2. Αναζητώντας την «αόρατη» πόλη
Κων/να Λάμπρου
Είναι μια πόλη. Η γενέθλια πόλη. Μια πόλη με ηλικιωμένους
καταρράχτες ζωής. Μελαγχολική τα απομεσήμερα κάτω από τα
γενναιόδωρα αιωνόβια πλατάνια, μοναχική και νωχελική στις όχθες
του ανθισμένου ποταμού, υπέροχα πληκτική στους δείκτες του
σταματημένου σαν από άχρονους αιώνες ρολογιού. Μια πόλη που τις
άφεγγες νύχτες του καλοκαιριού διαβάζει κλειδωμένους χρησμούς
στους καθρέφτες της Λήθης και της Μνημοσύνης, που χαράζει ιερούς
ίσκιους και αρχαία νοήματα στις πέτρινες γέφυρες, στον δρόμο για
τις πεισματικές προφητείες του αμίλητου Κάστρου. Μια πόλη όπου
«μια τέτοια ομορφιά είναι από μόνη της ένας κόσμος». Πολύχρωμη
στις φωταγωγημένες προσόψεις του πεζόδρομου, πολύβουη στις
καταστόλιστες βιτρίνες των καταστημάτων, στοχαστική και
ρεμβαστική στις παμπάλαιες γωνιές της, όπου ξαναγεννιούνται τα
όνειρα από τη λάμψη της πιο εκθαμβωτικής νοσταλγίας. Μια πόλη
με τόσα και τόσο ίδια πρόσωπα και πόσα φωτισμένα συναισθήματα.
Μια πόλη βυθισμένη στα σύμβολα, εκεί όπου συναντιούνται όλα τα
αινίγματα, κι όλες τις μαντείες του μέλλοντος καιρού. Μια πόλη λιτή,
σχεδόν αθώα στις λεπταίσθητες ανταύγειες της πραγματικότητας,
ευαίσθητη στις οδυνηρές παύσεις της ζωής, μια πόλη φτιαγμένη από
αιώνιες λέξεις και από τους πιο εξαίσιους μύθους του ανθρώπινου
πεπρωμένου. Μια πόλη που αφηγείται ξανά και ξανά στους
ταξιδιώτες όλα τα μεσαιωνικά παραμύθια και τις διαμαντένιες
ιστορίες της. Μια πόλη σαν αντίσταση στη λήθη και σαν Άνοιξη μέσα
στις παγωμένες μνήμες του χειμώνα, παράξενη μέσα στη «σκοτεινή
της λευκότητα», μια πόλη που επιστρέφει ξανά και ξανά στον
αληθινό Χρόνο, τις αναλλοίωτες αισθήσεις και όλα τα μαγικά
αισθήματα. Μια πόλη με δύο πρόσωπα, γεμάτη και ταυτόχρονα
άδεια. Γεμάτη από ανθρώπους, ορατούς και αθέατους, άδεια από
αναπάντητα πρόσωπα. Μια πόλη γοητευτική στην ανέμελη
αμεριμνησία της, που καθρεφτίζεται ολοφώτεινη σε φεγγαρόφωτες
αναμνήσεις και αστραφτερούς πανάρχαιους θησαυρούς. Μια πόλη
που χαμογελά ανυποψίαστη στις μικρές και τις μεγάλες επισημάνσεις
του Αύριο. Μια πόλη με δύο, ή με πολλά πρόσωπα. Μια ωραία,
μυστική, αόρατη πόλη, που «αιωρείται διαρκώντας». Ναι, αυτή η
αόρατη πόλη, στην οποία ταξιδεύουμε, αιώνια αιχμάλωτη στην πιο
ριψοκίνδυνη ουτοπία της, είναι η δική μας πόλη.
