1. Με οδηγό τη συσσωρευμένη εμπειρία
Από το «μνημόνιο γιατί χανόμαστε», περάσανε τώρα στους «κινδύνους
πολιτικής αστάθειας αν δεν πετύχει το μνημόνιο». Κι από κοντά καθημερινά τα
άρθρα για την ανάγκη τα κόμματα «να στηρίξουν με συνέπεια καθαρές πολιτικές
εξόδου από την κρίση» (στο άθλημα εναλλάσσονται καθημερινά το «Βήμα» και
η «Καθημερινή»).
Κατανοητή η αγωνία της αστικής τάξης, αλλά όλα αυτά σε καμία περίπτωση
δεν πρέπει να γίνουν αγωνία των εργαζομένων. Γιατί ακριβώς τόσο αυτή η
πολιτική που υπήρχε πριν το μνημόνιο όσο και τα μέτρα που αποφασίστηκαν
για να μείνουν και μετά το μνημόνιο είναι ενάντια στην εργατική τάξη.
Στον αστικό Τύπο, πέρα από τα «σεντόνια» των πολιτικών σελίδων όπου το
απόλυτο τίποτα συναγωνίζεται τον μαζικό αποπροσανατολισμό ως προς το
περιεχόμενο της έννοιας «ενημέρωση», στις πίσω σελίδες κυκλοφορούν κάτι
ειδήσεις που όσο κι αν φιλτράρονται δείχνουν την καθημερινότητα αυτής της
πολιτικής. Το πώς δηλαδή κάθε μέρα φροντίζει να εξυπηρετεί τη βασική ανάγκη
του κεφαλαίου να αυξάνει τα κέρδη του, να μεγεθύνεται, όχι γενικά και αόριστα,
αλλά ακριβώς εκεί που ήδη λειτουργεί ως μονοπωλιακό κεφάλαιο.
Παραδείγματα: Το νέο νομοσχέδιο του υπουργείου Μεταφορών σπρώχνει κι
άλλη πελατεία στις ασφαλιστικές εταιρείες και στις εταιρείες τεχνικού ελέγχου.
Οι πανηγυρισμοί για την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της Εθνικής
Τράπεζας και τα σχέδιά της να αγοράσει και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, πάνε
μαζί με το γεγονός ότι την ίδια ώρα παζαρεύει τη σύμπραξή της με
αμερικανικούς κολοσσούς του τραπεζικού τομέα. Αυτά κι άλλα τόσα οδηγούν σ'
αυτό που λέγεται συγκέντρωση και συγκεντροποίηση κεφαλαίου. Και το
αποτέλεσμά της σημαίνει ακόμα πιο ισχυρή η εξουσία των μονοπωλίων.
Μια εξουσία που ισχυροποιείται ακόμα κι όταν εσύ νομίζεις πως τακτοποιείς
οικολογικά τη συνείδησή σου την ώρα που ανταποκρίνεσαι στο κάλεσμα της
όποιας «WWF» για εξοικονόμηση ενέργειας, ενώ πρόκειται για ανοιχτό
πλασάρισμα «πράσινων» πολυεθνικών που βλέπουν να αναπτύσσεται μπροστά
τους πεδίο κερδών λαμπρό.
Απ' όλα αυτά, που ισοδυναμούν με ένα χορό δισεκατομμυρίων, κανένα όφελος
δεν προκύπτει για τον εργάτη. Αυτά όμως παρουσιάζονται ως ανάπτυξη, ως
θετικό αποτέλεσμα της εφαρμοζόμενης πολιτικής και σ' αυτά καλείται ο εργάτης
να πανηγυρίζει στα καφενεία γιατί «η χώρα θα πάρει παράταση στην
αποπληρωμή του χρέους». Να πανηγυρίσει, δηλαδή, γιατί θα πληρώσει ακόμα
περισσότερα.
Η μάχη αυτή, στο χώρο της προπαγάνδας, δεν είναι εύκολη, είναι όμως η
μάχη μας. Γιατί όσο κι αν θολώνει το τοπίο ο αντίπαλος δεν μπορεί να
κρυφτεί. Απέναντι στα ηχηρά για την ανάπτυξη, υπάρχει το βίωμα των

2. εκατομμυρίων ανθρώπων που κάθε μέρα και περισσότερο η ζωή τους γίνεται
κόλαση. Απέναντι στις φρούδες ελπίδες, υπάρχει η πολύχρονη πια εμπειρία
για το πως ενώ έφευγαν το ένα μετά το άλλο τα διάφορα αναπτυξιακά πακέτα,
η ζωή των εργατών γινόταν όλο και πιο δύσκολη. Υπάρχει η εμπειρία πως ενώ
αλλάζουν σαν τα σεντόνια οι κυβερνήσεις η πολιτική που εφάρμοζαν και
εφαρμόζουν είναι ίδια και απαράλλαχτη: Παίρνει από τους πολλούς και κάνει
πιο πλούσιους τους λίγους.
Αυτή η συνείδηση, που πολλά δείχνουν πως εδραιώνεται σε όλο και πιο
πολλούς, είναι που κάνει την αστική τάξη να πασχίζει παράλληλα να πείσει τους
εργάτες πως κάθε άλλη δική τους επιλογή είναι αδιέξοδη.
Οι εργάτες πρέπει να 'χουν καθαρό και ότι αυτή η πολιτική δεν είναι
μονόδρομος και ότι επίσης έχουν άλλη πολιτική επιλογή. Πρέπει να πιστέψουν
στη δύναμή τους. Στο γεγονός ότι μπορούν χωρίς τους καπιταλιστές.
Η αστική τάξη ποντάρει στην αδυναμία των εργατών να κάνουν πράξη αυτό
που ήδη γνωρίζουν από την εμπειρία τους. Οτι όλος ο πλούτος γύρω είναι από
τα χέρια τους. Και δεν έχουν άλλο να κάνουν από το να τον πάρουν.
Καταργώντας τους εκμεταλλευτές και το σύστημά τους.
Η αστική τάξη έχει διδαχθεί καλά από τις εμπειρίες της ταξικής
αναμέτρησης. Ξέρει πως αυτό που πάντα μένει ανοιχτό για διεκδίκηση είναι η
ίδια η εξουσία. Στήνει και θα στήνει αναχώματα για να τη διατηρήσει.
Είναι καιρός ένα τέτοιο δίδαγμα να γίνει οδηγός και για την εργατική τάξη. Για
να παραμερίζει τα αναχώματα, να μη χάνει το στόχο, που είναι ένας και μόνο:
Η ίδια η εξουσία και ως πολιτική και ως ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.
Η επιμονή των αστών να περάσουν οι επικείμενες εκλογές ως ένα επεισόδιο
τοπικού ενδιαφέροντος, δείχνει πόσο πολύ κατανοούν ότι η συσσωρευμένη
οργή ψάχνει τρόπο να εκφραστεί ως μαζική καταδίκη της κεντρικής πολιτικής
που εφαρμόζεται.
Αυτό ακριβώς καλείται να κάνει o λαός, φεύγοντας από ΠΑΣΟΚ - ΝΔ για να
συμπορευτεί με το ΚΚΕ. Που στην προκειμένη περίπτωση και με δεδομένες τις
εκλογές σημαίνει να τους πατώσει, ενισχύοντας τη «Λαϊκή Συσπείρωση». Να
συγκεντρώσει με την ψήφο του στον κεντρικό στόχο όλη τη δυσαρέσκειά του.
Αυτό ακριβώς καλούνται να κάνουν όσοι δε θέλουν την επομένη των εκλογών
να δουν την ψήφο τους σαν καρμανιόλα πάνω από το κεφάλι τους.