ลัทธิประชาธิปไตย ว่าด้วย ทฤษฎีการปฏิวัติประชาธิปไตย

1. ลัทธิประชาธิปไตย:ทฤษฎีการปฏิวัติประชาธิปไตย(DemocraticRevolutionTheory)
ทฤษฎีการปฏิวัติประชาธิปไตย(DemocraticRevolutionTheory)
รวมสารสัมพันธ์ขบวนการประชาธิปไตยแห่งชาติ
สารสัมพันธ์ขบวนการประชาธิปไตยแห่งชาติ
เหตุแห่งความเสื่อมโทรมของประเทศชาติและความทุกข์ยากของประชาชนไทย
ประเทศไทยเป็นประเทศที่อุดมด้วยทรัพยากรธรรมชาติและทรัพยากรมนุษย์
เพราะตั้งอยู่ในชัยภูมิทางภูมิศาสตร์อันดีเลิศและคนไทยมีลักษณะพิเศษประจาชาติอันสูงส่งด้วยเหตุนี้
ประเทศไทยจึงเป็นประเทศรุ่งเรื่องในประวัติศาสตร์อันยาวนานและด้วยเหตุนี้
เมื่อมาอยู่ในท่ามกลางความก้าวหน้าของโลกปัจจุบันจึงไม่มีเหตุผลที่ประเทศไทยจะเป็นประเทศยากจน
และไม่มีเหตุผลที่คนไทยจะตกอยู่ในความทุกข์ยากดังที่ปรากฏอยู่ในขณะนี้

2. รัฐบาลทุกชุดมีความตั้งใจจะแก้ปัญหาของประเทศชาติต้องการจะพัฒนาเศรษฐกิจแห่งชาติไปสู่ความมั่งคั่ง
ต้องการจะแก้ไขความยากจนของประชาชนพยายามกันมานานแล้วแต่ก็ไม่สาเร็จยิ่งแก้ยิ่งยุ่งบ้านเมืองยิ่งทรุดโทรม
ประชาชนยิ่งเดือดร้อนโดยเฉพาะรัฐบาลชุดนี้มีทีมเศรษฐกิจที่เข้มแข็ง
มีมาตรการแก้ปัญหาเศรษฐกิจมากมายทางานกันอย่างหนักก็จะไปไม่รอดเช่นเดียวกัน
ปัญหาไม่ได้อยู่ที่คนผู้ที่เข้ามาแก้ปัญหามีคนซื่อสัตย์สุจริตมีความสามารถ
แต่ถึงแม้ว่าจะมีความซื่อสัตย์สุจริตและมีความสามารถสักเพียงใดถ้าแก้ปัญหาทั้งหลายภายในกรอบของระบอบการปกคร
องในปัจจุบัน ก็ไม่มีทางที่จะแก้ปัญหาได้ เพราะปัญหาสาคัญอยู่ที่หลักการ
ก่อนอื่นคืออยู่ที่ระบอบการปกครองซึ่งยังไม่เป็นประชาธิปไตย
ไม่ว่าประเทศใดๆการที่จะพัฒนาจากภาวะล้าหลังไปสู่ภาวะก้าวหน้าได้นั้นจะต้องพัฒนาการเมืองให้สาเร็จก่อน
จึงจะพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมให้สาเร็จได้ การพัฒนาการเมืองให้สาเร็จก็คือ
การทาให้การปกครองเป็นระบอบประชาธิปไตยสาเร็จซึ่งเรียกตามภาษาวิชาการว่า “
ทาการปฏิวัติประชาธิปไตยให้สาเร็จ”
เมื่อทาให้การปกครองเป็นระบอบประชาธิปไตยสาเร็จแล้วก็ใช้ระบอบประชาธิปไตยแก้ปัญหาเศรษฐกิจอื่นๆ
ก็จะแก้ปัญหาได้ตามความต้องการของประเทศชาติและประชาชน
การที่จะทาให้การปกครองเป็นระบอบประชาธิปไตยสาเร็จหรือทาการปฏิวัติประชาธิปไตยให้สาเร็จนั้น
ต้องอาศัยขบวนการประชาธิปไตยที่เข้มแข็งการที่ระบอบประชาธิปไตยในประเทศไทยล้มเหลวมาโดยตลอด
ก็เพราะขบวนการประชาธิปไตยยังไม่เข้มแข็ง
ขบวนการประชาธิปไตยในประเทศไทยเกิดขึ้นตั้งแต่สมัยรัชกาลที่5 จนถึงเวลานี้แม้ว่าจะขยายตัวกว้างขวางมากแล้ว
แก่ก็ยังกระจัดกระจายถ้ารวมตัวกันเข้าเป็นเอกภาพกันได้ก็จะมีความเข้มแข็งและทาการปฏิวัติประชาธิปไตยสาเร็จ
บัดนี้กลุ่มบุคคลฝ่ ายต่างๆที่มีความต้องการประชาธิปไตยร่วมกันได้รวมตัวกันเป็นขบวนการและตกลงตั้งชื่อกันว่า“
ขบวนการประชาธิปไตยแห่งชาติ”ด้วยความมุ่งหมายที่จะสร้างเอกภาพของขบวนการประชาธิปไตยในประเทศไทย
เพื่อความสาเร็จของการปฏิวัติประชาธิปไตย
ขบวนการประชาธิปไตยแห่งชาติจึงขอความร่วมมือมายังพี่น้องชาวไทยทั้งหลาย
ตั้งต้นรวมพลังเพื่อให้การปฏิวัติประชาธิปไตยสาเร็จตามความมุ่งหมายตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป
(2) อุดมคติ ความม่ดงหมายภารกิจและวิธีการของขบวนการประชาธิปไตยแห่งชาติ

3. การประชุมขบวนการประชาธิปไตยแห่งชาติเมื่อวันที่10มกราคม2524 ได้ลงมติกาหนดอุดมคติความมุ่งหมาย
ภารกิจและวิธีการของขบวนการประชาธิปไตแห่งชาติดังนี้
อุดมคติ ขบวนการประชาธิปไตยในประเทศทั้งหลายทั่วโลกย่อมมีอุดมคติอย่างเดียวกันคือ
สังคมอันประกอบด้วยความไพบูลย์ความสันติสุขอิสรภาพเสรีภาพสมภาพและภารดรภาพเรียกว่าสังคมประชาธิปไตย
(DEMODRATIC SOCIETY) สังคมดังกล่าวนี้เป็นความใฝ่ ฝันอันสูงสุดของมนุษยชาติที่จะไปบรรลุถึง
และประชาชนชาวไทยก็มีความใฝ่ ฝันเช่นนี้ฉะนั้นสังคมประชาธิปไตย
จึงเป็นอุดมคติของขบวนการประชาธิปไตยแห่งชาติ
ความมุ่งหมายไม่ว่าประเทศใดๆการที่บรรลุถึงซึ่งอุดมคติของขบวนการประชาธิปไตยนั้น
ย่อมต้องดาเนินไปภายใต้การปกครองระบอบประชาธิปไตย
ถ้าปราศจากการปกครอบระบอบประชาธิปไตยแล้วก็จะไม่สามารถดาเนินการเพื่อบรรลุอุดมคติของขบวนการประชาธิปไต
ยได้ แต่ในประเทศไทยนั้นยังไม่มีการปกครองระบอบประชาธิปไตยดังนั้นการสถาปนาการปกครองประชาธิปไตย
จึงเป็นความมุ่งหมายของขบวนการประชาธิปไตยแห่งชาติ
ภารกิจการปกครองระบอบประชาธิปไตยไม่สามารถจะสถาปนาขึ้นภายใต้ระบอบเผด็จการ
จะต้องยกเลิกการปกครองระบอบเผด็จการไม่ว่ารูปใดๆเสียก่อนจึงสถาปนาการปกครองระบอบประชาธิปไตยขึ้นได้
การยกเลิกการปกครองระบอบเผด็จการและการสถาปนาการปกครองระบอบประชาธิปไตยเรียกตามภาษาวิชาการว่า
การปฏิวัติประชาธิปไตย
ขบวนการประชาธิปไตยในประเทศไทยได้ดาเนินความพยายามที่จะทาการปฎิวัติประชาธิปไตยมาตั้งแต่สมัยรัชกาลที่5
แต่ยังไม่สาเร็จและการสถาปนาการปกครองระบอบประชาธิปไตยนั้นจะกระทาได้ก็แต่ด้วยการปฏิวัติประชาธิปไตยนั้น
ไม่มีหนทางอื่นเลยฉะนั้นการปฏิวัติประชาธิปไตยจึงเป็นภารกิจของขบวนการประชาธิปไตยแห่งชาติ
วิธีการเมื่อพูดถึงการปฏิวัติในประเทศไทยมักจะรู้จักกันแต่การปฏิวัติรัฐประหารซึ่งแท้จริงคือการรัฐประหารนั่นเอง
หาใช่การปฏิวัติแต่อย่างใดไม่และการปฏิวัติรัฐประหารย่อมไม่ใช่วิธีการตามวิถีทางประชาธิปไตย
แต่การปฏิวัติประชาธิปไตยในประเทศทั้งปวงนั้น
มีทั้งวิธีการตามหลักวิถีทางประชาธิปไตยและวิธีการที่ไม่ใช่ตามวิถีทางประชาธิปไตยตามสภาวการณ์ของแต่ละประเทศ
แต่วิธีการตามวิถีทางประชาธิปไตยนั้นเหมาะสมกับประเทศไทยฉะนั้นการปฏิวัติตามวิถีทางประชาธิปไตย
จึงเป็นวิธีการของขบวนการประชาธิปไตยแห่งชาติ
จึงขอชี้แจงมติว่าด้วยอุดมคติความมุ่งหมายภารกิจและวิธีการของขบวนการประชาธิปไตยแห่งชาติ
มายังพี่น้องชาวไทยทั้งหลายให้เป็นที่แจ่มชัดโดยทั่วกัน

4. (3) ทาไมต้องทาการปฏิวัติประชาธิปไตยให้สาเร็จ
คนไทยได้มีการปรารภกันมาเกือบ100ปี แล้วว่าประเทศไทยซึ่งเคยรุ่งเรืองและก้าวหน้ากว่าญี่ปุ่น
ทาไมจึงล้าหลังห่างไกลจากญี่ปุ่นและก็มีการพูดกันตลอดว่า
ทาอย่างไรประเทศไทยจึงจะเจริญทัดเทียมกับอารยประเทศทั้งหลายในระยะหลังๆไม่รู้ว่าจะทาอย่างไร
ก็มีการเสนอเป็นเชิงประชดว่าการที่จะทาให้ประเทศไทยมีความเจริญก้าวหน้านั้น
ควรให้ประเทศไทยเป็นเมืองขึ้นของมหาอานาจเสียสักระยะหนึ่ง
เพราะในครั้งนั้นเมืองขึ้นที่อยู่ติดกับประเทศไทยมีความเจริญกว่าประเทศไทย
เช่นเมื่อเดินทางเข้าไปในเขตมลายูซึ่งเป็นเมืองขึ้นอังกฤษจะเห็นได้ทันทีว่าในเขตมลายูนั้น
การพัฒนาการปลูกสวนยางและสวนปาล์มน้ามันดาเนินไปอย่างมีประสิทธิภาพและไม่ว่ากิจการใดๆ
ในมลายูล้วนแต่เจริญก้าวหน้ากว่าในประเทศไทยทั้งสิ้นดังนี้เป็นต้นถึงกับในการอภิปรายในสภาผู้แทนราษฎรครั้งหนึ่ง
เมื่อ พ.ศ.2490 มีบุคคลชั้นนาของพรรคการเมืองใหญ่พรรคหนึ่งเสนอขึ้นว่าวิธีการแก้ปัญหาของประเทศไทยคือ
ให้ฝรั่งปกครองสักระยะหนึ่ง
แม้ว่าในปัจจุบันประเทศไทยจะได้พัฒนาการในด้านต่างๆไปมากมายไม่แพ้ประเทศที่เคยเป็นเมืองขึ้นแล้วก็ตาม
แต่คนไทยส่วนใหญ่ก็ยังยากจนฉะนั้น
นอกจากปัญหาความยากจนและปัญหาที่ต้องทาให้ประเทศไทยก้าวหน้าทัดเทียมกับอารยประเทศเหมือนที่เคยพูดกันมาใ
นอดีตแล้วเรายังจะต้องวิตกกังวลอย่างยิ่งถึงความอยู่รอดของประเทศชาติอีกด้วย
ซึ่งมีการอภิปรายและสัมมนาเรื่องทางรอดของชาติกันนับครั้งไม่ถ้วนทว่าก็ยังไม่มีผู้ใดหาทางออกที่มีประสิทธิผลได้
สิ่งที่เราภาคภูมิใจคือเอกราชของชาติ
ประเทศไทยสามารถรักษาเอกราชมาได้ในขณะที่เพื่อนบ้านตกเป็นเมืองขึ้นของมหาอานาจไปหมด
แต่เอกราชก็ช่วยอะไรไม่ได้ในเมื่อประเทศเรายังตกอยู่ในความล้าหลังและยากจน
และต้องเผชิญกับปัญหาความอยู่รอดของชาติยิ่งกว่าประเทศที่เคยเป็นเมืองขึ้น
ความจริงคือประเทศไทยก็เช่นเดียวกับประเทศอื่นคือการที่จะหลุดพ้นจากความล้าหลังและความยากจน
เจริญห้าวหน้าทัดเทียมอารยประเทศและปลอดภัยจากภัยแห่งความสิ้นชาติคือความมีเอกราชอย่างเดียวไม่เพียงพอ
แต่จะต้องมีระบอบประชาธิปไตยด้วยเมื่อมีเอกราชแล้วปัจจัยชี้ขาดของประเทศชาติคือระบอบประชาธิปไตย
เมื่อคนไทยรู้ความจริงข้อนี้แล้วก็ได้ดาเนินความพยายามเพื่อทาให้ประเทศไทยมีการปกครองระบอบประชาธิปไตย
โดยใช้วิธีการต่างๆมากกมายเช่นการปฏิรูปประชาธิปไตยการจัดให้มีรัฐธรรมนูญการแก้ไขรัฐธรรมนูญ
การเผยแพร่ประชาธิปไตยโครงการอบรมประชาธิปไตยการพัฒนาชนบทการสร้างประชาธิปไตยมาจากรากฐาน
เช่นการสร้างความเข้มแข็งของสภาตาบลฯลฯแต่ก็ไม่สามารถทาให้มีระบอบประชาธิปไตยขึ้นได้

5. เพราะว่าระบอบประชาธิปไตยจะเกิดขึ้นได้ด้วยวิธีการเดียวเท่านั้นคือการปฏิวัติประชาธิปไตย
ไม่มีประเทศใดในโลกที่จะมีระบอบประชาธิปไตยได้โดยไม่ทาการปฏิวัติประชาธิปไตย
และคนไทยก็เคยทาการปฏิวัติประชาธิปไตยมาบ้างแล้วเหมือนกันแต่ไม่สาเร็จดังนั้น
ถ้าจะให้ประเทศไทยมีการปกครองระบอบประชาธิปไตยก็จะต้องทาการปฏิวัติประชาธิปไตยให้สาเร็จเท่านั้น
ไม่มีทางอื่นใดอีกเลยจงอย่าได้คิดว่าประเทศไทยจะมีการปกครองระบอบประชาธิปไตยได้
โดยไม่ต้องทาการปฏิวัติประชาธิปไตย
ต้องทาการปฏิวัติประชาธิปไตย
(4) ประชาธิปไตยคืออะไร
การปฏิวัติประชาธิปไตยคือการเปลี่ยนแลงระบอบเผด็จการเป็นระบอบประชาธิปไตย
หรือยกเลิกระบอบเผด็จการและสถาปนาระบอบประชาธิปไตยขึ้นแทน
หลายคนกล่าวว่าประเทศไทยเป็นระบอบประชาธิปไตยอยู่แล้วจึงไม่ต้องปฏิวัติประชาธิปไตยบางคนกล่าวว่า
ประเทศไทยเป็นระบอบประชาธิปไตยที่ไม่สมบูรณ์
จึงเพียงแต่พัฒนาระบอบประชาธิปไตยเท่านั้นไม่ต้องปฏิวัติประชาธิปไตย
จริงทีเดียวถ้าประเทศไทยเป็นระบอบประชาธิปไตยอยู่แล้วไม่ว่าจะสมบูรณ์หรือไม่สมบูรณ์ก็ตาม
ก็ไม่ต้องปฏิวัติประชาธิปไตยแต่ประเทศไทยเป็นระบอบประชาธิปไตยอยู่แล้วจริงหรือ?
ระบอบประชาธิปไตยนั้นแสดงออกโดยการปกครองประชาธิปไตยหรือรัฐบาลประชาธิปไตย(Democratic
Government) และการปกครองประชาธิปไตยนั้นจะต้องเป็นไปตามหลักของการปกครองประชาธิปไตยดังต่อไปนี้
1. อานาจอธิปไตยเป็นของปวงชน(PopularSovereignty) หมายความว่า
ประชาชนเป็นเป็นเจ้าของอานาจสูงสุดของประเทศร่วมกันมิใช่คนส่วนใดส่วนหนึ่งซึ่งเป็นส่วนน้อยผูกขาดอานาจไว้
ดังที่พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงคัดค้านคณะราษฎร์ว่า “
ข้าพเจ้าสมัครใจจะสละอานาจของข้าพเจ้าให้แก่ราษฎรทั้งหลาย
แต่ไม่ยินยอมยกอานาจของข้าพเจ้าให้แก่บุคคลใดบุคคลหนึ่งหรือคณะหนึ่งคณะใด ”

6. และหลักการอานาจอธิปไตยปวงชนนั้นแสดงออกด้วยนโยบายบริหารประเทศซึ่งรักษาผลประโยชน์ของประชาชน
มิใช่รักษาผลประโยชน์ของคนส่วนน้อย
2. เสรีภาพ(Freedom) หมายความว่าบุคคลมีเสรีภาพบริบูรณ์ในการใช้สิทธิต่างๆทั้งในทางส่วนตัว
ในทางสังคมและในทางการเมืองเช่นในร่างกายในทรัพย์สินในการศึกษาในการนับถือศาสนาในการชุมนุม
ในการตั้งสมาคมในการตั้งพรรคการเมืองและในการเปลี่ยนรัฐบาลเป็นต้น
3. ความเสมอภาค(Equality) หมายความว่าบุคคลมีความเท่าเทียมกันในด้านต่างๆโดยเฉพาะถือความเท่าเทียมกัน
ทั้งในทางกฎหมายและในทางโอกาส
4. หลักกฎหมาย(Rule of Law) คือหลักนิติธรรมซึ่งใช้เป็นเป็นมาตรฐานของการออกกฎหมายเช่น
หลักที่ว่าผู้ถูกกล่าวหาว่ากระทาผิดให้สันนิษฐานก่อนว่า เป็นผู้สุจริตศาลเท่านั้นเป็นผู้พิพากษาตัดสินกฎหมายฯลฯ
กฎหมายใดซึ่งขัดกับหลักกฎหมายย่อมเป็นโมฆะ
5. รัฐบาลจากการเลือกตั้ง(ElectedGovernment) หมายความว่าฝ่ ายนิติบัญญัติ
และฝ่ าบริหารต้องมาจากการเลือกตั้งทั่วไป
เหล่านี้คือหลักการปกครองระบอบประชาธิปไตย การปกครองซึ่งเป็นไปตามหลักการเหล่านี้
ก็เป็นการปกครองระบอบประชาธิปไตยและหลักการที่เป็นหัวใจคืออานาจอธิปไตยเป็นของปวงชน
ถ้ามีหลักการข้อนี้แล้วถึงจะยังขาดข้ออื่นๆอยู่บ้างก็เป็นระบอบประชาธิปไตยแต่ถ้าไม่มีข้อนี้ถึงจะมีข้ออื่นๆ
ก็เป็นระบอบเผด็จการเช่นประเทศไทยในปัจจุบันเป็นระบอเผด็จการที่มีเสรีภาพพอสมควรที่เรียกว่าประชาธิปไตยครึ่งใบ
เพราะว่าถึงจะมีเสรีภาพมีความเสมอภาคมีหลักกฎหมายอยู่บ้าง
และมีการเลือกตั้งแต่อานาจอธิปไตยมิได้เป็นของปวงชนฉะนั้นการปกครองของประเทศไทย
จึงไม่เป็นระบอบประชาธิปไตยแต่เป็นระบอบเผด็จการ
(5) อานาจอธิปไตยเป็นของปวงชน

7. อานาจอธิปไตยเป็นของปวงชนเป็นหลักการปกครองหลักที่1ของระบอบประชาธิปไตย
และเป็นหัวใจของระบอบประชาธิปไตยแต่ในประเทศไทย
มีการอธิบายกันอย่างกว้างขวางว่าหัวใจของระบอบประชาธิปไตยคือเสรีภาพของประชาชน
ซึ่งเป็นการชักจูงประชาชนให้เข้าใจผิดต่อระบอบประชาธิปไตยอย่างร้ายแรงจนไม่รู้ว่าระบอบประชาธิปไตยคืออะไร
การปกครองทั้งหลายย่อมมีอานาจการปกครองบ้านย่อมมีอานาจของบ้านการปกครองของวัดย่อมมีอานาจของวัด
การปกครองย่อมมีอานาจของโรงเรียนไปจนถึงการปกครองประเทศย่อมมีอานาจของประเทศ
ในบรรดาอานาจทั้งหลายเหล่านั้นอานาจของประเทศเป็นอานาจสูงสุดคือสูงถึงขนาดฆ่าคนได้ และสิทธิ์ขาดโต้แย้งมิได้
จึงนิยมเรียกกันว่าอานาจสูงสุดของประเทศดังที่ใช้ในรัฐธรรมนูญฉบับแรกและต่อมาเรียกให้เป็นศัพท์ว่าอานาจอธิปไตย
ซึ่งใช้ในรัฐธรรมนูญฉบับต่อๆ มา จนถึงปัจจุบัน
อานาจของประเทศหรืออานาจอธิปไตยนั้นมีอานาจเดียวแต่แสดงออกเป็น3ด้านคือ (1) อานาจนิติบัญญัติ(2)
อานาจบริหาร(3) อานาจตุลการ
อานาจในการปกครองย่อมมีเจ้าของและเจ้าของอานาจก็คือผู้ปกครองนัยหนึ่งอานาจย่อมเป็นของผู้ปกครอง
อานาจของบ้านเป็นของเจ้าบ้านอานาจของวัดเป็นของสมภารอานาจของโรงเรียนเป็นของครูใหญ่
จนถึงอานาจของประเทศหรืออานาจอธิปไตยเป็นของผู้ปกครองประเทศ
ผู้ปกครองประเทศนั้นกล่าวอย่างกว้างมี2ชนิด คือชนส่วนน้อยและปวงชน(ประชาชน)
ถ้าชนส่วนน้อยเป็นผู้ปกครองประเทศอานาจของประเทศหรืออานาจอธิปไตยก็เป็นของชนส่วนน้อย
ถ้าปวงชนเป็นผู้ปกครองประเทศอานาจของประเทศหรืออานาจอธิปไตยเป็นของปวงชน
ถ้าอานาจของประเทศหรืออานาจอธิปไตยเป็นของชนส่วนน้อยก็เป็นระบอบเผด็จการ
ถ้าอานาจของประเทศหรืออานาจอธิปไตยเป็นของปวงชนก็เป็นระบอบประชาธิปไตยและแต่ละระบอบต่างก็มีหลายรูป
โดยสาระสาคัญแล้วระบอบเผด็จการหรือระบอบประชาธิปไตยนั้นได้ได้หมายความอย่างอื่นแต่หมายความว่า
อานาจหรืออานาจอธิปไตยเป็นของชนส่วนน้อยหรือเป็นของปวงชนเท่านั้น
แต่ชนส่วนน้อยหรือปวงชนซึ่งเป็นเจ้าของอานาจของประเทศหรืออานาจประชาธิปไตยนั้นไม่ได้เป็นผู้กุมอานาจโดยตรง
แต่มีผู้แทนเป็นผู้กุมอานาจและผู้แทนก็คือคณะการเมืองกลุ่มการเมืองหรือพรรคการเมือง
ซึ่งเข้าไปกุมองค์กรแห่งอานาจของประเทศหรืออานาจอธิปไตยอันได้แก่ รัฐสภาคณะรัฐมนตรีและศาลเพื่อใช้องค์กรทั้ง3
นี้รักษาผลประโยชน์ของผู้ที่ตนแทนถ้าแทนชนส่วนน้อยก็ใช้องค์กรเหล่านี้รักษาผลประโยชน์ของชนส่วนน้อย
ถ้าแทนปวงชนก็ใช้องค์กรเหล่านี้รักษาผลประโยชน์ของปวงชน

8. ทั้งนี้จะรู้ได้ด้วยนโยบายของรัฐบาลเป็นสาคัญถ้านโยบายของรัฐบาลรักษาผลประโยชน์ของชนส่วนน้อย
ก็แสดงว่าอานาจของประเทศหรืออานาจอธิปไตยเป็นของชนส่วนน้อย
ถ้านโยบายของรัฐบาลรักษาผลประโยชน์ของปวงชนก็แสดงว่าอานาจของประเทศหรืออานาจอธิปไตยเป็นของปวงชน
ในปัจจุบันอานาจของประเทศหรืออานาจอธิปไตยเป็นของกลุ่มผลประโยชน์ผูกขาดซึ่งเป็นชนส่วนน้อยฉะนั้น
ไม่ว่านโยบายใดๆล้วนแต่มุ่งรักษาผลประโยชน์ของชนส่วนน้อยโดยไม่คานึงถึงความเดือดร้อนของประชาชน
ฉะนั้นจึงต้องเปลี่ยนมืออานาจของประเทศหรืออานาจอธิปไตยจากของกลุ่มผลประโยชน์ผูกขาดมาเป็นของปวงชน
เพื่อให้มีรัฐบาลที่ดาเนินนโยบายรักษาผลประโยชน์ของประชาชน
การเปลี่ยนมืออานาจของประเทศหรืออานาจอธิปไตยเช่นนี้
คือหัวใจของการเปลี่ยนระบอบเผด็จการเป็นระบอบประชาธิปไตยคือหัวใจของการปฏิวัติประชาธิปไตย
(6) บุคคลมีเสรีภาพสมบูรณ์
บุคคลมีเสรีภาพสมบูรณ์ เป็นหลักการปกครองหลักที่2ของระบอประชาธิปไตย
เป็นเป็นหลักคู่กับอานาจอธิปไตยของปวงชนซึ่งเป็นหลักการปกครองที่1ของระบอบประชาธิปไตย
เสรีภาพคือสิทธิ คือสิทธิในการคิดและในการกระทาที่ปราศจากกาพันธนาการไม่ว่าจะเป็นสิทธิทางส่วนตัว
หรือทางการเมืองสิทธิทางส่วนตัวเช่นสิทธิในชีวิตสิทธิในทรัพย์สินสิทธิในการแสวงหาความสุขฯลฯสิทธิทางการเมือง
เช่นสิทธิในการเลือกลัทธิทางการเมืองสิทธิในการเลือกตั้ง สิทธิในการเปลี่ยนรัฐบาลฯลฯ
การที่บุคคลใช้สิทธิโดยปราศจากพันธนาการคือการที่บุคคลมีเสรีภาพ
บุคคลย่อมมีเสรีภาพไม่ว่าภายใต้ระบอบใดๆเพราะบุคคลไม่สามารถดารงอยู่ได้โดยปราศจากเสรีภาพอย่างสิ้นเชิง
ต่างแต่ว่าเสรีภาพในกระบอบประชาธิปไตยไม่ว่าในรูปใดๆเป็นเสรีภาพบริบูรณ์ เสรีภาพในระบอบเผด็จการไม่ว่ารูปใดๆ
เป็นเสรีภาพไม่บริบูรณ์ เช่นในประเทศสวีเดนเป็นเสรีภาพบริบูรณ์ในประเทศไทยเป็นเสรีภาพไม่บริบูรณ์ เพราะ
สวีเดนเป็นระบอบประชาธิปไตยไทยเป็นระบอบเผด็จการ
เสรีภาพบริบูรณ์นั้นไม่ใช่บริบูรณ์อย่างไม่มีขอบเขตแต่บริบูรณ์ภายในขอบเขตถ้าเลยขอบเขตก็กลายเป็นไม่มีเสรีภาพ
เช่นผู้ขับรถยนต์มีเสรีภาพสมบูรณ์ในการขับรถยนต์ตามถนนแลพะตามกฎจราจร
ถ้าขับรถยนต์ออกนอกถนนหรือไม่ถือกฎจราจรก็ไม่มีเสรีภาพในการขับรถยนต์
เสรีภาพบริบูรณ์ภายในขอบเขตคือหลักธรรมชาติของเสรีภาพและขอบเขตของเสรีภาพบริบูรณ์คือ
การไม่ล่วงล้าเสรีภาพของบุคคลอื่นและไม่เป็นปรปักษ์ต่อส่วนรวมฉะนั้นคติที่ถือว่าเสรีภาพบริบูรณ์

9. คือเสรีภาพไม่มีขอบเขตจึงเป็นคติที่ผิดธรรมชาติจึงไม่ใช่คติของลัทธิประชาธิปไตยแต่เป็นคติของลัทธิอนาธิปไตย
การปฏิบัติตามคติของลัทธิอนาธิปไตยคือการทาลายเสรีภาพนั่นเอง
ในบรรดาเสรีภาพทั้งปวงนั้นเสรีภาพทางความคิดเป็นรากฐานคนเราถ้าไม่มีเสรีภาพทางความคิด
ก็เท่ากับไม่มีเสรีภาพและเท่ากับหมาดความเป็นคนฉะนั้นระบอบประชาธิปไตยซึ่งยึดถือหลักธรรมชาติของเสรีภาพ
จึงทาให้เสรีภาพบริบูรณ์แก่บุคคลในการนับถือศาสนาและเชื่อถือลัทธิการเมือง
ในขอบเขตที่ไม่กระทาการอันขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม
ในระบอบประชาธิปไตยการที่บุคคลได้แสดงความคิดเห็นอย่างเสรีย่อมทาให้ได้มาซึ่งแนวความคิดที่ดีที่สุด
อันจะส่งผลให้ได้มาซึ่งนโยบายที่ดีและนาความผาสุกมาสู่คนส่วนรวม
และการให้บุคคลมีเสรีภาพทาให้บุคคลเกิดความรับผิดชอบต่อส่วนรวม
ฉะนั้นในระบอบประชาธิปไตยซึ่งบุคคลมีเสรีภาพบริบูรณ์
ประชาชนจึงมีจิตสานึกในการรักษาระเบียบวินัยด้วยความสมัครใจ
อานาจอธิปไตยเป็นหลักคู่กับเสรีภาพในฐานะที่เสรีภาพขึ้นต่ออานาจอธิปไตย
เพราะผู้ปกครองย่อมให้เสรีภาพย่างเต็มที่แก่ตนเองเสมอไปดังนั้น
ในระบอบเผด็จการซึ่งอานาจอธิปไตยเป็นของคนส่วนน้อยชนส่วนน้อยจึงมีเสรีภาพอย่างเต็มที่
และในระบอบประชาธิปไตยซึ่งอานาจอธิปไตยเป็นของปวงชนบุคคลทั่วไปจึงมีเสรีภาบริบูรณ์
ในประเทศปัจจุบัน อานาจอธิปไตยเป็นของกลุ่มผลประโยชน์ผูกขาดซึ่งเป็นชนส่วนน้อย
เสรีภาพอย่างเต็มที่จึงมีแก่เฉพาะบุคคลในกลุ่มผลประโยชน์ผูกขาดเท่านั้นบุคคลทั่วไปขาดเสรีภาพอย่างมากมายดังนั้น
จึงต้องทาการปฏิวัติประชาธิปไตยเปลี่ยนอานาจอธิปไตยจากคนส่วนน้อยมาเป็นของปวงชน
เพื่อเสรีภาพบริบูรณ์จะได้มีแก่บุคคลทั่วไปอย่างเสมอหน้ากัน
(7) ความเสมอภาค
ความเสมอภาค
เป็นหลักการปกครองอีกหลักหนึ่งของระบอบประชาธิปไตยต่อจากอานาจอธิปไตเป็นของปวงชนและบคคุลมีเสรีภาพบริบู
รณ์
ความเสมอภาคคือว่าเท่าเทียมกันของคนทุกคนลัทธิประชาธิปไตยยึดหลักธรรมชาติของมนุษย์ว่า
มนุษย์ทุกคนเมื่อเกิดมาแล้วย่อมมีความทียมกันในความเป็นมนุษย์แต่มนุษย์แต่ละคนเมื่อเกิดมาแล้วไม่เหมือนกัน

10. บางคนแข็งแรงบางคนอ่อนแอ บางคนฉลาดมากบางคนฉลาดน้อยบางคนมีความสามารถมาก
บางคนมีความสามารถน้อยบางคนมีความทะเยอทะยานมากบางคนมีความทะเยอทะยานน้อยดังนั้น
การที่จะกาหนดให้ทุกคนมีความเท่าเทียมกันในทุกสิ่งทุกอย่างจึงหขัดกับหลักธรรมชาติของมนุษย์และดังนั้น
เพื่อนุวัติตามธรรมชาติของมนุษย์
ระบอบประชาธิปไตยจึงกาหนดว่าเมื่อประชาชนทุกคนเป็นเจ้าของอานาจสูงสุดของประเทศหรืออานาจอธิปไตยแล้ว
ประชาชนทุกคนจึงมีความเสมอภาคหรือความเท่าเทียมกันในการแสดงออกซึ่งความเป็นเจ้าของอานาจอธิปไตยนั้น
ความหมายโดยสาระสาคัญของความเสมอภาคในระบอบประชาธิปไตยคือคนทุกคนมีความเท่าเทียมกันในการแสดงออก
ซึ่งความเป็นเจ้าของอานาจอธิปไตยแบ่งออกเป็น3 ประการคือ
1. ความเสมอภาคในกฎหมาย(Equalitybeforethe law) หมายความว่าคนทุกคนไม่ว่ากาเนิดใดศาสนาใด
มีฐานะทางเศรษฐกิจทางการเมืองทางสังคมสูงหรือต่าอย่างใดย่อมอยู่ภายใต้กฎหมายเดียวกัน
อยู่ภายใต้ระบบศาลเดียวกันได้รับการปฏิบัติอย่างเดียวกันและได้รับความคุ้มครองจากองค์กรกฎหมายเท่าเทียมกัน
ความแตกต่างในกรณีใดๆระหว่างบุคคลไม่ก่อให้เกิดเอกสิทธิ์อย่างใด
2. ความเสมอภาคในการออกเสียง(Equalityinvote) หมายความว่า
บุคคลแต่ละคนมีสิทธิในการออกเสียงลงคะแนนในการเลือกตั้งหรือในการแสดงประชามติใดๆได้เพียงคะแนนเดียว
(One man, One vote) และหมายความว่าคะแนนเสียงของแต่ละคนจะต้องมีน้าหนัก
หรือคุณค่าในการตัดสินผลการเลือกตั้งหรือการแสดงประชามติเท่าเทียมกันตัวอย่างเช่น
การแบ่งเขตเลือกตั้งที่ถือเอาเนื้อที่ของเขตเป็นเกณฑ์ไม่ถือเอาจานวนประชากรเป็นเกณฑ์
ทาให้เขตการเลือกตั้งซึ่งอยู่ในเมืองใหญ่ที่มีประชากรมากกว่า500,000คน
เยเปรียบเขตเลือกตั้งในชนบทที่มีประชากรเพียง50,000คน
และคะแนนเสียงของคนในเมืองใหญ่มีผลในการตัดสินการเลือกน้อยกว่าคะแนนเสียงของคนในชนบทถึง10เท่า
เหตุนี้ศาลจึงตัดสินว่าการแบ่งเขตเลือกตั้งเช่นนี้ขัดต่อรัฐธรรมนูญเป็นต้น
3. ความเสมอภาคในโอกาส(EqualityinOpportunity) หมายความว่า
คนทุกคนมีโอกาสเท่าเทียมกันในการใช้พลังสมองและความสามารถเพื่อเสริมสร้างและยกฐานะทางการเมือง
ทางเศรษฐกิจและทางสังคมของตนเช่นให้โอกาสเท่าเทียมกันแก่ทุกคนที่จะได้รับการศึกษาที่จะได้รับการประกันสังคม
ที่จะได้ประกอบกิจกรรมในด้านเกษตรกรรมและอุตสาหกรรมที่จะได้มีงานทาและได้รับการคุ้มครองแรงงาน
และจะต้องขจัดระบบผูกขาดซึ่งเป็นการทาลายความเสมอภาคในโอกาสของบุคคลเป็นต้น
ในปัจจุบัน ประชาชนประชาชนชาวไทยไม่มีความเสมอภาคกันทั้งในฐานะเป็นคนไทยและในฐานะเป็นมนุษย์
เพราะลักษณะการปกครองของไทยและเป็นระบอบเผด็จการ

11. จึงจาเป็นจะต้องทาการปฏิวัติประชาธิปไตยให้สาเร็จโดยเร็วเพื่อเปลี่ยนระบอบเผด็จการเป็นระบอบประชาธิปไตย
เมื่อสถาปนาระบอบประชาธิปไตยขึ้นแล้วประชาชนชาวไทยก็จะมีความเสมอภาคกันในความเป็นเจ้าของอานาจอธิปไตย
ซึ่งจะยังผลให้มีความเสมอภาคกันในกฎหมาย ในการออกเสียงในโอกาสสมกับที่เป็นคนไทยและเป็นมนุษย์
(8) หลักกฎหมาย
หลักกฎหมายเป็นหลักการปกครองอีกหลักหนึ่งของระบอบประชาธิปไตยต่อจากหลักอานาจอธิปไตยเป็นของปวงชน
บุคคลมีเสรีภาพบริบูรณ์ และความเสมอภาค
มีผู้เข้าใจผิดว่าการปฏิบัติตามกฎหมายคือเครื่องหมายของระบอบประชาธิปไตย
และการไม่ปฏิบัติตามกฎหมายเป็นการทาลายระบอบประชาธิปไตย
ความจริงไม่ว่าในระบอบประชาธิปไตยหรือระบอบเผด็จการล้วนแต่จะต้องปฏิบัติตามกฎหมายไม่มีระบอบใดๆ
จะอนุญาตให้ละเมิดกฎหมายการปฏิบัติตามกฎหมายเป็นเรื่องของทุกๆระบอบ
หาใช่เป็นเรื่องของระบอบประชาธิปไตยแต่เพียงระบอบเดียวไม่ฉะนั้น
การปฏิบัติตามกฎหมายจึงหาใช่เครื่องวัดความเป็นระบอบประชาธิปไตยแต่อย่างใดไม่
กฎหมายย่อมแก้ไขเปลี่ยนแปลงได้เสมอตามวิถีทางนิติบัญญัติที่ได้กาหนดไว้ในระบอบนั้นๆ
กฎหมายฉบับใดถ้ารัฐบาลไม่ต้องการจะปฏิบัติตามก็ยกเลิกหรือแก้ไขเพิ่มเติมกฎหมายฉบับนั้นเสียเช่น
รัฐบาลต้องการจะต่ออายุผบ.ทบ.ครั้งที่แล้วแต่กฎหมายห้ามไว้ ก็แก้ไขเพิ่มเติมกฎหมายนั้นเสีย
การกระทาเช่นนี้หาใช่เป็นเครื่องวัดของความเป็นระบอบประชาธิปไตยหรือของความเป็นระบอบเผด็จการแต่อย่างใดไม่
หรือกฎหมายฉบับใดไม่เป็นธรรมแก่ประชาชนและมีการแสดงประชามติคัดค้านกฎหมายฉบับนั้น
หรือเรียกร้องให้ยกเลิกหรือแก้ไขเพิ่มเติมกฎหมายฉบับนั้นก็เป็นการปฏิบัติตามวิถีทางประชาธิปไตยอย่างหนึ่งหาใช่เป็น
“ กฎหมู่อยู่เหนือกฎหมาย” แต่อย่างใดไม่
การโฆษณาว่าการปฏิบัติตามกฎหมายคือเครื่องหมายของระบอบประชาธิปไตย
และว่าการไม่ปฏิบัติตามกฎหมายคือการทาลายระบอบประชาธิปไตยและเห็นการแสดงประชามติเป็น “
กฎหมู่อยู่เหนือกฎหมาย” ไปนั้น คือความพยายามของระบอบเผด็จการที่จะให้ประชาชนยินยอมอยุ่ใต้ความกดขี่ตลอดไป
การปฏิบัติตามกฎหมายไม่ใช่เครื่องหมายไม่ใช่เครื่องหมายของความเป็นระบอบประชาธิปไตย
เพราะระบอบเผด็จการก็ใช้กฎหมายเช่นกันและระบอบเผด็จการมักจะเน้นหนักให้ปฏิบัติตามกฎหมายที่กดขี่ประชาชน

12. เครื่องหมายของความเป็นรบอบประชาธิปไตยคือการปฏิบัติตามหลักกฎหมายจะต้องไม่เอากฎหมาย(Law)
ไปปะปนกับหลักกฎหมาย(Rule of Law)
หลักกฎหมายคือหลักนิติธรรมที่ได้รับรองแล้วว่าถูกต้อง
เป็นกลักที่ผุ้ออกกฎหมายเพื่อประโยชน์ของประชาชนต้องยึดถือปฏิบัติตามแม้ว่าองค์กรนิติบัญญัติเช่น
สภาผู้แทนราษฎรจะมีอานาจออกกฎหมายมาจากัดเสรีภาพของบุคคลได้ก็ตาม
แต่กฎหมายนั้นต้องสอดคล้องกับหลักกฎหมาย สภาผู้แทนราษฎรจะออกกฎหมายขัดต่อหลักกฎหมายมิได้
ในประเทศที่ไม่มีรัฐธรรมนูญเป็นลายลักษณ์อักษรเช่นอังกฤษศาลมีอานาจพิจารณาว่า
กฎหมายใดขัดกับหลักกฎหมายและเป็นโมฆะในประเทศที่มีรัฐธรรมนูญเป็นลายลักษณ์อักษรเช่นสหรัฐ
มีการบัญญัติหลักกฎหมายไว้ในรัฐธรรมนูญหลักกฎหมายที่สาคัญๆเช่น
(1) ผู้ถูกกล่าวหาว่ากระทาความผิด
ให้สันนิษฐานไว้ก่อนว่าเป็นผู้สุจริตบุคคลจะถูกล่าวหาว่ากระทาความผิดได้ก็ต่อเมื่อการกระทานั้นมีบัญญัติไว้ในกฎหมาย
แห่งชาติว่าเป็นความผิด
(2) กฎหมายจะมีผลย้อนหลังไปลงโทษบุคคลมิได้
(3) ศาลเท่านั้นเป็นผู้มีอานาจพิจารณาว่าการกระทาใดเป็นการละเมิดกฎหมายและเป็นความผิดต้องได้รับโทษฯลฯ
ระบอบใดสามารถออกกฎหมายละเมิดหลักกฎหมายได้ สิทธิเสรีภาพของประชาชนก็จะถูกทาลายเช่นกฎหมายปร.42
เป็นต้นนั่นคือ เครื่องหมายอย่างหนึ่งของระบอบเผด็จการระบอบประชาธิปไตยย่อมยึดถือหลักกฎหมายอย่างเคร่งครัด
องค์กรนิติบัญญัติของระบอบประชาธิปไตยจะออกกฎหมายโดยละเมิดหลักฎหมายมิได้
(9) การปกครองจากการเลือกต้อง
การปกครองจากการเลือกตั้ง(ElectionGovernment) เป็นหลักการปกครองหลักสุดท้ายของระบอบประชาธิปไตย
มีนักวิชาการบางคนเรียกการปกครองจากการเลือกตั้งว่าการปกครองทางผู้แทน
โดยถือว่าการปกครองทางผู้แทนเป็นวิธีการปกครองของประบอบประชาธิปไตยในปัจจุบัน

13. เพราะไม่สามารถจะใช้การปกครองระบอบประชาธิปไตยโดยตรงได้
แต่ประชาชนจะต้องเลือกผู้แทนขึ้นมาทาการปกครองแทนตน
นักวิชาการเหล่านั้นเอาประชาธิปไตยทางผู้แทน(RepresentativeDemocracy)
กล่าวคือประชาธิปไตยทางตรงหมายความถึงระบอบประชาธิปไตยที่ประชาชนเข้าไปทาหน้าที่ออกกฎหมาย
หรือระเบียบข้อบังคับของรัฐด้วยตนเองดังเช่นที่ปรากฏในบางรัฐของสวิสเซอร์แลนด์ในปัจจุบัน
และในนครรัฐสมัยกรีกโรมันส่วนประชาธิปไตยทางผู้แทน
หมายความถึงระบอบประชาธิปไตยที่เลือกผู้แทนโดยการเลือกตั้งทั่วไปให้เข้าไปใช้อานาจอธิปไตยคืออกกฎหมายบริหาร
และตัดสินคดีดังที่ใช้อยู่ในประเทศประชาธิปไตยทั้งหลายในปัจจุบันเช่นอังกฤษ อเมริกาอินเดีย ฯลฯ
แต่การปกครองทางผู้แทนนั้นเป็นอีกเรื่อหงนึ่งเพราะในยุคปัจจุบันไม่ว่าระบอบประชาธิปไตยหรือระบอบเผด็จการ
ต้องใช้การปกครองทางผู้แทน(RepresentativeGovernment) ด้วยกันทั้งนั้น
เราะไม่ว่าอานาจอธิปไตยจะเป็นของคนส่วนน้อย(ระบอบเผด็จการ)หรืออานาจอธิปไตยจะเป็นของปวงชน
(ระบอบประชาธิปไตย)ก็ตามคนส่วนน้อยและปวงชนต่างก็ไม่สามารถจะเข้าไปใช้อานาจอธิปไตยโดยตรงได้
เพราะคนส่วนน้อยผู้เป็นเจ้าของอานาจอธิปไตยนั้นก็มจานวนเป็นพันเป็นหมื่นหรือเป็นแสนเป็นล้านจึงไม่สามารถเข้าไปใช้
อานาจอธิปไตยโดยตรงแต่ต้องมีคณะปกครองเป็นผู้ใช้อานาจอธิปไตยแทนตน
ซึ่งโดยทั่วไปก็ได้แก่รัฐสภาและคณะรัฐมนตรี ยิ่งปวงชนด้วยแล้วยิ่งมีจานวนเป็นล้านๆสิบ ๆล้านหรือร้อย ๆล้าน
จึงยิ่งไม่สามารถเข้าไปใช้อานาจอธิปไตยโดยตรงจึงต้องมีคณะปกครองซึ่งได้แก่ รัฐสภาและคณะรัฐมนตรี
เป็นผู้ใช้อานาจอธิปไตยแทนตนเช่นเดียวกัน
เช่นการปกครองของกลุ่มผลประโยชน์ชั้นสูงของเยอรมันเมื่อก่อนสงครามโลกครั้งที่2ซึ่งส่วนสาคัญได้แก่เจ้าที่ดินใหญ่
นายทุนใหญ่ และนายธนาคารใหญ่ ไม่สามารถใช้อานาจอธิปไตยโดยตรงจึงมอบหมายให้รัฐบาลนาซีเป็นผู้ใช้อานาจแทน
การปกครองของนาซีก็คือการปกครองทางผู้แทนในระบอบเผด็จการฟาสซิสต์
ซึ่งรัฐบาลนานซีเป็นผู้แทนของกลุ่มผลประโยชน์ผูกขาดสูงสุดของเยอรมันทั้งนี้ก็เช่นเดียวกับรัฐบาลอังกฤษ
รัฐบาลฝรั่งเศสรัฐบาลสวีเดนฯลฯซึ่งใช้อานาจอธิปไตยแทนปวงชนจึงเป็นรัฐบาลที่เป็นผู้แทนปวงชน
เป็นการปกครองทางผู้แทนของระบอบประชาธิปไตย
และการปกครองทางผู้แทนหรือรัฐบาลทางผู้แทนนั้นไม่หมายความว่าการเลือกตั้งหรือไม่เลือกตั้ง
แต่หมายความว่าใช้อานาจอธิปไตยรักษาผลประโยชน์ของใครถึงจะเลือกตั้งแต่ถ้ารักษาผลประโยชน์ของกลุ่มผูกขาดก็เป็น
ผู้แทนของกลุ่มผูกขาดไม่ได้เป็นผู้แทนของปวงชนจึงเป็นการปกครองระบอบเผด็จการ
แต่ถึงจะไม่เลือกตั้งแต่รักษาผลประโยชน์ของปวงชนก็เป็นผู้แทนของปวงจนจึงเป็นการปกครองระบอบประชาธิปไตย
เมื่อประเทศไทยมีการปกครองระบอบประชาธิปไตยจากการปฏิวัติ24มิถุนายน2475นั้น ไม่มีรัฐบาลจากการเลือกตั้ง
สภาผู้แทนราษฎรครั้งนั้นเป็นสภาแต่งตั้งและคณะรัฐมนตรีครั้งนั้นประกอบด้วยรัฐมนตรีที่ไม่ได้มาจากการเลือกตั้ง

14. แต่รัฐบาลครั้งนั้นเป็นรัฐบาลประชาธิปไตยหรือการปกครองระบอบประชาธิปไตย(DemocraticGovernment)
เพราะว่ารัฐบาลครั้งนั้นเป็นผู้แทนปวงชนเป็นผู้ใช้อานาจอธิปไตยแทนปวงชนชาวไทย
หลังจากนั้นไม่นานระบอบประชาธิปไตยก็เปลี่ยนเป็นระบอบเผด็จการและเป็นระบอบเผด็จการมาจนถึงปัจจุบันทั้งๆ
ที่มีการเลือกตั้งและทั้งๆที่มีรัฐบาลทางผู้แทนแต่เป็นผู้แทนของคนส่วนน้อยเป็นผู้แทนของกลุ่มผลประโยชน์ผูกขาด
ไม่ใช่ผู้แทนปวงชน
จึงเห็นได้ว่าประชาธิปไตยทางผู้แทน(Representative Democracy) เท่านั้นเป็นคู่กับประชาธิปไตยทางตรง(Direct
Democracy) การปกครองทางผู้แทนหรือรัฐบาลทางผู้แทน(Representative Government)
ไม่ได้เป็นคู่กับประชาธิปไตยทางตรง
และการปกครองทางผู้แทนหรือรัฐบาลทางผู้แทนก็ไม่ใช่สิ่งเดียวกับการปกครองจากการเลือกตั้งหรือรัฐบาลจากการเลือกตั้
ง (ElectionGovernment) ตามที่นักวิชาการมักจะเอาไปปะปนกัน
ระบอบประชาธิปไตยถือเอาการปกครองจากการเลือกตั้งเป็นกลักการปกครองหลักหนึ่งแต่จัดเป็นหลักสุดท้าย
เพราะการปกครองจากการเลือกตั้งนั้นเป็นของกลางซึ่งระบอบใดๆจะนาไปใช้ก็ได้
และระบอบประชาธิปไตยนั้นในบางกรณีก็ไม่มีการเลือกตั้ง
โดยเฉพาะในระยะเริ่มแรกขชองระบอบประชาธิปไตยไม่สามรถจะมีการเลือกตั้ง
ดังเช่นระยะแรกของระบอบประชาธิปไตยในประเทศไทยภายหลังการปฏิวัติ24มิถุนายน2475ไม่มีการเลือกตั้ง
ต่อเมื่อเข้ารูปเข้ารอยแล้วจึงมีการเลือกตั้ง
นอกจากนั้นยังมีการปะปนหลักอานาจอธิปไตยเป็นของปวงชนกับหลักการปกครองจากการเลือกตั้ง
โดยเถือว่าเมื่อมีการเลือกตั้งส.ส.เข้าสภาและสภาเป็นผู้ตั้งคณะรัฐมนตรีและควบคุมคณะรัฐมนตรี
ก็คือสภาและคณะรัฐมนตรีเป็นผู้ใช้อานาจอธิปไตยแทนปวงชนแล้วจึงเปลี่ยนคาว่า “อานาจอธิปไตยเป็นของ ปวงชน ”
เป็น “ อานาจอธิปไตยมาจากปวงชน ” ดังที่ปรากฏในรัฐธรรมนูญเกือบทุกฉบับของประเทศเรา
ซึ่งเป็นการทาลายหลักอันเป็นหัวใจของระบอบประชาธิปไตย
ในปัจจุบัน ประเทศไทยมีการปกครองจากการเลือกตั้งแต่อานาจอธิปไตยไม่ได้เป็นของปวงชน
แต่เป็นของกลุ่มผลประโยชน์ผูกขาดฉะนั้น
จึงต้องเปลี่ยนอานาจอธิปไตยของกลุ่มผลประโยชน์ผูกขาดมาเป็นอานาจอธิปไตยของปวงชนเสียก่อน
การปกครองมากจากการเลือกตั้งจึงเป็นหลักการปกครองระบอบประชาธิปไตยได้
หลักการปกครองของระบอบประชาธิปไตยมี5 ประการคือ1. อานาจอธิปไตยเป็นของปวงชน2
เสรีภาพบริบูรณ์ของบุคคล3.ความเสมอภาค4.หลักกฎหมาย5.การปกครองจากการเลือกตั้ง

15. แต่หลักที่เป็นหัวใจของระบอบประชาธิปไตยคืออานาจอธิปไตยเป็นของปวงชนแม้ว่าจะมีหลักอื่นๆ
แต่ไม่มีหลักอานาจอธิปไตยเป็นของปวงชนก็ไม่ใช่ระบอบประชาธิปไตย
ฉะนั้นจะดูว่าระบอบใดเป็นระบอบประชาธิปไตยหรือไม่
ก่อนอื่นก็ต้องดูที่ว่าอานาจอธิปไตยเป็นของปวงชนหรือเป็นของคนส่วนน้อย
(10)หลักการปกครองกับรูปการปกครอง
หลักการปกครอง(Principle of Government) กับรูปแบบการปกครอง(Formof Government)
เป็นสิ่งที่จะต้องอยู่คู่กันแยกออกจากกันไม่ได้หลักการปกครองจะต้องอยู่ในรูปการปกครองในรูปใดรูปหนึ่งเสมอไป
และรูปการปกครองจะต้องมีหลักการปกครองของระบอบเผด็จการหรือระบอบประชาธิปไตย
ระบอบใดระบอบหนึ่งเสมอไป
หลักการปกครองระบอบประชาธิปไตยกับของระบอบเผด็จการและโดยเฉพาะคือ
หลักการปกครองในข้อที่เป็นหัวใจของระบอบทั้งสองระบอบนั้นแตกต่างกันอย่างตรงกันข้ามกล่าวคือ
หลักการปกครองซึ่งเป็นหัวใจของระบอบประชาธิปไตยได้แก่ อานาจอธิปไตยเห็นของปวงชน
หลักการปกครองของระบอบเผด็จการได้แก่ อานาจอธิปไตยเป็นของชนส่วนน้อย
แต่หลักการปกครองซึ่งแตกต่างอย่างตรงกันข้ามนี้อาจอยู่ในรูปการปกครองอันเดียวกัน
เช่นระบอบเผด็จการอยู่ในรูปการปกครองโดยทหาร
และระบอบประชาธิปไตยก็อาจอยู่ในรูปการปกครองโดยทหารเช่นเดียวกันตัวอย่างเช่น
การปกครองของพวกเผด็จการในระยะแรกที่ทารัฐประหาร8พฤศจิกายน2490และ20ตุลาคม2501 เป็นต้น
อยู่ในรูปการปกครองโดยทหารการปกครองระบอบประชาธิปไตยในระยะแรกของคณะราษฎร์ ซึ่งยึดอานาจเมื่อ24
มิถุนายน2475 ก็อยู่ในรูปการปกครองโดยทหารเช่นเดียวกันทั้งนี้ไม่ว่าในประเทศไทยหรือในนานาประเทศ
รูปการปกครองนั้นนอกจากรูปการปกครองโดยทหาร
ซึ่งมักจะใช้ในระยะแรกของระบอบเผด็จการและของระบอบประชาธิปไตยแล้ว
ในระยะต่อมามักจะเปลี่ยนไปใช้รูปการปกครองตามประเพณีนิยมอันมี3 รูป คือ1) ระบบรัฐสภา 2) ระบบประธานาธิบดี
3) ระบบกึ่งประธานาธิบดี

16. ในประเทศไทยมีความเข้าใจผิดที่สาคัญอย่างหนึ่งคือเข้าใจว่าระบอบรัฐสมภาก็ดีระบบประธานาธิบดีก็ดี
และระบบกึ่งประธานาธิบดีก็ดีเป็นรูปการปกครองของระบอบประชาธิปไตยแต่ระบอบเดียวเท่านั้นจึงมักจะสั่งสอนกันว่า
ระบอบประชาธิปไตยมีการปกครอง3รูปคือระบบรัฐสภา ระบบประธานาธิบดีและระบบกึ่งประธานาธิบดี
แต่ความจริงแล้ว3ระบบนี้เป็นได้ทั้งรูปการปกครองของระบอบเผด็จการและของระบอบประชาธิปไตยเช่น
รัฐสภาไทยสมัยพระยาพหลฯเป็นรูปการปกครองของระบอบประชาธิปไตย
ระบบรัฐสภาในสมัยหลวงพิบูลฯและในสมัยปัจจุบันเป็นการปกครองของระบอบเผด็จการ
ระบบประธานาธิบดีในเวียดนามใต้ สมัยโงดินเดียมเหงียนวันเทียวเป็นรูปการปกครองของระบบเผด็จการเป็นต้น
การสั่งสอนที่ผิดพลาดมาเป็นระยะเวลายาวนานเช่นนี้ทาให้คนไทยเอาระบบรัฐสภากับระบอบประชาธิปไตยไปปะปนกัน
เห็นระบบรัฐสภาเป็นระบอบประชาธิปไตย
จึงเข้าใจว่าเวลานี้ประเทศไทยมีการปกครองระบอบประชาธิปไตยเพราะมีระบบรัฐสภาแต่ความจริงแล้ว
ระบบรัฐสภาในประเทศไทยปัจจุบันเป็นระบบรัฐสภาในระบอบเผด็จการ
หาใช่ระบบรัฐสภาในระบอบประชาธิปไตยแต่อย่างใดไม่
(11)ปัญหาประมุขของประเทศในการปฏิวัติประชาธิปไตย
รูปการปกครอง3 รูปซึ่งไม่ว่าจะเป็นของระบอบประชาธิปไตยหรือของระบอบเผด็จการก็ตาม
ในประเทศไทยนอกจากมักจะเข้าใจผิดว่าเป็นรูปการปกครองของระบอบประชาธิปไตยเพียงอย่างเดียว
ดังที่กล่าวแล้วในตอนก่อนยังมักจะเข้าใจผิดว่าหมายถึงประมุขของประเทศอีกด้วยแต่ความจริงแล้ว
ระบบรัฐสภาหรือระบบประธานาธิบดีหรือระบบกึ่งประธานาธิบดีไม่ได้หมายถึงประมุขของประเทศ
แต่หมายถึงความสัมพันธ์ระหว่างอานาจนิติบัญญัติกับอานาจบริหารซึ่งจะได้กล่าวในตอนต่อไปจึงขอกล่าวในตอนต่อไป
แต่เนื่องจากมักเข้าใจผิดดังกล่าวจึงขอกล่าวถึงปัญหาประมุขของประเทศในตอนนี้ก่อน
ในโลกยุคปัจจุบันรูปของประเทศอันเนื่องด้วยประของประเทศนั้นโดยทั่วไปแล้วมี2รูปคือราชอาณาจักร(Kingdom)
และสาธารณรัฐ(Republic) ราชอาณาจักรคือประเทศที่มีพระมหากษัตริย์เป็นประมุข
สาธารณรัฐคือประเทศที่มีประธานาธิบดีหรือสถาบันอื่นที่ไม่ใช่สถาบันพระมหากษัตริย์เป็นประมุขทั้งนี้ไม่ว่าประเทศนั้นๆ
จะมีการปกครองระบอบประชาธิปไตยหรือระบอบเผด็จการก็ตามและประเทศใดจะเป็นราชอาณาจักรหรือสาธารณรัฐนั้น
มิใช่ว่าบุคคลใดหรือคณะบุคคลใดจะกาหนดเอาได้
แต่ขึ้นอยู่กับวิวัฒนาการทางประวัติศาสตร์และทางสังคมของประเทศนั้นๆ

17. วิวัฒนาการทางประวัติศาสตร์และทางสังคมของประเทศไทยกาหนดให้ประเทศไทยเป็นราชอาณาจักร
ประเทศไทยจึงมีพระมหากษัตริย์เป็นยประมุขมาแต่โบราณกาลและตลอดไปในอนาคตไม่มีใครจะเปลี่ยนแปลงได้
ด้วยเหตุนี้เมื่อประเทศไทยมีรัฐธรรมนูญจึงได้มีการบัญญัติรับรองและบังคับไว้ในรัฐธรรมนูญว่า
ประเทศไทยต้องเป็นราชอาณาจักรและมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุขของประเทศคือ
รัฐธรรมนูญฉบับที่1 (พ.ศ. 2475)มาตรา1 บัญญัติว่า “กษัตริย์เป็นประมุขของประเทศ” รัฐธรรมนูญฉบับที่2 (พ.ศ.
2475)มาตรา1 บัญญัติว่า“ประเทศไทยเป็นราชอาณาจักร”รัฐธรรมนูญฉบับอื่นนอกจาก2ฉบับนี้นอกจากบัญญัติว่า
“ ประเทศไทยเป็นราชอาณาจักร”แล้วยังบัญญัติว่า“ประเทศไทยมีการปกครองระบอบประชาธิปไตย
มีพระมหากษัตริย์เป็นประมุข”อีกด้วยซึ่งหมายความว่าประเทศไทยเป็นราชอาณาจักร
และสถาบันพระมหากษัตริย์เป็นประมุขของประเทศไทยตรงกันทุฉบับ
แต่มีการพูดกันอย่างกว้างขวางให้ผิดไปจากรัฐธรรมนูญว่า “ประเทศไทยมีการปกครองระบอบประชาธิปไตย
อันมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุข”เป็นการลดฐานะของพระมหากษัตริย์จากประมุขของประเทศ
มาเป็นประมุขของระบอบซึ่งผิดจากเจตนารมณ์ของรัฐธรรมนูญจากหลักวิชาการและจากข้อเท็จจริง
ซึ่งถ้าคณะปกครองละเมิดรัฐธรรมนูญโดยทาให้ระบอบประชาธิปไตยเป็นระบอบเผด็จการแล้ว
ก็อาจกระทบกระเทือนถึงสถาบันพระมหากษัตริย์เพราะในยุคปัจจุบัน
ระบอบประชาธิปไตยเป็นปัจจัยของความมั่นคงของสถาบันพระมหากษัตริย์
ระบอบเผด็จการบั่นทอนความมั่นคงของสถาบันพระมหากษัตริย์
การปฏิวัติประชาธิปไตยคือการเปลี่ยนระบอบเผด็จการเป็นระบอบประชาธิปไตย
ฉะนั้นการปฏิวัติประชาธิปไตยในประเทศไทยจึงเป็นการกระทาเพื่อความมั่นคงของสถาบันพระมหากษัตริย์
ขบวนการประชาธิปไตยแห่งชาตินอกจากมีภารกิจในการปฏิวัติประชาธิปไตยแล้ว
ยังมีความมุ่งหมายเพื่อสร้างระบอบประชาธิปไตยให้สาเร็จและมีอุดมคติเพื่อสร้างสังคมประชาธิปไตยให้สาเร็จด้วยฉะนั้น
ขบวนการประชาธิปไตยแห่งชาติในประเทศไทย
จึงเป็นผุ้ส่งเสริมที่แท้จริงให้สถาบันพรมหากษัตริย์เป็นประมุขของประเทศไทยตลอดไป
(12)ระบบรัฐสภาและระบบประธานาธิบดี
โดยทั่วไปรูปการปกครองของระบอบประชาธิปไตยมี3รูปคือระบบรัฐสภา(ParliamentarySystem)
แบะระบบประธานาธิบดี(PresidentialSystem)ส่วนระบบกึ่งประธานาธิบดี(Semi-Presidential System)
นั้นอยู่ในฝ่ ายระบบประธานาธิบดี

18. ในประเทศไทยเมื่อกล่าวถึงระบบรัฐสภาและระบบประธานาธิบดีมีปัญหาสับสนซึ่งจาเป็นต้องทาความกระจ่างอยู่2
ปัญหา คือ
1. มักจะเข้าใจกันว่า
ระบบรัฐสภาและระบบประธานาธิบดีเป็นรูปการปกครองแต่เฉพาะของระบอบประชาธิปไตยระบอบเดียวฉะนั้น
เมื่อเห็นว่าประเทศใดมีรูปการปกครองเป็นระบบรัฐสภาหรือระบบประธานาธิบดี
ก็ถือว่าประเทศนั้นมีการปกครองระบอบประชาธิปไตยนัยหนึ่งถือว่าระบบรัฐสภานั่นเองคือระบอบประชาธิปไตย
ส่วนในประเทศที่มีรูปการปกครองเป็นระบบประธานาธิบดีก็ถือว่ามีการปกครองระบอบประชาธิปไตย
โดยถือว่าระบบประธานาธิบดีคือระบอบประชาธิปไตยเช่นเดียวกัน
แต่ความจริงแล้วประเทศที่ใช้ระบบรัฐสภาหรือระบบประธานาธิบดีเป็นรูปการปกครอง
อาจมีการปกครองระบอบเผด็จการก็ได้ เช่นระบบประธานาธิบดีในคิวบาสมัยบาติสตา
ระบบประธานาธิบดีในนิการากัวสมัยโซโมซาเป็นระบอบเผด็จการในทานองเดียวกัน
ระบบรัฐสภาสมัยพระยาพหลพยุหเสนาเป็นระบอบประชาธิปไตยระบบรัฐสภาสมัยจอมพลป.พิบูลสงครามและต่อๆ
มาเป็นระบบเผด็จการ
ฉะนั้นพึงเข้าใจว่าระบบรัฐสภาและระบบประธานาธิบดีอาจเป็นระบอบประชาธิปไตยหรือระบอบเผด็จการก็ได้
ไม่ควรคิดว่าเมื่อเป็นระบบรัฐสภาหรือระบบประธานาธิบดีแล้วจะเป็นระบอบประชาธิปไตยเสมอไป
แต่ในที่นี้เราพูดกันถึงระบบรัฐสภาและระบบประธานาธิบดีที่เป็นระบอบประชาธิปไตย
2. มักจะเข้าใจกันว่าระบบรัฐสภาและระบบประธานาธิบดีเป็นปัญหาประมุขของประเทศเพราะมีคาว่า “ประธานาธิบดี
” จึงคิดว่าระบบนี้หมายถึงประธานาธิบดีเป็นประมุขของประเทศไม่ใช่พระมหากษัตริย์เป็นประมุขของประเทศ
แต่ความจริงแล้วระบบรัฐสภาและระบบประธานาธิบดีไม่ได้เกี่ยวกับประมุขของประเทศ
ระบบรัฐสภาอาจมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุขของประเทศก็ได้ อาจมีประธานาธิบดีเป็นประมุขของประเทศก็ได้
เช่นระบบรัฐสภาของอังกฤษมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุขของประเทศ
ระบบรัฐสภาของอินเดียมีประธานาธิบดีเป็นประมุขของประเทศเป็นต้นส่วนระบบประธานาธิบดีเท่าที่ปรากฏ
มีประธานาธิบดีเป็นประมุขของประเทศแต่อาจมีพระมาหกษัตริย์เป็นประมุขของประเทศก็ได้
เช่นในประเทศไทยเคยใช้ระบบกึ่งประธานาธิบดีโดยมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุขของประเทศตามรัฐธรรมนูญพ.ศ.
2511 ซึ่งเป็นรัฐธรรมนูญกึ่งระบบประธานาธิบดีและมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุขของประเทศ
ก็เหมาะสมกับประเทศไทยเป็นอย่างดีการที่รัฐธรรมนูญฉบับนั้นก็ถูกยกเลิกก็เพราะจอมพลถนอมกิตติขจร
ทารัฐประหารตัวเองมิฉะนั้นแล้วรัฐธรรมนูญกึ่งประธานาธิบดีฉบับนั้นก็จะดาเนินไปได้โดยเรียบร้อย