2. Forma tańca, która ukształtowała się pod
koniec średniowiecza. Była popularna do XVII
w. na dworach europejskich, wśród
koronowanych głów i dworzan. Największym
powodzeniem cieszył się na dworach
włoskich, francuskich i angielskich. Gdy tej
rozrywce zaczęto poświęcać więcej
czasu, powstał nowy zawód organizatora
zabaw, prototyp choreografa. Tańce dworskie
są zaliczane do tańców historycznych.
Niektóre z nich wywodzą się z tańców
ludowych.
T D
a
w
n
o
i
r
e
s
c
k
i
3. Polonez to taniec, który jest „wizytówką” naszego
kraju. Uważany niegdyś za taniec dworski.
Jednak nie do końca...
Dziadkiem Poloneza był taniec ludowy, określany jako
taniec pieszy. Na początku powstania był tańczony
jedynie wśród ludu.
Następnie ewoluował na dwory królewskie i nie
tylko. Był wówczas, zupełnie jak
na studniówce, elementem otwierającym daną
uroczystość, jako parada szlachty przed monarchą.
4. Menuet to francuski , taniec ludowy, który stał
się z czasem tańcem dworskim, w metrum 3/4 i
tempie umiarkowanym. Tańczony był parami i
składał się z kilku figur. Największą popularność
zdobył na dworze Ludwika XIV.
5. Gawot – starofrancuski taniec ludowy pochodzący
z Delfinatu, szczególnie rozpowszechniony w Bretanii.
Zawsze posiada metrum parzyste (4/4 lub 2/2). W XVII-XVIII
wieku stał się tańcem dworskim. Taniec pełen gracji w tempie
umiarkowanym. W tym czasie został także wprowadzony
do suity, muzyki operowej i do baletu. Składa się z dwóch lub
trzech części.
6. Allemande [almãd] - taniec dworski, pochodzenia
niemieckiego, popularny od XVI w. w Anglii
i Francji. Charakteryzuje się parzystym metrum
oraz wolnym tempem. Od XVII wieku uległ
stylizacji i wszedł w
skład barokowej suity, najbardziej spopularyzowany
przez Jana Sebastiana Bacha. W tradycyjnej suicie
Allemande zajmowało pierwsze miejsce.
7. Jig (czytaj dżig) (w
językach francuskim i włoskim można spotkać
się z formami gigue) – rodzaj tańca ludowego z
okresu baroku. Wywodzi się z
terenów Szkocji, Irlandii i Anglii. W okresie
późniejszym często występował w formie
stylizowanej.
