O día que morrín en vida. Ana González. CPI Virxe da Cela

1. O día que morrín en vida
27 de Novembro, aquel día quedou marcado en min, xa que foi o día no que perdín ao meu
home, e dalgunha maneira, unha parte de min foise con el.
Estaba eu ao lado da fonte da praza maior, a xente parecía alterada, coma se soubesen o que
ía suceder. Falaba con Luz, como calquera outro día, e os nosos homes traballaban no campo, xa que
dalgunha maneira tiñan que facelo, e neste país onde vivimos, non hai moitas máis ofertas. Coma se
dun trebón se tratase, comezaron a chegar nubes grises, pero o que non traían era choiva, se non
morte e destrución. Sentimos unha morea de sons, que eran todo menos agradables; dende berros de
dor ata choros de desesperación. As bombas caían sobre os campos de cultivo coma se de gotas de
auga se tratasen. Aquel sería o noso fin, o fin dos nosos homes. Sabiámolo.
Empezaron a chegar membros do exercito sen parar, impedíndonos o paso a onde máis
necesitabamos ir. Os nenos choraban con inocencia, sen saber moi ben o que sucedía, mentres que as
nosas bagoas eran de impotencia, de tristeza, de medo polos nosos.
Unha semana despois da traxedia, todo semellaba volver a calma naquel pobo no que todos eramos
familia de todos. Eu non tivera noticias ata ese día do meu home, aínda que xa sabia que non volvería a
sorrir xamais. Achegouse ata min unha muller moi uniformada, aínda que o seu aspecto era amigable.
Pediume que a acompañara, e que non perdera a calma en ningún momento. Temíame o peor. E así foi;
diante de min, milleiros e milleiros de cadáveres cubertos cunha funda verde, coma se a alegría desa
cor fora consolar a tristeza pola morte dunha parte da túa vida, dunha parte de ti.
A señora mostroume unha desas caixas cubertas de “alegría”, e as súas palabras craváronse
nos meus oídos coma se de cen espadas se tratasen: Sinto moito, Mar, aquí está Diego.
Eu xa o sabía, pero esas palabras foron a miña perdición. Non sairía desta, non podería
soportar esta falta, non asumiría xamais o ter que levantarme sen alguén a quen darlle os bos días, ou
a argúen con quen compartilo todo. Non eramos ricos, non tiñamos cousas de valor, pero tiñámonos un
ao outro. Pero agora?
Eu tíñao claro, ese día, ese maldito día, morrín con el, morrín en vida.
Ana González (3º ESO)