2. Evy kijkt haar ouders aarzelend aan. 'Wat dan?' vraagt ze verbaasd. 'Ik weet al dat de paashaas en de Kerstman niet bestaan.' Haar ouders glimlachen. 'Evy, het is niet leuk om dit je te vertellen.' zegt haar moeder. 'We wisten niet eens of we je dit wel moesten vertellen, maar we vonden ook dat we het niet eeuwig geheim konden houden.'

3. 'Evy, je bent niet van ons.' zegt haar moeder. Evy voelt meteen woede omhoog komen maar ze houdt zich in. 'Hoe bedoelen jullie dat?' vraagt ze. 'Je bent geadopteerd, je bent door je eigen ouders ten vondeling gelegd, je kwam terecht bij een adoptiebureau en daar hebben wij je geadopteerd.' zegt haar vader. 'Maar waarom hebben jullie me geadopteerd, jullie konden toch kinderen krijgen.' Haar moeder knikt.

4. Dat wisten we toen nog niet.' haar moeder slikt. 'De dokter zei dat ik onvruchtbaar was. Ons leven stortte in elkaar.' bij haar moeder rollen ondertussen de tranen over haar wangen. 'Je moeder wilde adopteren, maar toen we jou hadden, raakte je moeder zwanger.' gaat haar vader verder. Evy staat kwaad op. 'Mam, pap of zal ik jullie anders gaan noemen?' Haar ouders kijken haar geschrokken aan. 'Ik ben zevenentwintig en nooit, maar dan ook nooit is het in jullie opgekomen om mij te gaan vertellen dat ik geadopteerd ben!'

5. 'Evy je moet ons niet verkeerd begrijpen, we wilde het je eerder vertellen. Maar op je achttiende ging je het huis uit, om je droom achterna te gaan. We wilde je niet met de last op je schouders leggen, dat je je ouders wilde gaan zoeken.' zucht haar vader. 'Wat zijn jullie naïef, dan was ik eerst een jaar mijn ouders gaan zoeken. Kunnen jullie niet nadenken?' Haar vader is ondertussen ook opgestaan. 'Evy, luister. We hebben gedaan wat ons het beste leek.' Evy loopt ondertussen rood aan.

6. 'Wat jullie het beste leek, niet wat het beste voor mij was en is!' schreeuwt Evy. 'Evy, ga zitten.' zegt haar moeder wanhopig. 'Mij ook nog gaan bevelen in mijn eigen huis! Eruit!' gaat Evy verder. 'Evy, we wisten dat je zo zou reageren. We hebben ook al een hotel geboekt. Ik hoop alleen wel, dat je ons morgen even belt om een afspraak te maken waarin we het even allemaal op een rijtje kunnen zetten.' zegt haar vader.

7. Ik bel wel, maar nu wil ik jullie even niet meer zien.' zegt Evy. Haar ouders knikken. 'Dag Evy.' zegt haar moeder nog. Evy knikt. Snel laat ze zich weer op haar stoel vallen. Ze voelt tranen achter haar ogen branden, maar tegenhouden doet ze niet. Ze rollen over haar wangen. Ze kan niet meer ophouden.

8. Na een uur heeft Evy haar gevoelens weer onder controle en ijsbeert ze door de woonkamer. Als ze de telefoon hoort gaan rent ze naar de gang. 'Evy''…''Meneer Dijkstra, wat fijn dat u belt. Ben u er al zeker van?''..''Oké, dus u bent er morgen ook. Dan kunnen we het met de hele ploeg bespreken.''..''Tot morgen.'

9. Evy hangt de telefoon op en loopt naar de woonkamer. Ze gaat aan het bureau zitten en klikt op het internet icoontje. In de zoekmachine typt ze orakel. 1.879.000 hits, Evy klikt op de eerste, het gaat allemaal over reizen en als ze dan wat tegenkomt is het slecht. Veel wijzer wordt ze er dus niet van.

10. Ze sluit de computer af en gaat staan. De laatste keer dat ze een naslagwerk nodig had ging ze naar het stadsarchief. Misschien dat ze daar deze keer ook iets vindt. Ze loopt naar de slaapkamer en verwisselt het jurkje voor een t-shirt en een broek.

11. In de auto komen de woorden van haar ouders terug. 'Je bent niet van ons..' Evy slaat tegen het stuur. Zevenentwintig jaar hebben ze haar aan het lijntje gehouden. Boos drukt ze het gaspedaal in.

12. Evy stopt op de parkeerplaats van het stadsarchief als ze binnen staat komt er meteen een jongen naar haar toe. 'Kan ik je helpen?' vraagt hij. 'Ja, ik ben opzoek naar oude documenten uit deze streek, ik kan latijn lezen.' zegt ze voor de duidelijk. 'Je ziet er niet erg Grieks uit.' zegt de jongen. 'Klopt, ik kom uit...' ja waar komt ze eigenlijk vandaan, dat hebben haar ouders haar niet verteld. 'Laat maar, ik ben op zoek naar informatie over oude bouwwerken.' zegt ze.

13. De jongen knikt, en steekt een hand uit. 'Kostas, leuk kennis te maken.' Evy schud zijn hand. 'Evy, ook leuk kennis te maken.' 'Kom ik laat je de stukken zien met informatie.' Kostas loopt langs de kasten met mappen. 'Gevonden!' Snel pakt hij een paar mappen. 'Als er dingen instaan die je niet snapt, kun je me roepen.' Evy knikt en pakt een document uit de map.

14. Ze kijkt hoe Kostas naar de balie loopt om man die net is binnengekomen te helpen. Hij is knap, en met zijn ravenzwarte haar en zijn gebruinde huid ronduit sexy. Ze pakt met de voorzichtigheid van een archeologe een document uit de map. Het gaat over een paar kerken in de buurt. Veel heeft ze er niet aan. Als ze het tweede document pakt heeft ze meer succes.

15. 'Volgens sommige documenten, die in verloop van eeuwen zijn kwijtgeraakt zou er in de buurt een orakel moeten liggen. Veel mensen zijn ernaar op zoek gegaan maar hebben niks gevonden.' Evy laat haar ogen nog een paar keer over de regels glijden. De betekenis dringt langzaam tot haar door. De vermoedens van meneer Dijkstra kloppen. Het moet wel een orakel zijn.

16. Ze legt het document weg. En legt de map voorzichtig in de archiefkast. Dan loopt ze naar de kasten waar mappen met gebeurtenissen van nog niet zo lang geleden in zitten. Ze pakt een map en haalt er een krantenbericht uit. 'Kindje ten vondeling gelegd.' Evy begint te lezen. 'Gisteren heeft een zuster bij het weeshuis een kindje gevonden wat voor de poort was neergelegd. Nadat zij meteen de zorg voor het kindje heeft opgenomen is het naar een adoptiebureau gebracht waar ze geadopteerd kan worden.'

17. Ze kijkt expres niet naar de datum, maar haar ogen worden toch naar het hoekje getrokken. Het bericht heeft zevenentwintig jaar geleden in een krant gestaan. Geschrokken legt ze het in de map. Ze zet de map terug en laat zich weer in de stoel vallen. Ze voelt een traan branden. Dat kindje heeft hetzelfde lot ondergaan als ik. Maar ik kom niet uit Griekenland denkt ze bij zichzelf.

18. Evy loopt naar de balie waar Kostas net achter de computer is gaan zitten. 'Ik heb gevonden wat ik zocht.' Kostas glimlacht. 'Komt dat door mijn hulp?' vraagt hij. 'Zonder jou had ik het niet kunnen vinden. Dus eigenlijk wel.' zegt ze lachend. 'Nou graag gedaan, maar ik help mooie vrouwen nou eenmaal graag.' Evy kijkt hem aan, hij vond haar mooi. 'Meen je dat?' vraagt ze verlegen. Hij knikt.

19. Evy voelt dat ze bloost. 'Dankjewel.' zegt ze vrolijk. 'Graag gedaan.' Evy besluit de stoute schoenen aan te trekken. 'Heb jij misschien wat te doen vanavond?' vraagt ze. 'Nee, maar ik denk nu wel.' zegt Kostas lachend. Evy knikt. 'Waar zullen we afspreken?' vraagt ze. 'Bij jou thuis? Ik ga niet zo graag uit eten, en waar kun je iemand beter leren kennen als bij haar thuis?' zegt hij. Evy knikt. 'Is goed, rond een uur of zeven?' zegt ze.

20. Evy geeft haar adres en loopt dan weg. Als ze thuis komt, komen alle herinneringen terug. Haar ouders zijn haar ouders niet, haar zusje is haar echte zusje niet. Ze laat zich op de bank vallen met haar hoofd in haar armen. Makkelijk is het niet. En waarom heeft ze Kostas dan ook nog uitgenodigd? Net nu ze in zo'n dip zit...

21. En dan ook nog om zeven uur. Etenstijd voor de Grieken. Ze kan helemaal niet koken. Vol frustratie pakt ze een kookboek uit de kast. Na een tijdje weet ze hoe je spaghetti kan maken, al heel wat voor iemand die alleen wist hoe ze folie van een kant en klaar maaltijd af moest halen. Om half zeven besluit ze te gaan koken.

22. Als ze de maaltijd op tafel heeft gezet. Gaat de bel. 'Kostas, wat leuk om je te zien, ik heb gekookt!' zegt Evy. 'Lekker, wat heb je gekookt?' 'Spaghetti, ik hoop dat je dat lust.' 'Dat smaakt wel.' Als ze de keuken binnen komen zegt Kostas. 'Ziet er goed. Leuk huis heb je.' 'Dankje, ik heb het gehuurd en zo zag het er al uit.'

23. Kostas knikt. 'Het is lekker.' Evy knikt. 'Ja, klopt, meestal kook ik niet. Ik werk vaak lang dus dan heb ik geen tijd.' Kostas knikt. 'Ik eet meestal bij mijn moeder, maar daar komt binnenkort verandering in.' lacht hij. Ook Evy moet lachen. Ze voelt hoe Kostas zijn hand op de hare legt. Een tinteling gaat door haar lichaam. Kostas glimlacht.

24. 'Lust je een glas wijn?' vraagt Evy. 'Lekker.' binnen de kortste keren is de spaghetti en de wijn op. 'Ik ruim wel af.' zegt Kostas terwijl hij de borden pakt en in de afwasmachine zet. 'Aardig van je!' hij knikt. Na het eten gaan ze in de woonkamer zitten. 'Vertel eens meer over je werk?' vraagt hij. 'Ik ben dus archeologe, en een keer in de zoveel tijd krijg ik de opdracht om opgravingen te doen in Griekenland. En nu zit ik hier voor een periode van zes maanden, maar die kan verlengt worden.' legt ze uit. Kostas trekt haar dichter naar zich toe.

25. 'Interessant, maar dit vind ik interessanter.' zegt hij terwijl hij Evy op zijn schoot trekt. Langzaam geeft hij haar een kus. 'Dit vind je toch niet erg?' vraagt hij. Evy schudt haar hoofd en drukt ook een zoen op zijn lippen. 'Je bent lief.' Zegt hij in haar oor. Als antwoord drukt ze een zoen op zijn lippen.

26. Na een tijdje is het zoenen niet meer onschuldig, maar liggen ze op de bank. Evy, laat haar hand onder de trui van Kostas glijden, maar dat laar hij niet toe. 'Sorry, niet bij het eerste afspraakje.' 'Sorry.' zegt Evy. 'Maakt niet uit, ik denk dat ik maar eens ga.' zegt hij.

27. 'Is goed, het was gezellig.' zegt Evy. 'Ja vond ik ook, ik hoop dat we het nog een keer kunnen doen.' zegt hij. 'Ja, maar dan wel bij jou.' zegt Evy glimlachend. 'Dan zul je naar mijn moeder moeten komen.' lacht Kostas. 'Dat heb ik er wel voor over.' In het halletje pakt Kostas de handen van Evy nog even vast. 'Ik bel je morgen.' zegt hij terwijl hij over haar wang streelt.

28. 'Is goed.' Kostas pakt haar vast. 'Dag Evy, tot morgen.' Snel drukt hij een kus op haar mond en loopt de deur uit. Met een mat gevoel staart ze naar de deur waar Kostas net uit is gelopen. Glimlachend loopt Evy naar de woonkamer.

29. Als ze op de bank gaat zitten komen de herinneringen aan haar ouders toch weer terug. Het krantenbericht wat ze vandaag las sprak haar zo erg aan en ze had het gevoel dat ze zich herkende in het kindje. Weer laat ze haar hoofd in haar handen vallen, ze loopt naar de hal en pakt de telefoon.

30. Snel draait ze het nummer. De herinneringen spoken door haar hoofd. Ze hoort hoe de telefoon over gaat. Ze weet bijna zeker dat er aan de andere kant van de haak druk naar de telefoon wordt gezocht. Als er dan toch wordt opgenomen zegt ze snel. 'Met Evy.'

31. Ja, ik bel nu al. Ik had geen zin om te wachten.''…''Ik wil praten, er zijn wat dingen die ik wil bespreken.''…''Nu is ook goed, ik moet morgen werken.''…''Dan zie ik jullie zo.''…''Doei.'