2. O Χαρίλαος Τρικούπης (11 Ιουλίου 1832 - 30 Μαρτίου
1896) ήταν Έλληνας διπλωμάτης, πολιτικός και
Πρωθυπουργός. Ο Τρικούπης κυριάρχησε στην πολιτική
σκηνή της Ελλάδας επί 19 χρόνια, από το 1875 έως το
1894, παίρνοντας τη θέση του πρωθυπουργού επτά
συνολικά φορές και κυβέρνησε τη χώρα για σχεδόν 10
χρόνια από τα 20 αυτής της περιόδου. Στην τελευταία του
κυβέρνηση δεν μπόρεσε να αντεπεξέλθει στις οικονομικές
υποχρεώσεις που είχε δημιουργήσει έναντι των ξένων
δανειστών με συνέπεια να επέλθει η πτώχευση της
Ελλάδας με την ιστορική φράση του "δυστυχώς
επτωχεύσαμεν".

4. Γεννήθηκε στο Ναύπλιο και καταγόταν από την ιστορική οικογένεια
Τρικούπη του Μεσολογγίου και την οικογένεια Καρατζά της
Κωνσταντινούπολης. Ήταν γιος του Σπυρίδωνα Τρικούπη πολιτικού,
ιστορικού και επίσης πρωθυπουργού της Ελλάδας και της Αικατερίνης
το γένος Μαυροκορδάτου[1]. Ανάδοχός του ήταν ο ναύαρχος Ανδρέας
Μιαούλης[2]. Μετά τη φοίτησή του σε γυμνάσιο της Αθήνας, όπου
γυμνασιάρχης του ήταν ο Γεώργιος Γεννάδιος, σπούδασε νομική στο
Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου μετά τριετή φοίτηση συμπλήρωσε τις
σπουδές του στο Παρίσι. Με το τέλος των σπουδών του χρημάτισε
ιδιαίτερος γραμματέας του πατέρα του Σπυρίδωνα, που τότε ήταν
πρέσβης στο Λονδίνο και ακολούθως το 1856 διορίστηκε επίσημος
γραμματέας της πρεσβείας στο Λονδίνο ακολουθώντας το
διπλωματικό σώμα

6. Το 1862 εκλέχτηκε πληρεξούσιος της Β΄ Εθνικής Συνέλευσης
της ελληνικής παροικίας του Λονδίνου και αποσυρθέντος του
πατέρα του ανέλαβε ως επιτετραμμένος της πρεσβείας. Αν και η
διπλωματική σταδιοδρομία του υπήρξε βραχεία, εν τούτοις
διακρίθηκε για την απαράμιλλη δεξιοτεχνία του, το 1863, κατά
τις διαπραγματεύσεις με την αγγλική κυβέρνηση, ως
πληρεξούσιος της ελληνικής κυβέρνησης, στη σχετική συνθήκη
της παραχώρησης των Ιονίων νήσων από τη Μεγάλη Βρετανία
στο Βασίλειο της Ελλάδος, που ήταν ο κυρίαρχος όρος
αποδοχής του στέμματος του Βασιλείου από τον πρίγκιπα και
μετέπειτα Βασιλέα των Ελλήνων Γεώργιο τον Α΄.

8. Το 1864 παραιτήθηκε από τη διπλωματική υπηρεσία για να συμμετάσχει στις
εκλογές. Το 1865 εκλέχτηκε βουλευτής Μεσολογγίου και το 1866 ανέλαβε τη
θέση του Υπουργού Εξωτερικών στην 3η κυβέρνηση του Αλέξανδρου
Κουμουνδούρου, αλλά στους επόμενους μήνες ήρθε σε διάσταση απόψεων με τον
Κουμουνδούρο και απομακρύνθηκε από την κυβέρνηση. Για τέσσερα χρόνια
πολιτεύτηκε (1868-1872) ανεξάρτητα από τα κόμματα που υπήρχαν.
Το 1872 ίδρυσε το «Πέμπτο κόμμα», στο οποίο συγκεντρώθηκαν οι πιο
φιλελεύθερες και προοδευτικές προσωπικότητες της εποχής. Το 1874, μέσα σε
κλίμα πολιτικής αυθαιρεσίας της τότε κυβέρνησης του Δ. Βούλγαρη,έγραψε στην
εφημερίδα "Καιροί" ένα σαρκαστικό άρθρο με τον τίτλο «Τις πταίει», που
δημοσιεύτηκε στις 29 Ιουνίου του 1874, στο οποίο κατήγγειλε το πολιτικό
σύστημα της εποχής, αλλά ουσιαστικά κατηγορούσε το Βασιλιά, επειδή μετά την
πτώση του Δεληγεώργη, εξ αιτίας των Λαυρεωτικών, είχε χρίσει κυβέρνηση
εκείνη του Βούλγαρη που ήταν μειοψηφίας

10. Τον Οκτώβριο του 1867 ως υπουργός Εξωτερικών υπέγραψε σύμφωνο αμυντικής
συνεργασίας με τον ηγεμόνα Μιχαήλ της Σερβίας.
Το Μάρτιο του 1880 με πρότασή του καταργήθηκε ο φόρος της δεκάτης στα
δημητριακά προϊόντα και αντικαταστάθηκε με έναν νέο φόρο. Επίσης μείωσε τη
στρατιωτική θητεία σε ένα έτος αντί τριών που ήταν μέχρι τότε.
Με την κυβέρνηση που συγκρότησε το Μάρτιο του 1882 αναδιοργάνωσε την
αστυνομία, την αγροφυλακή και τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Θέσπισε
νόμους για προσόντα, μονιμότητα και προαγωγή δημοσίων υπαλλήλων.
Αποφάσισε την αποξήρανση της λίμνης Κωπαΐδας και τη δημιουργία
σιδηροδρομικού δικτύου. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ το 1882 υπήρχαν σε
λειτουργία μόνο 9 περίπου χιλιόμετρα σιδηροδρομικής γραμμής που συνέδεαν
την Αθήνα (Θησείο) με το επίνειό της, τον Πειραιά, το 1893 λειτουργούσαν 914
χιλιόμετρα σιδηροδρομικών γραμμών και άλλα 490 ήταν υπό κατασκευή. Για τη
χρηματοδότηση των έργων πήρε δύο μεγάλα δάνεια και επέβαλε φορολογία στον
καπνό και το κρασί.