exilio,mërgimi,pablo neruda,poetry,poezi,translation, përkthim në shqip

1. http://www.lulu.com/spotlight/intercultura
http://www.lulu.com/spotlight/intercultura
EXILIO - MËRGIMI
Entre castillos de piedra cansada,
calles de Praga bella,
sonrisas y abedules siberianos,
Capri, fuego en el mar, aroma
de romero amargo
y el último, el amor,
el esencial amor se unió a mi vida
en la paz generosa,
mientras tanto,
entre una mano y otra mano amiga
se iba cavando yn agujero oscuro
en la poidr de mi alma
y allí mi patria ardia
Llamandome, esperandome, incitandome
A ser, a preservar, a padecer.
El destierro es redondo:
un círculo, un anillo:
le dan vuelta tus pies, cruzas la tierra,
no es tu tierra,
te despierta la luz, y no es tu luz,
la noche llega: faltan tus estrellas,
hallas hermanos: pero no es tu sangre.
Eres como un fantasma avergonzado
de no amar más a los que tanto te aman,
y aún es tan extraño que te falten
las hostiles espinas de tu patria,
el ronco desamparo de tu pueblo,
los asuntos amargos que te esperan
y que te ladrarán desde la puerta.
Pero con corazón irremediable
recordé cada signo innecesario
com si sólo deliciosa miel
se anidara en el árbol de mi tierra
y esperé en cada pájaro
el más remoto trino,
el que me despertó desde la infancia
bajo la luz mojada.
Me pareció mejor la tierra pobre
de mi país, el cráter, las arenas,
el rostro mineral de los desiertos
que la copa de luz que me brindaron.
Me sentí solo en el jardín, perdido:
fui un rústico enemigo de la estatua,
de lo que muchos siglos decidieron,
entre abejas de plata y simetría.
Destierros! La distancia
se hace espesa,
respiramos el aire por la herida:
vivir es un precepto obligatorio.
Así es de injusta el alma sin raíces:
rechaza la belleza que le ofrecen:
busca su desdichado territorio:
y sólo allí el martirio o el sosiego.
Ndërmjet kështjellash guri të lodhur,
rrugë të bukurës Pragë,
buzëqeshje e krahjeta t’Siberisë,
Kapri, zjarr mbi det, aroma
e të hidhurës rozmarinë,
e, së fundi, dashuria,
dashuria e vërtetë ju ngjit jetës sime
në paqen zemërgjerë,
e, ndërkohë,
ndërmjet njërës dorë dhe tjetrës dorë mike
shkohej duke gërmuar një gropë të zymtë
brenda guri i zëmrës sime
e në të atdheu im digjej
duke më thirrur, duke më pritur, duke më ndezur
që të jem, të mbroj, të vuaj.
Shkretëtira është e rrumbullakët:
një lak, një unazë:
sorollaten këmbët tuaja, përshkon tokën,
nuk është toka jote,
të zgjon drita e nuk është drita jote;
bie nata, mungojnë yjet tuaja;
gjen vëllezër, por s’është gjaku yt.
Je si një fantazmë që ka turp
të duash vetëm kush shumë të dashuron,
akoma të duket e çuditshme që t’mungojnë
gjembat e egër të atdheut tënd,
poshtërimi i fikur i popullit tënd,
detyrimet e hidhura që të presin
e që do të lehin tek porta.
Por me zëmër të pashërueshme
kam kujtuar çdo shenjë të kotë
sikur vetëm e shijshmja mjaltë
të gjente fole në pemën e tokës sime
e kam pritur në çdo zog
trilin më të largëtin,
atë që më zgjoi nga fëmijëria
nën dritën e lagësht.
Mu duk më e mirë toka e varfër
e vendit tim, krateret, rërat,
fytyra minerale e shkretëtirës
se kupa e dritës që më ofronin.
U ndjeva vetëm në kopsht, i humbur:
qeshë një armik i ashpër i statujës,
për aq sa kanë vendosur shumë shekuj
ndër bletë argjendi e simetrie.
Mërgime! Distanca
bëhet e dendur,
thithim ajrin e plagës:
të jetosh është një rregull i detyrueshëm.
Është kaq i padrejtë shpirti pa rrënjë:
refuzon bukurinë që i ofrojnë,
kërkon territorin e vet fatkeq
e vetëm në të martirizimin o paqen.
(Exilio - Pablo Neruda, poet kilian – Çmimi Nobel për letërsinë, 1971)
Shqipëroi G. LUKA