Weer een bijzondere wens vervuld door de stichting Wens In Beweging. Een rit door de Kanaaltunnel naar Folkestone.

1. © Copyright 2016 Dagblad De Limburger / Limburgs Dagblad.
Het auteursrecht, ook ten aanzien van artikel 15 AW, wordt
uitdrukkelijk voorbehouden. Zaterdag, 12 maart 2016
Met ingenieur Ole door de tunnel
horizon
De vrijwilligers van de stichting Wens In Beweging vervullen de groot-
ste wens van mensen die ernstig of terminaal ziek zijn. Deze krant rijdt
regelmatig mee met de wensambulance. Dit keer met
OLE NIKOLAJSEN (73) uit Venray. Hij wilde graag nog eens met de
trein op en neer door de Kanaaltunnel.
door Serge Sekhuis
ZZ
o klein als de wereld van
Ole Nikolajsen nu is, een
kamer in hospice Zenit
in Venray, zo groot was
hij ooit. De bouwkundig ingenieur
werkte in negentien landen. Van
India en Abu Dhabi tot Ghana,
Nigeria, Zweden en Noorwegen.
Meestal trouwens voor de kust van
die landen. Op een booreiland, ook
in onze Noordzee. Voor Zapata,
een Amerikaanse olieboringsmaat-
schappij. Eerst als hulpkracht, maar
al snel als ‘boormeester’. Zwaar en
onregelmatig werk, maar het wordt
uitstekend betaald.
„Zo’n booreiland, het is een wereld
op zich”, vertelt Ole. „Ik zat er met
alleen mannen bij elkaar. Vier we-
ken lang. Dag in dag uit. Dan weet
je het wel. Als je met iemand ruzie
kreeg, was er geen plek om je te ver-
bergen.” Achttien jaar hield hij het
vol, tot na de oliecrisis van 1979.
Weer aan de wal begon hij een vis-
winkel, die hij later weer verruilde
voor een baan bij de Nestlé-aardap-
pelfabriek in Oostrum.
Werken op het booreiland besten-
digde Oles liefde voor de zee. Niko-
lajsen werd geboren in de Deense
kustplaats Esbjerg. Zijn vader werk-
te in de vissershaven. Ole groeide
op met uitzicht op de dagelijks uit-
varende schepen. Dat verklaart ook
het scheepsmodel, een houten drie-
master, dat op zijn hospicekamer
staat. Naast een grote televisie die
consequent op Discovery Science is
afgestemd, documentaires over we-
tenschap en techniek.
Op die tv-zender zag Ole ook hoe
in 1986 werd gestart met de bouw
van een tunnel onder het Kanaal.
Een fascinerend staaltje technisch
vernuft, aldus de ingenieur. Zeven
jaar werd er gegraven, met speciaal
ontwikkelde boormachines. Vijftig
meter onder de zeespiegel liggen
nu drie betonnen buizen. Dat won-
der nog eens met eigen ogen zien,
was Nikolajsens grootste wens. En
die gaat vandaag in vervulling.
Na een rit met de wensambulance
van drieënhalf uur naderen we de
‘oorlogszone’ rond de haven van
Calais. Langs het hele spoorempla-
cement en de weg naar de Kanaal-
tunnel staan metershoge hekken
met grote rollen prikkeldraad. Ver-
sperringen voor illegalen die niet al-
leen bij de veerboten, maar - zij het
in mindere mate - ook hier hun ge-
luk beproeven onderweg naar Enge-
land. Als verstekeling in vrachtwa-
gens of, levensgevaarlijk, lopend
door een van de tunnelbuizen.
De ambulance rijdt de hoge, open
wagon van de shuttletrein in. Als
die zich in beweging zet en het uit-
zicht door de kleine ramen plaats-
maakt voor de duisternis in de tun-
nel begint Ole te stralen. Een tevre-
den glimlach. Van oor tot oor. Hij
is een man van weinig woorden en
geniet in stilte. Zijn eerste, en waar-
schijnlijk, laatste rit door de Chun-
nel. Door de snelheid van de trein
en de diepte van de tunnel gaan
onze oren dichtzitten.
Eind 2014 hoorde Ole dat hij dikke-
darmkanker heeft. De ziekte zaaide
uit naar zijn longen en lever. Niet
veel later gaven de artsen hem alles
tussen twee maanden en maximaal
twee jaar. Een maand geleden koos
de Deen voor ‘kwaliteit van leven’
in plaats van kwantiteit, zoals zijn
oud-collega en goede vriend Harrie
Jacobs het zegt. Hij besloot te stop-
pen met verdere behandeling.
Aan de overkant, in de kustplaats
Folkestone, is het deze middag ty-
pisch Engels weer. Het regent. Ein-
deloze miezer. De druilerige nattig-
heid maakt de aanblik van de stad
in het graafschap Kent nog minder
pittoresk dan vooral de buitenwij-
ken al ogen. Bij de oude haven par-
keren we. Vissersbootjes wiebelen
er op de golven. De finest fish and
chips, 500 yards staat er op een ba-
nier. Dat moeten we proeven. Met
zout, maar zonder azijn. Ole denkt
terug aan zijn tijd in Engeland.
„Toen kreeg je fish and chips nog in
een oude krant.” Nu is dat een plas-
tic wegwerpbakje. De smaak is als
vanouds. In zijn booreilandtijd stu-
deerde Ole ooit in Aberdeen. Voor
vandaag is dat te ver, snapt de zieke
Venraynaar, hoezeer hij ook anders
zou willen. „Zullen we doorrijden
naar Londen?”, grapt hij.
Na drie uur Engeland wacht de te-
rugtocht. Opnieuw inschepen op
de trein. Als de chef de train hoort
dat we een wensambulance zijn en
dat de grootste wens van onze gast
op de brancard was nog eens door
‘haar’ tunnel te rijden, gaan er deu-
ren open die normaal gesloten blij-
ven. De ambulancevrijwilligers mo-
gen komen kijken bij de machinist.
In een cockpit vol metertjes. 140 ki-
lometer per uur geeft de snelheids-
meter aan. De trein met dertien wa-
gons vol auto’s, bussen en vracht-
wagens zoeft door een verder am-
per verlichte buis met een door-
snee van nauwelijks acht meter. De
hele tunnel is 50,4 kilometer lang,
de afstand onder water 37,9 kilome-
ter. De trein heeft twee locomotie-
ven. Een aan de voorkant, de ande-
re aan de staart. De eerste heeft een
vermogen van 5,6 megawatt, de
andere een power van 7,0.
Vijfentwintig minuten later valt er
weer licht door de raampjes. Wel-
kom in Frankrijk. Oles wens is ver-
vuld. Even nog blijven we in Calais
op het perron stilstaan. Een laatste
blik op de trein waar we uitkomen.
De ingenieur neemt afscheid. Fan-
tastisch vond hij het. Een lange,
enerverende, maar ook vermoeien-
de dag. Op de terugreis naar Ven-
ray vallen zijn ogen al snel dicht.
Ook een wens?
Wilt u ook uw ernstig zieke
dierbare verrassen met het in
vervulling laten gaan van
zijn of haar grootste wens,
mail dan uw aanvraag naar:
www.wensinbeweginglimburg.nl
Ole Nikolajsen in de wensambulance in de trein door de Kanaaltunnel. Naast hem zit vrijwilligster Riek Verdonschot. Links staat John van de Geijn, rechts Oles collega Harrie Jacobs. foto MGL