1. Als de visser in zijn boomstamkano thuiskomt, stapt een
buitenlandse deskundige die in dit ontwikkelingsland werkt op hem
af. De deskundige vraagt de visser waarom hij zo vroeg terug is. Hij
antwoordt dat hij langer had kunnen wegblijven, maar dat hij
genoeg gevangen heeft om voor zijn gezin te zorgen.
„En nu? Ja, wat doet u trouwens met al uw tijd?”, vraagt de
deskundige.
De visser antwoordt: „Och, ik ga wat vissen. Ik speel met mijn
kinderen. We doen allemaal een dutje wanneer het warm wordt. ’s
Avonds gaan we samen eten. Later kom ik met mijn vrienden bijeen
om wat muziek te maken, enzovoorts.”
De deskundige onderbreekt hem: „Kijk, ik heb een universitaire
graad en heb deze kwesties bestudeerd. Ik wil u helpen. U moet
wat langer gaan vissen. Dan zou u meer verdienen en al gauw een
grotere boot kunnen kopen dan deze boomstamkano. Met een
grotere boot zou u nog meer verdienen en al gauw een vissersvloot
kunnen opbouwen.”
„En dan?”, vraagt de visser.
„Dan zou u, in plaats van vis via een tussenpersoon te verkopen,
rechtstreeks met de fabriek kunnen onderhandelen of zelfs uw
eigen visconservenbedrijf kunnen beginnen. U zou uw dorp kunnen
verlaten en naar Cotonou of Parijs of New York kunnen gaan om de
hele business vandaar te runnen. U zou zelfs kunnen overwegen
om met uw bedrijf naar de beurs te gaan, waardoor u miljoenen zou
kunnen binnenhalen.”
„Hoeveel tijd zal dat alles in beslag nemen?”, vraagt de visser.
„Misschien vijftien tot twintig jaar”, antwoordt de deskundige.
„En dan?”, vervolgt de visser.
„Dan begint het leven interessant te worden”, legt de deskundige
uit. „Dan zou u met pensioen kunnen gaan. U zou alle bedrijvigheid
achter u kunnen laten en naar een rustig dorp kunnen verhuizen.”
„En wat dan?”, vraagt de visser.
„Dan hebt u tijd om wat te vissen, met uw kinderen te spelen, een
dutje te doen wanneer het warm wordt, ’s avonds samen met uw
gezin te eten en met vrienden bijeen te komen om wat muziek te
maken.”