Adaptación do conto "Un bichito insolente" © Tamara Chubarovsky 2020 (original en español con sugerencias de adaptaciones) Traducción: Karina Mouirño Traducción de La Torre: Raquel Penín

1. 1
© Tamara Chubarovsky 2020 (original en español con sugerencias de adaptaciones)
Traducción: Karina Mouirño
Traducción de La Torre: Raquel Penín
OO BBEECCHHOO IINNSSOOLLEENNTTEE
Dunha vez era un país onde, en canto saía o sol, todos as crianzas
saían á rúa, aos parques e bambeábanse, montaban en bicicleta e xogaban
cos seus amigos.
Pero un día, dun lugar moi moi afastado, ninguén sabe como, nin
porqué, apareceu un becho insolente, con coroa e capa para facerse
transparente. E tanto lle gustaba a este becho viaxar, que pronto estivo
por aquí, por alí e por acolá
Ao becho insolente de coroa e capa transparente gustáballe facer
moitas trasnadas, amolar sobre todo ás avóas e aos avós, aos que estaban
maliños e os máis doentes.
Cando había moita xente, o bichito insolente saltaba dun a outro,
coma se foran unha ponte e, así, chegaba a máis e máis xente.
Gustáballe meterse entre os nenos e as nenas, entre os grupos de
mozos e amigos, entre as familias que xantaban nas terrazas, entre os

2. 2
© Tamara Chubarovsky 2020 (original en español con sugerencias de adaptaciones)
Traducción: Karina Mouirño
Traducción de La Torre: Raquel Penín
señores que andaban de paseo, entre as deportistas, os comerciantes e os
viaxantes.
Entón dixeron as autoridades, ¡témoslle que cortar a diversión a este
becho molestón! Así que, ¡atención!, todos a quedarse en casa, ¡é a única
solución!
Pepito, como todos os nenos da aldea, retrucou. Como que non podo
saír? Que farei agora?¡Que aburrimento! Pero víu que protestar non
cambiaba moito a cousa. Así que empezou a ver que se podía facer na súa
casa, que aínda que era pequena, tiña moitos recunchos por descubrir.
Certamente xa non podía ver aos seus amigos, nin saír ao parque,
nin ir á escola, pero podía estar máis coa súa nai e o seu pai, que por fin
estaban máis en casa. Claro tamén tiñan que facer as súas cousas, pero os
días eran tan longos que había tempo para todo.
Agora o papá pola noite tiña tempo para contarlle contos e historias
de cando era pequeno. A súa nai tiña tempo para ensinarlle rimas e
cancións. E el podía axudalos a cociñar e moitas cousas que agora
descubriu que se facían na casa. Aprendeu a facer os seus pratos
preferidos, por exemplo, arroz con plátano frito. E facer ensaladas, que
estaban moito máis ricas dende que el as preparaba. Sobre todo gustáballe
pelar cenouras e raialas. ¡Ah! e para o almorzo, por fín lle deixaban cortar
o pan co coitelo grande, ¡non entendía porque non llo permitiron antes!
Tamén axudaba a recoller a mesa e ¡que divertido era fregar os pratos e
facer unha chea de escuma! Tamén aprendeu a tender a roupa e a
recollela, dobrala e gardala.
Así os días facíanse moito máis levadío. E cantos recunchos da casa,
cantos caixóns que aínda nunca descubrira, puido descubrir agora!
Xogando coas sabas e as pinzas, entre mesas e cadeiras, construír un
gran palacio, cunha gran torre. Púxose un cordón de coroa e un pau de
recolledor, de espada.

3. 3
© Tamara Chubarovsky 2020 (original en español con sugerencias de adaptaciones)
Traducción: Karina Mouirño
Traducción de La Torre: Raquel Penín
Todos os días subía ao alto da súa torre e dicía:
Eu teño unha torre forte e resistente
nen o vento máis potente a pode destruir.
Eu teño unha torre forte e resistente
a tronos e tronadas pode resistir.
Eu teño unha torre forte e resistente
nela segura podo vivir.
E alí quedába un bo intre xogando, inventando historias de
cabaleiros, descubridores, piratas, animais exóticos e todo o que se lle
ocorría.
E as historias non só transcorrían na torre. Convertera o corredor
nun bosque encantado, difícil de atravesar entre cordas e coxíns, que era
o único que se podía pisar. E debaixo da súa cama, había túneles e
pasadizos secretos.
Alí podía entreterse só, non, mellor dito acompañado de todos as
súas persoaxes amigas, durante horas, mentres os seus pais traballaban,
nun recuncho silencioso da casa. Claro que se tiña que facer tarefas do
cole, facíaas antes, para logo poder xogar.
Así entre axudar nas tarefas da casa, facer as súas tarefas, xogar un
bo intre no seu castelo, escoitar contos, cantar e debuxar, os días foron
pasando.
Mentres tanto, o bichito insolente con coroa e capa transparente,
empezou a aburrirse moito moito. ¡Que aburrida estaba a rúa, sen
crianzas que xogasen nos parques, sen mozos nos portais, sen as avóas e os
avós de cháchara, sen familias paseando! Tan só algunha mamá, papá ou
tía, indo á compra ou ao traballo.

4. 4
© Tamara Chubarovsky 2020 (original en español con sugerencias de adaptaciones)
Traducción: Karina Mouirño
Traducción de La Torre: Raquel Penín
Buff!!, dixo un día o bechiño insolente con coroa e capa transparente,
Aquí, xa non ten xeito vivir. Xa non podo saltar entre a xente, coma se
fosen unha ponte. E aburrido, aburridísimo, decidiu marcharse.
E de a pouco todos, nenos e maiores, de aquí e de acolá, puideron
saír á rúa. Tamén Pepito, colleu a súa bici e saíu contentísimo á rúa cos
seus pais. E ¡que gran sorpresa!, ao atoparse os seus pais cos veciños, que
antes nen saudaban, nen sequera sabían que aí estaban, agora saudábanse
efusivamente, sorrían e conversaban.
Esa mesma tarde foron por fín a casa da avóa. Esta vez estaban
todos, ata primos que había moito que non vía.
Pepito non entendía moi ben qué pasara, pero o caso é que que algo
cambiara e para ben.
Esa noite Pepito meteuse na súa cama, cansado polo rebumbio do
día, respirou profundo e pensou: todo saíu ben. E tranquilo, durmíu.