1. Dat haar kinderen met anderen spelen,
vindt Maria van Beelen leuk. Maar eerlijk is
eerlijk, ze moet er soms ook van zuchten.
Vriendjes
overdevloer
Ik zag de foto’s op Instagram al voor me. Een
batterij kinderen aan tafel, knutselend en kleurend.
Stapels limonadebekers, zelfgebakken koekjes,
leuk tafelzeiltje. En ik zou lui op de bank met een
tijdschrift op schoot af en toe een fotootje posten.
Mooi filtertje eroverheen. Vriendjes associeerde
ik vooral met rust, omdat mijn kinderen dan niet
meer aan mij hoefden vragen om dat baardje van
dat Playmobilhoofdje te peuteren. Ze zouden mij
minder nodig hebben en ik zou even, ja heel even,
wat tijd voor mezelf hebben.
Ik klink als een strenge Akela!
Zodra er even grote wezentjes als mijn
kinderen de kamer binnenstappen, is het in
feite gedaan met de denkbeeldige rust. Ik hoef
maar een paar keer met mijn ogen te knipperen
en de pionnetjes, kaartjes, varkentjes, ganzen,
potloden, verdwaalde euro’s, dobbelstenen
en kapla-houtjes liggen ettelijke minuten na
binnenkomst door elkaar heen. Ik zie de lamp
boven de eettafel salto’s maken en ontdek ze
koprollendoponsgrotebed.Playmobilpoppetjes
slapen op mijn plek, dekens en kleren zijn
achteloos op de grond gesmeten. De matrassen
zijn van de kinderbedjes gelicht en hun kamer
is veranderd in een speelgoedwinkel die een
lichte aardbeving heeft overleefd. En als ik
mijn mond opentrek om op een Akela-toon te
‘Zo’n kind dat in jouw
‘allergiehoek’ zit, daar leer je
het meest van’ De pedagoog
OPVOEDEN
1110 naarschool
oudersvannu.nl
naarschool
oudersvannu.nl

2. TEKSTMARIAVANBEELENILLUSTRATIEMARENTHEOTTEN
gebieden dat ze eerst moeten gaan opruimen voordat ze
naar beneden rennen, zijn de vriendjes en mijn kinderen
alweer gevlogen. Doen die van mij dat bij anderen ook?
Jawel, hoorde ik van de vader van een vriendinnetje. Die
was laatst uren bezig om het superzand, waarmee mijn
dochter en zijn dochter hadden gespeeld, van de grond,
de deurposten en de meubels te peuteren.
Na jarenlang als kluizenaar te hebben geleefd zonder
enig idee te hebben wie er vier huizen verderop woonde,
kan ik nu wel zeggen dat ik de hele buurt ken. Of in elk
geval de personen onder de 1.27 meter. Buurtvriendjes
die door de straat banjeren, door je raam kijken en
naar binnen willen. Op elk mogelijk moment. Als ik op
zaterdagochtend onder de douche sta, bijvoorbeeld. Of als
we allemaal nog in pyjama aan de ontbijttafel zitten. Of
op vrije woensdagmiddagen als die van mij achter de iPad
zijn geïnstalleerd, terwijl ik op de bank in mijn dromen op
een palmstrand bivakkeer. Dan hoor ik geklop en zie ik
twee smekende kinderogen. Daar gaat mijn middagnap.
Binnen een paar minuten heb ik dan meidengekijf in huis,
want de een wil Zack en Quack kijken en de ander niet.
Dat het kaarsje bij mij uitging merkte ik toen ik laatst
enorm tekeerging tegen de verkeerde. Dat was overigens
nadat de deurbel ongeveer zes keer in tien minuten door
kleine kleverige vingertjes was ingedrukt. Zoonlief moest
plassen (1), dochter en vriendinnetje wilden een bal
pakken (2), vriendinnetje moest plassen (3), zoon moest
poepen (4), mijn dochter wilde iets lekkers voor haar en
haar vriendinnetje pakken (5). Toen ik bij de zesde keer
naar beneden riep dat het nu ‘OPGEHOUDEN MOEST
ZIJN,’ siste mijn man dat ik dit tegen de moeder van het
vriendinnetje aan het schreeuwen was. Die moeder kwam
haar kind ophalen.
Ik heb er gewoon even geen zin in
Ik ben niet de enige die af en toe wat opgebrand is.
Opvoedkundige Tamar de Vos-van der Hoeven van
opvoedadvies.nl komt het wel vaker tegen. Tamar: ‘De
meeste ouders vinden die vriendjes in het begin hartstikke
leuk, maar komen er na verloop van tijd achter
dat ze er ook doodmoe van worden. Net als
van hun eigen kinderen overigens. Dan moet
je weer even bedenken hoe vaak en hoe lang
je het ook alweer wilde. En je daaraan houden.
Dat is voor je kind een heel stuk duidelijker.
Op maandag, na het drukke weekend, wordt
er niet gespeeld, bijvoorbeeld.’ Een paar keer
‘nee’-zeggen, maakt je geen ontaarde moeder
en je moet ook niet bang zijn dat je hiermee de
speelkansen van je kind bij een ander vergooit.
Tamar: ‘Bij ons komt er ook vaak een meisje
spelen bij wie mijn dochter minder vaak speelt,
omdat haar ouders allebei veel buiten de deur
werken. Ik vind het gezellig, wat maakt het uit?’
Nou, mij dus wel een beetje. Ik heb er gewoon
niet altijd zin in. Tamar: ‘Bijna iedereen heeft
wel zo’n moment dat binnenlopende kinderen
je ineens gaan irriteren. Op dat moment is het
goed om bij jezelf te rade te gaan: goh, waardoor
loopt het op het moment niet lekker?’
Mijn moeder kon veel meer
hebben
Het zet me aan het denken. Dat het niet
bijzonder soepel loopt, is omdat het bij mij al-
tijd druk is. Mijn eigen kleuters kunnen er
wat van, sinds acht maanden hebben we er
weer een baby bij en als er dan ook nog de
hele dag in en uit wordt gelopen en er door
mij nog meer limonadebekers moeten worden
ingeschonken en veters worden gestrikt, vind ik
dat vervelend. Maar ik vind het ook vervelend
dat ik dat vervelend vind. Dat ik veel minder
kan hebben dan mijn moeder, bij wie het altijd
zoete inval was. ‘Dan moet je je ideaalbeeld een
beetje bijstellen’, zegt pedagoog José Sagasser
van opvoedingsvragen.nl. ‘Je denkt vaak: ik wil
dat en dat van mijn moeder overnemen, maar
dat valt altijd tegen. Je bent niet zo leuk en je
kunt niet zoveel hebben. Dat is dan zo.’ Ze
geeft tips hoe je de onvermijdelijke herrie kunt
handlen. José: ‘In een kleine ruimte worden de
meeste mensen drukker, dat is een gegeven.
Je kunt je afvragen onder welke voorwaarden
je het lawaai acceptabel vindt. Daar kun je op
een aantal manieren mee omgaan. Je hebt de
betrokken en sturende moeders, die mee gaan
knutselen en eindeloos spelletjes
kunnen doen. Maar je hebt er
ook die zich gewoon distantiëren.
Dat zijn vaak moeders die vrij
relaxt en makkelijk overkomen.
Die zeggen dan ook vaak: ‘Ik
zie niks, ik hoor niks. Ik zit in
de keuken, veel plezier.’ Die
zijn in staat om zichzelf terug te
trekken en de kinderen lekker
rond te laten darren. Het helpt
ook om te zeggen: ‘Lieverd,
ik vind het echt hartstikke leuk
dat je er bent, maar er wordt
binnen niet gegild’.’
Dat kind nodigt zichzelf wel heel
makkelijk uit
Je hoeft een zoete inval echt niet te idealiseren,
vindt José. Natuurlijk is het gezellig, maar het
is ook hartstikke druk. Niet alleen voor jou,
je eigen kinderen hoeven er ook niet altijd
happy mee te zijn als hun kamer steeds door
anderen wordt bezet en zij met hun speelgoed
rondlopen. José: ‘Als je merkt dat je het na
een tijdje zat wordt, bedenk dan van tevoren
hoe lang jij gezellig blijft. Liever een uur
gezelligheid met een leuk vriendje dan drie uur
lang geblèr in huis door verschillende vriendjes.’
Over leuke en dus ook minder leuke vriendjes
gesproken: wat doe je met meekomers aan wie
je je enorm ergert? Dat ene vriendinnetje dat
vaak haar neus in het raam prikt bijvoorbeeld
en zichzelf altijd maar zo makkelijk uitnodigt;
ik kan me soms vreselijk aan
haar ergeren. José: ‘Je kunt voor
jezelf uitzoeken hoe ver jouw
antipathie tegen een bepaald kind
gaat. Vaak is datgene waar je je
bij de ander aan ergert, iets wat je
zelf tekortkomt. Van iemand die
in jouw allergiehoek zit, kun jij
vaak het meeste leren. Als je zelf
verlegen bent, kun je je enorm
ergeren aan onbevangen mensen,
terwijl die jou kunnen leren om
spontaner te zijn.’ Tja, het meisje
in kwestie weet in elk geval wel
hoe ze haar vriendschappen moet
onderhouden. Want hoe lang
is het geleden dat ik mijn eigen
vriendinnen ’s avonds heb gezien?
Voordelen zijn er ook wel, natuurlijk
Wilde ik eerst nog een tijdelijke algehele vriendenstop
van mijn kinderen inlassen, omdat ik helemaal gek werd
van het idee van nog jarenlang hollende kindervoeten
door mijn huis te hebben. Nu zijn er hier en daar wat
grenzen bepaald en is de hysterie enigszins uit mijn stem
getrokken. Ik durf zelfs heel voorzichtig te stellen dat ik
nu meer kan genieten van een stel vreemde tweevoeters
in huis. Ik zie er de voordelen ook van in. Dankzij z’n
vriendjes speelt mijn zoontje bijna de hele dag buiten.
Dat mijn dochter turnoefeningen doet op een hoog
klimrek, heeft ze zeker niet van mij, maar juist van dat
lenige en supersterke bekvechtende vriendinnetje dat
haar de kneepjes van het vak leerde. En onze baby, die
wordt dus ook enorm vermaakt door de vriendjes en
vriendinnetjes van mijn kinderen. Misschien moet ik er
‘s middags hier en daar wat tijd en rust voor inleveren,
maar het enige wat ik hoef te doen, is de touwtjes
een beetje in handen te nemen en ze te voorzien van
drinken en een koekje. Verder ben ik getuige
van misschien wel hun vriendschappen voor
het leven. Hoog tijd om weer met mijn eigen
vriendinnen een fles wijn te ontkurken,
herrie te maken en te lachen tot we erbij
neervallen.
HUISREGELS
Wat mag wel en wat mag niet?
Spreek met je kinderen huisregels af,
dat geeft duidelijkheid en duidelijkheid
geeft rust. Let op, jij bent de regisseur,
dus bedenk van tevoren wat je (niet)
wilt. Hoeveel vriendjes er tegelijk
mee mogen komen, bijvoorbeeld.
En hoe vaak er afgesproken wordt.
Teken of schrijf de huisregels samen
met je kinderen op papier en hang ze
in de hal. ‘Leuk dat jullie er zijn,
jongens. Kijk, dit zijn onze 5 regels’.
• Binnen? Schoenen uit
• Samen spelen = samen opruimen
• Poepen? Veeg zelf je billen af
• Rennen en gillen: alleen buiten
• De slaapkamer van papa en mama
is verboden terrein
‘Vraag jezelf af onder welke
voorwaarden je lawaai wel
acceptabel vindt’ De pedagoog
‘Als jij een paar keer ‘nee’ zegt
vergooi je echt de kansen van
je kind niet’ De opvoedkundige
1312 naarschool
oudersvannu.nl
naarschool
oudersvannu.nl
OPVOEDEN