
ได้แก่ กลอง ขลุ่ย มีผู้ขับร้องหมู่ มีบทพากย์เป็นภาษาร้อยกรอง

เครื่องแต่งกาย
จะแต่งหรูหรา สีสวยสด สัมพันธ์กับหน้ากาก ตัวละครที่สำคัญ ๆ ทุกตัว
ต้องสวมหน้ากาก ซึ่งสร้างด้วยความประณีต หน้ากากบางหน้าเก็บ
รักษาไว้ตั้งแต่สมัยโบราณ



日本の芸能

คนดู



日本の芸能

On the usual Noh program, each
เคียวเง็น (kyogen) เป็น
play was followed by a kyōgen ละครตลกคลาสสิคที่เกิดขึ้นในญี่ปุ่น
farce comedy, performed not by the
chief (shite) or supporting (waki) เมื่อกลางศตวรรษที่ 14 มีเนื้อเรื่อง
actors of Noh but by kyōgen actors, ล้อเลียนเสียดสีสังคมและเหตุการณ์
who also acted the roles of villagers ต่าง ๆ ในชีวิตประจำวันทั่วไปของ
or fishermen in Noh plays.
สามัญชน ใช้บทพูดของคนในสมัยมู
Kyogen masks are simpler than
Noh masks and are less numerous in โรมาจิ กิริยาท่าทาง บทเพลง และ
their variety. They include ordinary ดนตรี ตัวละครก็เป็นสามัญชนใน
citizens, smiling gods of good สมัยนั้นที่เรียกกันแต่ชื่อ ทำให้ผู้ชม
f ortune, ghosts, animals an d
demons. รู้สึกคุ้นเคยเป็นหนึ่งเดียวกับตัวละคร



日本の芸能
‣Tokugawa period
During the Tokugawa period (1603–1867) Noh was
assiduously cultivated by samurai as a refined
accomplishment. Commoners were forbidden by law
to study Noh and were excluded from performances
except on special “subscription” occasions, when any
person, high or low in rank, could see Noh performed
outdoors in a large enclosure. Noh became the
exclusive theatre art of the warrior class, while bugaku
continued as the chief performing art of the imperial
court.

ในระหว่าง ค.ศ. 1603-1867 ละครโน๊ะกลาย
เป็นการแสดงชั้นสูงสำหรับคนในชนชั้นนักรบ ใน
ขณะที ่ บุ กากุ กลายเป็ นการแสดงเฉพาะชั นชั ้ น
กษัตริย์



日本の芸能
‣Tokugawa period
In 1603 several kinds of urban
dances were arranged by a young
woman named Okuni into a new
dance, called Kabuki. Other
troupes of female prostitute-
performers adopted the sensuous and
popular style of Okuni’s Kabuki dance.
A scroll of the period shows Okuni as a
young, fashionably dressed samurai,
indolently leaning on a sword, dallying
with a teahouse girl.
The appearance of professional
women and boy performers in Kabuki
was a phenomenon of urban society.
In the past, men alone had performed
gigaku, bugaku, Noh, and kyōgen.



日本の芸能
‣Tokugawa period
กำเนิดคาบูกิ
เริ่มต้นราวๆ ศตวรรษที่ 17 ที่เกียวโต โดยนางรำชื่อ
Izumo no Okuni กับคณะละครของเธอ สมัยนั้นยังไม่
ประณีตบรรจงเท่าปัจจุบันจึงไม่น่าสนใจ แต่ด้วยความเป็น
พื้นบ้าน ชาวบ้านจึงนิยมดู ตั้งแต่ศตวรรษที่ 18-19
เป็นต้นมามีการประยุกต์ให้มีความละเอียดลออ ประณีต
มากขึ้นดังเช่นที่เห็นในปัจจุบัน

การแสดงคาบูกิ
ตัวละครจะมีการเคลื่อนไหวที่กระฉับกระเฉง แสดงออก
ซึ่งท่าทางซึ่งมีความหมาย เช่น โกรธ ร้องไห้ เศร้า อะไร
แบบนี้ การแต่งกายก็มีสีสันสวยงาม สะดุดตา บนเวที
และฉากก็มีกลไกง่ายๆ ที่ช่วยให้การแสดงมีความน่าสนใจ
และน่าตื่นเต้น

Izumo no Okuni statue at Kamogawa river banks



日本の芸能
‣Tokugawa period

ตัวละครคาบูกิ
จะมีการแต่งกายที่บ่งบอกบทของคนคนนั้น อย่าง
เช่นตัวผู้ดีหรือพระเอก จะถือร่มกระดาษ คาดผ้า
คาดหน้าผาก และพกดาบสั้นไว้ที่เอว แต่ถ้าเมื่อไร Main actor
พระเอกหรือตัวเอกถูกฆ่า การแต่งกายจะเปลี่ยนไป
ในรูปเกินจริง เพราะไม่ใช่มนุษย์แล้ว ก็คือเป็น
วิญญาณที่มีอำนาจหวนกลบมาแก้แค้น ที่เด่นชัด
ที่สุด และคิดว่าใครๆ ก็เคยเห็น เพราะมักเอามาเป็น Main actress
สั ญ ลั ก ษณ์ ข องคาบู ก ิ ก็ ค ื อ ชายที ่ ห น้ า ขาวและมี
ลวดลายสีดำและสีแดงบนใบหน้า หน้าตาดุดันนั่น
แหละ สีนี้มีความหมายนะ เขาบอกว่าข้างดีจะวาดสี
แดง ข้างร้ายจะวาดสีดำ ดาบก็จะเปลี่ยนเป็นดาบ
ซามูไรยาวกว่า 2 เมตรด้วยนะ ดูทรงอำนาจมากๆ
เลย

Lion spirit Samurai


日本の芸能
‣Tokugawa period
ตัวละครคาบูกิ



日本の芸能
‣Tokugawa period

ดนตรีประกอบฉาก
มีเพียงซามิเซนและบทขับร้องเท่านั้น

เวทีคาบูกิ
เวทีคาบูกิเป็นภูมิปัญญาพื้นบ้าน ในปัจจุบันก็
เห็นได้ในไลฟ์ต่างๆ คือพื้นเวทีที่ปรับยกระดับได้
จะมีช่องเล็กๆ สำหรับ 1 คนยืนได้ และช่องนั้นจะ
ใช้ ส ำหรั บ ส่ ง ตั ว ละครขึ ้ น มาบนเวที เ วลาที ่ ไ ม่
ต้องการใช้ทางเข้าออกปกติ สมัยนั้นต้องใช้แรง
คนช่วยกันยก แตสมัยนี้มีมอเตอร์ไฟฟ้าควบคุม
แรงส่งจะโผล่ช้าๆ หรือ โผล่แบบพริบตาก็ได้



日本の芸能
‣Tokugawa period

เวทีคาบูกิ
ส่วนของเวทีคาบูกิจะมี 3 ส่วนด้วยกัน
เวทีส่วนในสุดนั้น จะมีภาพทิวทัศน์ประกอบ
ฉาก และตกแต่งตามเหมาะสม เวทีส่วนต่อ
ออกมาจะมีประตูเลื่อนกั้นปิดเวทีในสุดยาม
ไม่ใช้เวทีในสุดได้ เป็นส่วนที่กว้างขวางกว่า
เวทีส่วนอื่นๆ และเวทีส่วนสุดท้ายจะเป็น
ทางเดินเล็กๆ ยื่นผ่านคนดูเข้าไป เอาไว้ให้
นักแสดงได้ใช้ในการแสดงด้วย



日本の芸能
‣Meiji period

Puppets, imported from Korea centuries
earlier, were fused with epic storytelling and
the resulting narrated play accompanied by
samisen music sometime before 1600.
The popular term for puppet drama,
Bunraku , dates from this time.
Learning to chant puppet texts became a
vogue during the late Meiji period. In 1909
the Shōchiku theatrical combine supported
performances at the Bunraku Puppet Theatre
in Ōsaka, and by 1914 this was the only
commercial puppet house remaining.



日本の芸能
‣Meiji period
Bunraku
เป็นละครหุ่นซึ่งเริ่มแสดงในศตวรรษที่ 16 ตัวหุ่นมีขนาด
ครึ่งหนึ่งของคนจริงและดูเหมือนจริงมาก หุ่นแต่ละตัวใช้คนชัก
สามคนที่เคลื่อนไหว ไปมาบนเวทีด้วยกับหุ่นแม้ว่าศิลปะการ
ละครทั้งสามแบบจะแตกต่างกันทว่ากลับมีความคล้ายคลึงกัน
หลายประการกล่าวคือ ทั้งละครโนและคาบูกินั้นตัวละคร
ทั้งหมดแสดงโดยนักแสดงชายหรือเด็กชาย การแสดงมักเป็น
เรื่องคล้ายกัน

ดนตรีประกอบก็เป็นส่วนสำคัญของการแสดงละครทั้งสอง
แบบ คนร้องเป็นคนบรรยายทุกตอนของการแสดงละครโน
และละครคาบูกิ และบรรยายเรื่องของการแสดงหุ่นบุนระกุ

เครื่องดนตรีที่ใช้ประกอบด้วยกลอง ขลุ่ย ซามิเซน 3 สาย โค
โตะ 13 สาย รวมทั้งเครื่องดนตรีชนิดอื่นๆ



日本の芸能
‣Meiji period
The fan was originally intended to
extend good wishes and cheer. The
earliest performances of the Japanese
fan dance(Kyoto dance) were
recorded during the reign of Emperor
Jimmu. The tradition continued
through the subsequent imperial
lineages, through the Meiji and House
of Fujiwara celebrations.

The traditional Japanese fan
dance is usually performed by a
young woman, either singly or in a
group of dancers. It involves using a
hand-held fan as a prop. The dancers
often wear brightly colored Japanese
kimonos.



日本の芸能
‣Meiji period Kimono着物
is a Japanese traditional garment worn by
men, women and children.Today, kimono are
most often worn by women, and on special
occasions. Traditionally, Men wear the
k i m o n o m o s t o f t e n a t w ed d i n gs , t ea
ceremonies, and other very special or very
formal occasions. Professional sumo wrestlers
are often seen in the kimono because they are
required to wear traditional Japanese dress
whenever appearing in public.

Yukata 浴衣
is a Japanese garment, a casual summer kimono
usually made of cotton or synthetic fabric, and
unlined. Yukata are worn by both men and
women. Like other forms of traditional Japanese
clothing. Yukata are worn at outdoor summer events
or festivals. Yukata are also worn at Japanese inns
ryokan after bathing.



日本の芸能
‣Meiji period
The actor Onoe Kikugorō
began acting in a series of
contemporary
plays, dressed in daily
kimono or Western clothes
and with his hair cut
Western fashion (the origin
of zangirimono, or the so-
called “cropped-hair
plays”), in the late 19th
century. Western influence
also was seen in theatre
construction, with the first
European-style theatre
built for Kabuki in Tokyo in
1878.

Robert Lepage and Sylvie Gillem in "Eonnagata.", London


日本の芸能
‣Since World War II

Prince mononoke, 2540 by Ghibli Studio

In some ways the effects of modernization on the performing arts in 20th-century Japan
was great. In the 1950s the country’s motion-picture industry was the second largest in the
world, only to be displaced by television, which saturated every corner of Japan by the end
of the 1960s. Yet attendance for live theatre did not decline. Attendance continued to grow at
almost every type of performance. Overall in Tokyo, some 3,000 live theatre productions
were staged annually, and a boom in theatre building added scores of elegant new playing
spaces for both traditional and avant-garde performance. Noh and Kabuki dance continued
to be avidly studied by thousands of amateurs into the 21st century.



日本の芸能
‣Modernization of the japanese culture

Spirited Away,2001 by Ghibli Studio
& Walt Disney Pictures
Guilty crown,2011
by Tetsurō Araki

Miyavi, my fav. Japanese
musician. From his "Thiz Iz the Doremon,1969
Japanese Kabuki Rock" album by Fujiko Fujio


日本の芸能



日本の芸能

THANK YOU
ありがとうございます。



日本の芸能
‣Bibiography, James R. Brandon
Overviews of Japanese performing arts are Benito Ortolani, The Japanese Theatre (1990); Kawatake Toshio (Toshio
Kawatake), Japan on Stage: Japanese Concepts of Beauty as Shown in the Traditional Theatre (1990; originally published
in Japanese, 1982), on the appeal of traditional performance to Japanese and non-Japanese audiences; Jacob Raz, Audience
and Actors: A Study of Their Interaction in the Japanese Traditional Theatre (1983); and Yoshinobu Inoura and Kawatake
Toshio, A History of Japanese Theater, 2 vol. (1971, reissued in 1 vol. as The Traditional Theater of Japan, 1981).
Masataro Togi, Gagaku: Court Music and Dance (1971), provides an overview of this art form’s various styles and genres.
Studies of the history and interpretation of Noh and kyōgen theatre are found in Monica Bethe and Karen Brazell, Nō as
Performance (1978); Donald Keene and Kaneko Hiroshi (Hiroshi Kaneko), Nō: The Classical Theatre of Japan, rev. ed.
(1973); Kunio Komparu (Kunio Konparu), The Noh Theater: Principles and Perspectives (1983; originally published in
Japanese, 1980); Thomas Blenman Hare, Zeami’s Style: The Noh Plays of Zeami Motokiyo (1986); Rebecca Teele (compiler),
Nō/Kyōgen Masks and Performance (1984), essays by Japanese artists and Western scholars; and J. Thomas Rimer and
Yamazaki Masakazu (trans.), On the Art of the Nō Drama: The Major Treatises of Zeami (1984). Collections of plays, all
translated from Japanese, include Karen Brazell (ed.), Twelve Plays of the Noh and Kyōgen Theaters (1988); Earle Ernst
(ed.), Three Japanese Plays from the Traditional Theatre (1959, reprinted 1976); Donald Keene and Royall Tyler (eds.),
Twenty Plays of the Nō Theatre (1970); Don Kenny (compiler), The Kyogen Book: An Anthology of Japanese Classical
Comedies (1989); Richard N. McKinnon (compiler), Selected Plays of Kyōgen (1968); Nippon Gakujutsu Shinkōkai, Japanese
Noh Drama, 3 vol. (1955–60); and Royall Tyler (ed. and trans.), Japanese Nō Dramas (1992).
Historical and interpretive examinations of Kabuki include Earle Ernst, The Kabuki Theatre (1956, reissued 1974);
Masakatsu Gunji and Chiaki Yoshida, Kabuki, trans. from Japanese (1969); Masakatsu Gunji, Buyo: The Classical Dance,
trans. from Japanese (1970); and Samuel L. Leiter, Kabuki Encyclopedia (1979). Matazo Nakamura, Kabuki: Backstage,
Onstage: An Actor’s Life (1990), is the autobiography of a young actor who entered Kabuki from the outside. Plays with
stage directions, all translated from Japanese, include James R. Brandon (ed.), Chūshingura: Studies in Kabuki and the
Puppet Theater (1982); James R. Brandon (trans.), Kabuki: Five Classic Plays (1975, reissued 1992); and Samuel L. Leiter
(trans.), The Art of Kabuki: Famous Plays in Performance (1979)


Japanese performing art

Recommended

Recommended

More Related Content

More from Pat Pataranutaporn

More from Pat Pataranutaporn (20)

Japanese performing art