3. - Os animais son HETERÓTROFOS: incorporan materia orgánica xa elaborada a partir
da cal forman a súa propia, e obteñen enerxía (quimiotrofos).
Os procesos polos que os seres vivos obteñen a materia e a enerxía que necesitan
para manterse vivos pertenecen á NUTRICIÓN.
- PROCESO DIXESTIVO:
INXESTIÓN
DIXESTIÓN
ABSORCIÓN
EXESTIÓN
- APARATOS IMPLICADOS NA NUTRICIÓN:
4.
5. MODELOS DE APARATOS DIXESTIVOS:
- Cavidade gastrovascular central cunha única
abertura ao exterior (boca e ano á vez).
Celentéreos e platihelmintos.
- Tubo dixestivo con dúas aberturas (boca e
ano). Maioría de invertebrados, todos os
vertebrados:
Na maioría dos INVERTEBRADOS:
BOCA – FARINXE – ESÓFAGO – ESTÓMAGO - INTESTINO
Anélidos: con papo (almacén de
alimento) e moega (trituración)
Moluscos: con hepatopáncreas
6. Equinodermos: con linterna de
Aristóteles (5 pezas calcárias para
raspar os alimentos)
Artrópodos: con glándulas
salivares (acción enzimática)
7. APARATO DIXESTIVO NOS VERTEBRADOS:
- Composto por un TUBO DIXESTIVO e por GLÁNDULAS ANEXAS
- O tubo dixestivo:
- paredes musculosas
- distintas rexións
- gran lonxitude
- glándulas nas paredes (gástricas, intestinais)
- As glándulas anexas:
- fora do tubo dixestivo (salivares,
páncreas, fígado)
- verten os zumes dixestivos ao tubo
dixestivo
8. 1.- A INXESTIÓN
1.1.- INXESTIÓN PASIVA:
- ESTRUCTURAS CILIADAS:coanocitos nas esponxas; branquias
ciliadas nos moluscos bivalvos
-FILTROS: en
moluscos e vermes
mariños
9. 1.2.- INXESTIÓN ACTIVA:
- RÁDULA (moluscos)
- TENTÁCULOS: musculosos e con ventosas nos cefalópodos; con células
urticantes (cnidoblastos) nos cnidarios.
- APÉNDICES BUCAIS: artrópodos
11. - PETEIROS: as aves carecen de dentes, pero posúen peteiros adaptados á súa
alimentación.
12. 2.- DIXESTIÓN
2.1.- DIXESTIÓN INTRACELULAR
2.2.- DIXESTIÓN MIXTA: fase intracelular e fase
extracelular. Nos cnidarios, empeza na cavidade
gastrovascular e continúa no interior das células do
gastroderma.
2.3.- DIXESTIÓN EXTRACELULAR:
- no tubo dixestivo
- permite dixerir alimentos de maior tamaño
- implica fases de dixestión MECÁNICA e de
dixestión QUÍMICA
13. DIXESTIÓN QUÍMICA: mediante
ENZIMAS DIXESTIVOS
DIXESTIÓN MECÁNICA: como a MASTIGACIÓN, e os MOVEMENTOS
PERISTÁLTICOS (contraccións musculares)
15. Comeza a dixestión dos polisacáridos
(amidón) en maltosa, glicosa...
(monosacáridos)
- DEGLUTICIÓN: paso do BOLO ALIMENTÍCIO da boca
– farinxe – esófago
gracias aos MOVEMENTOS PERISTÁLTICOS
A) DIXESTIÓN NA BOCA:
- Dixestión mecánica: MASTIGACIÓN
Tipos de dentes <------> Tipo de alimentación
- Dixestión química: as GLÁNDULAS SALIVARES
producen SALIVA (INSALIVACIÓN):
Agua
Mucina
SALIVA Lisozima
AMILASA (PTIALINA)
16. B) DIXESTIÓN GÁSTRICA:
- O bolo alimenticio entra no estómago polo CARDIA
- Dixestión mecánica: MOVEMENTOS PERISTÁLTICOS (contraccións
das paredes do estómago)
- Dixestión química: ZUME GÁSTRICO, producido polas GLÁNDULAS
GÁSTRICAS das paredes do estómago.
HCl defensa, activación pepsinóxeno
ZUME GÁSTRICO Mucina
PEPSINA comeza a dixerir as proteínas
- O QUIMO sale do estómago polo PÍLORO
17. C) DIXESTIÓN INTESTINAL:
- O quimo entra no intestino polo PÍLORO.
- O intestino é un tubo máis longo nos herbívoros que nos carnívoros.
- Partes:
- Intestino delgado: DUODENO – XEXUNO – ÍLEO
- Intestino groso: CEGO – COLON – RECTO – ano
- A dixestión remata no intestino delgado (o quimo transfórmase en QUILO, formado
por auga, sales e nutrientes), coa participación de 3 zumes dixestivos:
- BILE producida polo FÍGADO
- ZUME PANCREÁTICO, producido polo PÁNCREAS
- ZUME INTESTINAL, producido polas GLÁNDULAS
INTESTINAIS da parede do intestino delgado.
Vértense no
dudodeno
Válvula ILEOCECAL
18. BILE
- producida polo FÍGADO,
almacenada na VESÍCULA BILIAR.
- non contén enzimas dixestivos,
pero sí ácidos e sales biliares que
teñen a función de EMULSIONAR as
graxas.
19. ZUME PANCREÁTICO
- producido polo PÁNCREAS (na súa parte exocrina)
- compoñentes:
- BICARBONATO DE SODIO (NaHCO3
) para neutralizar a acidez do quimo
- enzimas dixestivas:
TRIPSINA e QUIMOTRIPSINA
AMILASA
LIPASA
(proteasas: dixiren as proteínas
en péptidos/as)
dixire os polisacáridos en
monosacáridos
comeza a dixerir as graxas en ácidos
graxos e glicerol
20. ZUME INTESTINAL
- producido polas GLÁNDULAS INTESTINAIS das paredes do intestino delgado.
- Compoñentes:
- DISACARIDASAS (MALTASA, SACARASA, LACTASA)
- PEPTIDASAS
- LIPASAS
- Cando remata a dixestión, todos os nutrientes dos alimentos están
descompostos en monosacáridos, aminoácidos, ácidos graxos e glicerol.
- A AUGA, SALES MINERAIS e VITAMINAS non precisasn dixestión.
22. ABSORCIÓN
- paso dos nutrienteas ao SANGUE (ou, no caso dos ácidos graxose a glicerina, aos
VASOS QUILÍFEROS)
- nas PILOSIDADES INTESTINAIS, que á súa vez persentan MICROPILOSIDADES.
- por DIFUSIÓN (monosacáridos) e TRANSPORTE ACTIVO (monosacáridos e
aminoácidos)
23.
24. EXESTIÓN
- os restos de alimentos non dixeridos, a fibra, as vitaminas, sales minerais e
casi toda a agua entran no INTESTINO GROSO a través da VÁLVULA
ILEOCECAL.
- Ao longo do intestino groso, teñen lugar varios procesos:
1) REABSORCIÓN DE AUGA
2) FORMACIÓN E EXPULSIÓN DAS FECES (EXESTIÓN)
3) SÍNTESE DE VITAMINAS POLAS BACTERIAS DA FLORA
INTESTINAL.
Escherichia coli
25.
26. EXESTIÓN en AVES RAPACES: EGAGRÓPILAS
ANFIBIOS, REPTILES e AVES: CLOACA
27. O TRANSPORTE DE NUTRIENTES
1) LÍQUIDO DE TRANSPORTE
- pertencente ao tecido conectivo
- auga, sales, proteínas, células e pigmentos para transportar gases.
HIDROLINFA
(equinodermos)
~~ auga de mar
Nutrientes,
sustancias de refugo
Non transporta gases
HEMOLINFA
En moluscos e
crustáceos contén
hemocianina, que
transporta osíxeno.
SANGUE
En anélidos e
vertebrados
Plasma e células.
A hemoglobina
transporta osíxeno
LINFA
En vertebrados con S
C Linfático
Carece de pigmentos
28.
29. 2) VASOS SANGUÍNEOS
- polos que circulan os líquidos de
transporte
ARTERIAS
Saen do
corazon
VEAS
Entran no
corazón
CAPILARES
Intercambian
sustancias
coas células
3) CORAZÓN
- para impulsar o líquido mediante as súas contraccións
dilatacións
30. TIPOS DE APRATOS CIRCULATORIOS
ABERTO:
- o líquido (hemolinfa) sae dos vasos e baña directamente as células
- require gran volume sanguíneo, presión moi baixa pouco eficiente
- animais con taxas metabólicas baixas (artrópodos, moluscos)
31. PECHADO:
- máis eficiente, en animais moi activos e de gran tamaño
- o sangue non abandona o circuito: só o plasma sae, para permitir o intercambio
de sustancias e gases coas células
- anélidos, moluscos cefalópodos e vertebrados.
32. APARATO CIRCULATORIO EN INVERTEBRADOS:
- Moluscos:
- (excepto os cefalópodos) circulación aberta con corazón tabicado
na cavidade pericárdica
- corazóns accesorios (branquiais) que impulsan o sangue das veas
cara ao corazón
- Artrópodos:
- circulación aberta cun corazón tubular con pequenos orificios (ostíolos)
- Anélidos:
- circulación pechada, con dous vasos sanguíneos lonxitudinais (dorsal
e ventral) unidos por vasos transversais.
- o sangue é impulsado polos corazóns que comunican os vasos
33. APARATO CIRCULATORIO EN VERTEBRADOS:
- circulación pechada, con corazón tabicado.
- a circulación pode ser:
- corazón con dúas cámaras (aurícula, ventrículo) e un seo venoso.
- o sangue sae polo ventrículo por unha arteria (aorta ventral) cara as branquias,
onde se osixena.
- a aorta dorsal distribúe o sangue osixenado por todo o corpo, onde se realiza o
intercambio de gases.
- o sangue (xa rico en CO2
) volve ao corazón polo seo venoso
SIMPLE
34. DOBRE
- nos vertebrados pulmonados: anfibios, reptiles, aves, mamíferos
- o sangue pasa dúas veces polo corazón: circulación maior
(sistémica) e menor (pulmonar)
Corazón cun só ventrículo
O sangue osixenado e sin osixenar
mestúranse no ventrículo
Corazón con 2 aurículas e 2 ventrículos, e
un tabique completo separa por completo
o sangue osixenado e sin osixenar
38. COMO SE ORIXINA E PROPAGA O LATEXO CARDÍACO?
O músculo cardíaco (miocardio) é autoexcitable, é dicir, funciona de forma
involuntaria sen estimulación nerviosa: o latexo cardíaco orixínase no propio corazón,
nunhas fibras da aurícula dereita que forman o nodo senoauricular ou marcapasos.
39. William Harvey (1578-1657)
Pasou á historia como o descubridor
da circulación sanguínea
Nun libro adicado á teoloxía
describiu a circulación
pulmonar por primeira vez.
Miguel Servet (1509?-1553)
