1. 10.G Pernott

2. Joan is een populariteitssim wiens levenswens de top van de carrière sport behalen is.
4 slordig/netjes
7 verlegen/spontaan
8 lui/actief
3 serieus/speels
3 humeurig/aardig

3. Joan was tevreden met hoe het allemaal ging sinds ze een tijdje haar eigen optrekje had.
Veel andere Sims woonden hier niet in de buurt en in de korte tijd had ze nog geen echte
vriendschap gesloten, maar het begon te komen.
Zoals altijd was de kamer lichtelijk rumoerig en ze moest dan ook moeite doen om
zich verstaanbaar te maken.
‘Jongens, ik weet niet wie er trek heeft, maar ik heb hier lunch!’

4. Het bezoek bedankte beleefd en plofte op de bank neer. Joan had niet lang hoeven
na te denken voor ze besefte dat het volk allemaal een beetje afstandelijk was hier. Ze
keek er dan ook zowat van op toen er toch iemand naast haar ging zitten.
‘Hoi,’ zei de vrouw met rood haar. ‘Ik weet niet of je me nog herinnert… maar ik ben
Jessica.’ Ze glimlachte vrolijk naar Joan, wat Joan hetzelfde liet doen.
‘Joan,’ schudde ze Jessica’s hand met volle mond.

5. Joan en Jessica raakten aan de praat over van alles en nog wat. Zo kwam het dat
het donker was voor ze er erg in hadden. Joan keek over haar schouder.
‘Ik weet dat mijn huisje klein is en ik heb buiten niet echt comfortabele zitplekken, maar
ik denk dat het wat betreft de warmte beter te harden is daar dan hier binnen. – Wie
heeft er zin om mee naar buiten te gaan?’
Joan was blij te zien dat Jessica direct naast haar bij de voordeur stond. Wat ze had
gehoopt, gebeurde: nu er één schaap over de dam was, volgden er meer.

6. Het bleek toch best gezellig te zijn. De Sims die ze allemaal had uitgenodigd in
het voorbijgaan, bleven plakken tot na middernacht. Rond een uur of één stapte Joan
onder de douche.
‘Zo, ik vind het wel welletjes allemaal,’ mompelde ze met een gaap.

7. Ze was blij, toch zo dolblij, dat ze pas om twee uur ‘s middags zou worden opgehaald
door de carpooler. Vroeg opstaan, nee, dat was totaal niet Joans ding. Ze ging liever
naar bed op de tijdstippen dat ‘normale Sims’ zo ongeveer wakker begonnen te worden.

8. In de vergetelheid om haar wekker te zetten, schrok Joan overeind toen de deurbel
ging en Michelle stond aan de deur: ze wilde bijkletsen over de avond ervoor, maar Joan
had geen tijd.
‘Dat stomme rotpak ook,’ mompelde ze in zichzelf. Ze schaamde zich dood. Maar
gelukkig had ze wel een beetje aan work outs gedaan de laatste tijd. Hopelijk mocht dat
wat baten en zou ze zo een wit voetje halen bij haar baas…

9. Om zeven uur kwam ze pas thuis na een vermoeide werkdag. Ze had wel geluk: de
baas had haar inderdaad promotie gegeven.

10. Hij zei dat ze net niet goed genoeg was
geweest om haar nog hoger op te laten gaan, dus Joan wist wat haar te wachten stond.

11. Woensdag ging ze dan ook met veel goede moed naar haar werk.
‘Dit pakje ziet er tenminste al beter uit.’ Maar natuurlijk kwam er nu niemand haar een
bezoekje brengen – wat haar eraan deed denken dat ze Bruce nog had willen bellen. Dat
was er natuurlijk volledig bij in geschoten.

12. Krijg nou wat, dacht Joan bij thuiskomst. Jessica staat voor de deur. Even dacht ze dat
het ook maar toevallig was, maar toen begon ze enthousiast te zwaaien.
‘Joan!’ Riep ze verrukt.
‘Hé, Jessica!’ Joan kon het niet laten de verbazing in haar stem niet door te laten
klinken. ‘Wat een timing, ik kom net thuis van mijn werk.’
‘Ik zie het. Vanochtend had ik je willen bellen, maar ik heb je nummer niet.’
Joan was blij dat er weer eens wat leven in haar buurt was.

13. De rest van de week besloot ze zich wat meer te richten op haar nieuwe vrienden
dan haar werk. Zo nodigde ze ook Bruce uit, aangezien ze dat al drie dagen ervoor willen
doen.
‘Bruce, leuk dat je wilde komen!’
‘Goed je te zien. Hoe gaat het?’

14. Eigenlijk was Joan vooral moe, maar dat wilde ze Bruce niet vertellen. Het enige dat ze
hem wilde vertellen, is dat ze een oogje op hem had. Aan Bruce’ reactie te merken, zat
hij er totaal niet mee.

15. Aan het eind van de avond had Joan het helemaal gemaakt.
‘Ik vind het jammer om te zeggen, maar… Ik moet morgen weer op tijd op en… nou ja,
ik vond het gezellig.’ Bruce slaakte een zucht toen hij een vlugge zoen op Joans wang
drukte.
Joan grijnsde dat het wederzijds was. Stiekem was ze wel een beetje blij dat Bruce
wegging, want al wilde ze het eigenlijk niet toegeven – ze was echt doodmoe. Sinds
haar tienertijd ging ze laat naar bed, maar nu trok ze het niet meer. Ze had slaap nodig.

16. Een paar dagen later begon de herfst om de hoek te kijken. Het was nu alweer twee
dagen geleden dat Bruce over de vloer was geweest. Afwezig stond Joan de bladeren
die uitgespreid over de grond lagen bijeen te harken. Moest ze hem uitnodigen of moest
ze het niet doen? Ze vond hem leuk, maar moest ze werkelijk verder gaan dan… ze al
was gegaan? Haar werk was belangrijk en ze was gek op anderen om zich heen. Maar
wilde ze werkelijk meer dan vrienden met Bruce zijn?

17. Die gedachte maalde de hele dag door Joans hoofd. Ze probeerde haar gedachten te
verzetten door te trainen voor haar werk, maar het was tevergeefs. Zelfvoldaan vanwege
de nieuwe vaardigheden die ze zichzelf had aangeleerd, begon ze aan het avondeten.
Toch zat Bruce nog in haar achterhoofd.

18. Misschien kon ze hem beter vergeten. Als ze het ver wilde schoppen in haar leven,
moest ze jongens uit haar hoofd zetten… Toch?

19. Met nog steeds diezelfde twijfels werd het winter. Joan werkte dag in dag uit aan haar
conditie en zette Bruce uit haar hoofd.

20. Zelfs rond kerst had Joan geen vrij genomen. Op een ochtend wilde ze buiten de krant
gaan halen toen Bruce plots voor haar neus stond.
‘Dus het is waar,’ zei hij lachend. ‘Je leeft nog!’
Joan kon het niet laten te lachend. ‘Tsja, wat kan ik zeggen…’ begon ze ongemakkelijk.
‘Ik ben heel erg druk geweest. Ik wil graag zo goed mogelijk voor de dag komen op
mijn werk, zie je.’ Ze voelde zich lullig, maar het was niets dan de waarheid.

21. Nu ze Bruce’ vriendelijke, bruine ogen weer had gezien, kon ze het niet laten. Van het
één kwam het ander en Bruce bleef eten.
‘Het spijt me voor het eten. Dat het… aangebrand is enzo.’
Bruce wuifde het weg. ‘Het valt best mee.’
Joan keek Bruce met grote ogen aan. Allebei tegelijk begonnen ze te lachen.
‘Oké, je hebt gelijk. Het had misschien beter gekund. Maar dat maakt het er niet minder
lekker op, vind ik.’

22. Joan stond snel op om de lege borden weg te ruimen zodat Bruce niet zag dat ze
bloosde. Wat ze niet verwacht had, was dat hij ook op zou staan. Hij legde zijn hand op
haar wang en Joan hield haar adem in.
‘Of het eten nu een beetje aangebrand is of niet – het kan toch niet tippen aan jouw
schoonheid.’
Joan voelde hoe haar hart even oversloeg. Zoiets had een jongen nog nooit tegen haar
gezegd. Als ze eerlijk tegen zichzelf was, wist ze ook wel dat ze het niet kon ontkennen.

23. Haar verlangen naar hem was niet afgenomen de afgelopen tijd. Het had alleen maar
toegenomen. Ze wilde niets liever dan Bruce voor zich alleen hebben, Bruce niet weg
hoeven sturen na het eten. Haar werk niet als het enige belangrijke punt in haar leven
zien. Ja, ze wist het zeker. Ze wilde hem bij zich hebben voor de rest van haar leven.

24. Sinds die dag woonde Bruce bij Joan in huis. Door alle keren dat ze promotie had
gemaakt en het saldo dat Bruce wilde delen nu ze officieel samenwoonden, hadden ze
de mogelijkheid het huisje te verbouwen. Het was nog steeds niet erg groot, maar groot
genoeg om met zijn tweeën te wonen. Het was zeker ideaal voor carrièregerichte Sims.

25. Bruce is namelijk een rijkdomsim. Hij wil graag de top behalen in de commercie, dus
oefent hij vast voor die baan. Ja, alvast. Hij is nu nog gastheer in de horeca…

26. Joan was gelukkiger dan ze ooit had gedacht te zijn. Nu ze Bruce niet meer zo continu in
haar achterhoofd had, merkte ze dat ze zich weer veel beter op haar conditie kon
focussen. Haar baas had haar zelfs een boksbal cadeau gegaan, zodat ze nog beter
werd. Veel ruimte in hun kleine huisje was er niet voor het gevaarte, maar in de
hobbykamer paste het ding net.

27. De eerstvolgende dag dat Joan en Bruce beiden vrij hadden, besloten ze naar de
kledingzaak in Sandbar te gaan. Bruce kon wel een nieuwe outfit gebruiken. Hij zelf
interesseerde zich weinig voor mode, maar Joan kon hem toch zover krijgen door te
zeggen dat ze dan met hun nieuwe auto zouden gaan en hij mocht rijden.

28. Een klein uurtje later zaten ze buiten op een bankje te kijken naar de schommelende
kinderen voor hen. Joan legde een arm om Bruce heen.
‘Nu hebben we wel kleren voor je, maar we moeten nog wel wat aan je haar gaan doen,
hoor.’
‘Wat is er mis met mijn haar?!’ Bruce was niet boos, maar verbaast. Was er echt wat
mis
met zijn haar?
Joan richtte haar blik op de grond en probeerde niet te laten zien dat ze moest lachen.

29. ‘Wat vindt je nu zelf van het kapsel?’ vroeg Joan een paar uur later nadat ze langs
waren geweest bij een kennis van een vriend van haar.
‘Weet je zeker dat dit kapsel me wel staat?’
Joan begon te lachen. ‘O, schat, wat ben je me er één.’
Nu moest Bruce zelf ook lachen. ‘Oké, misschien was ik ook al iets te lang niet naar de
kapper geweest.’
‘Wat een understatement,’ mompelde Joan met volle mond.

30. De laatste ochtend van de winter gingen Joan en Bruce al vroeg hun bed uit. Even geen
ge-oefen wat betreft charmes, koken of conditie: gewoon buiten lol maken.
‘Wat dacht je er eigenlijk van als we deze plek nu eens romantisch maken?’
Bruce trok één wenkbrauw op. ‘Hier buiten?’ Vroeg hij een tikkeltje lacherig.
Joan knikte. ‘Kijk eens om je heen. Het is een beetje kaal hier, vind je niet?’
Bruce haalde zijn schouders op en gooide de bal naast de achterdeur. Met zijn handen in
zijn zij keek hij de tuin eens goed rond. ‘Ja, een beetje gelijk heb je wel.’

31. ‘Een béétje maar?!’ Quasiboos stapte Joan op Bruce af. ‘Dat zal je bezuren!’
Bruce begon de hele buurt bij elkaar te krijsen. ‘Stop, stop, ik maak de hele buurt
wakker!’
Joan beet giechelend op haar onderlip en stak haar handen in haar jaszakken. Bruce
knikte tevreden: veiligheid. ‘Maar even back to subject,’ ging ze verder. ‘Wat nu als
we hier eens zo’n boog neer zouden zetten, daar wat stoeltjes?’ Dan kunnen we van de
zomer tenminste een fatsoenlijk feest geven. Een trouwfeest. Bruce, ik… Ik ben niet zo

32. thuis in dit soort dingen… We dragen al eenzelfde ring als teken van ons samenzijn,
Ik zou niets liever willen dan het officieel maken. Ik wil graag een zomerfeest
houden.’ Joan boog haar hoofd zo dat ze Bruce’ blik kon zien. ‘We kunnen… we hoeven
het niet te doen, Bruce. We kunnen het ook zo houden, als jij dat liever wilt.’
Bruce’ blik was er één die Joan nog niet kende. Zijn voorhoofd stond strak in de plooi,
maar na het uitspreken van deze woorden verscheen er een brede grijns op zijn gezicht.
‘Ben je gek? Veel poespas hoeft niet voor mij, maar natuurlijk. Iedereen mag zien dat

33. Een aantal weken later was het de eerste dag van de zomer: de dag van hun
‘trouwen’. Joan was nog op haar werk en hoewel normale Sims bezig zouden zijn met de
laatste voorbereidingen voor het feest, stond Bruce voor hun nieuwe vijver te schilderen.
Dat de tuin geslaagd was, kon je wel stellen. Hij hield niet per se van natuur maar vond
sfeer en gezelligheid wel belangrijk. Bruce was dan ook in zijn nopjes toen hij de prijs
hoorde waarvoor de tuinarchitect dit alles had willen doen. Een vrouw hebben met een
breed netwerk had zo zijn voordelen. Wacht, dacht hij nu ‘vrouw’? Nog een paar uurtjes.

35. Zodra het donker was, was het zover. De gasten arriveerden. Even zette Bruce grote
ogen op toen hij het volk door het raam van de keuken zag. Naast haar zag hij dat ze
hem vragend aankeek. Joan had het woord ‘kleinschalig’ genoemd, maar natuurlijk, hij
had het kunnen weten.
Bruce snelde naar de deur. Dat hij slechts twee van deze Sims kende, zou vanavond
wel verandering in komen. Als ze niet aardig bleken te zijn, kon hij altijd nog blijven bij
Magda en Sven, zijn twee beste vrienden die hij kende van de middelbare school.

36. De gasten zaten er niet verlegen om dat ze Joan al langer kende. Vrijwel meteen stelde
Joan Bruce voor aan Dimme, één van haar vele beste vrienden. In het begin verliep het
gesprek nogal stroef, maar algauw snapte Bruce waarom Dimme een vriend van Joan
was: hij was even spontaan als haar en had een goed gevoel voor humor. Vanuit zijn
ooghoeken zag hij dat Joan met Magda stond te praten. Tevreden glimlachte hij. Zo te
zien had iedereen het naar zijn en haar zin.

37. Bruce merkte dat Dimme ook erg van koken hield. Hijzelf was zijn kookkunsten nog niet
verleerd, ook al was hij nu ex-kok sinds hij juniorbedrijfsleider was. Hij haalde de hapjes
die hij van tevoren had gemaakt voor de dag en niet alleen Dimme was onder de indruk:
ook de rest van de gasten vonden het erg lekker. Nu de aandacht allemaal zo op zijn
eten gevestigd was, had hij mooi de gelegenheid om aan Joan te vragen of ze er klaar
voor was. Dat was ze, dus gingen ze met zijn tweeën naar het kleine huisje in de
achtertuin waar de trouwboog al klaar stond.

38. Een halve dag later stonden ze voor een eigenaardig Oosters hotel.
‘Ik ben zo blij dat ik je nu officieel meneer Pernott kan noemen,’ zei Joan terwijl ze Bruce
verliefd aankeek.
‘Het klinkt best wel sexy, vindt je niet?’ Bruce grijnsde en trok Joan naar zich toe.
Achter zich hoorden ze gekuch. Joan giechelde en veegde haar mond droog.
‘Ehrm, Bruce? Ik geloof dat die meneer wacht tot we onze koffers uit de taxi hebben
gehaald…’

39. ‘Goede… morgen,’ begon Joan, een tikkeltje verstrooit, in het Engels bij binnenkomst.
‘Wij willen graag een kamer boeken voor twee personen.’
De man in het apenpakje keek hen met een glimlach aan en vroeg of ze één groot bed
wilden of twee aparte. Joan antwoordde met een grijns en zei ter verduidelijking: ‘we zijn
hier op huwelijksreis.’
‘Nee maar, van harte!’ Riep de man uit.
Joan glimlachte knikkend en Bruce maakte dat hij uit de voeten kwam voor hij begon te
lachen.

40. De avonturen die ze beleefden in de korte anderhalve dag van hun vakantie in het
verre oosten, waren vooral… avontuurlijk. Zo werden ze achternagezeten door een
zwerm bijen omdat ik een verkeerde kanskaart koos.

41. Beleefden ze een luidruchtige huwelijksnacht…

42. Besloot Joan haar aardigheid tegenover het Oosterse volk te laten zien door te helpen
met de reparatie van een wasbak – wat haar een nat pak opleverde.

43. Vond Bruce dat ook hij – met zijn zeven punten voor netheid – zijn handjes moest laten
wapperen. Daar lachte Joan hem hartelijk om uit. Leuk, Jo…

44. Vond ik nog een reden waarom Bruce en Joan zo goed bij elkaar passen: 3 punten voor
aardigheid zorgden ervoor dat ze de arme man in zijn apenpakje behoorlijk belachelijk
stonden te maken.

45. Toen Joan ook nog eens bleek te geilen op een enge roodharige man die twee seconden
ervoor nog een oudje in elkaar had gemept, vond ik het wel weer tijd om terug te gaan
naar hun kleine huisje in Sandbar. (Oké, natuurlijk speelde geld een grotere rol. Maar hé,
Joan en Bruce vinden het vast niet zo tof als ik dat hierin zou zetten.)

46. Bruce wist in elk geval zeker dat hij geen behoefte had om hier terug te komen.
‘Godverre. Het ene moment lig je rustig te slapen, het andere moment wordt je gewoon
zonder pardon je suite uitgeduwd. Fijn, hoor...’
(Bruce, geef toe. Misschien was het gewoon de revange van die man in het apenpakje…)

47. Bij thuiskomst kon ik kiezen uit zes vakantievoordelen. Ik was bijna vergeten dat ze
bestaan: de laatste keer dat mijn Sims met vakantie zijn geweest, is zeker drie jaar
geleden.

48. De jetlag die de dagen erop voor beiden volgde, was vermoeiend. Bruce en Joan
ontbeten ‘s avonds en overdag op hun werk waren ze een wrak. Vooral Joan kon maar
korte tijd opblijven. Dan was ze alweer doodmoe en al wilde ze er niet aan toegeven: ze
vrat alles wat los en vast zat en dat terwijl ze nooit zo’n grote eter was geweest.

49. ‘Joan,’ begon Bruce een week na hun vakantie. ‘Jij hebt toch nog steeds last van die
jetlag?’
‘Hmm,’ deed Joan afwezig. Ze was verdiept in een boek over techniek. Ze verwachtte
dat er achter Bruce’ woorden nog wat aan zou komen. Het bleef echter stil en ze keek op
van haar boek. Bruce’ blik maakte dat haar ogen groot werden. ‘Denk je…’
Bruce wendde zijn blik even af, maar keek Joan daarna recht in haar ogen. ‘Ik zal eerlijk
zijn. Ik denk dat er wel een kans in kan zitten dat we… nou ja, dat je zwanger bent.’

50. Weten hoe dit verder gaat? Houd je friendspage in de gaten! ;)
Thanks for reading this.
Xx Ilse