Złudny wszechświat.

Kwantologia stosowana – kto ma rację?
Czyli o wyższości filozofii nad fizyką (lub odwrotnie).
Część 6.1 – Złudny wszechświat.
Czy "wszechświat" jest złudzeniem?
Już na samym wstępnym początku trzeba powiedzieć, że nie poczuwamy
się na siłach do przeniknięcia tematu; a po drugie, kto by w takie
coś wierzył? - Stuknie człowiek głową w ścianę, czy ściana go jakoś
napadnie cegłą, to o żadnym tam złudzeniu więcej wypowiadać chcieć
się nie chce, wszelkie wówczas wzmianki traktuje z należytą powagą
i odpowiednio. Czyli wykopnie za próg i jeszcze na dokładkę głośno
splunie - co by się nie podniosło.
Ale, widzicie, są tacy, co o złudzeniach gadają. I nawet dowodzą w
swojej zapalczywości, że nie może być inaczej. Niby atom czy foton
widzą, niby materię różnopłciową obmacują - a jednak złudzeniami na
prawo i lewo rzucają. Trudno temu zaprzeczyć. Ale jeszcze trudniej
w takie odchylenie od normalności uwierzyć i zaakceptować.
Fakt, niejaki pan K. Kowalski również nie wierzył. W złudzenia tak w
zupełności nie wierzył. A wręcz twierdzenia podobne zbywał godnie
i po swojemu - ze schodów i na glebę. Złudzenia, można powiedzieć,
u niego gościny i akceptacji nie miały.
Cóż, wiadomo, życie swoje prawa ma, toczy się raz tak, raz inaczej
i swój paluszek paniom i panom pokazuje. Panu K. Kowalskiemu też w
jeden czas pokazało. I choć tak do końca pana K.K. w zawierzenie w
złudność świata nie wprowadziło, to przyznać trzeba, że mocno jego
światopogląd "anty" nadwątliło. I trudno dziś powiedzieć, co dalej
w temacie się zadzieje. Pan K. Kowalski jeszcze w siłach, jeszcze w
życiu niejedno go podprogowo zaskoczy - więc może różnie to być. I
złudzenie być może się okaże wszędzie i wszechświatowo dominować to
zacznie.
A nawet, że to wszystko złudzenie...
Sprawa u swojego zapoczątkowania wyglądała prosto i banalnie - tak
na pół litra bez zakąski. Nic, tylko siadać, pogadać, ponarzekać w
nocny czas rodaków.
Problem w tym, widzicie, że akuratnie sensownych do wymiany zdań w
okolicy nie były. Jakiś profesor się napatoczył czy inny filozof,
więc rozumiecie, że na poważną rozmowę trudno liczyć było można. W
takim towarzystwie w ogóle na coś trudno z sensem liczyć. - Siądzie
taki, zapatrzy się w dal, szkoda słów, sami rozumiecie.
Generalnie, trzeba to powiedzieć, pan K. Kowalski należy do gatunku
dusza człowiek, wspomoże w potrzebie, od stołu nie odgoni. Bo sam
wie, że siła wyższa, że z bliźnim wypada się podzielić, uszanować
pragnienie, pomóc radą lub czynem. Ale w tym konkretnie przypadku
się chyba z dobrocią dla istnień przeszacował, dalsze życie stawił
do hazardu logicznego. Cóż, zdarza się.
Profesor czy filozof, wiadomo, głowę napchaną ma czymś takim, co w
normalnej się zupełnie nie mieści, więc już przy drugiej kolejce w

takie tam rejony był zaleciał, że Kowalski K. tylko współczująco w
niedoli drugiego rozumu uczestniczył. Coś tam od czasu do czasu ku
zaznaczeniu swojej obecności wspominał, ale tak ciszę uskuteczniał
i nasiąkał obcymi sobie tematami. Niestety, nasiąkał.
- Widzisz, Krzysiu, to wszystko złudzenie jest - profesor czy tam
filozof zaczął zagadywać, a przy tym wzrok jakiś taki miał, że się
tylko zestrachać.
- Karol jestem.
- A, tak, niech będzie, Krzysiu. Co to jest tam wobec wieczności -
co to wobec złudzenia, które nam tu wszędzie się kotłuje? Nic, tak
można powiedzieć, zupełna nicowatość. - Bo to, widzisz, Krzysiu, tu
wszędzie złudność świat nam pokazuje. No, ta szklanka, widzisz, ja
wiem, szklanka dla ciebie ważna, ja to wiem... Tak, butelka też się
ważnie dzieje, może nawet i ona ważniejsza, ale, widzisz, to nic, w
tej rzeczywistej rzeczywistości to złudzenie, niczego takiego oraz
nigdzie, widzisz, takiego czego nie ma. - Tak, wiem, dziwisz się, w
naukę nie wierzysz, złudzenia nie dostrzegasz - ale, widzisz, błąd
robisz, niewiarą grzeszysz, rozumowi zaprzeczasz, w dogmat kiepski
popadasz - bo to, widzisz, złudzenie. Tak po całości, aż tak daleko
tam, po całości tylko złudzenie... Widzisz, stukam w butelkę, i co
słyszysz? Powiesz, stukanie ty słyszysz, a ja ci powiem, że błąd w
swojej naiwności fizycznej i realnej popełniasz takim gadaniem, bo
ty złudzenie słyszysz, w sobie je słyszysz. - Fakt, brzęczy, nawet w
ładnej tonacji ta butelczyna brzęczy, nie zaprzeczam, a nawet tak i
potwierdzam. Tylko, widzisz, to daleka przeszłość w twoich usznych
zmysłach tak brzęczy, rozumiesz, Krzysiu?
- Karol jestem.
- Tak, mówiłeś. Bo to jest tak, widzisz, stukam w butelkę, ale to
stukanie nie tak od razu, widzisz, nie tak hop i siup sobie w twój
cielesny stan się dostaje - ono, widzisz, pędzi stąd aż do ciebie.
A to pędzi w tak zwanym czasie, widzisz. Ja tu stuk-stuk robię, a
ty po ileś tam tyknięciach to jako intensywny fakt brzęczący sobie
odsłuchujesz. Niby nic, niby żadna w tym niezwykłość, powiadasz i
się nad sprawą nie zastanawiasz - twoja wola, twój demokratycznie i
wszelako gwarantowany wybór, niech ci będzie. Ale, widzisz - a jak
w tym się takie zagadnienie ukryje, że ja tu postukam, a za moment
i jeszcze mniejszy moment, że w tym tak zwanym czasie coś się tam
zadzieje, że butelczyna zniknie, to co? - Tak, nie patrz się tak, to
naukowo możliwe, naukowo nawet udowodnione. Ty sobie patrzysz, a w
dolnych tam głębinach coś się tak miesza, że raz tu, raz tam - albo
raz w zupełnie nie wiedzieć gdzie się takie elementowe coś lokuje.
A nawet, widzisz, z pomiarów wychodzi, tak!, że to i tu, i tam, tak
jednocześnie i od razu się rozpycha, pojmujesz? No, po prawdzie to
tylko tam, czyli w tej głębokości materialnej się tak dzieje, tej
wysokości to nie sięga. A szkoda, ech. Bo to by człowiek sobie, co
go pragnienie najdzie, taką butelczynę znalazł w tym i tamtym, lub
i innym punkcie. - Cóż, niesprawiedliwość w tym jest, że tam to się
może tak dziać, a tu nie... Polej, Krzysiu, żeby nam płyn się tak
w złudzenie nie podmienił.
- Karol jestem.
- Ja wiem, Krzysiu, że ty ten tam swój realizm pojęciowy uprawiasz
i kultywujesz, masz prawo, a co. - Tylko, widzisz, to złudzenie, to

droga do pomyłki. Widzisz, świeci - co to, Krzysiu, świeci? Słońce
czy Księżyc, bo ja nietutejszy.
- To lampa jest.
- Lampa, powiadasz, a - dziwne teraz lampy robią. Tak, cóż to wobec
wieczności. Więc, widzisz, to jest tak, że takie słońce sobie tam
gdzieś świeci, ty się wygrzewasz w jego promienistym działaniu i w
twojej głowie nawet myśl taka nie postanie, że ty daleką historię
doznajesz, że to już przeszłość tak ciebie dopieszcza. - Tak, to się
naukowo potwierdziło, nie patrz tak dziwacznie. Słoneczko tam swój
proceder grzewczy uskutecznia, ty się w tym pławisz i przyjemności
cielesnej doznajesz, a to już fakt z dalekiej historii tak ci się
pokazuje, to zaszłość z tak zwanego czasu, która tobie teraz i tu
się objawia - rozumiesz? Ten tam świetlny promyczek, takie coś, co
się w szklance tu kąpie i zalotnie do nas mruga, to aż całe osiem
minut i jeszcze troszkę do nas pędzi od tego naszego słoneczka - ty
to chwytasz?... A niechby tak się coś tam z tym naszym gwiaździstym
obiektem stało, ty sobie pomyśl, że dopiero po ośmiu tyknięciach w
twoje oczy by doleciało, że już nie ma co lecieć - pojmujesz? Tak w
gwieździe jakieś procesy zaszły, słoneczko zagasło, ale ty sobie tu
w całkowitej jasności dalej żyjesz i w nieuświadomieniu, tam się w
rzeczywistości fizycznej dramat zadział, a w twojej fizyczności to
daleki fakt przyszłościowy - rozumiesz, Krzysiu? Ty złudzenie tak w
szczegółach oglądasz, zawsze złudzenie.
- Karol jestem.
- Albo taką sobie gwiazdeczkę na nieboskłonie upatrzysz, tamtą lub
tamtą, to obojętne po całości. I teraz ty myślisz, że ty takie coś na
tym niebie oglądasz? Jeżeli tak myślisz, Krzysiu, to wielki błąd w
swoim myśleniu robisz - wielki, ci powiadam. Ty złudzenie, ogromne
złudzenie oglądasz. - Ty sobie wykombinuj, że kiedy ten promyk się w
tym tak zwanym wszechświecie pokazał fizycznie, to tej butelczyny na
świecie nie było, nas nie było i nawet wszystkiego wokół nie było -
tak, Krzysiu, to wszystko była daleka przyszłość wobec tego małego
promyka. Bo, pojmujesz, kiedy ta gwiazdeczka się była zapaliła, to
tak zwany czas jeszcze nam zupełnie nie tykał, tu jeszcze nawet nikt
o żadnym zegarku nie mędrkował, bo żadnego mędrkowania nie było. Ta
gwiazdeczka, widzisz, to przeszłość, złudzenie, daleki fakt, który
dla ciebie się teraz pokazuje, i co ty na to, Krzysiu?
- Karol jestem.
- Albo taki tak zwany wszechświat, czy to złudzenie, tak po swojemu
spytasz. - Pytasz, tak? No, spytaj.
- Karol jestem.
- I dobre pytanie, Krzysiu, bardzo dobre. Za samo pytanie masz tak
od razu pięć. Bo pytanie, widzisz, najważniejsze, odpowiedź byle i
głupi poda. Tak, powie, nie, powie - albo inaczej powie - no i już
można powiedzieć, że odpowiedź jest. Ale kwestią głęboką zapytać i
trafić w centrum, to sztuka, Krzysiu, wielka sztuka... Więc ten to
tak zwany wszechświat, ja ci to mówię, to też złudzenie. I to tak
po całości... Niby, widzisz, spogląda taki astronomowaty czy jakoś
podobny kosmolog w dal daleką, widzi gwiazdy i podobne atomy, niby
to się kręci, reguły matematyczne spełnia - ale, Krzysiu, jak sobie
to poskrobać logicznie, jak się wmyśleć w ten wirujący fakt, to w
tym myśleniu się jedna i oczywista myślowa uwaga pojawi - że to po
całości złudzenie, że to zamieszanie energetyczne, że to dla nas w

obserwacji tak się przedstawia - a też że w ogóle to ów wszechświat
jedynie w nas się takim pokazuje. Bo to my, widzisz, Krzysiu, taki
świat i wszechświat w sobie budujemy. To ty, tak, nie dziw się, ty
też taki wszechświat w sobie tworzysz, i ja, i każdy. Tak zwany po
naukowemu wszechświat, to złudzenie, niczego takiego, Krzysiu, nie
ma i nigdy nie było, rozumiesz?
- Karol jestem.
- Rozumiesz, to dobrze. Bo, widzisz, nie każdy z tym się zgadza, i
nawet polemizuje. Dla takiego, rozumiesz, atom czy inna galaktyka,
dla niego to już fakt - to kiedyś tam się wybudowało z jakowyś tam
powodów, i tak to trwa. A dzisiejszy ten ktoś to sobie przyrządem i
inaczej poznaje. A to, widzisz, Krzysiu, błąd, fundamentalny błąd.
To, widzisz, złudzenie poznawcze, fałsz obserwacyjny. A z czego on
się bierze? - Bo to, widzisz, z naszej zmysłowej obserwacyjności, z
naszego powolnego wirowania energetycznego. My tu sobie butelkę w
detalach oglądamy, a tam na dnie rzeczywistości te wszelkie drobne
elementy wirują i wirują. I dlatego w tym szybkim wirowaniu dla nas
się jako stałe pokazują. Rozumiesz, Krzysiu? Tam się kręci tak, że
tu twardy stół - tam tylko ruch, wirowanie, pęd... Był taki jeden, z
pamięci mi wyleciało - taki, wiesz, fizyczny. I ten on pokazał, że z
tego wirowania to się tak robi, że ty takiego światełka żadnym swoim
sposobem nie dogonisz. Puścisz promyk, puścisz drugi, i nic, blada
twoja, żadnym sposobem nie dogonisz. Dziwne, powiadasz? A to jest
prawdą prawdziwą. Tylko, dlaczego tak jest, tego ów jegomość już w
swoim liczeniu nie podał - sprawa go, widzisz, Krzysiu, zmogła, tej
akuratnie tematyki nie sięgnął. A to gościu był, że ho-ho, widzisz,
takie i inne zgłębiał.
- Karol jestem.
- Wiem, Krzysiu, że dla ciebie to nowość, że nie wszystko jeszcze z
tego złudzenia ogarniasz, jednak to w sumie proste jest, takie już
proste, że prostsze być nie może. Takie, powtarzam, że już mocniej
proste być nie może. - Nie prostackie, Krzysiu, żadne takie, ale że
proste. Takie jeden plus jeden - ile to jest?... Dwa, dobrze, tak. A
dalej cztery, osiem, i podobnie - rozumiesz? Coś się do czegoś w tym
niczym doda, i to już tak biegnie. Bo, Krzysiu, tak na dole logiki
jest owo coś i takie jakie nic, takie zero znaczy się, pojmujesz? I
to owo coś, kwant jaki energii, on się rusza, kumasz? - Tu w miejscu
jednym jest, a za tyknięcie w drugim, rozumiesz? Nic go w tej owej
nicości nie wyhamuje, bo i jak, rozumiesz. Dlatego ten kwant sobie
tak się rusza. A jak się rusza, to maksymalnie prędko, przecież go
nic nie zatrzymuje. Tylko że, zauważ, takich podobnych elementów i
kwantów w kosmosie dużo oraz nieskończenie wiele - tak w bezkres to
się ciągnie, rozumiesz?... Więc jak się takie spotkają, a muszą, to
coś z tego dalej się zbuduje, bo musi. Taki wszechświat tak zwany,
na ten to przykład. To tam swoje uwarunkowania fundamentalne ma, to
się tak prostacko nie dzieje, ale się dzieje. Na jaki tam kosmiczny
i tak zwany czas to się dzieje. I jest wszechświat. I gdzieś się na
chwilę tak zwany wszechświat pokaże, Krzysiu. A my w nim.
- Karol jestem.
- I masz rację, ten tak zwany wszechświat to złudzenie. Niczego tu
takiego nie ma. To wszystko nasza obrazowa powolność sprawia, że w
tym miejscu coś widzimy. Bo to, Krzysiu, ty zrób tak - poprowadź ty
przez wszystkie takie tam kwantowe fakty, co to się w tym miejscu

napotkały, w tym wszechświecie tak zwanym, ty poprowadź linię. Taką
prostą, znaczy się. Taką kreskę, widzisz - jak tu rysuję. Ona sobie
z zawsze do zawsze biegnie, rozumiesz. I teraz ty na tę prostą te we
wszechświecie wszystkie jedynki materialne naciągnij - takie sobie
zobrazowanie świata zrób, bo to można zrobić, Krzysiu. I co, co ci
się pokazuje - co widzisz?... Prawda, że nic ciekawego, taka sobie
tam prosta, taka tam sobie płaszczyzna. Skąd ta płaskość? Krzysiu,
to proste, banalne, pospolite. - Ot, na tym dole tyknie sobie. Czyli
kwant czegoś się w tej nicości przesunie, bo inaczej nie może, on
tylko w ruchu jest. Więc i taka cała prosta się też przesunie o owo
jedno tyknięcie - bo przecież wszystkie elementy tej prostej też w
dalsze położenie się przemieszczą. Tylko, widzisz, tu jest taki myk
w rozumowaniu, że ty nizałeś te kwanty w pionie, po nieskończoność
tak je nanizałeś, a one teraz sobie w poziomie się przesuwają - tak
na jedno tyknięcie "w poziomie" wobec tego "pionu" bezkresnego. I
co się buduje, Krzysiu, co powstaje w takim "tykaniu"? Wieczność,
Krzysiu, wieczność, powtarzam. - Prosta nieskończona przesunięta na
jednostkę buduje wieczność. Ona zawsze i tylko jest nieskończona,
ale ruch o jednostkę wytwarza "w poziomie" płaszczyznę - wieczność
zdarzeń i płaszczyznę. Rozumiesz?
- Karol jestem.
- Tylko że, widzisz, "wszechświat" to tylko kawałek płaszczyzny, to
wycinek - lokalne zawirowanie. Ty sobie w nieskończoność prostą po
wszechświecie prowadzisz logicznie, ale popełniasz błąd. Niby to w
analizie konieczność, niby wzory pokazują, że jest nieskończoność,
niby tak musisz to robić - ale to błąd. Bo tak zwany wszechświat to
tylko kawałeczek z tej nieskończoności, to spotkanie kilku linii w
nieskończoności taki twór powołało do istnienia. Osiem, Krzysiu, z
ośmiu linii się dokładnie ten nasz wszechświat składa. Można sobie
to na jedną prostą nanizać, wówczas jaką bryłę sobie wyprodukujesz
– na ten przykład sferyczną, a można osiem i wówczas coś bardziej
skomplikowanego. Na przykład atom, gwiazdę - albo i siebie, Krzysiu
zbudujesz.
- Karol jestem.
- I racja, i tak trzymać. Bo to, widzisz, spójrz ty na ten zbiór w
postaci atomowej, albo i jeden wspomniany atom. On tu jest, tu tak
się na dnie szklanki kręci. Ty powiesz, że to fakt, że to fizyka i
pewnik - a to, widzisz, złudzenie, które wytwarza się z ruchu. Atom
czy inny foton, to żaden tam fakt, to wypiętrzona, i to na chwilę,
materialna struktura - nic stałego. Kiedyś tam powstała możliwość i
się to objawiło, ale każdy konkretny element buduje się i zanika w
ramach zbioru ciągle. Ty widzisz i czujesz atom, a to nadprogowe w
twoim postrzeganiu chwilowe zdarzenie. Rozumiesz? Prędkość światła
jest dlatego największą, Krzysiu, że tak się najszybciej elementy
tego procesu budują - nic szybciej się w kupkę nie złoży. Tylko że
to nie znaczy, że nie ma większych prędkości, bo są, Krzysiu, tu i
wszędzie one są, tylko niedostępne w naszej obserwacji. A dlaczego
niedostępne? Bo muszą zajść, żeby to nasze obserwowanie było jakoś
możliwe, rozumiesz? - Buduje się taki foton, buduje, ale żeby można
było z jego usług skorzystać, to musi tak zwany czas minąć, takie
"c" się zadziać, dopełnić do tej fotonowej jedynki. A to, widzisz,
Krzysiu, trwa. To długo trwa. Dla nas to mgnieniowa i najmniejsza
już możliwość faktograficzna, ale wobec małych nieskończoności to

długa chwilka. Bardzo długa, Krzysiu.
- Karol jestem.
- Widzisz, atom czy foton, to żaden tam atom czy foton, to mocno w
swoim splataniu energetyczna ruchawka, taki kłębek zmian budowany
z przemieszczania się czegoś w niczym. Masz te osiem linii, czy tę
jedną, nie to jest ważne - i one tak sobie swoimi składnikami po tej
nieskończoności się snują. Niby nic z tego nie będzie, tak powiesz,
i zrobisz błąd. Bo, widzisz, one się snują w tej to sferze - a tu w
każdym kierunku pełno i gęsto. Tu żadnego pustego miejsca nie ma i
być nie może. - I co z tego, spytasz? A, widzisz, wszystko. Tak się
to przedstawia, że wszystko. Bo jak taki ruszający się z miejsca na
miejsce element nie może nigdzie uciec, czyli tylko w tym zakresie
mu danym się rusza - kiedy tak oscylująco odbija raz w jedną, a raz
na drugą stronę, a takich elementów jest mnogość, to one muszą coś
razem w tym ruchu zbudować, nie ma wyjścia. One nie mają żadnego już
wyjścia. Są w każdym kierunku blokowane przed oddaleniem, więc się
musi z tego lokalnie jakaś konstrukcja skomplikowana, zsumowana oraz
złożona pojawić. A to foton, a to atom, a to ja czy ty. Banał taki
fizyczny.
- Karol jestem.
- Tak i ty, Krzysiu, masz rację. I jeszcze dalej masz rację, to na
wieczność się nie rozciąga, to tak zwane wszechświatowe złudzenie -
to kiedyś się tam zaczęło, i, cóż, fakt prawdziwy, się skończy. Nie
stresuj się, to jeszcze chwilkę tak potrwa. Skala, widzisz, duża i
ogromna. Z naszego podwórka taka po nieskończoność, jednak logicznie
mała. W absolutnej nieskończoności to punkcik - to drobna chwilka w
wieczności. - Bo my, widzisz, Krzysiu, na tej prostej tylko tak na
moment, tak raz na wieczność. Niby, mówisz, że punkt od punktu się
niczym w prostej nie różni, było to samo, mówisz, i będzie - że się
kiedyś już podobnie zadzialiśmy i że się zadziejemy. I błędnie to,
Krzysiu, mówisz, faktu prostej nie zgłębiłeś. Bo, widzisz, kwant i
kwant prostej, tu zgoda, ten sam, tego drobiazgu zawsze i tylko w
nieskończoności jest nieskończenie wiele – ale z tego, widzisz, to
nie wynika, że wszystko wolno, a nawet więcej, nic podobnego. To w
nieskończonej wieczności inaczej idzie, Krzysiu. - Tylko raz na tę
nieskończoność się wszystko dzieje. Punkt prostej niby taki sam, i
to prawda, tu czy za iks jednostek taki sam. Ale, zauważ, on się na
tej oraz w tej prostej tylko raz pokazuje. Taki sam, ale tylko po
jednym fakcie - zawsze ten sam, ale za każdym razem ze swoją, tylko
ze swoją numeracją. Na tej prostej każdy punkt tylko jeden numerek
obstawia - tylko jeden! Nigdy fakt się nie powtarza, choć to zawsze
i tylko taki sam fakt. Rozumiesz?
- Karol jestem.
- Tak, Krzysiu, masz rację. Ty, tylko ty tu siedzisz, i nigdy inny
ktoś. Kiedyś był taki sam Krzysiu, teraz razem pijemy, kiedyś tam
będzie inny Krzysiu - ale nawet jeżeli będzie detalicznie taki sam,
to będzie już inny, rozumiesz? Nic dwa razy się nie zdarza, nie ma
dwu jednakich spojrzeń w oczy, Krzysiu, rozumiesz? Butelka była i
już jej prawie nie ma, choć by się przydało. Tylko, widzisz, tak w
tym wszechświecie to się układa, że to wszystko jest złudzenie - i
to tak boli... Coś było, gdzieś tam tykająco tyknęło - i już tego nie
ma, przeszło do historii. Nie masz, Krzysiu, drugiej, co? - Tak, nie
masz, widzisz, wszystko to złudzenie. My tu sobie siedzimy, miło i

w ogóle rozmawiamy, a tam, wiesz - na samym dole - to się rusza, to
się kotłuje, to pędzi z nieskończoności w nieskończoność. I tak po
całości ma nas w nosie, nawet nie wie, że my o tym wiemy. I kwantami
tak sobie tyka - tyk, tyk, tyk... Ech, Krzysiu, złudzenie, wszystko
to złudzenie.
- Karol jestem.
Trudno powiedzieć, co dalej w życiu Krzysia - tfuj, wróć, co się w
życiorysie pana Kowalskiego Karola zdarzy, młody on jeszcze jest,
w kwiecie wieku, można powiedzieć. Do tego czasu w złudzenia tak w
ogólności i szczegółami nie wierzył, wszelkie zwidzenia traktował
należycie, jak na to zasługują. Ale, to się samo przez się mocno i
detalicznie rozumie, taka ekspozycja długotrwała na słowa i obrazy
ze złudzeniem w tle, takie coś nie mogło pozostać bez efektu. Więc
różnie to zapewne się jeszcze odbije. Może i jaką czkawką logiczną
- lub nawet myśleniem, tak zwany wszechświat już nie takie dziwności
widział. To się okaże.
Wszystko w tym złudzeniu może zaistnieć. Nawet myślenie.
cdn.
Janusz Łozowski

Złudny wszechświat.

Recommended

Recommended

More Related Content

What's hot

What's hot (20)

Viewers also liked

Viewers also liked (14)

Similar to Złudny wszechświat.

Similar to Złudny wszechświat. (12)

Złudny wszechświat.