Hollandse versie van mijn kijk op Voetbal

1. Er zijn dictaturen en democratische structuren, in landen en in sport . Voetbal is een voorbeeld van een dictatuur die bestaat sinds jaren vijftig van de vorige eeuw. De recente toewijzing van het WK aan zowel Rusland (2018) en Qatar (2022) bewees dat weer eens. <br />Wat doe je als je van een dictator af wilt? Je zorgt voor een sterk leger dat je steunt, of je begint een guerrillaoorlog om het de dictator en zijn vrienden moeilijk te maken. Misschien start je wel een Oranjerevolutie, waardoor grote veranderingen op vreedzame wijze mogelijk zijn. In voetbal gebeurt dit echter niet. <br />Voetbal is een bijzondere sport voor heel veel mensen , overal ter wereld. Ja, het is soms saai, ja, de scheidsrechter maakt soms grote fouten en ja, de fans kunnen de zaak gierend uit de hand laten lopen als hun club verliest, maar de opwinding die een spannende wedstrijd opwekt is zenuwslopend en de vreugde groot als er toch gewonnen wordt. Voetbal bekoort over de wereld meer mensen dan welke sport dan ook. Het is zeldzaam in zijn soort. <br />Enige probleem is dat de sport geleid wordt door BOBO’s, meestal amateurs die gekozen zijn door clubs . De voorzitter van de club wordt gepromoveerd tot deelnemer aan de heilige graal, de overkoepelende voetbalbond UEFA (Europa) of de FIFA (wereld). Deze “gekozen” leiders genieten van bijzondere privileges en hebben als drijfveer om zo veel mogelijk landen en eilandjes in hun greep te houden en te behagen, zodat het “One country(?), One vote” mechanisme blijft bestaan. In dat systeem is het logisch dat San Marino één stem heeft, net als Duitsland. Zolang San Marino mee mag doen met de Europese kampioenschappen blijft zij immers behoudzuchtig stemmen.<br />In de meeste landen bestaat de voetbalbond uit twee groepen: de amateurs en de professionals. De voorzitter van deze verzamelde groepen - met geheel verschillende belangen - stemt met zijn collega-voorzitters uit anders landen over voorstellen van de FIFA. Zij kennen slechts het belang van het grote geld. Noodzakelijke veranderingen om de financiële gezondheid van de professionele clubs te verbeteren zijn niet aan de orde. Veranderingen in de regels die veel fans graag zouden zien – zoals cameratoezicht op de doellijn - worden vakkundig weggemoffeld om ”de romantiek van voetbal” (lees: de machtspositie van de FIFA) te beschermen. <br />De voortdurende migratie van spelers, van het ene continent, land en club naar de volgende, gedreven door makelaars en managers van clubs om geld te verdienen voor zichzelf, de spelers en voor de clubs gaat onverminderd verder. Het is onbegrijpelijk dat een dergelijke industrie werkt zonder een gezond stel regels. Daarom worden fans en seizoenkaarthouders elk jaar weer verrast door het plotselinge vertrek van een favoriete speler. Het belang om een speler te mogen verkopen, gaat voor het belang van supporters. De club ontvangt geld voor de speler en gaat snel op zoek naar een vervanger. Als de carrousel maar blijft draaien. <br />Landen beperken de immigratie van gewone werkers, maar voor een voetballer die een club misschien beter maakt zijn er legio uitzonderingen. Een club in Nederland kan een speler aantrekken die een werkvergunning krijgt als hij ooit in een vertegenwoordigend elftal in zijn land(je) heeft gespeeld. De perversiteit van het systeem wordt nog eens aangejaagd doordat professionele clubs meer geld uitgeven dan ze binnen krijgen. De huidige schuldencrisis in het betaald voetbal (ook in Nederland) laat zien dat we met een serieus probleem te maken hebben. Maar als het voetbalclubs te bar wordt gaan ze naar hun stadsbestuur en vragen steun. Bijna altijd krijgen ze dat, direct of via simpele trucs. Een van de rijkste club van de wereld, Real Madrid, verkocht ooit het eigen voetbalcomplex voor een astronomisch bedrag aan de gemeente. Clubs die tientallen of honderden miljoenen euro's verliezen in zuidelijke landen worden gesteund door lokale banken, met of zonder ingewikkelde onroerend goed deals.<br />Ik zou graag een aantal simpele voorstellen willen doen om deze wantoestand te beëindigen. <br />Begin met een volledige scheiding tussen amateursport en professionele sport. Zo zucht de amateursport niet langer onder de wetten van de professionele sport. <br />Richt een nieuwe organisatie voor professionele clubs op. Bij stemmen over voorstellen moeten rekening worden gehouden met de omvang en bewezen prestaties van landen. Dus, bijvoorbeeld, Spanje, Engeland, Duitsland, Italië, Rusland ieder 5 stemmen, Nederland, Portugal, België, ieder 4 stemmen, Schotland, Denemarken, Zweden, Joegoslavië, Servië ieder 3 stemmen enzovoort. <br />Sta geen externe geldschieters meer toe, behalve als dat gaat via aandelen. De voetbalclub is de baas en moet streven naar goed voetbal en acceptabele financiële resultaten.<br />Onderhandel per continent collectieve arbeidsovereenkomsten die gelden voor ieder land. In deze CAO's staan salarisstructuren, transfers, maximum aantal buitenlandse spelers per, regels voor het aantrekken van jeugdspelers, verzekeringen etc. Het meeste hiervan is al uitgevonden in de USA, bij de sporten Honkbal, American Football en Basketball. In deze organisaties gaat in het kort, rond de 65% van de inkomsten naar spelers en technische staf, de rest is voor faciliteiten en club organisatie. Een contract is een contract dat alleen met instemming van beide partijen ontbonden kan worden.<br />De internationale agenda's worden aangepast, en de nieuwe professionele organisatie (FIFA Professional) stelt de periodes vast waarin door de club en het nationale elftal gespeeld en getraind wordt. <br />Frank Kales.<br />