2. Contexto xeolóxico.
O Monte Santa Helena é, segundo a súa forma, un estratovolcán
e, segundo a súa actividade un volcán vulcaniano. A erupción de
1980 provou neste unha caldeira volcánica, que lle sacou 400
metros de altura, polo que a actual é de 2550m. É relativamente
recente, pois a súa orixe data de hai 40.000 anos.
Está situado no noroeste
de Washington, na placa
norteamerica. É unha zona
de falla transformante, na
que non hai actividade
volcánica.
3. Orixe.
Este volcán aliméntase
dunha cámara
magmática, que á súa vez
procede doutra máis
grande que se cree que
abastece a todos os
volcáns da zona.
4. Erupción de 1980.
A erupción máis significativa deste volcán
foi a sucedida o 8 de maio de 1980, despois
de 123 anos en silencio. Foi caracterizada
como unha das máis catastróficas da
historia e, dende logo, a máis explosiva dos
Estados Unidos.
5. Sucedeu en cuestión de
segundos, cando a parte
norte da ladeira se veu
abaixo e liberou a presión
que exercía sobre a
cámara magmática, polo
que os gases, ubicados na
parte máis alta da
cámara, libéraronse
provocando unha enorme
explosión.
6. Precedentes da explosión.
Durante os dous meses anteriores localizáronse un total de
10.000 pequenos terremotos con epicentro na base do volcán,
que pouco a pouco ían obtendo maior intensidade. A causa
destes terremotos tamén aparecían manifestacións de
pequenas erupcións de vapor de auga, á vez que unha fractura
no cume do monte que separaba progresivamente a parte
norte.
7. Derrubamento do cume.
A causa do derrubamento foi un terremoto de
magnitude 5,1 na escala Richter que provocou que a
parte da montaña baixase pola ladeira a gran
velocidade, acabando maioritariamente nas augas do
río Toutle e no lago Spirit.
8. Explosión lateral dos piroclastos.
En canto a laderia cedeu, unha gran cantidade de gases, roca
fundida e vapor de auga a alta temperatura saliron
despedidos, alcanzando grandes velocidades, que deixaron
unha zona de aproximadamente 30km completamente
arrasada. Un cuarto do material era magma recente, o resto
en cambio era rocha xa existente na montaña.
Cando parte deste material alcanzou o Spirit Lake desplazou
a auga do río provocando unha gran onda (megatsunami),
que se convertiu nun dos desplazamentos máis grandes da
historia.
9. Fluxos de lava.
As emisións de lava, ao contrario que a dos
piroclastos, non tiveron gran importancia xa que, a
demáis de producir escasos daños, foron de
carácter máis tranquilo. Pola contra esta lava,
depositada na superficie do
volcán e arredores,
permaneceu a elevada
temperatura durante
semanas, o que favoreceu a
erupcións de vapor de auga
durante un longo período
de tempo.
10. Columna de cinzas.
En cuestión de segundos, unha gran columna de cinzas saíu
despedida alcanzando 19 km de altura en 10 min. Creáronse
grandes remuíños que xeraron raios a partir da enerxía estática
formada e, a consecuencia disto, varios bosques foron
incendiados.
11. Á súa vez, o vento dispersou todas estas cinzas, chegando a
practicamente todo o mundo en un par de semanas.
12. Lahares de lodo.
Coa alta temperatura que había,
a neve e mesmo os glaciares
comezaron a derretirse, baixando
polas montañas a grande
velocidade, polo que arrastraban
consigo gran cantidade de
materiais e derrubaban todo o
que atopaban ao seu paso. A eses
ríos de lodo chámanselles lahares
que, a medida que descenden
van perdendo velocidade e
acaban depositándose nas zonas
baixas dos ríos.
13. Secuelas.
Crearon 3 grandes zonas según os daños producidos:
● Zona de infuencia directa: é a zona máis cercana ao volcán, na
que absolutamente todo quedou desintegrado.
● Zona de canalización: os
piroclastos arrasaron as
árbores deixandoas todas
en paralelo.
● Zona incinerada: é a zona
máis alonxada da área de
impacto, aquí os gases
queimaron as árbores
pero éstas quedaron en
pé.
14. ● Morreron 57 persoas e
milleiros de animais.
● Destrozáronse casas,
autopistas, fincas...
● A enerxía da erupción foi
equivalente a 27000
bombas de Hyroshima.
● O volcán perdeu 400m de
altura e creou gran cráter.
● Dificultou a visibilidade,
debido ás cinzas. Tiveron
que ser retiradas un total
de 900.000 toneladas das
mesmas en autopistas e
carreteras.