1. A casa da familia
March
Raquel Pérez Rivera 3º ESO

2. A casa da familia March
—¿Pásache algo? De pronto palideciches.
Tardei uns segundos en contestar.
—Non, non é nada.
—Está ben, vou buscar o té.
Estaba tan atordado que nin sequera me decatara de que a teteira non fervera, e iso foi
o meu fin. Podería ter saído de alí e fuxir no coche, esquecerme daquela casa e do que
pasara nela, pero en vez diso, quedeime, e foi o peor que puiden facer.
Hai unhas horas…
Mudeime a aquel solitario barrio por traballo. A casa que escollín estaba situada no
número 23 do Camiño dos Frades, e a dicir verdade, non me gustaba do todo. Moitos
contactos próximos a min dixéranme que era un barrio tranquilo e por iso compreina:
quería tranquilidade, pero me atopei de todos menos iso.
Era a segunda noite que pasaba naquela mansión restaurada e sentíame tan só que
quería fuxir. Ao poder ir ao traballo todos os días, aínda que iso supoñía levantarme ás
7 da mañá, tranquilizábame un pouco. Polo menos durante unhas horas tiña contacto
humano dalgún modo.
Volvín de traballar ás 4 da tarde como é costume, pero aquel non foi un día normal.
Deixei o meu coche aparcado en fronte da casa que tan só me facía sentir. Ao saír, de
pronto, sentinme observado. Mirei a todas as partes e non vin a ninguén, mais ao estar

3. a piques de meter a chave na cerradura, puiden sentir uns pasos dentro da miña propia
casa, e foi ese mesmo detalle, o que me fixo sospeitar que de onde me estaban
mirando hai un intre, era dende alí mesmo. Dirixinme ao piso de enriba, do lugar onde
se escoitaban os pasos, e topeime cun completo estraño. Ambos quedámonos mirando
uns segundos ata que un dos dous decidiu falar.
—Ola. Sinto molestar. Chámome Miguel e vivín aquí antes ca ti.
Aquel mozo podería ter entre uns 20 a 25 anos, era moreno e de ollos verdes, e non
sei por que, inspirábame confianza, aínda que os seus ollos esmeralda transmitían
máis inseguridade que outra cousa. Parecía estar a piques de saír correndo polas
escaleiras que estaban tras de min, pero non o fixo.
—Enténdoo, xa me dixeron que esta casa tivera uns donos antes, e polo que vexo
segues tendo unha copia das chaves.
—A verdade é que non é así, eu non teño ningunha chave. Verás, entrei por…
—Non me importa por onde entraches —interrompino antes de escoitar a súa
desculpa—. Pediríache que abandonases a miña casa canto antes.
—Non pretendía molestarte. Adeus.
—Adeus.
Por un momento, pensei que ía chocar o seu ombro contra o meu como sinal de que
non lle gustara a nosa pequena charla, pero non notei nada. Foi estraño.
Un momento despois, baixou polas escaleiras tal e como eu predixera fai un intre, pero
non escoitei ningún portazo. Por un instante pensei que aquel descoñecido permanecía
na casa, escondido nalgunha parte, así que fun á planta baixa.
Inspeccionei todas as habitacións sen ningún rastro aparente do estraño, ata que me
decatei de que a porta daquel misterioso soto que non vin cando me ensinaron a casa

4. por primeira vez, estaba entreaberta. E como sabía que non tiña rede eléctrica, collín
da miña equipaxe a medio desfacer, unha lanterna. Baixei con coidado de non me
tropezar, e comprobei que alí non había ninguén. Pero o que si había era un pequeno
moble de madeira. Acerqueime ata el e puiden ver como, enriba do mesmo, había un
maletín de coiro desgastado cun nome bordado: “Miguel”. O que me pareceu estraño é
que a casa en si non estaba mal conservada, excepto o soto, no cal o chan era de terra
e estaba desnivelado.
Calmeime da inoportuna visita daquel estraño, e dispúxenme a remodelar a miña nova
casa. Empecei por nivelar aquel chan de terra do soto, xa que tiña pensado meter
algunhas cousas alí. Collín unha pa e empecei a cavar, pero… ¿Cal foi o meu asombro
ao descubrir que o que aquela parte da casa escondía, eran restos humanos?
Chamei á axencia que me vendera aquela casa sen dicirme nada do que escondía.
Quedei nun café bar coa mesma persoa que me levara a vela por primeira vez e
charlamos un anaco.
—¿Estasme dicindo que ti non podes explicarme que facían aqueles ósos alí?
—Xa cho dixen, Rafael, nós so nos facemos cargo de vender as casas, nada máis.
Dareiche o número e a dirección da dona orixinal e falas con ela, ¿paréceche?
—Está ben.
Tras conseguir a información daquela muller, dirixinme cara a miña nova e terrorífica
casa. Estaba a piques de sacar o teléfono móbil para marcar o seu número, cando,
unha entrañable señora que se asomaba pola ventá da casa veciña, fíxome xestos coa
man. Quedeime parado sen saber que facer, co pano de mesa que Carmen me
escribira hai un intre na man, e que contiña a dirección e o número de teléfono daquela
“Anabel March” mentres unha muller de pelo canoso saía da casa.

5. —¡Ola! Ti es o mozo que comprou a casa dos irmáns March, ¿equivócome?
—Supoño que así é. Chámome Rafael.
—Pasa, pasa. Tomemos o té e charlemos un anaco.
Pasamos a un salón non moi amplo que tiña unha mesa baixa cun centro de mesa do
máis colorido acompañado dun sofá de cor granate que facía xogo coas cortinas.
—Verá, é que me están a pasar unas cousas moi estrañas… Apenas me mudei hai 2
días e todos son sorpresas.
—¿A que te refires con cousas estrañas?
—Pois, mire, esta mesma mañá un home apareceu na miña casa, e un intre despois
atopei ósos humanos no meu soto.
—Vaia… —levantouse.
—¿Vostede, por casualidade, non saberá algo, verdade?
—Verá, a familia March foi unha familia moi rica na súa época. Mudáronse a esta casa
pouco despois de morrer a nai. O señor March e os seus dous fillos eran bos amigos
meus. Os nenos viñan ás veces a pasar a tarde comigo,pasabámonolo xenial. Pero
todo cambiou cando o pai morreu e non lle deixou nada de herdanza á filla maior. Por
aquel entón o fillo tería entre 20 e 25 anos; e a filla, uns 30.
—¿E que pasou?
—Matouno.
—¿Que?
—Matouno para facerse coa casa e se quedar con todas as súas pertenzas. Era así de
egoísta.
—¿Todo por unha casa?
—Así é.

6. No o podía crer. A miña casa, ¿o escenario dun asasinato?
—Mira, este era el cando aínda tiña 20 anos —levantouse e acercoume un marco de
fotos.
Me quedei aterrado, atemorizado. Estaba tan asustado como cando encontrei aqueles
ósos no meu soto. A cara daquel mozo… O seu retrato… Coñecíao. Era Miguel.
—¿Pásache algo? De pronto puxécheste moi branco.
Tardei uns segundos en contestar.
—Non, non é nada.
—Está ben, vou buscar o té.
Estaba tan atorado que nin sequera me decatara de que a teteira non fervera, e iso foi
o meu fin. Podería ter saído da casa e fuxido no coche, esquecerme daquela casa e do
que pasara nela, pero en vez diso, quedeime.
Dos seguintes minutos apenas teño recordos. O único do que me lembro foi dun golpe
na cabeza cun obxecto metálico, das miñas mans ensanguentadas pedindo axuda, e
dunha chamada telefónica.
—Ola, quería falar con Carmen.
—…
—Si, con Carmen March.
—…
—Son Anabel, a súa nai.