Անսպասելի և հետաքրքիր պատմվածքներ

1. Իմ առաջին գիրքը
Տաթևիկ Գրիգորյան

2. Կար-չկար մի ծակ կատու կար: Էս ծակ կատուն ապրում էր ծակ տանը:
Ուներ ծակ ականջներ, ծակ պոչ, ծակ կոկորդ ու ծակ ստամոքս: Այդ
կատվի կողքով միշտ վազում էր մի մուկ և կատուն միշտ ուզում էր նրան
ուտել: Բայց, երբ ուտում էր ստամոքսից դուրս էր ընկնում: Ու մի օր
մուկը խղճաց կատվին, որովհետև կատուն ոչ միայն իրեն այլև ոչինչ չէր
կարուղանում ուտել: Երբ կատուն ուժասպառ պառկած էր, մուկը եկավ
և զգուշորեն սկսեց կարել: Կարեց ու երբ հասավ ստամոքսին, կատուն
արթնացավ:
Կատուն մի կերպ հարցրեց մկանը.
_ Ինչ ես անում:
Մուկն ասաց.
_ Ճիշտ է դու իմ թշնամին ես, բայց ես քո ծակ մասերը կարում եմ:
Եվ այդ օրվանից կարկատած կատուն և հնարամիտ մուկը
ընկերացան:

3. Գդալը հյուր էր գնացել թավայի տուն: Թավան էլ փնթփնթում էր` իր
հեռախոսն էր կորցրել:Միասին սկսեցին փնտրել հեռախոսին:Քանի որ
թավան էլ հյուրերի էր սպասում, խեղճը գլուխը կորցրել էր,
տրամադրությունն ընկել էր:Բայց գդալը նրան օգնեց, վազեց այս կողմ,
այն կողմ, դիմավորեց հյուրերին:
Բաժակն ասաց.
_ Ի՞նչ է եղել թավա քույրիկ, մի քիչ առաջ ես խոսացի քո հետ:
-Վայ հիշեցի,_ ասաց թավան: Պոչս վառեցի անտեր կրակով, ցավն
էնքան ուժեղ էր, որ ականջիցս ընկավ գրպանս:

4. Համակարգիչը զանգեց համակարգչին.
– Մկնիկս կորել է, կարող է տեսել ես:
- Չէ, չեմ տեսել,- ասաց համակարգիչը:
Խեղճը գլուխը կորցրած զանգում է այս ու այն կողմ: Բայց ոչ մեկը
չկարողացավ օգնել :Միայն այփադը, որը ժամանակակից էր, նրան
կարողացավ օգնել իր խորհրդով: Նա ասաց.
- Սիրելի համակարգիչ ջան, հիմա արդեն էլ մկնիկները քաշ չեն գալիս
մեր կողքից, այլ մեզ կպած են ու մեր մարմնի մի մասն են: Էնպես ,որ
պետք չէ խուճապի մատնվել, այն չի կորել, այլ քո վրա է:

5. Մի չաչանակ մութ կար: Այնքան չաչանակեց, որ երկնքից պոկվեց ու
ընկավ պապիս գրպանը: Խեղճ պապն էլ չգիտեր, թե ով կա իր
գրպանում, բայց զգում էր, որ մի բան իրեն խանգարում է: Էս մութն
էնքան չաչանակ էր, որ մոռացել էր իր գործը էս աշխարհի վրա,
տաքուկ տեղ էր գտել ու քնել: Ու իր հետ քնացրել էր խեղճ պապին:
Մարդիկ էլ քուն չունեին: Սկզբում դա նրանց շատ էր դուր գալիս, քանի
որ միշտ լույս էր ու հասցնում էին ավարտել իրենց գործերը, հետո
արդեն զայրացան ու ընկած մթնին էին ման գալիս: Էս աղմուկից
պապը մի կերպ արթնացավ, դուրս վազեց, տեսնի, թե ինչ է պատահել,
ինչի՞ չեն թողնում, որ քնի: Էդպես շփոթված ձեռքը տարավ գրպանը,
որ հանի թաշկինակը, երեսը մաքրի, էս մութն էլ դդըմփ ընկավ
գետնին: Մութը սկզբում շփոթվեց, հետո հասկացավ, որ իր
չաչանակության պատճառով ամբողջ աշխարհը խառնել է իրար,
կուզեկուզ թռավ երկինք ու գործի անցավ:
«Ահա թե ինչ է նշանակում լինել չաչանակ,-մտածեց մութը: Սա ինձ
լավ դաս եղավ»: