2. Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Πόντος είναι
γνωστή μία θεότητα που προσωποποιούσε την ανοικτή
θάλασσα. Ο Πόντος αναφέρεται αποκλειστικά και μόνο
στις κοσμογονικές και θεογονικές γενεαλογίες (π.χ.
Θεογονία Ησιόδου, 116), στις οποίες μνημονεύεται ως
γιος της αρχέγονης θεότητας Γαίας και του Αιθέρος είτε
μόνο της Γαίας από παρθενογένεση. Με τη σειρά του, ο
Πόντος ζευγάρωσε με τη Γαία και απέκτησαν 5 παιδιά:
τον Νηρέα, τον Θαύμαντα, τον Φόρκυ, την Κητώ και την
Ευρυβία. Εξάλλου, από τη Θάλασσα ο Πόντος έγινε
πατέρας των Τελχίνων. Αργότερα, ο Πόντος
επισκιάσθηκε από τον εντονότερα επικαλούμενο θεό
Ωκεανό.
3. Πόντος στα αρχαία Ελληνικά σημαίνει
θάλασσα, υπό την ολοκληρωτική όμως
έννοια, δηλαδή την έννοια όλου του υγρού
στοιχείου· έτσι, για τους Ωκεανούς υπήρχε
άλλη λέξη (Ωκεανός), ενώ μια θάλασσα θα
μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε Τηθύδα
(περιλάμβανε τη θάλασσα και τη γη μαζί) ή
Θάλαττα (θάλασσα στα νέα Ελληνικά).
Υπήρχε, βέβαια, και η λέξη «Πέλαγος», που
σήμαινε και σημαίνει ανοιχτή θάλασσα
4. Κατά τη διάρκεια της Τιτανομαχίας ο
Προμηθέας τάχθηκε υπέρ του Δία και γι'
αυτό δεν τιμωρήθηκε όπως οι
άλλοι Τιτάνες. Η συμβολή του στην
ανάπτυξη του ανθρώπινου γένους ήταν
πολύ σημαντική. Κατά τον Λουκιανό, ο
Προμηθέας, με την αρωγή της θεάς
Αθηνάς, δημιουργεί τον πρώτο άνθρωπο
(Χρυσό Γένος) από πηλό και φωτιά (κατά
άλλους με το νερό του ήρωα Πανοπέα της
Φωκίδας) και με μορφή όμοια με αυτή των
θεών. Αυτό έλαβε χώρα μετά την
Τιτανομαχία. Κατά τους Ορφικούς αυτός ο
πηλός ήταν το χώμα που ποτίστηκε από
το αίμα των Τιτάνων. Αναφερόμενος στην
δημιουργία του ανθρώπου,
ο Πλάτωνας μας μεταφέρει την εικόνα
ενός όντος σφαιρικού, που διακρίνονταν
σε τρία γένη (αρσενικό, θηλυκό και
μεικτό) και είχε διπλή σειρά από μέλη και
όργανα.
5. Αργότερα ο Δίας, επειδή εξοργίστηκε από την
αλαζονεία τους και φοβήθηκε τη δύναμή τους, τα
χώρισε στα δύο. Τα ζώα δημιουργήθηκαν την ίδια
περίοδο (μετά την Τιτανομαχία), αλλά από μίξη
υλικών της Γης και της φωτιάς. Η δημιουργία των
όντων και του ανθρώπου έγινε μέσα στη γη. Όταν
κλήθηκαν όλα τα όντα της Γης να βγουν στο φως,
ανατέθηκε στον Προμηθέα και στον Επιμηθέα να
δώσουν στο κάθε ον τα χαρακτηριστικά που έπρεπε
να έχει. Ο Επιμηθέαςέπεισε τον αδελφό του να του
επιτρέψει να αναλάβει μόνος αυτή τη δουλειά. Έτσι
ο Επιμηθέας ονομάτισε και απέδωσε στο κάθε ον τα
χαρακτηριστικά που ήθελε ο ίδιος, με τρόπο ώστε να
μην μπορούν να αλληλοκαταστραφούν (αὐτοῖς
ἀλληλοφθοριῶν διαφυγὰς ἐπήρκεσε, Πλάτων,
Πρωταγόρας 321α). Όταν έφτασε στο τέλος η ώρα
του Ανθρώπου, δεν είχε να του δώσει παρά
λίγες τρίχες και νύχια ευπαθή και ανίσχυρα. Από αυτό
το λάθος ο Προμηθέας ανέλαβε την προστασία
του Ανθρώπ
7. Στον Ορχοµενό της Βοιωτίας ζούσε κάποτε ο
βασιλιάς Αθάµας µε τη γυναίκα του τη Νεφέλη και
τα δυο τους παιδιά, το Φρίξο και την Έλλη. Η
Νεφέλη όµως πέθανε και ο Αθάµας παντρεύτηκε
µια άλλη γυναίκα, την Ινώ.
Η Ινώ µισούσε θανάσιµα το Φρίξο και την Έλλη.
8. Γι’ αυτό κάλεσε τις γυναίκες του Ορχοµενού και τις
έπεισε να ψήσουν το σιτάρι που θα έσπερναν οι
άνδρες τους, γιατί τάχα έτσι θα είχαν καλύτερη
σοδειά. Το ψηµένο όµως σιτάρι δε φύτρωσε
καθόλου και οι κάτοικοι του Ορχοµενού εκείνη τη
χρονιά πεινούσαν.
9. Ανήσυχος ο βασιλιάς έστειλε ανθρώπους στο µαντείο των ∆ελφών
να ρωτήσουν γιατί δε φύτρωσε το σιτάρι. Η Ινώ όµως πλήρωσε
τους απεσταλµένους του βασιλιά και τους έπεισε να πουν ψέµατα
στον Αθάµα. Του είπαν λοιπόν πως ο χρησµός που τους έδωσε η
Πυθία έλεγε ότι, για να ξανακαρπίσει η γη του Ορχοµενού, ο
βασιλιάς έπρεπε να θυσιάσει στο βωµό του Δία το γιο του, το
Φρίξο.Ο Αθάµας αποφάσισε να υπακούσει και να θυσιάσει το παιδί
του. Όταν όµως έβαλαν το Φρίξο πάνω στο βωµό, η µητέρα του, η
Νεφέλη, έστειλε ένα χρυσόµαλλο κριάρι, που πήρε στη ράχη του το
Φρίξο και την Έλλη και πέταξε µακριά προς την Ανατολή.
