prawo głosu. Kosmos, wszechświat, ewolucja, czasoprzestrzeń, czas, przestrzeń, kwant, kwanty, fizyka, atom, foton, komórka, elektron, rozum, człowiek, świat, NIC, COŚ, zmiana, ruch, umysł, kwantologia, kultura, nauka, filozofia, kosmologia, wielki wybuch, osobliwość, czarne dziury, bezkres, nieskończoność, wieczność, promieniowanie, widmo promieniowania, układ okresowy, światło, religia, etyka, polityka, biologia, brzeg, granica, geometria, wielowymiarowość, język, matematyka, logika, zmysły, szósty zmysł, telepatia, obcy, planeta, słońce, gwiazda, obce cywilizacje, kosmici, historia, nauka, zabobon, magia, przesąd, abstrakcje, pojęcia, byt, los, przypadek, statystyka, sfera, pole energii, energia, próżnia, zero, jedynka, nicość, zjawiska, stres, psychologia, świadomość, podświadomość, próg, nieoznaczony, zakres, podprogowy, symetria, analogia, harmonia sfer, cząstka, elementarny, jawa, sen, dusza, materia, przyrząd, obserwator, jednostka, zbiór, mózg, precyzyjne dostrojenie, prędkość, punkt, węzeł, rzeczywistość, ja, państwo, społeczeństwo, naród, kraj, klimat, pogoda, prognoza, ziemia, opoka, powierzchnia, powłoka, warstwa, szybkość, ciężar, siła, grawitacja, niepodzielny, prosta, płaszczyzna, rytm, reguła, wzór, odległość, upiorne oddziaływanie, skończoność, pustka, symetria, oś symetrii, życie, śmierć, zbiór, jednostka, całość, część, masa, koniec, początek, największe, najmniejsze, środek, struktura, konstrukcja, wieloświat, strumień świadomości, zapaść, horyzont, horyzont zdarzeń, zdumienie, uczucie, częstotliwość, drgania, wibracje, dotyk, wzrok, słuch, smak, ciało, prostota, aktualność, czas absolutny, absolut, przestrzeń absolutna, idee, duch, miasto, samoświadomość, dziś, chwila, odczucia, osobowość, starość, zegar, melodia, promieniowanie reliktowe, ciepło, zimno, zagęszczenie, ciężar, wybuch, wewnętrzny, zewnętrzny, skwantowany

1. Kwantologia stosowana - kto ma rację?
Czyli o wyższości filozofii nad fizyką (lub odwrotnie).
Część 8.7 - Prawo głosu.
Wiecie, jest taka zasada, na wskroś humanizmem ociekająca, że się
w domu wisielca o sznurze nie opowiada, że się kalekiemu wady nie
wytyka.
Zaprawdę słuszne to i sprawiedliwe, powiadam.
Tylko tak jakoś człowieka czasami coś nachodzi, jakaś taka w duszy
się lęgnie potrzeba, diabli wiedzą skąd coś takiego oraz dlaczego w
tej duszy ono tak popiskuje, że człowiek takiemu tam, co to się z
tym swoim kalectwem obnosi, by takiemu wygarnął. - Wiadomo, jak się
taki czymś niekompletnym pokazuje, to nic, morda w kubeł - trzeba i
uszanować, i przepuścić, i wózek pomóc pociągnąć, to wiadomo, to i
podobne do człowieczeństwa ogólnego należy, się rozumie.
Albo na swojej drodze człek spotka chorobą zmogłego, tak cieleśnie
pokręconego w każdym niemożliwym kierunku - to trzeba z powagą i
ostrożnie się spytać, czy nie wspomóc w kłopocie, czy ręki bratniej
nie podać - też wszystko jasne po całości.
Tylko, widzicie, jest dylemat logiczny - takie zakłopotanie się po
umyśle ciągnie - kiedy w okolicy się na jakiego takiego rozumnie i
logicznie upośledzonego człowiek napatoczy, osobiście albo takoż i
przekazem telewizyjnym potrąci. Nie, nie o psychicznego tu chodzi,
to się stanem innym objawia. Takim politykiem, na ten przykład lub
podobnie. Dziennikarzyną jaką telewizyjną, mianowicie.
Niby, powiecie, to taka norma dzisiejsza, banalność pospolita, ale
przez to kulturalnego narodu nie obchodząca. - Niby tak, niby swój
ogląd prawidłowo formujecie w zdania.
Ale coś jakoś nie tak to się wydaje - w tym jakaś taka nuta fałszu
się kryje.
Bo to jest sobie taki polityk K., albo dziennikarzyna O., panienka
w słusznym już wieku zawodowym. Niby, powiecie, to takie tam, można
machnąć i splunąć, to takie już od urodzenia. Tak, i macie rację, w
temacie ogólnie macie rację. Problem tylko w tym, widzicie, że to
się pokazuje, to rzuca słowem - a nawet to rzuca wnioskiem w tej i
innej sprawie. A publika, rozumiecie, słucha, publika ogląda, a też
wnioski wyciąga. - A jakie ta publika wnioski ma wyciągnąć, kiedy w
głowę jej polityk K. i owa dziennikarzyna O. swoje uwagi względem
świata oraz ogólnej rzeczywistości upychają? - Jak ta publika się w
realności naszej może rozeznać, jak na coś takiego skazana jest po
wszystkiemu? Sami powiedzcie, jak?
Pracuje publika od rana do tej mrocznej godziny, siada dla oddechu
robotniczego przez ekranem i w twarzyczkę polityka oraz tej O. się
wpatruje, to jakie publika może mieć o wszechświatowym zachodzeniu
wiadomości? Pytam, jakie?
Pytanie, przyznacie, takie generalnie retoryczne ono jest, całkiem
zbędne ono jest, to oczywista oczywistość jest.

2. Nie, ja nie kieruję tych zdań tak w pustkę i nie tylko po to, żeby
się słownictwem wyszukanym poprzerzucać - sprawa się za tym kryje.
Może i z tych poważniejszych, filozoficznych nawet.
Widzicie, żył sobie na tej naszej codziennej planecie człowiek, a
co, żył. I zdarzyła się mu nieprzyjemna przygoda okolicznościowa.
Znaczy się, wypadek pojazdowy ze skutkiem spowodował. Wiadomo, coś
po ulicy pędzi, coś po ulicy chodzi, to te pędzące z tym pieszym w
jakimś punkcie się musi spotkać. A że to duża masowość jest taki w
sobie pojazd mechaniczny, to i skutek owego spotkania wiadomy. Co
się telewizyjny ekran uruchomi, co się radiową puszkę nastawi, to
o czymś takim gadają.
Więc ten człowiek to spotkanie na drodze publicznej wykonał - to i
skutek, wiadomo, był. I dalsze też wiadome, czyli sprawa. Sąd swój
komentarz do tego wygłosił, tyle a tyle padło. Wszystko się normą
w tej nienormalnej okoliczności odbyło.
Tylko że, widzicie, tak to w ten czas szło, że coś wyborczego się
w naszym pięknym kraiku czyniło. Tu albo tam się coś wybierało, co
i jak to zupełnie w temacie sprawa nieważna, to zawsze tak się pod
okresem wyborczym dzieje.
Tak więc, rozumiecie, o owym fakcie dramatycznym się polityk K. oraz
i to dziennikarskie O. zwiedzieli. Coś, gdzieś, jakoś, rozumiecie,
się zwiedzieli. - I sprawa się zrobiła, i sprawa człowieka poszła w
publikę. Że tak, że owak, że mało sąd przyklepał, że szkoda się w
społecznym zasobie stała, to trzeba ciężarem przydusić i niech ten
taki owaki, żeby go, pokutuje. Słowem, że trzeba człowieka od nowa
zasądzić i pognębić. Bo od tego, rozumiecie, ogólnego dobrobytu w
przestrzeni tutejszej się naprodukuje, że ho-ho-ho.
Wiadomo, sąd sądem, ale sprawiedliwość po stronie polityka musi po
całemu być. Oraz tej O., dziennikarzyny jednej.
Gadali tak z tydzień i dłużej, swoje prawo głosu do wnioskowania w
świat prezentowali, czyli się domagali. A wiadomo, sąd sądem, ale na
okoliczność masowego wystąpienia szerokiego społeczeństwa, takie w
codzienności szerzone uwagi merytoryczne, na coś takiego sąd jako
on sąd - na to nie da się ucha nie nadstawić. Więc sąd nadstawił. I
wniosek wyciągnął. Sami rozumiecie.
Sprawa poszła od nowa, sprawa się tym razem okazała niezwykle, a też
głęboko poważna, zagrażała - tak po całości zagrażała.
Cóż powiedzieć, przez dwa i pół poprzednie ustalenia sądowe się na
koniec tego odcinka dziejowego przemnożyły. Niby nic, powiecie, to
w życiorysie i tak niewiele.
Ale w tym jakaś taka nuta fałszująca sobie pobrzmiewa - coś tu nie
tak. Przyznacie.
Cóż, odsiedział człowiek swoje przemnożone przez dwa i pół, nawet
niespecjalnie się w odosobnieniu społecznym rzucał w oczy osobom
funkcyjnym, można powiedzieć, że go izolacja życiowo nie zepsuła.

3. A to, przyznacie, takie częste nie jest.
I był wrócił na łono świata - do naszej normalności ponownie się w
całości zameldował.
Niby trochę w czasie przerwy się zadziało, niby w rodzinie poszło nie
tak, bo żona inaczej urozmaicać życie chciała - niby mieszkanie też
już nie było jego, wszak wyrzutek społeczny na lokum nie zasługuje,
ale kto by tam drobiazgami się przejmował, kto w dobrostan byłego i
złego zaglądać chciał.
Swoje przebąkał, i niech się cieszy.
Sami widzicie, że wszystko do tego momentu układało się z normą, a
też przewidywalnie. Żadnego w tym zdarzenia, które by machinę z trybu
wytrąciło, czy sygnał dało.
Ale jednego procedura nie przewidziała: że człowiek spojrzy sobie
kiedyś tam w ekran telewizyjny - i coś w nim, w tym człowieku, się
zadzieje. Słowem, że emocjonalnie się zwichruje.
Widzicie, lata byłe w nim takiego spustoszenia nie zrobiły, jak ten
jeden telewizyjny obraz, jak jedna chwila informacyjna.
Co, spytacie, tak człowieka z nurtu przewidywalnego wytrąciło - co
się stało? A jak myślicie, kogo człowiek zobaczył na swoje takie i
owakie szczęście? Zgadliście, polityk K. z dziennikarzyną O. swoje
mądrości życiowe i wszelakie publice podawali i młotkiem jeszcze w
czerepy upychali. Sami rozumiecie, że to musiało człowieka mocno z
poczucia stabilnego wytrącić. Można powiedzieć, że bardzo mocno. I
to aż po jego brzegi osobowe tak poszło.
Co tu dużo mówić, człowiek w ten to czas się zupełnie wykoleił, po
prostu w umysłową chorobę popadł.
Nie można powiedzieć, że to była chorobliwość medyczna, aż tak się
w sobie człowiek nie pomieszał, w końcu to stabilna osobowość była
i mogła wiele odmian losu przetrzymać. To tak ogólnie, tak ideą z
gatunku fix mu poszło.
Czyli chciał się szczerze za lata niedoli, może i nawet zasłużonej,
odwzajemnić.
Trzeba wam wiedzieć, że przed całym faktem człowiek był z wiedzą o
tym i innym technicznym zapoznanym, nawet z osiągnięciami, więc w
myśleniu o należytej odpłacie podstawy teoretyczne posiadał.
I dlatego w kierunku zaczął plany robić. - Swój głos, rozumiecie, w
sprawie i ogólnie, chciał pokazać.
Wiadomo, każdy równe prawo posiada, może swój demokratyczny głos w
publikę rzucać.
Pytacie, jak człowiek swoje zdolności i swoją przeszłość w sprawie
spełnienia wykorzystał? Powiem wam, to warto sobie ku pamięci i tak
na stałe zapisać.
Przecież każdy z nas może swoje prawo głosu dla dobra wykorzystać -
demokracja mu to zapewnia.
Otóż, widzicie, człowiek się w sobie zebrał - no i partię założył,

4. z możliwości systemowej postanowił skorzystać.
Daje rzeczywistość polityczna taką szansę - daje, partię ku czemuś
tam można powołać i sprawami kierować - można, trzeba mieć jakie co
do tego - nie trzeba.
Słowem, człowiek wszelkie kryteria urzędowe spełniał. Dlatego też i
swoją partię założył.
Przecież, zauważcie, wszelkie kwalifikacje na kierującego posiadał
i je skutecznie w życie wdrażał.
Znajomość ze społeczeństwem, tak to można powiedzieć, osobiście był
zawarł, w końcu odosobnienie nieco czasu trwało i lud wszelaki się
w otoczeniu przewinął. Porozumiewać się z owym społecznym aktywem
potrafił? Jak najbardziej, każdemu wedle potrzeb wszystko i wszędzie
potrafił obiecać, co mu to szkodziło. Na mechanizmach wpływania też
się wyznawał, nie warto nawet tego w opisie podnosić, wszak mało kto
potrafi przetrwać w takim odosobnieniu bez szwanku, to wyższa szkoła
jazdy. I tak dalej.
Słowem - rozumiecie - polityk z niego od razu pierwsza liga się tak
po wszystkiemu zrobił i poparcie też się od razu głosami pojawiło.
A jak poparcie - to i spotkania z tym i owym. I tamtą.
Rozumiecie, dziennikarzyna O. go do siebie w celu spotkania i przed
kamerą, tak po pewnym czasie, zawezwała.
Bo jak to, poparcie jest, a w okienku i przed widownią człowiek się
jeszcze nie pokazał? Trzeba to było w trybie wyborczym i pilnym, a
też w stylu znanym przeprowadzić.
Oczywiście człowiek się łaskawie na wywiadowanie zgodził i należnie
przygotował.
Czyli w pamięci odświeżył doznania i doświadczenia, z całej swojej
przeszłości, z nakierowaniem szczególnym na pobywanie w odosobnieniu
i tam podpatrzonych działań zawodowców.
W telewizorni - jak to w telewizorni. Początkowo dziennikarzyna O.
stare swoje chwyty uprawiała. A to o to zagadnie, a to o tamto - w
sprawie dalekosiężnych poglądów kandydata na polityka zagadywała. I
tak dalej, i trwało to odpowiednio.
Aż, tak gdzieś w połowie, o dawniejsze życie człowieka zahaczyła, o
latach wyjętych ze społecznego kontekstu napomknęła.
Nic to, człowiek się wizyjnie nie pomieszał - choć, rozumiecie, w
nim aż od energetycznego napięcia buzowało. Wyjaśniał i raportował
odpowiednio dobranymi słowami. Z minutę wyjaśniał.
A później - jak nie wyprowadzi słownie lewego prostego, że panienka
dziennikarzyna współpracowała, a prawym słowem poprawił, że brała i
nadal za to bierze odpowiednie kwoty - chwyt podpatrzony zastosował
i dowodził, że owe pieniężne zarobki po różnych światowych kontach
chowa przez opodatkowaniem - jak nie zawinie się grubo określeniem,
że blond rozumność niczego z rzeczywistości nie rozumie - jak nie
dopasuje zgrabnie zdaniem, że prawdziwe dziennikarstwo nie tylko i
nawet nie głównie na pustych pytaniach polega, ale że wymaga nawet
wiedzy z tego i owego - jak nie nadmieni obrazowo, że paniusia się

5. źle publicznie i rodzinnie prowadzi, że nie stosuje i nie uprawia
w obiektach odpowiednich zachowań duchowo pożądanych - jak na jej
całościową moralność odpowiednim cytatem nie siądzie...
Słowem, po wszystkiemu dziennikarzynę O. zjechał kulturalnie, tak
językowo odpowiednio, bez emocjonalnych ekscesów.
Tak do końca już audycji mówił, mówił, mówił.
W publikę młotkiem odpowiednim swoje poglądy polityczne wbijał - a
nawet pięścią to jeszcze sugestywnie poprawiał, co by się dobrze i
na długo ubiło.
Wszystko w tonacji, wizyjnie i z wielkim oddaniem pod adresem blond
kwiatuszka i publiki to kierował. Tak że w końcówce sukces ogólnie
polityk osiągnął.
Nawet nie warto się w temacie dziennikarzyny O. rozwodzić, sprawa
teraz poszła szybko. Czyli następnej audycji z jej udziałem już w
ekranowej przestrzeni nie było. Za to jej osobowością pokręconą i
stanem zasobów wszelakich odpowiednie organa się zainteresowały -
mocno, dodajmy, się zainteresowały. Przecież organa, to zrozumiałe,
słuch w sprawach społecznie i politycznie nośnych mają wyostrzony,
nic im z obiegu lokalnie światowego nie umyka z uwagi. Jak już tak
odpowiedni cel upatrzą, to swoje zrobią, wiadomo.
Cóż, trzeba to powiedzieć, dziennikarzyna O. przestała pełnić, a i
nawet się udzielać - a nawet, poza murami bywać, rozumiecie. Tylko
do końca, blond bidulka o rozumku dziennikarzyny, nie pokumała, że
to ona i jej metody do transformacji człowieka w polityka walnie i
skutecznie się przyczyniły - nijak do niej nie dotarło, że polityk
to jej produkt całościowo i detalicznie.
Cóż, wiadomo, to kiepska osobowość była ta cała O.
Nie ma co mówić, polityk swojego dopiął. Publika swoje głosy mocno
na niego oddawać zaczęła, zaufanie swoim postępowaniem zdobył, a w
nieodległych wyborach nawet władzę. Przecież każdy prawo głosu ma,
swoje demokratyczne przekonanie na sobie bliską osobowość może tak
po uważaniu wyrazić w głosowaniu po wszystkiemu tajnym, a co.
Może? A jak, może.
I więcej wam powiem, polityk władzę zdobył i nawet potrafił ją ku
swojej chwale odpowiednio prowadzić. Siadał sobie co dnia, albo i
kilka razy w ekranowej przestrzeni - i ubijał publikę słowem oraz
swoja siłą przekonywania. Skutecznie ubijał, nie można niczego na
przeciw powiedzieć. I to tak trwa, rozumiecie.
Więcej też o polityku, który kiedyś człowiekiem był, już mówić nie
będziemy. Bo to, rozumiecie, ubijanie pięścią jakoś tak poza naszą
potrzebą się znajduje. Ale trzeba podkreślić, że sukcesy są, że to
skutecznie się tak ubija. Ubija, Ubija, Ubija...
Pytacie, po co taka opowiastka, może tam i z morałem? Jaki związek
ma to z kwantologią stosowaną, pytacie. Gdzie tu racja, oraz czyja
ona jest, pytacie.

6. Gdzie wyższość filozofii albo też fizyki?
Widzicie, powyższa sprawa, powierzchniowo człowiecza i polityczna,
takie pogłębione znaczenie posiada, życiowe kwanty pokazuje, a też
i zależności.
Bo to, widzicie, człowiek po to reguły świata poznaje, żeby z nich
korzystać, żeby sobie życie polepszyć. Niby proste stwierdzenie, a
mało w przytomności umysłu używane. Tenże świat tak się kwantami w
każdym kierunku zmienia, że zawsze w tym reguła się odbija, bo się
inaczej to nie może dziać. Niby dwa plus dwa to cztery, ale z tego
płyną wnioski podstawowe. Że można tak sobie po jednej stronie swoje
życiowe szlaki ustawić, tak w nich cegiełki poukładać, tak sprawę
nakierować, że kiedy znajdzie się w chwili "teraz", to tak chwila
ta się gdzieś tam kwantowo i głęboko zadzieje, że po drugiej, tej
dla nas przyszłościowej stronie, że tam będzie tak, jak sobie to w
planach założyliśmy.
Świata, rozumiecie, samym zachceniem zmienić w kierunku odpowiednim
się nie da, to oczywistość. Ale przygotować i wdrożyć zamiar można,
krok po kroku można, kwant po kwancie można - pojmujecie?
Trafi się, na ten przykład, na waszej ścieżce życiowej jaka taka i
owaka blond rozumność - i co, płakać, siedzieć i czekać? Nie, można
to tak filozoficznie oraz fizycznie przeprowadzić, czasoprzestrzeń
przebudować detalami kwantowymi, że za pewien czas zawirowanie się
w owej główce wyprostuje. Trzeba ze swojego prawa do głosowania, do
swojego działania w świecie skorzystać, po co zaraz się wieszać, z
tej to tam desperacji? Po co kryminalnie kwanty rzeczywistości tam
i siam przerzucać, lepiej od razu po regułę światową sięgnąć i jej
rytm zastosować - rozumiecie?
W końcu człowiek po to prawdę ustala, kwanty tej prawdy wykrywa w
każdym zdarzeniu, żeby na każdym poziomie z tego korzystać. I o to
w tym wszystkim chodzi.
Prawo głosu kwantowego każdemu jest dane, demokratycznie - warto z
tego skorzystać. Bez dwu zdań, warto.
Żeby nie trzeba było na koniec milczeć. Bo wisielec tam na sznurze
dynda.
cdn.
Janusz Łozowski