Mijn bijdrage aan de oudejaarsserie van 'De Limburger' met persoonlijke verhalen van verslaggevers die terugblikken op een memorabel moment of artikel in 2016.

1. © Copyright 2016 Dagblad De Limburger / Limburgs Dagblad.
Het auteursrecht, ook ten aanzien van artikel 15 AW, wordt
uitdrukkelijk voorbehouden. Woensdag, 28 december 2016
I
EvenineenBeatleleven
SERGE’S VERHAAL
VAN 2016
AAL
016
Mijn verhaal.
2016 was voor
onze redactie
het jaar van
kleine en grote
nieuwsgebeur-
tenissen in de
regio. Onze
verslaggevers
blikken terug
op hún verhaal
van het jaar.
En geven u een
kijkje aan de
achterkant van
het nieuws.
Vandaag: een
interview met
Paul McCartney
en advies van
de ‘wapenman’.
I
k herken zijn stem uit
duizenden. De stem van For
No One, Let It Be, Hey Jude
en Blackbird. Aan de andere
kant van de lijn, maar via de
telefoonspeaker dichtbij en
kraakhelder. Hij klinkt relaxed.
Geen kapsones, geen sterrensta-
tus. Ik bedank hem beleefd voor de
gelegenheid. „You’re very welcome,
Serge”, zegt sir Paul McCartney.
Amicaal. Alsof we elkaar al jaren
kennen. Ik denk aan zijn kameraad
John Lennon die ooit zei: „We were
just four guys who made it very, very
big.” Doe maar normaal, dat zijn
nog steeds de mores in Liverpool.
Nadat eind februari bekend wordt
dat het management van McCart-
ney - na jarenlang nee - dit keer ja
heeft gezegd tegen Pinkpopbaas
Jan Smeets, hoopt deze krant
natuurlijk op een interview. Bij dit
soort sterren van de ‘buitencate-
gorie’ gelden ongeschreven regels,
leer ik snel. Vooral niet te veel
aandringen, is de belangrijkste.
Want dat werkt averechts. Maan-
denlang horen we niets op ons
verzoek. Het was ook te mooi om
waar te zijn, relativeren we. Een
week voor het festival krijgen we
alsnog een mailtje van McCart-
ney’s publicity-manager Stuart
Bell. Maandag heeft zijn baas tijd.
Twintig minuten. Vanuit de auto,
op weg naar zijn Hog Hill Mill-stu-
dio in East Sussex. De mooiste zin
in die mail: ‘Paul will call Serge
directly.’ Wow! Jarenlang heb ik
hiernaar uitgekeken. Nu is het,
toch nog plotseling, realiteit. Een
dag later belt Bell terug voor de
definitieve afspraak. Tussen 12 en
2 uur ’s middags mogen we het
EvenineenBeatleleven
Beatle-telefoontje verwachten.
Wat vraag je iemand met wie je
twintig minuten kunt praten en die
in een carrière van een halve eeuw
eigenlijk alle mogelijke vragen al
eens heeft beantwoord? Iemand
over wie ik de afgelopen dertig jaar
zoveel heb gelezen, dat ik eigenlijk
alles al weet. Of denk te weten.
Hoe kan ik origineel zijn? Hoe kan
ik hem verleiden iets te zeggen wat
hij, gelouterd in gesprekjes zoals
deze, eigenlijk niet wil? Zo wordt
elke vraag gewikt en gewogen. Tot
we er tien overhouden. Te veel, dat
snapt iedereen.
enineenBeatleleven
Geheim nummerGeheim nummer
Hij belt met een geheim nummer.
Dus vraag ik, voor alle zekerheid,
quasi rustig: „Is this who I think it
is?” „Yes, it’s Paul.”
Ik mocht hem eerder al eens wat
vragen. Tijdens een persconferen-
tie. In Londen, bij de première van
zijn klassieke werk Standing Stone,
en in Siegen bij een expositie van
zijn eigen schilderijen. Maar dit is
anders. Dit is één op één. Zonder
hem in de ogen te kunnen kijken,
maar toch. Er ontspint zich een
geamuseerd gesprek. De 74-jarige
superster vertelt over zijn vader,
die hem zijn liefde voor de muziek
bijbracht en hoe hij die doorgeeft
aan zijn (klein)kinderen; regelma-
tig zitten ze samen rond de piano.
Over waar hij de inspiratie van-
daan haalt voor al zijn liedjes. „Ik
pluk ze gewoon uit de lucht.” Dat
hij zelf ook wel eens verbaasd naar
zijn eigen muzikale erfenis kijkt:
heb ik dat allemaal geschreven?
Hij zou graag nog eens een duet
doen met Bob Dylan en is nog elke
keer zenuwachtig als hij de bühne
op moet. En natuurlijk gaat het
over John, de sparringpartner die
hem tien Beatlesjaren competitief
en scherp hield. Hij mist hem.
enineenBeatleleven
Kleedkamer
Twintig minuten zijn voorbij eer je
Kleedkamer
Twintig minuten zijn voorbij eer je
het in de gaten hebt. „See ye,
Serge”, klinkt het ten afscheid. Vijf
dagen later sta ik op het Pinkpop-
terrein. Hopend op een meet and
greet. Ik heb een afspraak met de
manager. Vandaar is het nog maar
één deur. Hij leidt me rond over de
gesloten McCartney-compound.
Langs het hier speciaal ingerichte
vegetarische restaurant, de
kleedkamer met hutkoffers vol
kleding en twee make-updames.
De ster zelf is er nog niet. De regen
gooit roet in het eten, zo begrijp ik.
Zijn privéjet is vertraagd. Uitein-
delijk landt Paul pas twee uur voor
hij op moet. Hij ziet mij niet, in het
publiek tussen duizenden anderen.
Toch voel ik iets van een speciale
band. A Hard Day’s Night zingt hij
als eerste, het titelnummer van de
Beatlesfilm uit 1964, waarin je een
beeld krijgt van het dagelijks leven
van een Beatle: de tol van de roem.
Al ruim een halve eeuw draait hij
in die mallemolen mee. Opgejaagdd
Al ruim een halve eeuw draait hij
in die mallemolen mee. Opgejaagd
door fans, belaagd door journalis-
ten. Ik was heel even, een van hen.
Reageren?
serge.sekhuis@delimburger.nl
d
-
n.
enineenBeatleleven
Demooistezin
uitdee-mailvan
zijnmanager:
‘Paulwillcall
Sergedirectly.’Ik
herkenzijnstem
uitduizenden.
DestemvanHey
Jude,ForNoOne,
Blackbird,LetIt
BeenPennyLane.
Sir Paul McCartney op Pinkpop, zondag 12 juni 2016. ARCHIEFFOTO ROGER DOHMEN
EvenineenBeatleleven
S VERHAALAL